Τόπος κατάθεσης και περισυλλογής για το Γιώργο είναι οι μαρτυρίες για τη δράση και την προσφορά των Ποντίων στις ρίζες τους.

Ο δυναμικός και δραστήριος παράγοντας του Ποντιακού χώρου

Γιάννης ΔελόγλουΓιάννης Δελόγλου
j.deloglou@elliniki-gnomi.eu

Οι βαθιές του ρίζες, η ανατροφή του, τα παιδικά του χρόνια στην Ποντιοκατοικημένη Περιχώρα της Δράμας όπου γεννήθηκε μπόλιασαν μέσα του την καταγωγή των ξεριζωμένων γονιών αλλά και συχωριανών του από τον μαρτυρικό Πόντο και φούντωσαν μέσα του όλα τα ενδιαφέροντα για την ιστορία τής άλλης Πατρίδας. Της πατρίδας εκείνης που κρύβει στα σπλάχνα της ιστορία χιλιάδων χρόνων αλλά και τους προγόνους όλων των ξεριζωμένων Ελλήνων του Πόντου.

Κάθε Πόντιος έχει στην καρδιά του την λύρα. Και ο Γιώργος Σαρνάζης δεν αποτελεί εξαίρεση

Ο Γιώργος Σαρνάζης σε νεαρή ηλικία άφησε τα παιδικά του όνειρα στην Περιχώρα και «ξενιτεύτηκε» στη Θεσσαλονίκη, για να αναζητήσει έναν καλύτερο τρόπο ζωής. Στην Ποντιομάνα Θεσσαλονίκη έβαλε πλώρη για ένα καλύτερο μέλλον και ενσωματώθηκε γρήγορα στην νέα κοινωνία. Έτσι παράλληλα με τη δουλειά του άνοιξε τις φτερούγες του αναζητώντας το στοιχείο του, για να καταλήξει στον οργανωμένο χώρο των Ποντίων και συγκεκριμένα στην Εύξεινο Λέσχη της Μακεδονικής μεγαλουπόλεως. Ήταν ο χώρος εκείνος, που ικανοποίησε την επιθυμία του αλλά και «σχολείο» στην διεύρυνση των γνώσεών του γύρω από την ιστορία των προγόνων του. Ζυμώθηκε σε τέτοιο βαθμό που δέθηκε με την συμπάθεια και την αγάπη όλων των παραγόντων τού χώρου εκείνης της λιτής και αληθινής εποχής. Το Ποντιόπουλο της Περιχώρας έπιανε στα χέρια του τα λάβαρα από τον Πόντο, έπιανε και χάϊδευε αντικείμενα που έφεραν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες και χόρευε η καρδιά του στον ρυθμό τής λύρας. Η συγκίνησή του γινόταν πάθος και το πάθος επιθυμία, για να προσφέρει όσα περισσότερα μπορούσε στον Ποντιακό χώρο. Η τύχη όμως είχε άλλα σχέδια. Δεν μπόρεσε να κρύψει το θλιμμένο της πρόσωπο και έδειξε με άκοσμο τρόπο το δρόμο τής ξενιτιάς, αυτή τη φορά έξω από τα σύνορα τής Ελλάδας. Εκεί που χιλιάδες Έλληνες αναζητούσαν καλύτερο μέλλον. Ο προορισμός του η Γερμανία και ο τελικός σταθμός το Ντύσσελντορφ όπου βρέθηκε με την αγαπημένη τής καρδιάς του Δέσποινα σε μια νέα «πατρίδα» με άλλη γλώσσα, άλλες συνήθειες και άλλη ψυχοσύνθεση ανθρώπων. Προσαρμόστηκε γρήγορα, βρέθηκε με άλλους Έλληνες, έκανε τις γνωριμίες του, κέρδισε τη συμπάθεια των συναδέλφων του στο χώρο της δουλειάς και στα στέκια των Ελλήνων και άρχισε να γίνεται μοχλός στήριξης σε πολλά θέματα που απασχολούσαν τους Έλληνες. Μέσα του, όμως, είχε μια ανησυχία. Είχε ένα όνειρο που έζησε στους κόλπους τής Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Είχε μια επιθυμία που άλλοτε δίσταζε και άλλοτε του χαμογελούσε την ψυχή. Κάτι κελαηδούσε μέσα στην καρδιά του και έψαχνε τρόπο να εξωτερικεύσει τον εσωτερικό του κόσμο. Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Το όνειρό τού «Ευρωπόντιου» Γιώργου είχε ουσία και νόημα. Έπρεπε να γίνει πραγματικότητα. Γι’ αυτό δεν άργησε να έρθει σε επαφή με άλλους συμπατριώτες του και μέσα από μια γόνιμη συζήτηση κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι θα έπρεπε να οργανωθεί ο Ποντιακός Ελληνισμός του Ντύσσελντορφ σε ένα σύλλογο και μέσα από αυτόν να δουλέψουν για την προώθηση και διατήρηση των ηθών, εθίμων, της παράδοσης και της πολιτιστικής τους κληρονομιάς. Μαζί με τον Κώστα Τσοπουρίδη και άλλους είκοσι πρωτεργάτες ο μηχανοδηγός τής Ποντιακής μηχανής στο Ντύσσελντορφ, Γιώργος Σαρνάζης, δρομολόγησε πλέον το σύλλογο «Ξενιτέα» στα άδυτα της ιστορίας και της παράδοσης, για να αγκαλιάσει όλα τα Ελληνόπουλα που ήθελαν να ενταχτούν στα χορευτικά του σύνολα και αργότερα σε όλες τις εκδηλώσεις του συλλόγου.

Ο Γιώργος Σαρνάζης με τη σύζυγό του Δέσποινα στην Ποντιακή τους φωλιά που διατηρούν στο σπίτι τους στη Θεσσαλονίκη
Τόπος κατάθεσης και περισυλλογής για το Γιώργο είναι οι μαρτυρίες για τη δράση και την προσφορά των Ποντίων στις ρίζες τους.

Ανήσυχος από τη φύση του, παρά το γεγονός της μακροχρόνιας ενασχόλησής του στα κοινά, ασχολείται ακόμα για το μεγαλείο την αγάπη, την ομόνοια και την ενότητα του Ποντιακού χώρου. Για να ανταποκριθεί όμως σε όλα αυτά δημιουργεί τον δικό του παραδεισένιο κόσμο και στην Ελλάδα. Ένας, κατάλληλα διαμορφωμένος χώρος στο ισόγειο του σπιτιού του είναι πλέον η πιο ζεστή Ποντιακή γωνιά, που διδάσκει και θυμίζει σε κάθε επισκέπτη τις δεκαετίες που φορτώθηκε ο Γιώργος στο διάβα της ζωής, τις δραστηριότητες τού «Ξενιτέα» αλλά και άλλων συλλόγων, της Ομοσπονδίας Ποντίων Ευρώπης αλλά και την προσωπική του μακροχρόνια προσφορά σε αυτό που αγάπησε μαζί με την συγχωριανή του σύζυγο και μητέρα των παιδιών του Δέσποινα. Μια Δέσποινα που στάθηκε δίπλα του σε κάθε του προσπάθεια, μια Δέσποινα που είναι πάντα πλάι του. Σε αυτόν τον μαγικό χώρο, που μοιάζει με γραφείο συλλόγου, ο Γιώργος Σαρνάζης, όταν βρίσκεται στην Ελλάδα, περνά πολλές από τις ελεύθερες ώρες του. Βλέπει, καμαρώνει, θυμάται και θαυμάζει ότι πολύτιμο του χάρισαν οι ρίζες του, ό,τι πέτυχαν τα Ελληνόπουλα στη Γερμανία, μακριά από την Πατρίδα με αντίξοες και δύσκολες συνθήκες. Δείχνει με το δάχτυλο διάφορες φωτογραφίες και η συγκίνηση τον καθηλώνει. Τα μάτια του πετούν σπίθες όταν πέφτουν πάνω στα φωτεινά πρόσωπα των εγγονών του, που γαλουχήθηκαν στην αγκαλιά τού συλλόγου όπου ο τζούνιορ Γιώργος παίζει λύρα και η εγγονή χορεύει με την λατρεμένη φορεσιά τής Πόντιας πριγκιποπούλας. Υπερήφανος για ό,τι έκανε μέσα στους κόλπους της καταγωγής του, για την αναγνώριση της προσφοράς του από τον πολυπληθή Ελληνισμό του Ντύσσελντορφ, όπου κατοικεί εδώ και 42 χρόνια, αλλά και από στελέχη του Ποντιακού Ελληνισμού στη Γερμανία και στην Ελλάδα, επιθυμεί να δει περισσότερα παιδιά να χορεύουν και να τραγουδούν στη γλώσσα των προγόνων του. Νιώθει μεγάλη ικανοποίηση όταν άνθρωποι της καλλιτεχνικής οικογένειας θαυμάζουν τον ξεχωριστό αυτό χώρο που δείχνει την πορεία τριών γενεών και του αφιερώνουν δίστιχα ανάλογα με το περιεχόμενο της ποντιακής του γωνιάς. Σε ερώτησή μας πώς εξηγεί την απαράδεκτη συμπεριφορά αυτών που μιλούν για ενότητα του Ποντιακού Ελληνισμού αλλά δεν μιλούν ή δεν συνεργάζονται με όλους τους Ποντίους απαντά με πικρία: «Δυστυχώς για εμάς, συμβαίνει αυτό. Ίσως γιατί θέλουν κάποιοι να γίνουν πρόεδροι, ίσως γιατί υπάρχουν τα κομματικά ζιζάνια, που φέρνουν αναταραχή στο χώρο και παρατηρούνται αυτές οι τάσεις που οδηγούν στη διχόνοια, θα μας έχουν σκόρπιους οργανωτικά. Αν έβλεπε κανείς αυτούς που το 2009 διαμαρτυρόταν στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά στο Βέρμιο την ημέρα του Δεκαπενταύγουστου για το καθεστώς λειτουργίας του μοναστηριού θα καταλάβαινε πολύ εύκολα τι ήθελαν ! Μα ήταν ημέρα για διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ή γιορτή της Παναγίας; Ήταν για κάποιους χώρος Γενικής Συνέλευσης και όχι λατρείας στην Παναγία; Γιατί άραγε τόσο μίσος και κακία από ανθρώπους που ηγούνται στο Ποντιακό στοιχείο; Τι θέλουν να πετύχουν; Αν τους ενδιαφέρει η διοίκηση ας την διεκδικήσουν όταν και όπου πρέπει. Αυτή η εμπάθεια και κάποιες διαφορές ανάμεσα σε παράγοντες, μάς οδηγούν σε μέτωπα που εμποδίζουν την ενότητα» τονίζει με εμφανή στεναχώρια ο πολύπειρος Ποντιολάτρης Γιώργος Σαρνάζης, που όμως στο πίσω μέρος τού μυαλού του έχει μια ελπίδα για κάτι καλύτερο.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ