Του Δημήτρη Περδίκη.
Το τηλέφωνο χτύπησε, άκουσα την φωνή ενός παλιού γνωστού από την Πολωνία, με σαρκαστικό ύφος μου είπε «Άκουσα πως πουλάτε κάποια νησιά σας για να πληρώσετε τα χρέη σας, ποια νησιά πουλάτε;» Βιάστηκα να κλείσω το τηλέφωνο λέγοντάς του πως δεν πουλάει κανείς νησιά. Έμεινα όμως συλλογισμένος με κάποιο μικρό αγκάθι να μου τρυπάει την καρδιά, η τιμή μου και η αξιοπρέπειά μου σαν πολίτης αυτής της χώρας είχε δεχθεί πρόσφατα πολλά χτυπήματα.
Έχουμε φτάσει σε ένα απίστευτο σημείο χλευασμού, δεχόμαστε χτυπήματα από παντού, από θεωρούμενους φίλους και από παραδοσιακούς εχθρούς. Η Ελλάδα μοιάζει με κάποιον ξαπλωμένο, εξαντλημένο μες στην έρημο, χωρίς ελπίδα σωτηρίας με τα όρνεα να κόβουν κύκλους έτοιμα να ορμίσουν.
Πως φτάσαμε εδώ και τι μπορεί τώρα να γίνει.
Το πρώτο που θα μπορούσε άμεσα να γίνει είναι η κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάτι ανάλογο με την εμπόλεμη κατάσταση ή την κατάσταση πολιορκίας. Κάποια πράγματα που είχαμε συνηθίσει να κάνουμε πλέον δεν θα επιτρέπονται. Πειθαρχία, συναίνεση, όλα για το εθνικό συμφέρον πρέπει να είναι το σύνθημα που θα πρέπει να κυριαρχήσει.
Το δεύτερο, είναι η τιμωρία των ενόχων, όσοι φτάσανε την πατρίδα μας σε αυτή την κατάσταση πρέπει να τιμωρηθούν. Όχι βέβαια με καταλογισμό κάποιας πολιτικής ευθύνης όπου με ένα ωραίο χαμόγελο ξεγλιστρούν ατιμώρητοι. Πραγματική ποινική ευθύνη και ποινές. Για όλους όσους κριθούν ένοχοι είτε είναι πολιτικοί είτε όχι. Για ενέργειες απόρροια προμελέτης ή ακόμα απόρροια αμέλειας, βλακείας, ανευθυνότητας. Όταν κουβαλάς στις πλάτες σου τις τύχες ενός ολόκληρου λαού δεν μπορεί να μην πληρώνεις για τις συνέπειες των πράξεών σου. Χωρίς τιμωρία των ενόχων δεν μπορείς να ζητήσεις από τον λαό θυσίες.
Όπως εμφανίζονται τώρα τα πράγματα ή δεχόμαστε να πληρώσουμε τα δυσβάσταχτα χρέη μας, ξεπουλάμε τα πάντα σε τιμή προσφοράς με μια μαύρη τρύπα να καταπίνει τα πάντα και να μην κλείνει με τίποτα ή κηρύσσουμε πτώχευση φεύγουμε από το ευρώ, αναγκαστικά, αρχίζουμε να τυπώνουμε δραχμές για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Αυτό δημιουργεί έναν τεράστιο πληθωρισμό, φτώχεια, πείνα (τα έχουμε ξαναζήσει το 1941-54) και μέσα σε αυτή την τραγική κατάσταση αναγκαζόμαστε πάλι να ξεπουλήσουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε.
Και οι δύο διαγραφόμενες λύσεις, και τα δύο μονοπάτια οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Μια χώρα που δεν πληρώνει τα χρέη της γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος με αποτέλεσμα κάποια γειτονικά μας κράτη – όρνια με ζαχαρωμένα χάπια τύπου «επιχείρηση ειρήνης και σταθερότητας» να επιχειρήσουν να αρπάξουν κάποια φιλέτα της δύσμοιρης πατρίδας μας. Σκεφτείτε, μια πτωχευμένη Ελλάδα, έξω από το ευρώ, μετά από δεκαετίες θα προσπαθεί ακόμα να συνέλθει και οι γείτονές μας, οι φτωχοί γείτονες του παρελθόντος να βρίσκονται στην ευρωζώνη (αν υπάρχει ακόμα το ευρώ) ή σε μία κατάσταση οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας και εμείς, οι Έλληνες δακτυλοδεικτούμενοι παρίες.
Ας φανταστούμε πως πρέπει να περάσουμε ένα πλατύ ποτάμι για να σωθούμε, η σωτηρία βρίσκεται στην απέναντι όχθη. Οι κυβερνώντες, όλων των τελευταίων ετών το γνωρίζουν, όμως αυτό που κάνουν είναι να ξεκινούν να διασχίσουν το ποτάμι, να ξαναγυρίζουν πίσω, να στέκουν εκεί στα ρηχά μην τολμώντας να προχωρήσουν, κάνουν δυο βήματα και σταματούν. Ό,τι χειρότερο θα μπορούσαν να κάνουν είναι αυτό.
Για να ξεφύγουμε από το τέλμα θα πρέπει να υπάρξει αισιόδοξη προοπτική, οικονομική ανάκαμψη, επενδύσεις, σταθερότητα, ξεκάθαρη νομοθεσία και εφαρμογή των νόμων.
Στην Ελλάδα ζούμε ακριβώς το αντίθετο, υπάρχει πλήρης αβεβαιότητα για το μέλλον, επενδύσεις δεν γίνονται, τα κεφάλαια φυγαδεύονται στο εξωτερικό, ανησυχία, εγκληματικότητα, οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, διαφθορά, χρηματισμός, μία πλήρης μπαχαλοποίηση των πάντων. Συνοικίες ολόκληρες έχουν καταληφθεί από λαθρομετανάστες. Η εικόνα της ελληνικής πρωτεύουσας με πολλές συνοικίες να θυμίζουν γκέτο αμερικανικών μεγαλουπόλεων με γραμμένα με σπρέι παντού, σε τοίχους, σε εισόδους, σε βιτρίνες, σε πόρτες, σε αυτοκίνητα, σε τραίνα. Με αφισορύπανση, ηχορύπανση, με κάθε είδους ρύπανση. Με τριτοκοσμικούς μικροπωλητές ανεξέλεγκτους παντού. Με επαίτες από όλες τις φυλές της υφηλίου. Με μπουλούκια πόρνες από χώρες όπου το AIDS είναι πιο σύνηθες και από το συνάχι.
Με ναρκομανείς που σε κυνηγάνε, με καμένα από διαδηλωτές αυτοκίνητα και καταστήματα.
Φορτηγάκια περιφέρονται με μεγάφωνα και ενισχυτές διαλαλώντας σε εκατοντάδες ντεσιμπέλ χωρίς την παραμικρή όχληση. Αν κάποιος καθίσει σε μια καφετέρια ή σε κάποιο εστιατόριο θα δεχθεί την επίθεση δεκάδων μικροπολιτών, επαιτών, τοξικομανών και λοιπών κοινωνικών ομάδων από κάθε γωνιά της γης. Όσα συμβαίνουν ανά πάσα στιγμή στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Αθήνα, σε οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα είχαν ξεσηκώσει όχι μόνο όλη την αστυνομική δύναμη της χώρας αλλά και τις διαμαρτυρίες όλων των κατοίκων. Αυτή η εικόνα της πλήρους ανομίας και μπαχαλοποίησης στην Ελλάδα αντίθετα έχει την υποστήριξη πολιτικών κομμάτων και κοινωνικών (υποτίθεται) οργανώσεων.
Συνδικαλιστές και συντεχνίες είναι μια ακόμα πληγή. Το «έτσι γουστάρω ρε» σε όλο της το μεγαλείο, κλείνουν λιμάνια, δρόμους, συνοριακούς σταθμούς, την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και ότι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί. Κρατούν τον λαό σε ομηρία για να εισπράξουν σαν λίτρα την ικανοποίηση των αιτημάτων τους, παράλογα και ανέφικτα πολλές φορές, αναγκάζουν κυβερνήσεις να βρίσκουν την πιο εύκολη λύση: Δανειζόμαστε, ικανοποιούμε τα αιτήματα και μετά βλέπουμε.
Μετά έχουμε τους διάφορους αναρχικούς, αναρχοαυτόνομους, μπαχαλάκιδες, κουκουλοφόρους που δοθείσης πάσης ευκαιρίας, πορείας, διαδήλωσης και πάσης παρόμοιας εκδήλωσης μετατρέπουν την Αθήνα σε πεδίο μάχης με καμένα αυτοκίνητα, καταστήματα, κάδους απορριμμάτων.
Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, στην χώρα που γέννησε τους μεγαλύτερους νομοθέτες να υπάρχει η μεγαλύτερη ανομία, διαφθορά και σήψη.
Και τι μπορεί να γίνει; Ας ρίξω μερικές ιδέες, Κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, καταλογισμός ευθυνών και παραπομπή των υπευθύνων στην δικαιοσύνη, όπως ήδη ελέχθη. Συνέχεια… Για ένα χρονικό διάστημα, ίσως 18 μηνών επιβολή ειδικών μέτρων, σκληρών αλλά αναγκαίων. Ανώτατο καταβαλλόμενο μηνιαίο ποσό μισθού ή σύνταξης ή άλλης καταβολής (πχ βουλευτική αποζημίωση) τα χίλια ευρώ. Ο αμειβόμενος με επτακόσια ευρώ θα συνεχίσει να λαμβάνει τα επτακόσια ευρώ του, ο αμειβόμενος με δέκα χιλιάδες ευρώ μηνιαίως ας προσπαθήσει για κάποιο χρονικό διάστημα να εξοικειωθεί με τα χίλια ευρώ μηνιαίως. Περιορισμός των κρατικών δαπανών στα απολύτως απαραίτητα για την ύπαρξη του κράτους. Οτιδήποτε μπορεί να κοπεί κόβεται.
Τώρα, πως μαζεύονται χρήματα. Να πουλάς κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις για ποσά που δεν φτάνουν για τίποτα, δεν είναι λύση. Μία ζημιογόνα δημόσια επιχείρηση, ναι την πουλάς, το κράτος δεν μπορεί να αντέξει άλλες επιδοτήσεις.
Να αυξηθεί η φορολόγηση των χαμηλών εισοδηματικά στρωμάτων άδικο και άσκοπο είναι, εκτός αν θέλουν κάποιοι να αυξήσουν το ποσοστό αυτοκτονιών πολιτών ευρισκομένων σε απόγνωση. Τι μπορούμε να κάνουμε, κυνηγάμε την παρανομία και την παραβατικότητα. Μια καλή ιδέα είναι η επαναφορά της προσωποκράτησης. Πριν λίγες μέρες η αστυνομία της Ρώμης συνέραβε δύο νεαρούς από την Ελλάδα, είχαν φθάσει στην Ρώμη με σπρέι και είχαν αρχίσει το έργο τους. Το δικαστήριο τους επέβαλε υψηλό πρόστιμο και διέταξε την κράτησή τους μέχρι την εξόφληση του προστίμου. Οι γονείς αναγκάστηκαν να πληρώσουν τα χρήματα για να ξαναδούν τα …αγγελούδια τους. Έτσι δουλεύουν οι ευνομούμενες χώρες. Στην Ελλάδα διαρρήκτης αν συλληφθεί δεν προφυλακίζεται. Οι προφυλακίσεις είναι για φόνο και πάνω.
Με το κυνήγι της παρανομίας το κέρδος είναι διπλό. Γίνεται η Ελλάδα μία χώρα με νόμο και τάξη που μπορεί πλέον να προσελκύσει επενδύσεις προσφέροντας στον λαός της ασφάλεια και προοπτική απαλλαγμένη από τα εκατομμύρια τσιμπούρια της παρανομίας που της πίνουν το αίμα. Από την άλλη εισρέει χρήμα στα κρατικά ταμεία που μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό πρωτογενές πλεόνασμα.
Το χρέος είναι αλήθεια δυσβάσταχτο, αλλά το πιο δυσβάσταχτα είναι τα τοκοχρεολύσια. Αν μπορέσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα να μειώσουμε το δημόσιο χρέος σημαντικά, και αυτό πιστεύω ότι το μπορούμε, η διεθνής πίστη στην Ελλάδα θα αποκατασταθεί και θα αρχίσει η ανάκαμψη σε συνθήκες ασφάλειας.
Για μια καινούρια αρχή χωρίς τα λάθη του παρελθόντος.
