Εκδήλωση του περιοδικού HELLENIC NEXUS

Γράφει η Θωμαϊς Παριανού.

Την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011, πραγματοποιήθηκε εκδήλωση του περιοδικού ΗELLENIC NEXUS, με γενικό θέμα: σημασία στον άνθρωπο και όχι στους αριθμους – οι τρέχουσες εξελίξεις στην Ελλάδα, με ομιλητές τους κ.κ. Δημήτρη Καζάζη (Οικονομολόγο), Δρ. Γιάννη Παπαμιχαηλ (Ακαδημαϊκό), Περικλή Νέαρχου (Πρέσβη ε.τ.) και Λεωνίδα Αποσκίτη (δημοσιογράφο).

Την εκδήλωση προλόγισε ο Στάμος Στίνης (Δ/ντης του Η.L.), ενώ την συζήτηση συντόνισε η Μαρία Λυσάνδρου (Αρχισυντάκτρια του Η.l.).

Η ομιλία του κ. Δημήτρη Καζάζη, με θέμα «Η υποθήκευση της χώρας στον μηχανισμό κατοχής της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.» παρουσίασε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, γιατί ήταν άκρως διαφωτιστική και δόθηκε με ιδιαίτερα κατανοητό τρόπο. Γι’ αυτό και την παραθέτουμε απομαγνητοφωνημένη:

«Ο ομαλός τρόπος με τον οποίον εξελίσσεται ή αναπτύσσεται η Παγκόσμια Οικονομία του Καπιταλισμού και με τον τρόπο που οργανώνεται, δεν μπορεί πλέον να παράγει κέρδη ικανοποιητικά για τις συσσωρεύσεις κεφαλαίων. Θα σας πω μόνο χαρακτηριστικά ότι τα συνολικά δανειακά ή τα δανείσιμα κεφάλαια, σε παγκόσμιο επίπεδο, ανέρχονται κοντά στα 1.000 τρις δολ., όταν το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (= η αξία των προϊόντων και των υπηρεσιών που παράγονται από μία Οικονομία μέσα σε ένα είδος, και τον τρόπο που αυτά ανταλλάσσονται στα πλαίσια της Οικονομίας} ανερχόταν, τουλάχιστον το 2009 στα 57 τρις περίπου. Καταλαβαίνετε ότι όταν κάποιος έχει κεφάλαια της τάξεως των 1000 τρις και επιδιώκει μία μέση απόδοση της τάξης του 6%, προσδοκά δηλ. κάθε χρόνο να του αποφέρουν 60 τρις από μία οικονομία που είναι μόλις 57 τρις, δεν είναι δυνατόν να λυθούν με ομαλό τρόπο, ή μέσα από το κύκλωμα της οικονομίας, όπως αυτό το πράγμα εξελίσσεται ομαλά, μια τέτοια μεγάλη κερδοφορία. Γι’αυτό και βλέπουμε φαινόμενα ολοκληρωτικής καταστροφής χωρών, περιοχών, τεράστιες υπερχρεώσεις χωρών, ακόμη και ανεπτυγμένων χωρών.

Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο που κινούμαστε και μέσα από αυτή την βάση έχουμε την εκδήλωση της παγκόσμιας κρίσης σήμερα, για την οποίαν πολλοί την παρομοιάζουν με την κρίση του 1929 – 33 και σε μεγάλο βαθμό έχουνε δίκιο διότι, και τότε, όπως και σήμερα, οι αυτοκρατορικές δομές της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκονταν σε κρίση. Τότε ήταν σε κρίση οι αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες, σήμερα βρίσκονται σε κρίση οι δομές της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Είναι ο τρόπος δηλαδή που προσπαθεί να υποδομηθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση τις τελευταίες δύο 10τίες, Η κατάσταση της χώρας είναι δεδομένη, τουλάχιστον όλοι όσοι ασχολούνται ή έχουν εντρυφήσει στα ζητήματα αυτά το γνωρίζουν ότι είναι δεδομένη η κατάσταση της χρεοκοπίας, δηλ. η χώρα αδυνατεί να εξυπηρετήσει τα χρέη της αυτό είναι δεδομένο. Αυτό είναι ένα πραγματικό αντικειμενικό γεγονός να το πούμε έτσι.

Δεν είναι λοιπόν η χρεοκοπία, η κατάσταση στην οποίαν έχει βρεθεί η χώρα, προϊόν ούτε μπλόφας, ούτε συνομωσίας, άσχετα αν επάνω ακριβώς σε αυτό το αντικειμενικό γεγονός στήνονται παιχνίδια, υπάρχουν σχεδιασμοί, και όλα αυτά τα πράγματα που γίνονται ή που εξελίσσονται.. Γιατί μας επιβλήθηκε όμως το συγκεκριμένο καθεστώς? Πρώτον, υπάρχει, όπως είπαμε, το αντικειμενικό πρόβλημα, το ότι αυτή τη στιγμή δαπανούμε πάνω από 40% του ΑΕΠ σε εξυπηρέτηση δανείων. Αυτό περίπου 44% ήταν το 2009. Τι σημαίνει αυτό το 40% να ξέρουμε γιατί πράγμα μιλάμε. Οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, όλες οι δαπάνες, ότι δαπανάει η Ελληνική οικονομία σε μισθούς και συντάξεις, ανέρχεται περίπου στο 36% του ΑΕΠ. Εάν παρεμβληθεί το σύνολο των μισθωτών και των συνταξιούχων της Ελλάδας από τα εισοδήματά τους, δεν επαρκούν για να ικανοποιήσουν ούτε καν την εξυπηρέτηση των δανείων ή του δημόσιου χρέους για ένα έτος. Η Ελληνική οικονομία είναι η 5η φορά που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση χρεοκοπίας. Η 4η φορά επίσημα ήταν το 1932. Τότε χρεοκοπήσαμε έχοντας εξυπηρέτηση χρέους της τάξης του 60% των τακτικών εσόδων του προϋπολογισμού. Σήμερα, η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους υπερβαίνει το 140% των τακτικών εσόδων του Προϋπολογισμού. Με αυτό εννοούμε φορολογία και τις άλλες τακτικές πηγές εσόδων που έχει ο Προϋπολογισμός. Δηλαδή, ακόμα και αν δίναμε όλα τα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού δεν θα μας έφθαναν, θέλαμε να βρούμε και άλλα 40% επιπλέον. Αυτό είναι το αντικειμενικό γεγονός.

Εάν ψάξετε τις οικονομίες παγκόσμια, δεν θα βρείτε εύκολα οικονομία σε τέτοια κατάσταση εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Και ο λόγος που έχει γίνει είναι διότι, τις προηγούμενες 10ετίες κυριολεκτικά η χώρα λεηλατήθηκε και ταυτόχρονα της φορτώθηκαν μία σειρά δάνεια με τοκογλυφικούς καθαρά όρους. Μόνο την τελευταία 10ετία πληρώθηκαν για εξυπηρέτηση των χρεών της χώρας 450 δις ευρώ, όταν στις 31-12-2009 το δημόσιο χρέος ήταν 298 τρις, δηλ. μέσα σε μία δεκαετία είχαμε πληρώσει το τρέχον χρέος 1 ½ φορά. Μήπως αναχαιτίστηκε, μειώθηκε ή τέλος πάντων σταθεροποιήθηκε? Όχι. Τις 31-12- 2000 το δημόσιο χρέος ήταν 122 δις και στις 31- 12 –2009 ήταν 298 δις. Υπερδιπλασιάστηκε παρά το γεγονός ότι το πληρώσαμε σε εξυπηρέτηση 1 ½ φορά..Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της τοκογλυφίας, δεν ξέρω τι είναι. Ο λόγος που γίνεται αυτό το πράγμα είναι ότι ο βασικός λόγος που δανειζόμαστε δεν είναι για να καλύψουμε τις δαπάνες για μισθούς και συντάξεις, ούτε καν για το κρατικό έλλειμμα, το έλλειμμα του προϋπολογισμού. Δανειζόμαστε για να πληρώνουμε παλαιότερα δάνεια. Και στην πραγματικότητα, για να πληρώνουμε κεφαλαιοποιήσεις τόκων ή πανωτόκια στην διεθνή αγορά, στους διεθνείς τοκογλύφους. Αυτός είναι η βασική πηγή της γεωμετρικής προόδου που έχει ή αν θέλετε της έξαρσης / εκτίναξης του δημόσιου χρέους της χώρας.

Εάν αποφασίσουμε σε κάποια στιγμή και εξαλείψουμε τελείως την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους της χώρας, το πραγματικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού, με αυτό το παρασιτικό κράτος, που αυτή την στιγμή έχουμε, δεν είναι τέτοιο που να μας αναγκάζει να προσφύγουμε στις διεθνείς αγορές για δανεισμό. Όμως, επειδή λειτουργεί αυτό το πράγμα, θα σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μόνο την τελευταία 10ετία, από τα 490 δις ευρώ, που συνολικά δανειστήκαμε, τα νέα δάνεια που πήρε δηλ. στην δεκαετία, το Ελλ. κράτος, το 97% πήγε στη να αποπληρωμή ή στην εξυπηρέτηση παλαιότερων δανείων. Μόνο το 3% πήγε στο κρατικό έλλειμμα, για να δούμε γι’ αυτό που μας λένε ότι πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις. Πληρώνουμε λοιπόν τοκοχρεολύσια,.δαπάνες εξυπηρέτησης, μαζί με τις μεσιτείες που πληρώνουμε για τους διαμεσολαβητές, [δηλ. τις τράπεζες], γιατί μιλάμε (ότι) το χρέος κατά κύριο λόγο, περίπου το 95% είναι ομόλογα, που μεσιτούν κάποιοι, κάποιες τράπεζες για να μπορεί να γίνει δημοπρασία, για να κινηθούν στην αγορά και όλα αυτά, αλλά ο βασικός όγκος είναι τοκοχρεολύσια. Όπως καταλαβαίνει ο καθένας όταν βρεθεί είτε ένα νοικοκυριό είτε μια οικονομία είτε μία επιχείρηση σε μία κατάσταση όπου δανείζεται συνεχώς για να πληρώνει δάνεια, είναι δεδομένο ότι δεν υπάρχει διέξοδος από το τούνελ. Δεν υπάρχει περίπτωση να γλιτώσουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο, δεν υπάρχει, είναι δεδομένο. Όταν ήμουν πρωτοετής φοιτητής στην σχολή μας λέγανε ένας οικονομολόγος κρίνει αν η κατάσταση είναι αδιέξοδη, όταν παρατηρεί ότι τα δάνεια ενός νοικοκυριού, μίας επιχείρησης ή ενός κράτους, η εξυπηρέτηση μάλλον των δανείων, ακολουθεί γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα εισοδήματά του ακολουθούν αριθμητική πρόοδο. Ακριβώς αυτή η ψαλίδα συνεχώς μεγαλώνει, καθορίζει το γεγονός ότι βρίσκεσαι σε χρεοκοπία, ανεξαρτήτως αν το έχεις συνειδητοποιήσει ή όχι, έχεις φθάσει στην κατάντια του Ελληνικού κράτους, δηλ. να δανείζεσαι για να πληρώνεις τα δανεικά σου, πόσο μάλλον αν έχεις φθάσει σε αυτή την ιστορία.

Επειδή όμως, δεν θέλανε με κανένα τρόπο, μιλάμε για τους εταίρους μας στην ΕΕ, να θιχθεί η ταυτότητα, η «ισχύς» του ευρώ, όπως επιπλέον να έχουν μια χώρα, η οποία αποφασίζει να χειρισθεί το ζήτημα του χρέους ή της χρήσης του χρέους ΜΟΝΗ ΤΗΣ, με βάση τα δικά της συμφέροντα, μας επιβάλανε το καθεστώς μνημονίου και δανειακής σύμβασης. Βεβαίως, όπως πιθανόν να ξέρετε οι περισσότεροι από εσάς, το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο το μνημόνιο, όσο και αν είναι επώδυνο, με όλα αυτά τα επικυρωμένα μνημόνια 3 ή 4 τον αριθμό μέχρι στιγμής. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η δανειακή σύμβαση, την οποίαν υπέγραψε η χώρα είναι πρωτοφανής στα ιστορικά χρονικά. Δεν υπάρχει αντίστοιχό της, όσο και να ψάξαμε στην βιβλιογραφία, όσο και πίσω να πήγαμε μέχρι την εταιρεία των Ανατολικών Ινδιών και την εταιρεία του Λεβάντε που για πρώτη φορά δημιούργησε τις δρομολογήσεις από τον 16ο αι. κλπ δεν υπάρχει αντίστοιχη τέτοιου τύπου δανειακή σύμβαση,.

Τι προβλέπει, πολύ γρήγορα, η δανειακή σύμβαση.

1. την παραίτηση από την εθνική κυριαρχία μονομερώς και αμετάκλητα, όπως λέει συγκεκριμένα η δανειακή σύμβαση. Παραιτεί την χώρα, δηλ. από την ασυλία που της προσφέρει η άσκηση εθνικής κυριαρχίας, που σημαίνει ότι στο διεθνές δίκαιο δεν μπορεί ένας δανειστής ιδιωτικός φορέας να τραβήξει, όταν δεν μπορεί ένα κράτος να πληρώσει, δεν μπορεί ένας ιδιώτης δανειστής να το πάει στα δικαστήρια, λόγω του ότι ακριβώς έχει ασυλία, λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνον εάν οικειοθελώς το κράτος απεμπολήσει την εθνική του κυριαρχία, όπως και έγινε με την δανειακή σύμβαση
2. Η Ελλάδα δεν φθάνει ότι απεμπολεί την εθνική της κυριαρχία, απεμπολεί και όλα τα φυσικά δικαιώματα που έχει ένας οφειλέτης απέναντι σε έναν δανειστή, δικαιώματα τα οποία τα αναγνωρίζει το αστικό δίκαιο σε οποιοδήποτε φυσικό πρόσωπο. Έχει παραιτηθεί η χώρα από οποιοδήποτε ένδικο ή νόμιμο μέσο άμυνας απέναντι σε καταχρηστικές πρακτικές των δανειστών.
3. H δανειακή σύμβαση απαγορεύει στην χώρα να βρει από τρίτες πηγές τα χρήματα και να ξεχρεώσει τους δανειστές της. Δηλ. δεν μπορούμε εμείς να πάμε στην διεθνή αγορά και να βρούμε από τρίτες πηγές τα χρήματα που έχουμε δανεισθεί από την Τρόικα, να τους τα ξεπληρώσουμε και να τελειώσουμε.
4. Ακόμα και αν μπορούσαμε, που δεν είναι και τόσο εύκολο, την ίδια ώρα όμως προβλέπει ότι μπορεί ένας δανειστής μας να πουλήσει τις χρεωστικές απαιτήσεις που έχει απέναντι στην χώρα, σε τρίτο πρόσωπο, σε τρίτο κράτος. Και αυτό το κράτος να έρθει και να έχει τις χρεωστικές απαιτήσεις απέναντι. Για παράδειγμα, η Ολλανδία, ή η Γερμανία, για το δικό της συμφέρον, μπορεί να πει «Εγώ δεν μπορώ άλλο να έχω χρεωστικές απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα, και θα τις πουλήσω στην Τουρκία. Και η Τουρκία τότε μπορεί τότε ΑΝΕΤΑ να έρθει να εισπράξει ή να απαιτήσει αυτές τις χρεωστικές απαιτήσεις από την Ελλάδα, αυτό προβλέπεται από την δανειακή σύμβαση.
5. Επιπλέον, έχουνε βάλει ως δίκαιο διακανονισμό των διαφορών μας το Αγγλικό Δίκαιο. Όχι το Εξωτερικό, με βάση το οποίο έχει εκδοθεί το σύνολο σχεδόν των ομολόγων του Ελλ. Κράτους που αποτελούν το δημόσιο χρέος της χώρας, ούτε καν το Κοινοτικό. Και γιατί το Αγγλικό? Διότι η Αγγλία είχε αποικιοκρατία, και λόγω αποικιοκρατίας έχει μια τεράστια νομολογία πίσω της καταχρηστικών αποφάσεων ενάντια σε κράτη οφειλέτες. Ανάμεσά τους και η Ελλάδα, διότι έχουμε δεχθεί, ή μάλλον έχουμε γίνει θύματα αυτού του τύπου της αποιοκρατικής τακτικής της Αγγλίας, που μας οδήγησε σε χρεοκοπία, άλλες 4 φορές στο παρελθόν [1827, 1843, 1893, 1932]. Η Αγγλία, και στις 4 φορές έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην χρεοκοπία αυτού του τόπου και στην λεηλασία, στο όνομα ή και στην βάση της χρεοκοπίας.
6. Το τελευταίο όμως, το πιο σημαντικό, κατά την γνώμη μου, που δεν αφορά μόνο τον Ελλ. λαό ή το Ελλ κράτος, αφορά το σύνολο των διεθνών σχέσεων, όπως διαμορφώνονται σήμερα και αφορά το σύνολο των λαών αυτού του πλανήτη, είναι το τι νομικό προηγούμενο δημιουργεί η δανειακή σύμβαση. Γιατί είναι η πρώτη φορά που θεσμοθετείται διακρατική ΠΑΙΟΝΙΑ. Τι σημαίνει αυτό? Είναι η καταναγκαστική εργασία στην προσπάθεια να πληρώσεις τον πιστωτή σου. Αυτό το πράγμα εμφανίστηκε μαζί με την δουλεία από την αρχαιότητα. Ο τρόπος αντιμετώπισης της Παιονίας στην χώρα μας, ή μάλλον ένας από τους πιο χαρακτηριστικούς τρόπους αντιμετώπισης της Παιονίας.είναι η Σεισάχθεια του Σόλωνα. Αυτό το πράγμα στο Διεθνές Δίκαιο κατοχυρώθηκε ότι με κανένα τρόπο δεν μπορεί να ασκηθεί Παιονία ή να καθιερωθεί ή να επιβληθεί Παιονία απέναντι σε έναν λαό και σε ένα κράτος. Αυτό το πράγμα έχει κατοχυρωθεί, ειδικά μετά τον Β’ Παγκ. Πόλεμο, Η δανειακή σύμβαση. την οποίαν υπέγραψε η χώρα, στην πραγματικότητα θεσμοθετεί καθεστώς Παιονίας για την Ελλάδα. Ολόκληρος ο Ελλ. λαός οφείλει να δουλέψει, το σύνολο των ιδιωτικών του περιουσιακών στοιχείων είναι στην διάθεση των δανειστών, γι’αυτό άλλωστε παίρνονται και αυτά τα μέτρα ενάντια στις συντάξεις, στους μισθούς κλπ. Διότι το μνημόνιο είναι παράρτημα της δανειακής σύμβασης. Και έτσι, το σύνολο των ιδιωτικών περιουσιακών, εκτός από το εθνικό έδαφος, λόγω του ότι έχουμε απεμπολήσει εθνική κυριαρχία, τον δημόσιο πλούτο κλπ. , είναι στην διάθεση των δανειστών και ο ιδιωτικός πλούτος : εισοδήματα, συντάξεις, καταθέσεις. Αυτό έχει γίνει μέχρι τώρα στην Λατινική Αμερική πάρα πολλές φορές, αλλά ΑΤΥΠΑ. Στην Ελλάδα, για πρώτη φορά επιχειρείται θεσμοθετημένα να συμβεί και με τον πιο ακραίο τρόπο.
7. Αυτό βεβαίως δημιουργεί, όπως λένε οι νομικοί, Νομικό Προηγούμενο, όχι μόνο σε βάρος της χώρας, αλλά σε βάρος όλων των χωρών, που μπορούν να βρεθούν ή βρίσκονται ήδη σε ανάλογη κατάσταση με την Ελλάδα. Διότι, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί ή να αναπτυχθεί περισσότερο, ή, αν θέλετε, η παγκόσμια διακυβέρνηση σήμερα για να προστατεύσει τις τράπεζες, οι οποίες αποτελούν τον πυρήνα, ή αν θέλετε την κορυφή του παγόβουνου αυτού του πράγματος που έχει κατασκευασθεί, εάν δεν επιβάλλουν καθεστώς Παιονίας σε λαούς και χώρες.

Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τι μπορούμε να κάνουμε:

Οφείλουμε να μην αναγνωρίσουμε το χρέος, διότι

• α] το έχουμε πληρώσει, δηλ. αν δείτε τι πληρώνουμε όλα αυτά τα χρόνια …!! Αυτήν την στιγμή πληρώνουμε από το 1881 συνεχή δάνεια σε κεφαλαιοποιήσεις τόκων πάνω σε αυτά τα δάνεια, τα οποία έχουνε φθάσει σε ένα σημείο απίστευτο. Το οποίο το έχουμε ξεχρεώσει απίστευτες φορές. Εγώ και άλλοι συνάδελφοι έχουμε κάνει κατάσταση συγκεκριμένη των μεγάλων δανείων που έχει πάρει η χώρα αυτή και είναι απίστευτος ο αριθμός με τον οποίον έχουμε ξεχρεώσει. Για τα δάνεια αυτά έχουμε χρεοκοπήσει επίσημα άλλες δύο φορές [1893, 1932]. Παρ’όλα, εμείς συνεχίζουμε να πληρώνουμε ή, αν θέλετε, πληρώνουμε κεφαλαιοποιήσεις τόκων.
• β] Οφείλουμε να μην αναγνωρίσουμε το χρέος για να μπορέσουμε να ανατρέψουμε και να καταγγείλουμε το καθεστώς Παιονίας που μας έχουν επιβάλλει. Και αυτό δεν είναι υποχρέωση μόνο απέναντι στον λαό και στην χώρα, είναι βασικό ‘διεθνιστικό’ καθήκον του ίδιου του Ελληνικού λαού. Γιατί, αν δεν ανατραπεί αυτό, δημιουργεί σοβαρά προβλήματα για τις διεθνείς σχέσεις σήμερα, αλλά και για τους υπόλοιπους λαούς. Δείτε ότι ανάλογο καθεστώς επέβαλαν στην Ιρλανδία, στον Ιρλανδικό λαό και , ενδεχομένως, ετοιμάζονται αυτές τις ημέρες, ή μάλλον τις επόμενες εβδομάδες, αντίστοιχο καθεστώς να επιβάλλουν και στην Πορτογαλία, και πάει λέγοντας.
• γ] Οφείλουμε να μην αναγνωρίσουμε το χρέος γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αποκαταστήσουμε, να θωρακίσουμε και να θεμελιώσουμε σε αυτόν τον τόπο επιτέλους την ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, η οποία μπορεί μόνο να υπάρχει στην βάση της λαϊκής κυριαρχίας.
• δ] Οφείλουμε να μην αναγνωρίσουμε το χρέος για να περισώσουμε τον τεράστιο όγκο φόρων, που αυτή τη στιγμή πληρώνουμε στους διεθνείς τοκογλύφους.
• ε] Για να μπορέσουμε τους πόρους συνολικά αυτούς που οι Ιρλανδοί θα διασώσουν από τους διεθνείς τοκογλύφους, να τους επανεπενδύσουμε με νέους όρους στην Ελληνική οικονομία, ώστε να προχωρήσουμε σε μία σοβαρή σχεδιασμένη παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελληνικής οικονομίας, .με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αυτό που άμεσα συνεπάγεται είναι να φύγουμε από το ευρώ, ώστε να επανακτήσουμε την κυριαρχία της χώρας μας, τουλάχιστον σε δημοσιονομική βάση, να μπορέσουμε να εθνικοποιήσουμε τις βασικές τράπεζες, ώστε να μπορούμε να γλιτώσουμε από σαράκι της τοκογλυφικής πολιτικής και των εγχώριων τραπεζών, με ό,τι αυτό το πράγμα συνεπάγεται, πρέπει να περιορίσουμε δραστικά την κίνηση κεφαλαίων, γιατί αυτή την στιγμή είναι μία τεράστια αιμορραγία ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ της Ελληνικής Οικονομίας.

Θα σας πω μόνο ένα στοιχείο, ότι την τελευταία 10ετία, με βάση τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, μέχρι 31-12-2009, 252 δις ευρώ, τα οποία τοποθετήθηκαν, από Έλληνες κατοίκους, σε καθαρά κερδοσκοπικές τοποθετήσεις στο εξωτερικό. Δηλ. αγόρασαν / πήγαν σε ρέπος οι καταθέσεις, πήγαν και αγόρασαν παράγωγα και ομόλογα και σε άλλου τέτοιου τύπου κερδοσκοπικές καταθέσεις. Θα σας θυμίσω μόνο ότι 31-12- 2009, το δημόσιο χρέος της χώρας ήταν 298 δις, για να καταλάβουμε πως και ποια δυναμική είναι αυτή που δημιουργεί ή που αυξάνει το δημόσιο χρέος.

Είναι ρεαλιστική μία τέτοια πρόταση? Εγώ θεωρώ προσωπικά ότι δεν είναι απλά ρεαλιστική, είναι κάτι πολύ περισσότερο από ρεαλιστική, είναι απολύτως αναγκαία. Και όταν είναι κάτι απολύτως αναγκαίο για να σώσεις τον λαό και τον τόπο σου, δεν σκέπτεσαι ούτε επιπτώσεις ούτε ρίσκα, ούτε κινδύνους που πρέπει να αντιμετωπίσεις, όπως είναι φυσικό, διότι έχεις να κάνεις με ένα διεθνές σύστημα τοκογλυφίας, λεηλασίας λαών και χωρών. Αλλά δεν μπορεί να γίνει τίποτα διαφορετικό. Σε διαφορετική περίπτωση θα δούμε καταστάσεις εδώ πέρα που πραγματικά τις έχουμε διαβάσει μόνο στις πιο σκοτεινές σελίδες της ελληνικής ιστορίας.

Ετούτος όμως ο τόπος / λαός έχει αποδείξει από την εποχή που συγκροτήθηκε ως κράτος, ότι ξέρει να ανατρέπει δεδομένα. Και τότε του έλεγαν «Αφύσικο, δεν είναι δυνατόν, είναι μη ρεαλιστικό να αποκτήσεις την ανεξαρτησία σου στα πλαίσια της Ιεράς Συμμαχίας και της κυριαρχίας του Σουλτάνου» Το’κανε. Το ίδιο του λέγανε στην Ναζιστική Κατοχή, «Ησύχασε, ηττηθήκαμε, περίμενε τους Βρετανούς, ή τους Συμμάχους να κερδίσουν και μετά βλέπουμε». Σήκωσε κεφάλι και απέκτησε την ελευθερία μόνος του, παλεύοντας, με θυσίες βεβαίως, αλλά το κατάκτησε, έστω και αν δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την απελευθέρωσή του μετά. Το ίδιο καλούμαστε να κάνουμε εμείς σήμερα. Είναι ακριβώς το ίδιο μεγάλο ιστορικό στοίχημα που έχουμε να κερδίσουμε. Και με αυτήν την έννοια, έχοντας απέραντη εμπιστοσύνη σε αυτόν τον λαό, πιστεύω ότι για μία ακόμη φορά θα δείξει πόσο παλικάρι είναι.!!