Γράφει ο δημοσιογράφος – ερευνητής Ευθύμιος Χατζηϊωάννου. Το διαχρονικό φαινόμενο και οι εντυπωσιακές ομοιότητες της ηθικής κατολίσθησης στην κοινωνία και την πολιτική ζωή των αρχαίων και των σύγχρονων Ελλήνων.  

Είναι γενικά παραδεκτό, ότι στην εποχή μας το πολιτικό ήθος και η πολιτική ηθική σταδιακά εξαφανίζονται. Λησμονούνται και αντικαθίστανται από άλλες, ανήθικες, πρακτικές με αποτέλεσμα, αντί του ήθους, της αρετής και της εντιμότητας να επικρατεί πλέον ένας χυδαίος πολιτικός τυχοδιωκτισμός και ακροβατισμός, που οδηγούν τις ανθρώπινες κοινωνίες σε μια ηθική διολίσθηση και σε μια πολιτική και κοινωνική παρακμή. makis

Το ψεύδος, η εξαπάτηση, η υποκρισία, ο εκβιασμός, η εκμετάλλευση και γενικά η καταπάτηση όλων των στοιχειωδών αρχών και κανόνων της χρηστής διοίκησης και της αξιοπρεπούς συμπεριφοράς του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της πολιτικής διαφθοράς και της ηθικής παρεκτροπής, που εμφανίζει ο σύγχρονος πολιτικός βίος.
Το φαινόμενο της ηθικής κατολίσθησης στην πολιτική δεν είναι ασφαλώς τωρινό, δεν είναι, δηλαδή, επακόλουθο και συνέπεια όσων συμβαίνουν σήμερα, στα χρόνια μας, όπου ο πολιτικός αμοραλισμός κυριαρχεί, έναντι παγίων αρχών και αξιών της ελληνικής Φυλής. Είναι και αυτό διαχρονικά υπαρκτό φαινόμενο, που έκανε την εμφάνισή του από τα αρχαία ακόμη χρόνια και μας ακολούθησε σε όλη την ιστορική μας πορεία μέχρι σήμερα. Συγκρίνοντας, όμως, τα φαινόμενα αυτά στο παρελθόν με τα σημερινά, διαπιστώνουμε μια σημαντική ειδοποιό διαφορά : Το μέγεθος και η έκτασή τους ποτέ δεν προσέλαβαν στο παρελθόν τόσο επικίνδυνες και απειλητικές διαστάσεις, ώστε να απειλείται το Κράτος, η κοινωνία και το πολιτικό μας σύστημα με πλήρη αποδιοργάνωση και παράλυση.

Τα χαρακτηριστικά του πολιτικού εκμαυλισμού στην αρχαία Αθήνα

Επειδή θεωρούμε πολύ σημαντικό να δείξουμε, ότι υπάρχει διαχρονικότητα στο φαινόμενο της ηθικής παρακμής στον πολιτικό βίο, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, θα προβούμε σε μια σύγκριση της ηθικής κατάπτωσης της πολιτικής της σημερινής εποχής με αυτή της αρχαίας εποχής στην Ελλάδα και ιδιαίτερα της αρχαίας Αθήνας, η οποία θεωρείται η κοιτίδα της δημοκρατίας. Σε αυτήν την σύγκριση διαπιστώνουμε φοβερές ομοιότητες και πάρα πολλά κοινά στοιχεία της τότε με την σημερινή εποχή. Στα χρόνια της παντοδυναμίας της Αθηναϊκής Συμμαχίας, η Αθήνα εφάρμοζε αυτό, που εφαρμόζουν σήμερα τα μεγάλα και ισχυρά κράτη, επιβάλλοντας τους δικούς της ανθρώπους ως ηγέτες των εξαρτημένων από αυτήν μικρότερων κρατών-μελών της Συμμαχίας για να διασφαλίζει με κάθε μέσο την επικυριαρχία της σε αυτά. Όμως κατά τον 4ο π.Χ. αιώνα η πολιτική θέση της Αθήνας στον ελληνικό κόσμο ήταν ριζικά διαφορετική εκείνης της περιόδου των Μηδικών και του Πελοποννησιακού Πολέμου. Η ηθική παρακμή της πολιτικής της ηγεσίας ήταν εμφανής σε όλους τους τομείς. Ο ρήτορας Δημοσθένης στα γραπτά του προσφέρει παραστατικές εικόνες της μεταβολής αυτής, θρηνώντας και κατακεραυνώνοντας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον την ηθική παρακμή της πολιτικής στην εποχή του. Την πολιτική και ηθική κατάπτωση, στην οποία είχε περιέλθει η Αθήνα, εκείνη την εποχή αντιλαμβάνεται κανείς και από τις σχετικές περιγραφές του Αισχίνη στον «Κατά Τιμάρχου» λόγο ή και στο ακόλουθο χαρακτηριστικό απόσπασμα του θεατρικού έργου «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη : «Πονάω που βλέπω όλα να σαπίζουν σ’ αυτόν τον τόπο. Στην εξουσία πάντοτε οι φαύλοι. Κι’ αν φανεί κάποιος μια μέρα έντιμος, σε δέκα μέρες σκαρτεύει. Φέρνεις άλλον, βγαίνει χειρότερος» («Εκκλησιάζουσες», στίχοι 174-179).
Στο κεφάλαιο «Πολιτική και ηθική παρακμή της Αθηναϊκής Δημοκρατίας» από το σύγγραμμα «Συμπληρώματα Αρχαίας Ιστορίας», του αείμνηστου Απόστολου Β. Δασκαλάκη (1900-1982), Καθηγητού της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ιστορικού συγγραφέα και δημοσιογράφου, αναφέρονται κατά λέξη τα εξής:
«Το μέγιστον μέρος της πολιτικής και εν μέρει ηθικής ταύτης παρακμής των Αθηνών της 4ης εκατονταετηρίδος ωφείλετο εις εσωτερικούς λόγους:
Ο πληθυσμός των Αθηνών έχει ελαττωθή σημαντικώς κατά την εποχήν αυτήν, γίνεται δε συμπλήρωσις του κενού των πολιτών δια μετοίκων και απελευθέρων. (…) Οι νέοι αυτοί πολίται είχον παραμορφώσει, όχι μόνον την πολιτικήν, αλλά και την ηθικήν σύνθεσιν της αθηναϊκής πολιτείας. Ούτως εις μεγάλας μάζας λαού το ένδοξον παρελθόν της πόλεως είχε παύσει να είναι η ζωογόνος δύναμις πολιτικής κατευθύνσεως και πνευματικής δημιουργίας, το δε συναίσθημα των προς την πατρίδα υποχρεώσεων του πολίτου είχε καταπέσει. Το παλαιόν λοιπόν πατριωτικόν συναίσθημα του Αθηναίου πολίτου, εις το οποίο ωφείλοντο τα μεγαλουργήματα του παρελθόντος και η όλη ακμή της πόλεως, όπως έδωκεν εις ημάς περί αυτής εικόνα περίλαμπρον ο Περικλής εις τον «Επιτάφιον», είχεν εις πλείστα ατονήσει.
Οι πλούσιοι έκτιζον μεγαλοπρεπείς οικίας, μεγαλοπρεπεστέρας και αυτών των ενδόξων μνημείων, τα οποία ενέκλειον τα ιερά και όσια του παρελθόντος της πόλεως. Εκεί διήγον ζωήν απολαύσεων, αδιαφορούσαν διά τα κοινά και προσεπάθουν διά παντός τρόπου να διαφύγουν τας φορολογικάς επιβαρύνσεις. Αι κυριώτεραι τάξεις απέβλεπον μόνον εις υλικά και πολιτικά ωφελήματα διά την κομματικήν εξυπηρέτησιν των διαφόρων πολιτικών μερίδων».

Η κατάντια της Εκκλησίας του Δήμου και η δημαγωγοί του όχλου

Αναφερόμενος στην κατάσταση που επικρατούσε τότε στην Εκκλησία του Δήμου, δηλαδή στην Βουλή της εποχής εκείνης, ο Απ. Δασκαλάκης υπογραμμίζει στο σύγγραμμά του:

«Εις την Εκκλησίαν του Δήμου δεν προσήρχοντο, όπως άλλοτε, προς συζήτησιν των κοινών οι εύποροι και οι ευπαίδευτοι, οι οποίοι απέφευγον την οχλαγωγίαν και δεν ενδιεφέροντο πλέον διά τας δημοσίας υπηρεσίας, αλλ’ οι των λαϊκών τάξεων. Η συμμετοχή εις τα κοινά, ιδίως εις τας συνελεύσεις, δεν θεωρείται πλέον καθήκον παντός καλού πολίτου. Αφ’ ότου ιδίως καθιερώθη ο εκκλησιαστικός μισθός, το μεγαλύτερον μέρος των τακτικών θαμώνων της Εκκλησίας του Δήμου απετελείτο μονίμως εξ αέργων και εν γένει προσώπων κατωτέρας κοινωνικής και πνευματικής καταστάσεως. Οι ‘πολίται’ αυτοί δεν ήσαν εις θέσιν να κατανοήσουν τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα της εποχής, ουδέ να κατευθύνουν εις υψηλοτέρας ηθικάς αρχάς την πολιτικήν του κράτους. Ως επί το πλείστον παρεσύροντο εις αποφάσεις είτε από υλικά ωφελήματα, είτε από την γοητείαν επιτηδείων λόγων των δημαγωγών. akropolis11
Άλλοτε, η ισχύς των Αθηνών εστηρίζετο εις την γενναιότητα και τας θυσίας των τέκνων αυτής. Οι Μαραθωνομάχοι και οι Σαλαμινομάχοι απετέλεσαν τον θεμέλιον λίθον, όχι μόνον της πολιτικής παντοδυναμίας των Αθηνών επί του ελληνικού κόσμου, αλλά και της πνευματικής λάμψεως του «Χρυσού Αιώνος» (…) Αλλά κατά τα μέσα της τετάρτης εκατονταετηρίδος οι πολίτες των Αθηνών δεν κατείχοντο πλέον από τον ίδιον ενθουσιασμόν διά την εκτέλεσιν των προς την πατρίδα καθηκόντων. Εις τας λαϊκάς μάζας η στρατιωτική υπηρεσία όχι μόνον δεν επεζητείτο, όπως άλλοτε, αλλά τουναντίον απεφεύγετο κατά σύστημα. Διά να αντιμετωπίσουν πολεμικάς ανάγκας οι Αθηναίοι ήσαν υποχρεωμένοι να προσφεύγουν εις μισθοφόρους, οίτινες και εστοίχιζον πολλά, αλλά και στερούμενοι του πατριωτικού φρονήματος της θυσίας απετέλουν δύναμιν ελάχιστα αξιόμαχον.
Αι Αθήναι εστήριξαν πάντοτε την επί του ελληνικού κόσμου ηγεμονίαν εις την διατήρησιν ισχυράς ναυτικής δυνάμεως. Και ενώ οι πολίται εξηντλούντο με καταθλιπτικάς φορολογίας και υποχρεωτικάς εισφοράς χάριν των πολεμικών αναγκών της πόλεως, ο δήμος διεσπάθιζε το χάριν των πολεμικών αναγκών δημόσιο χρήμα, διά να πληρώνη τους αργόσχολους που ήθελαν να παρακολουθούν τα δημόσια θεάματα. Οι δημαγωγοί διά να κολακεύσουν τον όχλον, ο οποίος απετέλει τον όγκον της Εκκλησίας του δήμου και να εξασφαλίσουν δι’ αυτού πολιτικήν δύναμιν, συνηγωνίζοντο εις προτάσεις και παραχωρήσεις αντιθέτους προς τας υψηλάς ιδέας της πολιτικής ηθικής του παρελθόντος και επί ζημία πάντοτε του κοινού συμφέροντος.
Οι πολιτικοί ηγέται των Αθηνών του 4ου αιώνος, εξαιρέσει ελαχίστων, ως ο Φωκίων, δεν είχον τίποτε το κοινόν προς έναν Κίμωνα, έναν Περικλήν, έναν Μιλτιάδην ή έναν Αριστείδην, προς τους μεγάλους δηλαδή πολιτικούς άνδρες του 5ου αιώνος, των οποίων η υψηλή ηθική και ο άψογος πατριωτισμός ευρίσκοντο εις αρμονίαν προς τας ικανότητας ηγεσίας και επιβολής επί των μαζών. Πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, οι νέοι πολιτικοί ανήκον εις την χορείαν των δημαγωγών της αγοράς. Οι δημαγωγοί αυτοί, κάτω από μίαν συχνά υψηλήν τέχνην σαγηνευτικής ευγλωττίας, εκάλυπτον ταπεινά αισθήματα και καιροσκοπικάς επιδιώξεις. Η φαυλοκρατική λογοκοπία με κίνητρα την ικανοποίησιν προσωπικών παθών παρέσυρεν εις συκοφαντίας, έτρεφε δε τα πλέον ταπεινά ένστικτα του όχλου. Αι ασυνέπειαι αποφάσεων, αι δωροδοκίαι, η διαφθορά συνειδήσεων είχον καταστή συνήθη εις τον δήμον, όπου κυριαρχούσαν στοιχεία είτε οχλοκρατικά, είτε άξεστα και αδιάφορα, μεταβαίνοντα μόνον χάριν της μισθοδοσίας ή από προσωπικήν αφοσίωσιν προς ένα δημαγωγόν εκ του οποίου ανέμενον ωφελήματα.

Η στρατιωτική, οικονομική και ηθική παρακμή των Αθηναίων

Υπήρχον βεβαίως ακόμη εις τας Αθήνας αρκετοί πολίται, ιδία δε πνευματικοί και πολιτικοί άνδρες, εμποτισμένοι με τα ιδεώδη του αθηναϊκού παρελθόντος. Οι άνδρες αυτοί έμεναν μετά φανατισμού προσηλωμένοι εις την ιδέαν της ηγεμονίας των Αθηνών επί του ελληνικού κόσμου και εκυριαρχούντο από ιεράν αγανάκτησιν ακόμη και από την σκέψιν, ότι η πόλις η ενσαρκώσασα πάσαν δόξαν και πάν μεγαλείον της ελληνικής φυλής, θα ήταν δυνατόν να περιπέση πολιτικώς και οριστικώς εις δευτερεύουσαν θέσιν. Αλλ’ οι άνδρες αυτοί ήσαν εκτός τόπου και χρόνου, ανίκανοι να συλλάβουν την νέαν στυγνήν και αμείλικτον πραγματικότητα. Ματαίως κατεκεραύνωνον την ηθικήν και πολιτικήν κατάπτωσιν της εποχής αυτών, και ωνειροπόλουν την επάνοδον εις τους «παλαιούς καιρούς», των οποίων γνώρισμα μεν ήτο το καθήκον και η αυτοθυσία, αποτέλεσμα δε η ισχύς και η δόξα της Αθηναϊκής δημοκρατίας.
Αι παλαιαί ένδοξοι παραδόσεις της πόλεως δεν συνεκίνουν πλέον τας μάζας, παρά τας συγκινητικάς, ενίοτε δραματικάς, εκκλήσεις ωρισμένων εμμενόντων εις τα πάτρια ρητόρων. Το πατριωτικόν συναίσθημα είχε φθαρή, η έννοια των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των πολιτών είχε παραμορφωθή. Το πανελλήνιον φρόνημα, το οποίον επήγαζεν από την υπερήφανον συνείδησιν υπεροχής του Έλληνος έναντι των άλλων λαών και το οποίον έτρεφον τόσον επιμελώς οι Αθηναίοι σοφοί και ποιηταί του 5ου αιώνος, δεν υφίστατο πλέον παρά εις την σκέψιν ολίγων πνευματικών ανθρώπων. (…)
Ούτως αι Αθήναι κατά την εποχήν αυτήν είχον φθάσει εις στρατιωτικήν, εις οικονομικήν, αλλά και εις ηθικήν παρακμήν, η οποία περιώριζε μοιραίως το πνεύμα ακόμη και αξίων ηγετών της εις στενούς ορίζοντες μικροπολιτικής. Δεν ήτο πλέον δυνατή η ανασύστασις μιάς ισχυρής αθηναϊκής ηγεμονίας, η οποία θα επέτρεπεν εις την περιώνυμον πόλιν να ηγηθή και πάλιν ολοκλήρου του ελληνικού κόσμου».

Όπως προαναφέραμε, όλα αυτά συνθέτουν μια εικόνα, που παρουσιάζει εκπληκτική ομοιότητα με την σημερινή εικόνα της πατρίδας μας. Εφόσον, όμως, η κρίση των ηθικών αξιών στον πολιτικό βίο είναι διαχρονική, δημιουργείται ένα εύλογο ερώτημα: Πότε, άραγε, ξεκίνησε αυτή η κρίση των ηθικών αξιών, που επηρέασε και επηρεάζει καταλυτικά τον πολιτικό βίο; Και γιατί να περνούν κρίση οι ηθικές αξίες, αν είναι τόσο ισχυρές και οι κοινωνίες παλαιότερα λειτουργούσαν καλά με βάση αυτές; Φαίνεται, λοιπόν, ότι πάντα υπήρχε αδικία, ανισότητα, διακρίσεις, απληστία, διαπλοκή, εγωισμός, πόλεμοι και εκμετάλλευση, γιατί πάντα οι ηθικές αρχές και αξίες παρουσίαζαν περιόδους κρίσης, αδυναμίας και αμφισβήτησης, με αποτέλεσμα να καταστρατηγούνται από τους επιτήδειους.

«Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα» έλεγε ο Άγγλος ιστορικός Λόρδος Acton, (1834-1902). Η κάθε γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας θα μπορούσε, λοιπόν, κάλλιστα να επικαλεστεί την κρίση των εκάστοτε ηθικών αξιών και την διαφθορά από την εξουσία. Είτε στην αρχαία Ελλάδα, με τους δούλους και τις γυναίκες, που δεν είχαν δικαιώματα, είτε αργότερα με την επικράτηση του Χριστιανισμού, είτε στον μεσαίωνα με την καταδίκη της επιστήμης και της λογικής, είτε πιο πρόσφατα με τον ρατσισμό απέναντι στους μαύρους στην Αμερική, είτε στις ημέρες μας με τους διεφθαρμένους πολιτικούς, κ.ο.κ. Η ασυνειδησία δεν έχει τέλος, ούτε όρια.

Η «νομοτελειακή» ηθική αποκατάσταση του κοινωνικού και πολιτικού βίου

Όμως, στην πατρίδα μας, όπως μας διδάσκει η Ιστορία μας, μετά από περιόδους μεγάλης ηθικής παρακμής και κρίσης έρχονται πάντα –νομοτελειακά και ίσως και με θεϊκή παρέμβαση-και οι περίοδοι της αναγέννησης και αποκατάστασης της ηθικής τάξης στην κοινωνία. Οι Έλληνες, αδυνατώντας να ζουν συνεχώς μέσα στην σήψη και την διαφθορά, αναγκάστηκαν πολλές φορές στο μακραίωνο ιστορικό τους παρελθόν να επαναφέρουν στον κοινωνικό τους βίο την εφαρμογή βελτιωμένων και ανθεκτικότερων ηθικών κανόνων και αξιών, κτίζοντας επάνω τους τις ελπίδες και τις προσπάθειές τους για ένα καλύτερο μέλλον. Και αυτό το επιτύγχαναν παλαιότερα, έχοντας ως βάση την υλοποίηση των πολύτιμων και διαχρονικών διδαχών των σοφών προγόνων τους και αργότερα, στα μεταχριστιανικά χρόνια, την εφαρμογή των αρχών της συγκερασμένης αρχαιοελληνικής φιλοσοφίας και της χριστιανικής τους πίστης.

Το συμπέρασμα είναι, λοιπόν, ότι για να φτιάξουμε σήμερα στην πατρίδα μας μια κοινωνία, και κατ΄ επέκταση έναν πολιτικό βίο, που θα λειτουργεί αρμονικά, οφείλουμε να επανέλθουμε στις πατροπαράδοτες ηθικές αρχές και αξίες, που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας. Αυτοί, βιώνοντας και στην εποχή που έζησαν, τέτοια φαινόμενα ηθικής διαφθοράς και σήψης, επινόησαν και εφάρμοσαν τις καλύτερες μεθόδους αντιμετώπισής τους, που διέσωσαν και μας παρέδωσαν μέσα από την διδασκαλία τους.

Η κοινωνία μας θα βελτιωθεί αυτομάτως μόλις ο Έλληνας εναρμονιστεί με την φύση του, μόλις επανακτήσει την αυτογνωσία και την αυτεπίγνωσή του και μάθει να ζει με αυτοσυνειδησία, σύμφωνα με αυτό που είναι.

Εμείς, οι σημερινοί Έλληνες αρκεί, σε πρώτη φάση, να εντοπίσουμε τα πραγματικά αίτια, που δημιουργούν την αταξία στην κοινωνία και να σταματήσουμε να επικαλούμαστε αυθαίρετες έννοιες ως δικαιολογία. Η αρχαία ελληνική σκέψη στήριξε τον ελληνικό πολιτισμό στις ηθικές αξίες της δικαιοσύνης, της φιλαλληλίας, της αλήθειας, της ελευθερίας, της ισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους, ενώ ανάλογες ήσαν και οι ηθικές αξίες στον Χριστιανισμό, ο οποίος ενστερνίστηκε πολλά στοιχεία από την αρχαία ελληνική σκέψη και διαμόρφωσε επάνω σε αυτά την Χριστιανική ηθική με βάση την Αγάπη, που αποτελεί το θεμέλιο και τον σκελετό όλης της Χριστιανικής διδασκαλίας.

Όταν σήμερα αναφερόμαστε στο πολιτικό ήθος, την πολιτική ηθική και την αρετή των πολιτικών (γυναικών και ανδρών) της Ελλάδος, εννοούμε, πως οι πολιτικοί μας οφείλουν να έχουν κάποιες έμφυτες ιδιότητες, κάποια κοινά γνωρίσματα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που να βρίσκονται σε στοιχειώδη τουλάχιστον αρμονία με την ηθική και τις ευγενείς παραδόσεις του Έθνους και της θρησκείας μας. Το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας πρέπει να είναι εναρμονισμένο στους θεσμοθετημένους κανόνες της ελληνικής κοινωνίας, κανόνες που σφυρηλατήθηκαν από χρόνια και οι οποίοι καθορίζουν την συμπεριφορά των πολιτικών με βάση το κοινωνικά αποδεκτό, το καλό και το κακό, πάντα όμως σύμφωνα με την παραδεδεγμένη ηθική του Χριστιανισμού και της αστικής τάξης, όπως διαμορφώθηκε εξελικτικά μέχρι σήμερα.

Σήμερα, όμως, το ήθος και η ηθική των πολιτικών μας βρίσκονται στο κατώτατο σημείο μιας μακρόχρονης εξελικτικής πορείας της πατρίδας μας, η δε άρνηση της καθολικής ισχύος των ηθικών αξιών και η κριτική αναίρεση και απόρριψη ηθικών κανόνων και αρχών, αποτελεί τον κανόνα και όχι την εξαίρεση. Η έλλειψη, η ανεπάρκεια και η απουσία ήθους από την πλειονότητα των πολιτικών είναι το βασικό δομικό χαρακτηριστικό στοιχείο της αποσύνθεσης και της παρατηρούμενης μεγάλης πολιτικής διαφθοράς. Η πολιτική σήψη των τελευταίων χρόνων, την οποία παρήγαγε η ακολασία και η ατιμωρησία είναι τόσο προχωρημένη, ώστε είναι πλέον αδύνατο να επιτευχθεί η πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ανόρθωση του κράτους και της κοινωνίας μας με τα υπάρχοντα πρόσωπα του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου και τους κομματικοποιημένους και διαπλεκόμενους δημοσιογράφους των Μ.Μ.Ε. και της έντυπης προπαγανδιστικής δημοσιογραφίας. Το φαινόμενο της φτώχειας, η οποία έχει εξαπλωθεί τα τελευταία χρόνια σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και η άνθιση του φαινομένου του παράνομου πλουτισμού των ολίγων ευνοούμενων της εξουσίας, ως απόρροια της εξοντωτικής και παράλογης οικονομικής πολιτικής των κυβερνώντων, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα της σημερινής κατάστασης της χώρας μας. Περιγράφοντας τα φαινόμενα αυτά ο μεγάλος Κινέζος φιλόσοφος Κομφούκιος (551-479 π.X.)έλεγε σχετικά, ότι «σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή».

Οι συνέπειες της εξάρτησής μας από τους ισχυρούς της παγκόσμιας εξουσίας

Το φαινόμενο της πολιτικής κατολίσθησης, της έλλειψης ήθους, πολιτικής ηθικής και αρετής, δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς αλλά και όλους τους πολίτες. Αφορά επίσης όλα τα οργανωμένα κράτη, είναι, δηλαδή, ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Μάλιστα παρουσιάζει έξαρση στην εποχή μας και ιδιαίτερα σε χώρες, που η τύχη τους εξαρτάται από τα ισχυρά κράτη ή και τους μεγάλους συνασπισμούς κρατών του κόσμου, τις λεγόμενες «Μεγάλες Δυνάμεις», οι οποίες, εκπροσωπώντας και υλοποιώντας τα συμφέροντα και τις επιταγές της παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικής εξουσίας, δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν τις οποιεσδήποτε ανήθικες πρακτικές για να επιβάλουν ευκολότερα τον πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό τους έλεγχο και καταναγκασμό στα μικρότερα και πιο αδύναμα κράτη και στους λαούς τους. Δυστυχώς, η σημερινή Ελλάδα και ο λαός μας ανήκουν στην κατηγορία αυτή και ακολουθούν την κοινή μοίρα όλων των μικρών κρατών και λαών, που πληρώνουν ως βαρύ τίμημα της εξάρτησής τους από τους μεγάλους και ισχυρούς τον περιορισμό σε μεγάλο βαθμό της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της αυτοκυριαρχίας τους. Η πικρή πραγματικότητα δείχνει, ότι οι μεγάλοι επιβάλλουν την εξουσία τους στους μικρούς με την βοήθεια «δοτών» ηγετών και παραγόντων, που χαρακτηρίζονται συνήθως από μειωμένη ή αμφίβολη ηθική συνείδηση και από έλλειψη φιλοπατρίας και ανθρωπισμού και που τοποθετούνται σε καίριες θέσεις για να εφαρμόζουν τα σχέδια και τις επιταγές των μεγάλων εντολέων τους. Τα πρόσωπα αυτά δεν είναι μόνο πολιτικοί, αλλά και παράγοντες της οικονομίας, της πνευματικής και κοινωνικής ζωής, των μέσων ενημέρωσης και γενικά άνθρωποι, που στελεχώνουν όλο το φάσμα των εξουσιών ενός κράτους, επιλεγμένοι να παίξουν τον προκαθορισμένο ρόλο τους.

Ο πολιτικός είναι το άτομο που παράγει πολιτική και αυτό σημαίνει, ότι με την πολιτική διευθύνονται και οργανώνονται τα πολιτικά συστήματα και οι ανθρώπινες κοινωνίες. Όταν, λοιπόν, η διαφθορά και η εξοικείωση του πολιτικού μας οργανισμού με την ανηθικότητα έχουν κυριεύσει τον δημόσιο βίο, πώς μπορεί να υλοποιηθεί η ανόρθωση αυτή; Μιας και η κύρια απασχόληση του πολιτικού είναι η δημόσια ζωή, οι δημόσιες υποθέσεις και τα κοινά, οι πολιτικοί μας πρέπει και επιβάλλεται να είναι ενάρετοι. Διαχρονικό, λοιπόν, είναι το στίγμα της πολιτικής διαφθοράς και επίκαιρα τα λόγια του Ισοκράτη, αυτού του μεγάλου ρήτορα των Αθηνών του 5ου αιώνα π.Χ. που έλεγε, ότι «οι χειρότεροι εξουσιάζουν τους καλύτερους και οι πιο κουτοί τους μυαλωμένους, ή το ήθος όλων των πολιτών γίνεται όμοιο με το ήθος των κυβερνόντων». Τότε όμως υπήρχαν και πολιτικοί άνδρες του αναστήματος του μεγάλου ρήτορα Δημοσθένη, που χωρίς φόβο διεκήρυτταν σε οξείς τόνους και σε κάθε κατεύθυνση : «Κρίνω και αποφασίζω χωρίς υστεροβουλία, χωρίς να προσδοκώ οικονομικό όφελος. Κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει, ότι κέρδισα κάτι από τους λόγους και τις πράξεις μου στην πολιτική ζωή».

Οι διαχρονικές πολιτικές παρακαταθήκες και το χρέος των Νεοελλήνων

Αυτά αποτελούν πολιτικές παρακαταθήκες με διαχρονική εμβέλεια και αξία. Πόσοι, όμως, από τους σημερινούς πολιτικούς μας μπορούν να επαναλάβουν άφοβοι και υπερήφανοι αυτά τα λόγια του Δημοσθένη ; Ποιοί έχουν την πολιτική γενναιότητα, την ηθική ακεραιότητα και την έντιμη συμπεριφορά ώστε να βροντοφωνήσουν « τέρμα ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, τέρμα ο πολιτικός ακροβατισμός , τέρμα η πολιτική συναλλαγή , τέρμα η διαφθορά της πολιτικής εξουσίας;
Βέβαια, για να μην είμαστε ισοπεδωτικοί, πρέπει να υπογραμμίσουμε, ότι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί μας σάπιοι, διεφθαρμένοι ή εξαχρειωμένοι. Ευτυχώς υπάρχουν και έντιμοι και ενάρετοι πολιτικοί. Και αυτό αποτελεί ένα παρήγορο γεγονός, που δίνει ελπίδες για την θεραπεία των καρκινωμάτων, αν και η σήψη έχει διαποτίσει ολόκληρο το σύστημα. Η διαφθορά τρέφεται και γιγαντώνεται, αποτελεί το οξυγόνο του συστήματος. Και για την εξάλειψή της απαιτούνται μέτρα ριζοσπαστικά, αποφασιστικά και σκληρά. Εμείς οι Νεοέλληνες έχουμε ηθικό και εθνικό χρέος απέναντι στην ελληνική κοινωνία, απέναντι στους νέους μας και απέναντι στις επερχόμενες γενεές να αντιταχθούμε αποφασιστικά και δυναμικά στον περαιτέρω εκμαυλισμό της πολιτικής ζωής και στα πρόσωπα που ασκούν αυτού του είδους πολιτική.
Οφείλουμε, λοιπόν, να σταματήσουμε να είμαστε τα άβουλα και αφελή «πρόβατα» και να επαγρυπνούμε διαρκώς, γιατί, όπως έλεγε και ο Γάλλος πολιτικός Henry de Jouvenel, (1876-1935), «μια κοινωνία προβάτων θα βγάλει, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, μια κυβέρνηση λύκων».
Πρέπει να δοθεί ένα τέρμα στη διαφθορά, στα σκάνδαλα, στις παρανομίες, στην διαπλοκή, σε όσα εκχυδαϊζουν τον δημόσιο βίο της χώρας μας, σε όλα τα φαινόμενα που επιδρούν αρνητικά στα κοινωνικά στρώματα και αποτελούν τροχοπέδη στην οικονομική, κοινωνική και πολιτισμική πρόοδο του λαού και του τόπου μας.
Η ανανέωση, η έξοδος από την κρίση και από το τέλμα, που καλύπτει την πολιτική και κοινωνική ζωή, ο αγώνας κατά της διαπλοκής, και της διαφθοράς, πρέπει να αποτελούν τον πρωταρχικό μας στόχο, που για να τον επιτύχουμε, χρειαζόμαστε την συστράτευση όλων των υγιών δυνάμεων του Ελληνισμού.

————————————————————————————————————————-

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ