Ανοικτή επιστολή απέστειλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατικής Αριστεράς κ. Φώτη Κουβέλη ο κ. Αριστοτέλης Ράπτης, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Την επιστολή ο κ. Ράπτης κοινοποίησε και στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ. Το  κείμενο έχει ως εξής:

Αγαπητέ μου Φώτη,

Αισθάνομαι την ανάγκη με μια ανοιχτή επιστολή να εκφράσω τη συμπαράστασή μου στον αγώνα που έχεις αναλάβει, αυτή την ώρα της κρίσης, που είναι πρωτόγνωρη στα χρονικά της νεότερης ιστορίας μας, καθώς και την αναγνώρισή μου για την ώριμη στάση που κρατάς απέναντι στα πολιτικά ζητήματα της χώρας. Η ανάγκη μου αυτή να κοινοποιήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου με ένα διαφορετικό λόγο από εκείνο που κυριαρχεί στην επικαιρότητα της πολιτικής αρένας, πηγάζει από τη βαθειά εκτίμησή μου στην προσωπικότητά σου και από την ελπίδα που μου προκαλεί η αναπάντεχη προσδοκία πως, έχοντας αναλάβει ένα δύσκολο ρόλο στα πολιτικά δρώμενα των πολύπαθων ημερών μας, ίσως καταφέρεις στο τέλος να ενισχύσεις ένα ισχυρό ιδεολογικό ρεύμα, το δημοκρατικό ρεύμα του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου, το οποίο πάντοτε υπήρχε στην κοινωνία μας, όμως είτε δεν βρίσκονταν πολιτικοί ηγέτες να το εκπροσωπήσουν επάξια, είτε εμποδιζόταν να πραγματωθεί από τις ανώμαλες καταστάσεις που κάθε φορά επιβάλλονταν στην αδύναμη και εξαρτημένη χώρα μας.

Πριν προχωρήσω στην ουσία της επιστολής μου, θα ήθελα κατ’ αρχάς να επισημάνω τη θετική εντύπωση που μου προκάλεσε η εικόνα όλων των κομματικών στελεχών της Δημοκρατικής Αριστεράς κατά την προεκλογική περίοδο με το συγκροτημένο, συνεπή τους λόγο, με το πολιτικό τους ήθος και την ενεργό  συμμετοχή τους στο δημόσιο διάλογο στα ΜΜΕ. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν στις προκλήσεις με αξιοπρέπεια, επιχειρηματική δεξιότητα, γνώση της ιστορίας και σθένος να παλέψουν για τις θέσεις τους, που ήταν λογικές, ενωτικές, εποικοδομητικές, αλλά και θαρραλέες, αφού δεν είχαν με το μέρος τους τις λαϊκίστικες και δημαγωγικές επιλογές που – κακά τα ψέματα – τείνουν να μας αρέσουν, γιατί  χαϊδεύουν τα αυτιά μας, ιδιαίτερα όταν έχουμε την απελπισία μας κακό σύμβουλο.

Αυτό ασφαλώς καταγράφεται στο ενεργητικό σου, αφού σημαίνει αφενός μεν ότι έχεις προσελκύσει αξιόλογους συνεργάτες, που μπορούν να τα βγάλουν πέρα  άνετα, χωρίς να χρειαστεί να παπαγαλίζουν ένα τετριμμένο πολιτικό τροπάρι και, αφετέρου, ότι ως ηγέτης έχεις καταφέρει να εμπνεύσεις αβίαστα μία ενιαία γραμμή.

Όπως και να έχει το πράγμα, αξίζει να εκτιμηθεί η συμβολή όλων σας στη δημιουργία ενός πολιτικού προτύπου, που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τα τελευταία χρόνια και που έχει το θάρρος να πάει κόντρα στην κυρίαρχη λογική του άσπρου-μαύρου και της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής λογικής. Γιατί, έτσι όπως εξελίχθηκε μέχρι σήμερα η πολιτική μας σκέψη στη μετεμφυλιακή και μεταχουντική περίοδο που διάγουμε, χρειάζεται σθένος για να αντιμετωπίσουν άφοβα οι πολιτευόμενοι τις λοιδορίες συγγενικών παρατάξεων και τις βαθειά εγκατεστημένες στην πολιτική μας κουλτούρα αριστερίστικες εκείνες αντιλήψεις, που θεωρούν τη συνεργασία ως ατόπημα (συντηρώντας έτσι ασυνείδητα επικίνδυνες για τη δημοκρατία ιδέες περί ύπαρξης μίας a priori «πολιτικής καθαρότητας» και ιερής «αυθεντίας»), το διάλογο και τη διαπραγμάτευση ιδεών ή προτάσεων με τους αντιπάλους ως προδοσία και την πρωτόγονη, συγκρουσιακή λογική του «ή όλα ή τίποτα» ως λεβεντιά και στρατηγική αρετή. Απόψεις, που υποτιμούν την αξία της διπλωματίας και την πολιτική των σταδιακών κατακτήσεων, που προτιμούν την αλόγιστη πάλη με όπλο τη φωτιά, το γκρέμισμα εκ θεμελίων, αντί της αναζήτησης νέων, έξυπνων εργαλείων και τρόπων δράσης, που ανταποκρίνονται στις επιστημολογικές και ιδεολογικές κατακτήσεις της εποχής μας.

Κανείς δεν αρνείται την αξία της οργανωμένης και καλοσχεδιασμένης επαναστατικής δράσης ως ηθικής και πολιτικής επιλογής. Αρκεί να ξέρουμε πότε και πώς να την επιχειρήσουμε και τι άλλες ευκαιρίες μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Δεν μπορεί όμως να χαρακτηριστεί ώριμη η επιλογή της – κατ’ επάγγελμα – ανέξοδης επαναστατικής γυμναστικής για το κάθε τι στην πολιτική, που βλέπουμε να εφαρμόζεται κατά κόρον στη χώρα μας. Μοιάζει με τον ήχο ενός μουσικού δίσκου που έχει κολλήσει, με παίχτη σε αγώνα σκάκι που κοιτάει μόνο τις δικές του κινήσεις, με την περίπτωση ενός πρώην προοδευτικού, που κατέληξε να γίνει τόσο δογματικός, που θεωρεί πως σε ένα διάλογο οι έννοιες σύγκλιση και αμοιβαία υποχώρηση  είναι κατακριτέες και αρμόζουν μόνον στους αντιπάλους και τους προδότες.

Δεν είναι όμως λεβεντιά το να χλευάζεις όσους επιχειρούν διάλογο μόνο και μόνο επειδή μέσα στη δογματική σου μακαριότητα βαυκαλίζεσαι πως έχεις λύσει τα κρίσιμα θέματα εφαρμόζοντας αδοκίμαστες συνταγές, που συντηρείς απαράλλακτες από την εποχή των παππούδων σου. Λεβεντιά είναι η διακινδύνευση του λάθους, εφόσον το διακύβευμα δεν το καθιστά μοιραίο για ένα ολόκληρο λαό, αλλά παρέχει περιθώρια αναθεώρησης και ρεαλιστικού αναπροσανατολισμού. Γιατί στη σύγχρονη εποχή, η γνωστική ευελιξία, η αναθεώρηση και ο μετασχηματισμός προηγούμενων θεωρήσεων και ιδεών μας, η διαλεκτική αλληλεπίδραση μεταξύ των αντιθέτων δεν αποτελούν πια μειονέκτημα, αλλά προϋπόθεση για την ανοιχτή, κριτική και δημιουργική σκέψη.

Μπορεί βέβαια το εγχείρημά σου να διαδραματίσεις έναν διαφορετικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα να μην έχει το αναμενόμενο αποτέλεσμα και να υποστείς τελικά κάποιο πολιτικό κόστος. Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι, ο αγώνας τιτάνιος για τη χώρα μας και οι εθνικές επιτυχίες δεν αναμένονται αυτονόητα άμεσες και θεαματικές. Από την άλλη πλευρά, είναι σύνηθες, σε περιόδους οικονομικής και εθνικής κρίσης, οι ακραίες και διχαστικές αντιλήψεις να παρουσιάζουν ιδιαίτερη άνθιση και, καμιά φορά τα «άκρα να συναντώνται» όχι ως περιεχόμενο στα λόγια και τις πράξεις τους, αλλά ως νοοτροπίες και στερεότυπες πρακτικές, που η ιστορία έχει δείξει πως σπάνια έχουν αίσια κατάληξη για οποιαδήποτε χώρα. Εκείνο όμως το οποίο θεωρώ θετικό και παρήγορο, είναι το ότι, ανεξάρτητα από την έκβαση του εγχειρήματός σας, η πολιτική σας κίνηση θα μείνει στην ιστορία ως πράξη διαφορετική και θαρραλέα. Πιστεύω τέλος πως, ούτως ή άλλως, θα αναγνωριστεί από έναν αντικειμενικό κριτή ως ένα θετικό δείγμα εξέλιξης του πολιτικού μας πολιτισμού.

Είμαι σίγουρος ότι η ιστορία θα σας δικαιώσει.

Με βαθιά εκτίμηση

Αριστοτέλης Ράπτης

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ