(ΛΟΥΚΑ 8:26-39)
Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Σε µία από τις περιοδείες στα χωριά της Ιουδαίας ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός συναντά ένα άνθρωπο από το χωριό των Γεργεσηνών. Ο άνθρωπος αυτός είχε κυριευθεί προ πολλών ετών από δαιµόνια, τα οποία τον βασάνιζαν µε κάθε τρόπο. Ο δαιµονισµένος βρισκόταν σε αγρία κατάσταση, αποτέλεσµα της επιρροής των δαιµόνων. Ξέσχιζε τα ρούχα του και κατοικούσε µέσα στα µνήµατα των νεκρών. Οι συγγενείς του τον έδεναν µε αλυσίδες, για να µη βλάψει κανένα άνθρωπο, αλλ’ εκείνος έσπαζε τα δεσµά του και οδηγείτο από τα πονηρά πνεύµατα στην έρηµο.
Σ’ αυτή την αθλία κατάσταση συναντά ο Κύριος τον δαιµονισµένο. Αξιολύπητη και φρικτή είναι η εµφάνιση του δαιµονισµένου. Και ο Πολυεύσπλαγχνος Κύριος βαδίζει προς την έρηµο για να συναντηθεί µε το ταλαιπωρηµένο πλάσµα Του, τον άνθρωπο. Τον συναντά, και ανοίγει διάλογο µαζί µε τα ακάθαρτα πνεύµατα, τα οποία µε τη θεϊκή Του εξουσία εκδιώκει και αποµακρύνει. Το σωτηριώδες έργο του Σωτήρα µας Χριστού αποσκοπούσε στο να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσµά και τη τυραννία του διαβόλου. Με την πτώση του ο άνθρωπος περιέπιπτε χρόνο µε το χρόνο όλο και περισσότερο στις παγίδες του εχθρού. Το ανθρώπινο γένος κατήντησε αιχµάλωτο του πονηρού. Αποκορύφωµα της τυραννίδος ήτο όταν ο άνθρωπος κυριεύθηκε και σωµατικά από τους δαίµονες.
Όταν το πονηρό πνεύµα κυριεύσει τη ψυχή του ανθρώπου, τότε κυριαρχεί σ’ όλη τη ψυχοσωµατικη του οντότητα. Ο άνθρωπος ενεργεί και πράττει ό,τι ο διάβολος του υποδείξει, χωρίς να έχει ο πρώτος τη συναίσθηση του τι λεγει ή τι πράττει. Η ψυχή και η συνείδησή του παραλύονται από τις σκοτεινές δυνάµεις και αδυνατούν να αντιδράσουν. Ο άνθρωπος ζει τη µεγαλύτερη δυστυχία της ύπαρξής του.
Ο Κύριος µας Ιησούς Χριστός από αγάπη προς τον άνθρωπο ήρθε για να τον ελευθερώσει. Ήρθε για να συναντηθεί µε τον κάθε άνθρωπο. Ήρθε για να συνοµιλήσει µαζί µας και να µας οδηγήσει ξανά κοντά Του.
Ο κάθε άνθρωπος, που ζει µακράν του Χριστού, ζει µέσα στην έρηµο της αµαρτίας, της αιχµαλωσίας, της τυραννίας του πονηρού. Μακράν του Χριστού, όσο και αν καυχώµεθα, δεν υπάρχει πραγµατική ελευθερία. Ο άνθρωπος βρίσκεται δεµένος µε τις αλυσίδες και τα δεσµά των παθών και της αµαρτίας. Ο άνθρωπος, που ζει µέσα στην αµαρτία στερεί τον εαυτό του από τη ζωτική Χάρη του Παναγίου Πνεύµατος. Η µακράν του Χριστού ζωή είναι στείρα από αρετές και δένδρο άκαρπο.
Ο Κύριος µας στο Ιερό Ευαγγέλιο µας διαβεβαίωσε λέγοντας, ότι κάθε δένδρο που δεν φέρνει καρπό εκκόπτεται και ρίχνεται στη φωτιά, σαν άχρηστο και ανωφελή. Επίσης µας διαβεβαιώνει, ότι εάν θέλωµε να φέρω µε καρπό, τότε πρέπει να είµεθα ενσωµατωµένοι µαζί Του, γιατί τότε αποδίδει κανείς καρπό, εάν µένει µαζί Του.
Και εδώ πρέπει να µιλήσωµε για τη µεγάλη πλάνη πολλών Χριστιανών, που έχουν δηµιουργήσει µια ψευτοεικόνα του εαυτού των και ζουν µέσα σ’ ένα ψεύτικο πιστεύω, πιστεύοντας, ότι µπορούν να είναι «καλοί Χριστιανοί» µέσα στην κοινωνία χωρίς να βιώνουν την εν Χριστώ ζωή. Χωρίς να εκκλησιάζονται. Χωρίς να κοινωνούν συχνά. Χωρίς να εξοµολογούνται. Δηµιουργούν µια ψεύτικη εικόνα του εαυτού των, που ικανοποιεί την εγωκεντρική και εγωΟίστική τους προσωπικότητα. Και ενώ κοµπάζουν για τον εαυτό τους, στερούνται στην ουσία από κάθε αρετή.
Ο άνθρωπος, που δεν πλησιάζει το Χριστό, την Εκκλησία Του, τα Ιερά Μυστήρια ζει µέσα στην κόλαση της ενοχής, της αγωνίας και της ταραχής. Γι’ αυτό και βλέποµε τους ανθρώπους, που είναι αιχµάλωτοι της αµαρτίας να προσπαθούν να βρουν κάποια διέξοδο από τη τυραννία της συνείδησής των. Καταφεύγουν στα πολυθόρυβα νυκτερινά κέντρα διασκεδάσεων για να ξεχάσουν και να µην ακούουν τις προειδοποιητικές φωνές της ψυχής τους, που βροντοφωνούν ότι: «Δεν είναι αυτός ο δρόµος και ο σκοπός της ζωής µας».
Ο άνθρωπος που δεν συναντήθηκε µε Χριστό για να ζητήσει τη θεραπεία του από τις πνευµατικές αρρώστιες µοιάζει σαν το σηµερινό δαιµονισµένο, που προτού θεραπευτεί από το Σωτήρα µας Χριστό ήτο έρµαιο των διαµόνων. Και πόσοισυνάνθρωποί µας, πόσοι από µας, πόσοι από τους συγγενείς ή φίλους µας, πόσα από τα παιδιά µας ακόµη δεν βρίσκονται κάτω από την τυραννία των πονηρών πνευµάτων και είναι δέσµιοι των παθών, αιχµάλωτοι των σαρκικών ορέξεων, αλυσοδεµένοι, χέρια – πόδια από την κακία, το µίσος, την υπερηφάνεια, την ασπλαγχνία και την φιλαργυρία; Πόσοι νέοι δεν κυριεύονται από το πνεύµα της ανυπακοής και της αντιλογίας προς τους γονείς και είναι απειθείς, αυθάδεις, µη σεβόµενοι το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον; Ο άνθρωπος, που αποφεύγει να συναντηθεί µε τ’ Χριστό µοιάζει µε νεκροταφείο στολισµένο µε πανέµορφους τάφους, αλλc είναι άδειος και στερηµένος από ζωή.Ενώ αντίθετα, ο άνθρωπος που συνα ντάται µε το Χριστό απελευθερώνεται από την καταστρεπτική επιρροή τηl αµαρτίας. Τα δεσµά των παθών θραύονται. Η τυραννία των δαιµόνων καταρ γείται και ο άνθρωπος πλέον θεραπεύεται από την αγάπη του Θεού. Ο εν Χριστώ άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του. Σωφρονίζεται και γίνεται νέoς άνθρωπος.
Αγαπητοί µου εν Χριστώ αδελφοί, ο άνθρωπος του 200υ αιώνος, όταν συναντηθεί µε το Χριστό, συνοµιλήσει και σχετιστεί µαζί Του αποµακρύνεται από την έρηµο της αµαρτίας, απελευθερώνεται από τα δεσµά της κακίας και βρίσκει την πνευµατική του ανάπαυση και ηρεµία. Ο Κύριος εξάλλου µας δίδαξε λέγων, «Μάθετε απ’ Εµού ότι πράο ς ειµί και ταπεινός τη καρδία και ευρίσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υµών». Ας πλησιάσουµε το Χριστό, διότι η αλήθεια του Χριστού µας ελευθερώνει από όσα µας βασανίζουν και που µας σπρώχνουν σε έρηµους και στερηµένους από τη Χάρη του Θεού τόπους.
