Του Αθαν. Παπανδρόπουλου.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Νάρκισσος ήταν ο πανέμορφος και υπερόπτης γυιος της νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού. Και επειδή όλες οι νύμφες τον ήθελαν για σύντροφό τους, αυτός τις απέρριπτε με υπεροψία. Όμως, αυτό που κάνει την ιστορία του Νάρκισσου τραγική και αλληγορική είναι το τέλος του. Μια μέρα, καθώς περιφερόταν στον ποταμό, ο Νάρκισσος πρόσεξε το είδωλό του στο νερό. Ήταν το ομορφότερο πρόσωπο που είχε δει και, θεωρώντας ότι ανήκε σε άλλη μία από τις νύμφες που τον κυνηγούσαν, ερωτεύτηκε σφόδρα το είδωλό του. Καθόταν με τις ώρες και το θαύμαζε, ενώ ταυτοχρόνως παραπονούνταν που το πρόσωπο μέσα στο νερό δεν τού έλεγε τίποτα αλλά μόνον τον κοιτούσε. Ο Νάρκισσος περνούσε έτσι ώρες και μέρες ολόκληρες μην κάνοντας τίποτα άλλο πέρα από το να θαυμάζει την ομορφιά του στο ποτάμι. Δυστυχώς, αυτό του το πάθος τού κόστισε την ζωή καθώς μια μέρα, στην προσπάθειά του να φιλήσει αυτό που θεωρούσε ότι ήταν νύμφη, έπεσε στο ποτάμι και πνίγηκε.

Στην καθημερινή ζωή οι νάρκισσοι, επειδή είναι άτομα με έντονο αίσθημα υπεροψίας και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, στην προσπάθειά τους να φαίνονται παρά να είναι, μπορούν να προκαλέσουν ανήκεστες βλάβες –ιδιαίτερα όταν ασχολούνται με την οικονομία. Παρόμοιες δε βλάβες η ελληνική οικονομία έχει υποστεί πολλές τα τελευταία χρόνια, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα.

Τις τελευταίες έτσι εβδομάδες, με αφορμή κάποια κριτικά αλλά κατόπιν εορτής σχόλια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για το Μνημόνιο και τις κατευθύνσεις που δόθηκαν στο οξύ ελληνικό πρόβλημα, κάποιοι καθηγητές, πολιτικοί και λοιποί ειδήμονες άρχισαν να ομιλούν για «λάθη», «δικαίωση» και άλλα ηχηρά παρόμοια. Σε αυτή δε την χορωδία εισήλθε και ο πρώην πρωθυπουργός κ.Γ.Α.Παπανδρέου, ο οποίος, αν πληρώνεται για να λέει αυτά που μάς μεταφέρουν εδώ τα διεθνή πρακτορεία ειδήσεων, τότε η ανοησία πρέπει να έχει καταστεί παραγωγικός πόρος ολκής.

Μεταξύ των πολλών «θεωριών» που ακούσαμε, λοιπόν, ήταν και ότι το 2010 η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της. Έτσι απλά, ωσάν να πήγαινε στην καφετέρια να επιλέξει «φραπέ». Παρόμοια λύση την εποχή εκείνη –με δεδομένα τα χάλια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, την γελοία παραγωγική βάση της χώρας μας και την υπερχρέωση του Δημοσίου– θα οδηγούσε εν μία νυκτί στην ολική τραπεζική κατάρρευση της ευρωζώνης και στην ταυτόχρονη διάλυσή της, με πλήρη καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Την άποψη της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους στις αρχές του 2010, κατά τον κ.Παν.Ρουμελιώτη, εκπρόσωπό μας την εποχή εκείνη στο ΔΝΤ, είχε υποστηρίξει και ο γενικός διευθυντής του Ταμείου κ.Ντομινίκ Στρως-Καν –με πολλούς όμως αστερίσκους. Κατά κύριο λόγο, ο παραιτηθείς στην συνέχεια γενικός διευθυντής του ΔΝΤ πρότεινε την αναδιαπραγμάτευση του χρέους μετά την χρηματοδοτική βοήθεια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως (ΕΕ) και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) προς την Ελλάδα. Εσφαλμένως, ο κ.Στρως-Καν πίστευε ότι σε παρόμοια περίπτωση οι αγορές θα αντιδρούσαν θετικά. Προφανώς, όμως, ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ δεν γνώριζε επαρκώς πόσο ευάλωτο ήταν το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, το οποίο από μια μικρή σπίθα θα εφλέγετο εν ριπή οφθαλμού.

Αυτός, βέβαια, ήταν τότε ο ανομολόγητος σκοπός αμετανόητων τροτσκιστών οικονομολόγων, οι οποίοι ήλπιζαν ότι με τον τρόπο αυτόν θα ξεκινούσε μια νέα παγκόσμια «λαϊκή εξουσία» πάνω στις τράπεζες, με τους ίδιους να είναι οι νέοι κλειδοκράτορες της παγκόσμιας επαναστάσεως. Καταλαβαίνει κανείς ότι οι ναρκισσιστικές φαντασιώσεις έχουν απίστευτο βάθος –με τους νέους φρουρούς της επαναστάσεως να περιμένουν στο τέλος του δρόμου προς τα «τραγουδιστά αύριο».

Η κατά τον κ.Στέλιο Ράμφο «Λογική της Παράνοιας» (εκδ. Αρμός) σημαίνει ότι, αντί να παίρνουμε θέσεις και να κατανοούμε, αντιθέτως κάποιοι καθρεπτίζονται στις επιθυμίες τους –δηλαδή δεν κοιτάζονται πουθενά. Για την οικονομία, αυτού του τύπου «λογικοί παρανοϊκοί» είναι συνήθως και οι εμπρηστές της. Η Ιστορία μάς διδάσκει ότι τα συστήματα δεν διορθώνονται δια του εμπρησμού τους, αλλά δια συνεχών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων.

Υπό αυτές τις συνθήκες, όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι κ.κ. Κων. Γάτσιος, πρύτανης του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, και Δημ. Ιωάννου, οικονομολόγος, η απόφαση των ηγετών της ευρωζώνης την άνοιξη του 2010, εν μέσω του ελληνικού Μνημονίου, να μεταφέρουν τον συστημικό κίνδυνο από τις ευρωπαϊκές τράπεζες στους Ευρωπαίους φορολογούμενους –που είναι και οι μόνοι που δικαιούνται να διαμαρτύρονται– ήταν η μόνη εφικτή λύση.

Από την άλλη πλευρά, οι διάφοροι αναλυτές, νομπελίστες και μη, για λόγους φθηνής ιδιοτέλειας, συσκοτίζουν το γεγονός ότι η χώρα μας στα χρόνια του Μνημονίου έχει ενισχυθεί από τους Ευρωπαίους εταίρους της με το κολοσσιαίο ποσό των 400 δισεκατ. ευρώ, αλλά ακόμα παραπαίει. Γιατί, άραγε; Διότι, απλούστατα, η κρίση είναι ενδογενής και οφείλεται στην κατάρρευση του παραγωγικού μας ιστού, που είναι υπόθεση επιλογών που έγιναν πριν τριάντα και πλέον έτη. Συνεπώς, αν αύριο η βοήθεια προς την Ελλάδα φθάσει τα 800 δισεκατ. ευρώ και η παγκόσμια οικονομία εισέλθει σε ανοδική τροχιά, η χώρα μας, κρατικοδίαιτη και αντιπαραγωγική όπως είναι, θα συνεχίσει να αποτελεί διεθνές οικονομικό παράσιτο.

Προσφάτως δε, απέδειξε ότι είναι και πολιτικό νήπιο σε μια φλεγόμενη περιοχή που απαιτεί ευθύνη, σοβαρότητα, ετοιμότητα και ανοικτούς ορίζοντες.

Ο πέλεκυς του ναρκισσισμού πιθανότατα θα είναι βαρύς για την Ελλάδα, δεδομένου ότι σήμερα, ακόμα και για παράσιτα, «λεφτά δεν υπάρχουν» ούτε στην παγκόσμια οικονομία –αλλά και κάποια που θα μπορούσαν να βρεθούν, προηγούνται άλλοι για να τα πάρουν.

 


ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ