Αθήνα: Για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ η Μαρία Χατζηγεωργιάδου

Μετά από μήνες κατεβαίνω στην Ομόνοια.

Νοιώθω πως δεν έχει περάσει μέρα. Δεν έχει αλλάξει τίποτα από το σκηνικό της πλατείας και των δρόμων που συνορεύουν με αυτήν. Νοιώθω όμως ότι πλέον έχω έρθει εγώ πιο κοντά στο σκηνικό αυτό και κυρίως έχω πλησιάσει οσο δεν φανταζομουν ποτε- τους ανθρώπους της πιο «κακόφημης» πλατείας της Αθήνας.  Παρουσίες που ανακαλυπτω μεσα μου αλλα και γυρω μου, όλο και περισσότερο καθώς περναει ο καιρος. Μέρα με την μέρα.

Ασθενείς των ναρκωτικών, ντήλερς, βίζιτες, μαύροι, άσπροι, Έλληνες, ξένοι, άστεγοι. Άστεγοι. Άστεγοι παντού. Χωρίς ΣΤΕΓΗ.

Την στέγη που για δεκαετίες ολόκληρες  υπήρξε  το όνειρο ζωής του Έλληνα και που σήμερα στερείται ένα μεγάλο μέρος αυτών των  πολιτών. Των Ευρωπαίων πολιτών, θα φτάσουμε και εκεί. Η στέγη που προσφέρει στον άνθρωπο ασφάλεια, προστασία, το μέρος που μπορεί κάποιος να κάνει έρωτα, να μιλήσει με φίλους, να διασκεδάσει ή να κρυφτεί όταν έχει τις μαύρες του. Ο άστεγος δεν είναι μόνο εκτεθειμένος στο κρύο ή την ζέστη, τους κινδύνους κλπ. Είναι και αποκομμένος από τους ανθρώπους, όντας ανάμεσα τους, αποκομμένος από την ίδια την ζωή.

Κάτω από τις εξωτερικές σκάλες του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» υπάρχει ένας άστεγος. Τον είχα δει πριν τα Χριστούγεννα ,  ένα βράδυ που πέρασα τυχαία από εκεί. Καθώς περίμενα στο αυτοκίνητο παρατηρούσα τις κινήσεις του. Πρέπει να είναι γύρω στα 40 , ένα ψηλό παιδί , που κάτω από την σκάλα του νοσοκομείου πάντα, καθόταν στα στρωσίδια του. Αφού έφαγε από ένα πλαστικό μπολ, άρχισε να ψάχνει τον κάδο με τα σκουπίδια μπροστά του , μήπως βρει κάτι περισσότερο. Ικανοποιημένος από το βραδινό του –φαντάζομαι ότι συγκριτικά με άλλες βραδιές, θα ήταν καλύτερη εκείνη η βραδιά, ξεσκόνισε τα ψίχουλα από την μπλούζα του και ετοιμάστηκε να ξαπλώσει.

Η φίλη μου Α. τον τελευταίο καιρό επισκέπτεται συχνά το νοσοκομείο του Ευαγγελισμού και τον έχει δεί και εκείνη. Της είχε ζητήσει 1-2 ευρώ «για να φάει τα μακαρόνια του», την είχε βρει στους διαδρόμους του νοσοκομείου.  Προχτές στο μετρό του Συντάγματος, είδε αυτό το άστεγο παιδί να ετοιμάζεται για την μεγάλη βουτιά στις ράγες του συρμού. Κάποιος , τελευταία στιγμή ,τον άρπαξε « τι πας να κάνεις;;» τον ρώτησε, «Δεν αντέχω άλλο»  του λέει, «έχω αξιοπρέπεια και κοίτα πως κατάντησα ζητιάνος! Ξέρεις πού μένω; Ξέρεις πού μένω; Στις σκάλες του Ευαγγελισμού!» . Όλοι γύρω είχαν σαστίσει νεαρός που κυριολεκτικά του έσωσε την ζωή, προσφέρθηκε αμέσως να του δώσει 10 ευρώ αλλά δεν τα δέχτηκε, του είπε « είναι πολλά, θέλω μόνο 2 ευρώ να φάω τα μακαρόνια μου».

«θέλω μόνο 2 ευρώ, να φάω τα μακαρόνια μου». Ήτοι, όχι  «να ονειρευτώ» , όχι «να πορευτώ», « να ζήσω», «να μιλήσω σε άνθρωπο». Μόνο «να φάω σήμερα. Αυτό ζητάω».  Άντρας, 40 ετών, Αθήνα– 2012

Πριν μερικές μέρες στο μετρό του Συντάγματος, με πλησίασε ένας κύριος περίπου 70 ετών. Φορούσε παλτό, κασκόλ, μου θύμισε κάποιον μεγάλο σε ηλικία καθηγητή μου από το σχολείο. Καθώς πέρασα από μπροστά του, με σταμάτησε ευγενικά και πολύ διακριτικά-σχεδον ανέκφραστα(!), μου ζήτησε αν έχω ένα ευρώ. Δεν είχα. Δεν είχα!

Άστεγοι πεθαίνουν από το κρύο σε όλη την Ευρώπη, «υπάρχει πολύ δυστυχία πίσω από τις βιτρίνες, εδώ και πολλά χρόνια » μου λέει ο φίλος Τ. που ζεί μόνιμα στο Παρίσι εδώ και χρόνια.

«Τις προάλλες» συνεχίζει,  « εντόπισαν έναν νεκρό από πολλές ημέρες πριν- άστεγο  από την μυρωδιά»! Που;; Στο μαγευτικό Παρίσι!

Όμως , και η φίλη μου η Χ. μου έλεγε πως και στο Βερολίνο υπάρχουν άστεγοι , «είναι βέβαια άστεγοι εκ πεποιθήσεως, είναι τρόπος ζωής.»

Αλήθεια , σ αυτήν την Ευρώπη θέλαμε να μοιάσουμε; Την Ευρώπη της αποξένωσης, της φτώχειας και της υποκρισίας;;

Για αυτήν την Ευρώπη , κολλήσαμε  την ταμπέλα  «Ψωροκώσταινα»  στην ΕΛΛΑΔΑ;;

Γι αυτήν την Ευρώπη χάσαμε τους εαυτούς μας, και ξεχάσαμε ποιοι είμαστε;;

Μήπως τελικά στη φράση « Ενωμένη Ευρώπη»  υποβόσκει  η « Ενωμένη βουτιά»;;

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ