Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Η Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής αναφέρεται στη θεραπεία του σεληνιαζομένου παιδιού από τον Ιησού Χριστόν. Φαίνεται ότι ο πονεμένος πατέρας, μέσα στην απελπησία του, βλέποντας το παιδί του να υποφέρει από την ασθένεια της επιληψίας, κι ακούγοντας για τα πολλά θαύματα που επιτελούσε ο Ιησούς Χριστός, καταφεύγει κοντά του, ως την τελευταία του ελπίδα για να θεραπευθεί το παιδί του.
Το παράδοξον της όλης ιστορίας δεν είναι η αναμενόμενη θεραπεία του παιδιού από τον Ιησού Χριστόν ή η βαθειά πίστη του πονεμένου πατέρα ότι το παιδί του μπορεί να θεραπευθεί από τον Ιησού Χριστόν, αλλά η αδυναμία των Μαθητών του να κάνουν κάτι για το άρρωστο παιδί. Στο ερώτημα μάλιστα που τίθεται για την αδυναμία των Μαθητών, ο Ιησούς τονίζει ότι οφείλεται στο φαινόμενο της απιστίας τους, τονίζοντας μάλιστα στους Μαθητές του ότι εάν έχουν, έστω και ελάχιστη πίστη, όπως το σπόρο του σιναπιού, θα μπορούν ακόμη να μετακινούν κι ολόκληρα βουνά. Συνδέει μάλιστα ο Ιησούς Χριστός την παρουσία της πίστεως στη ζωή μας με τις αρετές της προσευχής και της νηστείας.
Γι’ αυτό η Εκκλησία μας προτρέπει τους πιστούς καθημερινά να προσεύχονται και να τηρούν τον θεσμό της νηστείας που έχει καθορίσει για να καλλιεργούμε την ενίσχυση της πίστεως μας στον καθημερινό αγώνα της ζωής.
Όπως καθημερινά ο άνθρωπος χρειάζεται την καθημερινή τροφή και το νερό για να επιβιώσει, κατά τον ίδιο τρόπο χρειάζεται πολύ περισσότερο και την πνευματική τροφή, μέσω της προσευχής και της νηστείας, για να μη πάθει πνευματική ατροφία, να πάψει δηλαδή να επικοινωνεί μετά του Δημιουργού του Θεού.
Ο κίνδυνος της απουσίας του Θεού από τη ζωή μας επιφέρει άμεσα τον κίνδυνο να απομακρυνθούμε από τον θετικό χαρακτήρα του εαυτού μας και να αρχίσουμε να ασχημονούμε και να αδικούμε τους συνανθρώπους μας που συναντούμε στο σπίτι μας, ανάμεσα στην οικογένεια μας, στην εργασία μας με τους συναδέλφους μας, και φυσικά με τους τσακωμούς με τους ανθρώπους που συναντάμε καθημερινά στην τοπική κοινωνία που κινούμαστε, κι ακόμη το χειρότερο, μαζί με την καταστροφή του πνεύματος της αγάπης, της κατανόησης, της ευγένειας, της καλωσύνης, της αλληλοστήριξης, της συνύπαρξης και της συναδέλφωσης, αρχίζουμε να καταστρέφουμε με κάθε τρόπο και το περιβάλλον μας, την δημιουργία του Θεού που μας περιβάλλει.
Όπως είναι γνωστόν, από ιατρικής απόψεως, η επιληψία του νεαρού παιδιού που θεραπεύει ο Ιησούς στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή, έχει σχέση με εγκεφαλικές παθήσεις, που εκδηλώνονται με σπασμούς και απώλεια της συνειδήσεως. Η Ιατρική επιστήμη προσπαθεί με νευροχειρουργικές μεθόδους και φαρμακευτική θεραπεία να βοηθήσει τα άτομα που πάσχουν από επιληψία.
Εκτός όμως από τις ιατρικές προσπάθειες των ανθρώπων, τις οποίες αποδεχώμαστε και σεβόμαστε, υπάρχει ακόμη και ένα άλλο φάρμακο που μας προτείνει ο Ιησούς Χριστός. Είναι το πνευματικό φάρμακο της Προσευχής και της Νηστείας, που μας ενισχύουν την πίστη μας να επιτελούμε θαύματα με την Χάριν του Θεού, όπως κάνουν άλλωστε οι άγιοι μας που φέρουμε τα ονόματα τους από την ημέρα που βαπτιστήκαμε εις το όνομα της Αγίας Τριάδος, του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αν προσπαθούσαμε να δώσουμε απάντηση στην ύπαρξη πολύπλοκων κοινωνικών προβλημάτων της εποχής μας, πόλεμοι, τρομοκρατία, βία, φτώχεια, ασθένειες, έϊτς, μαλάρια, καταπάτηση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, οικονομική κρίση, ανεργία, εγκληματικότητα, καταστροφή του περιβάλλοντος, απειλή πυρηνικής καταστροφής, ανεπίτρεπτη διαφθορά πολλών Πολιτικών μας, σκάνδαλα, εμπορία ναρκωτικών, διακίνηση παράνομων όπλων, ανθρώπινο εμπόριο (human traffiking), θα λέγαμε ότι ίσως η εποχή μας πάσχει από μια σύχρονη μορφή επιληψίας και μάλιστα σε επίπεδο όχι ατομικό, όπως συμβαίνει με το νεαρό παιδί της Ευαγγελικής περικοπής, αλλά σε συλλογικό επίπεδο, η παγκόσμια δηλαδή ανθρώπινη κοινωνία, που εκδηλώνεται πολλές φορές και σε εθνικό επίπεδο και σ’ αυτούς που μας ηγούνται και δυστυχώς και σε μας που τους εκλέγουμε. Προσεγγίζουμε το φαινόμενο του φαύλου κύκλου.
Η ασθένεια της επιληψίας έχει άμεση σχέση με εγκεφαλικές διαταραχές. Η σύγχρονη επιληψία της ανθρώπινης κοινωνίας που ζούμε, εκδηλώνεται με την αδυναμία μας να σταματήσουμε τον κατήφωρο που πήραμε να καταστρέψουμε την Δημιουργία του Θεού. Οι πνευματικές φωνές του Οικουμενικού μας Πατριάχη κ. Βαρθολομαίου να σώσουμε τον Πλανήτη μας δεν αγγίζουν την ακοή μας. Η αποτυχία μας ως Παγκόσμια Κοινωνία να λύσουμε πολύπλοκα κοινωνικά προβλήματα που αναφέραμε παραπάνω και τα ακραία κληματολογικά φαινόμενα είναι οι σπασμοί που προδηλώνουν την απώλεια της συνειδήσεως της ευθύνης μας να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα.
Η προσπάθεια του Πρωθυπουργού μας να κάνει τα πράγματα καλύτερα είναι ένα πείραμα που πρέπει όλοι μας να το στηρίξουμε. Διαφορετικά, όπως έλεγε κι ο μακαριστός δάσκαλος μας Πέτρος Παπαπέτρου της Απολογητικής, είναι ως να ομοιάζουμε με εκείνους τους επιβάτες του Λεωφορείου που κατεβαίνει τα βουνά του Ολύμπου χωρίς φρένα και εμείς τσακονώμαστε για πια θέση θα πάρουμε μέσα στο λεωφορείο.
Τελικά το τεράστιο Ιεραποστολικό έργο του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, με τη βοήθεια ευσεβών χριστιανών από Ελλάδα και Κύπρο, κι από χώρες όπου ζούν Ορθόδοξοι αδελφοί μας, με τη προσευχή τους και τη νηστεία τους αποτελούν παράδειγμα για όλους μας για να κρατήσουμε τη πίστη μας ζωντανή για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο που τα παιδιά μας θα είναι υπερήφανα, αλλά και ασφαλή μακρυά από τον κίνδυνο της σύγχρονης επιληψίας.
