Συνέντευξη της Αντωνίας Τζερεφού στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη.

Μεγάλωσε στην Ελαφόνησο Λακωνίας. Από μικρή ασχολήθηκε με τη μουσική, παίζοντας φλάουτο και φλογέρα, και με το χορό. Ήθελε πάντοτε να βρίσκεται ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Έτσι όταν μεγάλωσε κάπως σπούδασε στο τμήμα Λαϊκής και Παραδοσιακής Μουσικής του ΤΕΙ Ηπείρου στην Άρτα με ειδίκευση στο παραδοσιακό κλαρίνο κι έκτοτε διδάσκει σε παιδιά μουσική και κλαρίνο. Όταν κλείνουν τα σχολεία επιστρέφει στην Ελαφόνησο για να περάσει το καλοκαίρι της με τα παιδιά του νησιού μαθαίνοντάς τα παραδοσιακούς χορούς. Στον ελεύθερο χρόνο της κατασκευάζει κοσμήματα από ασήμι, μαριονέτες, αντικείμενα με θησαυρούς της θάλασσας και άλλα τα οποία παρουσιάζει σε εκθέσεις.

Ερ: Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το παραμύθι «…και έγινε η νύχτα μέρα», εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος;

Απ: Βρισκόμουν στο νησί μου, στην Ελαφόνησο, έναν Οκτώβρη πριν αρκετά χρόνια. Εκείνο το βράδυ καθόμασταν με μια φίλη στο άλλοτε γεμάτο κόσμο λιμάνι του νησιού και χαζεύαμε το φεγγάρι που μόλις έβγαινε… Ήταν ένα βαθύ πορτοκαλί φεγγάρι και μολονότι δεν ήταν πανσέληνος ήταν πραγματικά… τεράστιο! Η φίλη μου είχε εντυπωσιαστεί και απορούσε: «Μα πώς μπορεί να έχει τέτοιο χρώμα; Πώς γίνεται να είναι τόσο μεγάλο;» Τότε, άρχισα να της εξηγώ γιατί συνέβαιναν όλα αυτά… και από πότε… Κι έτσι απλά, ήρεμα γεννήθηκε αυτό το παραμύθι.

Ερ:  «Όμως από τον καιρό τον πολύ κουράστηκαν οι άνθρωποι…». Μπορεί να κουραστεί ένα μεσογειακός λαός από τον ήλιο, την θάλασσα και το απέραντο γαλάζιο;

Απ: Μπορεί; Κάθε άνθρωπος, σε όσο όμορφο μέρος κι αν ζει, ακόμη κι όταν κάνει όλα όσα τον ευχαριστούν και τον γεμίζουν, έρχεται η ώρα που θα αναζητήσει λίγη ηρεμία. Ακόμη κι αυτοί που είναι πολύ δραστήριοι και που η πολυκοσμία και η «φασαρία» τους κάνουν να αισθάνονται γεμάτοι και ευτυχισμένοι, νομίζω ότι που και που αποζητούν την ώρα εκείνη που οι φωνές γίνονται πιο σιγανές, ψίθυροι ίσως. Την ώρα που ακούγεται καλύτερα η μουσική της γης… Που ησυχάζουν όλα και ηρεμούν. Άλλωστε, πιστεύω ότι με καθαρό μυαλό και καθαρή κρίση αλλιώς εκτιμά κανείς τα όσα του έχουν δοθεί και προσπαθεί να τα κάνει καλύτερα και να χτίσει επάνω του έναν κόσμο πιο όμορφο από τον ήδη υπάρχον.

Ερ: Στο γράμμα που έγραψαν οι άνθρωποι στον ήλιο λένε ότι σε αγαπάμε αλλά ανησυχούμε γιατί το φως σου δεν είναι λαμπερό. Τι θα συνέβαινε αν έσβηνε το φως του ήλιου;

Απ: Αυτό οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν! Ούτε μπορούσαν να υποθέσουν τι θα γινόταν. Άλλωστε στη σκέψη ότι θα χάσουμε αυτούς που αγαπάμε δύσκολα σκεφτόμαστε τι θα γίνει μετά. Η προσπάθεια και η σκέψη μας επικεντρώνεται στο να μην τους χάσουμε! Από την άλλη, το τι συνέβη μετά σε ένα βαθμό το συνάντησαν. Ήρθε η στιγμή που δεν ήταν ο ήλιος στον ουρανό. Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο! Δεν υπήρχε το φως του ήλιου. Όμως στην ουσία ο ήλιος υπήρχε. Έτσι είδαν την ομορφιά που υπήρχε στην αλλαγή αυτή. Ίσως να μην μπορούσαν να το διακρίνουν αν είχε προκληθεί από την μόνιμη απουσία του ήλιου. Τώρα είχαν κάτι ακόμη όμορφο χωρίς ωστόσο να χάσουν τον ήλιο τους.

 Ερ: Μέσα στο παραμύθι σας κυριαρχεί το χιούμορ , η αγάπη και το απρόοπτο. Αυτά είναι βασικά στοιχεία για να γίνει αγαπητό ένα βιβλίο;

Απ: Νομίζω ότι παίζουν ένα πολύ σπουδαίο ρόλο στο να αγαπήσει ένα παιδί ένα βιβλίο! Προσωπικά, τα βιβλία που, σαν παιδί, ξεχώριζα και αγαπούσα ήταν βιβλία που διέκρινε κανείς τα στοιχεία αυτά. Θα ήταν πολύ όμορφο και εύχομαι οι μικροί μας φίλοι να θεωρήσουν αυτά τα στοιχεία εξίσου σημαντικά και να αγαπήσουν το βιβλίο μου. Κάτι τέτοιο θα ήταν πραγματικά η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μένα!

Ερ:  Το ταξίδι που κάνουν το αηδόνι και το περιστέρι μοιάζει με το ταξίδι που έκανε ο Οδυσσέας;

Απ: Είναι στο χέρι και στο συλλογισμό του καθενός αν θα παραλληλίσει το ταξίδι των δύο φτερωτών φίλων με το ταξίδι του Οδυσσέα, το ταξίδι –ίσως- για μια… Ιθάκη. Σίγουρα το ταξίδι τους, όπως και κάθε ταξίδι, όπως και η ίδια η ζωή είχε πολλές δυσκολίες και δεν έγινε χωρίς κόπο. Είχε όμως και μια εξέλιξη που ήταν όμορφη όχι μόνο για αυτούς που το έκαναν αλλά και για όλον τον κόσμο. Αν δεν γινόταν, δεν θα είχε αλλάξει κάτι. Μα ακόμη κι αν η κατάληξη δεν ήταν αυτή που θα περίμενε κανείς…

«Η Ιθάκη σέδωσε τωραίο ταξίδι.

Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν».

Ερ: Ήταν εύκολο να εκδώσετε το βιβλίο σας;

Απ: Όχι! Για την ακρίβεια θα μπορούσα να πω ακριβώς το αντίθετο! Δε σας κρύβω ότι απευθύνθηκα αρχικά σε κάποιους «μεγάλους εκδοτικούς οίκους», από το διάστημα ακόμη που ήμουν στην Άρτα. Όμως, όχι μόνο δεν υπήρχε ανταπόκριση αλλά ούτε καν μπήκαν στη διαδικασία να ανοίξουν το φάκελο που το περιείχε! Κάποια χρόνια αργότερα, είχα την τύχη να γνωρίσω τον Ηλία τον Μπαρτζουλιάνο που από την πρώτη στιγμή που του έδωσα το κείμενο το αγκάλιασε και πίστεψε σε αυτό. Έτσι, μετά από πολλή δουλειά και πολλά ξενύχτια βγήκε αυτό το, κατ’ εμάς, όμορφο αποτέλεσμα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τη Μαρία Μανουσέλη που ήταν ο άνθρωπος που με έφερε σε επαφή με τον Ηλία και εντέλει, χάρη σ’αυτούς ένα από τα πιο όμορφα όνειρά μου έγιναν πραγματικότητα.

Ερ: Ο χορηγός είναι η Faber Castell. Σε τι βοήθησε στην έκδοση;

Απ: Κατ’ αρχάς είναι πολύ σημαντικό για εμάς το γεγονός ότι μια εταιρία σαν την Faber Castell θεώρησε άξιο χορηγίας το βιβλίο μας. Όπως είναι γνωστό, αυτή την περίοδο που διανύουμε οι δυσκολίες τουλάχιστον από οικονομικής πλευράς είναι πολύ περισσότερες από κάθε άλλη φορά. Έτσι, αφενώς η Faber Castell με την ευγενική χορηγία της βοήθησε σημαντικά στην έκδοση, και αφετέρου το γεγονός ότι ενδιαφέρθηκαν για την έκδοση καθ’ αυτή ήταν κατά έναν τρόπο μια επιβεβαίωση για τη δουλειά μας. Η χορηγία της Faber Castell δεν περιορίστηκε μόνο στην έκδοση του βιβλίου αλλά είναι μαζί μας και στις παρουσιάσεις μοιράζοντας δώρα στους μικρούς μας φίλους.

Ερ: Στο βιογραφικό σας διάβασα ότι σπουδάσατε στην Άρτα. Τι θυμάστε από εκείνη την εποχή;

Απ: Η Άρτα για μένα ήταν, θα μπορούσα να πω, η αρχή για το δικό μου ταξίδι! Άλλωστε είναι η πόλη που πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια και οπωσδήποτε αποτελεί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου. Ήταν το μέρος εκείνο που βρέθηκα για να ξεκινήσω να κάνω πράγματα που αγαπώ και που πήρα αποφάσεις που καθόρισαν όλη τη ζωή μου ως τώρα. Σε αυτή τη φάση λοιπόν μπορώ να πω ότι ίσως έπρεπε να περάσω από εδώ για να αρχίσουν για τα καλά να συμβαίνουν όμορφα πράγματα στη ζωή μου!

Ερ: Έχετε παρουσιάσει το βιβλίο σας σε σχολεία; Ποιες είναι οι αντιδράσεις των μαθητών; Τι περιλαμβάνει η κάθε παρουσίαση;

Απ: Έχουμε κάνει αρκετές παρουσιάσεις σε σχολεία καθώς επίσης σε βιβλιοπωλεία και εκθέσεις βιβλίων ανά την Ελλάδα. Οι παρουσιάσεις περιλαμβάνουν αφήγηση, δραματοποίηση ενός κομματιού του παραμυθιού, μουσική, τραγούδι από όλους μαζί. Στηρίζονται στο μεγαλύτερό τους μέρος στη συμμετοχή των παιδιών που είτε υποδύονται κάποιον από τους ρόλους του παραμυθιού, είτε συμμετέχουν στα τραγούδια. Ο δικός μας ρόλος εδώ είναι περισσότερο το να συντονίζουμε τα παιδιά και να είμαστε μαζί ώστε να νιώθουν τη σιγουριά ότι μπορούν να συμμετάσχουν σε κάτι, που η αλήθεια είναι ότι εξαρχής δεν ξέρουν τι έιναι. Έτσι ακόμη και κάποια παιδάκια που στην αρχή είναι επιφυλακτικά τελικά έρχονται και συμμετέχουν στις ομάδες των υπολοίπων. Οι παρουσιάσεις στα σχολεία είναι ακόμα πιο πλούσιες γιατί συνήθως χρησιμοποιούμε τα όργανα Orff του σχολείου και φτιάχνουμε όλοι μαζί μια ορχήστρα! Χάρη στη Faber Castell δεν λείπει ποτέ η ζωγραφική από τις παρουσιάσεις και η αλήθεια είναι ότι όλα τα παιδιά, κάθε ηλικίας, στην ερώτηση «Θέλετε να ζωγραφίσουμε;» απαντούν θετικά με χαρά και χειροκροτήματα!

Ερ: Διαβάζατε μικρή παραμύθια; Ποια είναι τα αγαπημένα σας;

Απ: Διάβαζα από μικρή παραμύθια, ναι! Η αλήθεια είναι ότι οι γονείς μου, μου μετέδωσαν από πολύ νωρίς την αγάπη τους για τα βιβλία. Τα παραμύθια που λάτρεψα σαν παιδί και παραμένουν ακόμη τα αγαπημένα μου είναι μια σειρά παραμυθιών της Άστριν Λίντκρεν με τίτλο «Ο Μικές μες στη σουπιέρα», «Το πανηγύρι του Μικέ» και «Ο Μικές ξανάρχεται» , της Τόβε Γιάνσον «Η οικογένεια Μούμιν- Τρόλ» και φυσικά του Ευγένιου Τριβιζά «Η Φρουτοπία» που νομίζω ότι είναι το πλέον αγαπημένο παραμύθι των παιδιών εδώ και περίπου τριάντα χρόνια.

Ερ:  Ποια παραμύθια θα προτείνατε στους μικρούς αναγνώστες;

Απ: Θα πρότεινα ανεπιφύλακτα «Το παρανομύθι» του Αντώνη Παπαθεοδούλου, «Το όνειρο της Αθηνούλας» του Θανάση Δρίτσα από τις εκδόσεις Μπαρτζουλιάνος, «Τα ανθρωπάκια του Σβάμπεντο», ένα γερμανικό  παραμύθι του οποίου ο συγγραφέας είναι άγνωστος όμως είναι νομίζω από τα πολύ όμορφα παραμύθια και περνάνε όμορφα μηνύματα στα παιδιά και… στους μεγάλους. Επίσης, για τα μεγαλύτερα παιδιά «Η τελευταία μαύρη γάτα» του Ευγένιου Τριβιζά.

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ