Χάρη στην ευγενή πρόσκληση και φροντίδα του Ιβάν Σαββίδη, βρέθηκα στις 15 Αυγούστου να ανεβαίνω στο όρος Μελά στο Μοναστήρι της Παναγιάς προστάτιδας των Ποντίων απανταχού της γης.  Συνοδοιπόρος χιλιάδων προσκυνητών, προσκυνητών στο Θείο, ανθρώπων που με δάκρυα συγκίνησης βρισκόντουσαν εκεί αποτίνοντας φόρο τιμής στην ιστορική μνήμη, στην μακραίωνη παράδοση των προγόνων τους, ενός λαού ξεριζωμένου από τις πατρογονικές εστίες.

Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα κατέκλυσε την ψυχή μου. Σε κάθε μου βήμα, έχοντας μπροστά μου την μεγαλεπήβολη μορφή του Μοναστηριού, ένοιωθα την καρδιά μου να χτυπά δυνατά, τα μάτια να βουρκώνουν, την ελληνική μου περηφάνια να αναδύεται και σαν κόμπος στο λαιμό να με πνίγει, το μυαλό μου να προσπαθεί να φανταστεί το Μοναστήρι στις μέρες κάποιας άλλης εποχής.

Ανάμεσα σε ένα πολύμορφο πλήθος, αναρωτιόμουν εάν όσα ένιωθα οφειλόντουσαν στο γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή θα γινόμουν μάρτυρας ενός ιστορικού γεγονότος, της Θείας Λειτουργίας προεξάρχοντος του Παναγιώτατου Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου,  σε έναν τόπο όπου τα σήμαντρα της Ορθοδοξίας είχαν σιγήσει εδώ και 88 χρόνια. Ήταν άραγε η αιτία η επιβλητική ομορφιά του τοπίου, το οποίο στοργικά και στωικά κρατούσε στα σπλάχνα του τα ερειπωμένα κτίσματα που αν μπορούσαν να μιλήσουν θα είχαν τόσα πολλά να μας εξιστορήσουν;  Ή το ξεχωριστό αντάμωμα τόσων νεκρών όσο και ζωντανών ψυχών;

Ότι και αν ήταν, δέχτηκα την ευεργετική δύναμη των ανθρώπων και του τόπου, αισθανόμενη απέραντη ευγνωμοσύνη για όσους πρωτοστάτησαν σε τούτη την μεγάλη στιγμή.

Φεύγοντας, άναψα τρία κεριά και έκαμα τρείς ευχές:

Μία, για τους Ποντίους αδελφούς μας που δεν ήταν εκεί, ευχόμενη να αξιωθούν να ανταμώσουν κάποια μέρα στην Παναγία Σουμελά.

Μία, στην μνήμη όσων Ποντίων βρέθηκαν κάποτε στον ιερό αυτό χώρο, προσευχόμενη να βρουν την δικαίωση με την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας και την συγγνώμη των υπευθύνων, αλλά και την ευχή να μην γνωρίσει ποτέ ξανά η ανθρωπότητα την πιο βίαιη ανθρώπινη φύση. Να μην γνωρίσουν οι γενιές του μέλλοντος Ολοκαύτωμα και Γενοκτονία.

Το τελευταίο μου κεράκι συνοδευόταν από μια ευχή για όλους εμάς που ελπίζουμε ότι οι Έλληνες όπου γης θα έχουμε πάντα το ψυχικό σθένος να μεγαλουργούμε στα μικρά και στα καθημερινά, στα μεγάλα και τα σημαντικά, να μείνουμε μονιασμένοι, πιστοί στο κοινό μας όραμα για τον Ελληνισμό, όπως μας δίδαξαν οι προγονοί μας, η ιστορία μας, οι ευεργέτες του Έθνους μας.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ