(c)mitropoulos

Μιλάει αποκλειστικά στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο γνωστός νομικός-εργατολόγος και πανεπιστημιακός Αλέξης Μητρόπουλος – O ίδιος επισημαίνει πως “δημιουργείται ένα τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας αλλά ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων δεν θα αντέξει” – Επίσης προβλέπει ότι “η  αρχή τής αλληλεγγύης των γενεών θα ξεχαστεί”

Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη

“Με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» τού Συνδικαλιστικού Κινήματος και της χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων, οδηγούμαστε στην υποβάθμιση ή ακύρωση του θεσμού των Γενικών Συνελεύσεων όπου ο ζωντανός διάλογος, η συνδικαλιστική αποτελεσματικότητα, η ιδεολογική διαμάχη, η ατομική αξιοπιστία και δυνατότητα πειθούς, εξύφαιναν και ανασυγκροτούσαν τον κοινωνικό και συνδικαλιστικό ιστό. Το πρόβλημα δεν είναι ο εκσυγχρονισμός τής λειτουργίας των θεσμών, αλλά η συρρίκνωσή τους με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό”.  Αυτά μεταξύ άλλων τονίζει σε αποκλειστική συνέντευξη στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ, ο γνωστός νομικός-εργατολόγος και πανεπιστημιακός Αλέξης Μητρόπουλος. Το κείμενο της συνέντευξης έχει ως εξής:

-Κύριε Μητρόπουλε, εκτιμάτε πώς έρχονται μεγάλες αλλαγές στα εργασιακά, με αφορμή και την πανδημία του κορωνοϊού; 

“Με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη συμπληρώνεται το υπάρχον μνημονιακό οπλοστάσιο στη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού. Με συγκεκριμένα άρθρα του επιχειρείται μια ολιστική (καθολική) ανατροπή βασικών θεσμών τού Ατομικού Εργατικού Δικαίου.

Το δίκαιο του χρόνου εργασίας (ωράριο) αλλάζει. Ο μη αποκρυπτόμενος στόχος είναι να υπάρξει περισσότερος -εκτός επισήμου (κανονικού) 8ωρου- χρόνος εργασίας, με απόλυτη ευελιξία σύμφωνα με τις ανάγκες του εργοδότη και χωρίς συμμετοχή Σωματείων και ασφαλώς εκτός ΣΣΕ. Δηλαδή να υπάρχουν περισσότερες, φτηνότερες και «διευθετούμενες», κατά τις ανάγκες του εργοδότη, ώρες εργασίας.

Ο στόχος αυτός συμπληρώνεται με τις ρυθμίσεις για ευκολότερες-φτηνότερες απολύσεις, με κορωνίδα την αποφυγή της υποχρεωτικής επαναπρόσληψης ακόμη και αυτού που δικαιώθηκε από τα Δικαστήρια ως παρανόμως απολυθείς. Ανατρέπεται δηλαδή πλήρως το δίκαιο της καταγγελίας τής σύμβασης εργασίας (απόλυσης).

Ως προς το Συλλογικό Εργατικό Δίκαιο, επίσης επέρχεται ανατροπή, αφού καταργούνται βασικοί θεσμοί τού ν. 1264/1982, ακυρώνονται οι συνδικαλιστικές διευκολύνσεις, περιορίζεται η άσκηση του δικαιώματος για απεργία κ.λπ.

Με το πρόσχημα του «εκσυγχρονισμού» τού Συνδικαλιστικού Κινήματος και της χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων, οδηγούμαστε στην υποβάθμιση ή ακύρωση του θεσμού των Γενικών Συνελεύσεων όπου ο ζωντανός διάλογος, η συνδικαλιστική αποτελεσματικότητα, η ιδεολογική διαμάχη, η ατομική αξιοπιστία και δυνατότητα πειθούς, εξύφαιναν και ανασυγκροτούσαν τον κοινωνικό και συνδικαλιστικό ιστό. Το πρόβλημα δεν είναι ο εκσυγχρονισμός τής λειτουργίας των θεσμών, αλλά η συρρίκνωσή τους με πρόσχημα τον εκσυγχρονισμό”.

Κατά τη γνώμη σας, σε ποια σημεία εστιάζονται αυτές οι αλλαγές; Μπορούμε να μιλάμε για εργασιακό Μεσαίωνα;

“Οι ανατροπές, ως ανωτέρω, είναι μεγάλες και δυστυχώς μόνον εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας. Οι εργαζόμενοι ανέμεναν -σύμφωνα και με την παραπλανητική δημοσιολογία ότι «βγήκαμε από τα Μνημόνια»-  μια, έστω και συμβολική, ανακούφιση.

Πάντως, για εργασιακό Μεσαίωνα, δεν πρέπει να ομιλούν όσοι ενίσχυσαν το αντεργατικό οπλοστάσιο των Μνημονίων, το συμπλήρωσαν με νέους «θεσμούς» και πάνω απ’όλα ψήφισαν το τερατούργημα του ΕΦΚΑ που καταργεί κάθε δημοκρατική αγωνιστική κατάκτηση και θεσμό τού Συνδικαλιστικού Κινήματος στη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού”.

-Τηλεργασία, μερική απασχόληση, φθηνή εργασία και αλλαγές στο ωράριο θα είναι οι σημαντικοί πυλώνες τού νέου αναπτυξιακού αφηγήματος που σηκώνουν τώρα οι κυβερνήσεις; Μόνο οι μισθωτοί «θα πληρώσουν το μάρμαρο»;

“Το ζήτημα είναι ότι οι νέοι αυτοί εργασιακοί «θεσμοί» μεταβιβάζουν συνολικώς πλούτο από τους εργαζομένους στις εταιρίες και το πολυεθνικό κεφάλαιο.

Ως προς τη συνταγματική νομιμότητα για τη συνάρτηση Εργασιακού-Ασφαλιστικού είναι προφανές ότι όσα γίνονται απαιτούν νέες ερμηνείες, προφανώς ευρισκόμενες εκτός πλαισίου τού συνταγματικού νομοθέτη.

Ως προς το οικονομικό σκέλος, η χώρα έχει καταρρεύσει. Το κράτος (με την ευρεία έννοια) χρωστά πάνω από 2,5 ΑΕΠ και τα νοικοκυριά περίπου 1,5!!

Μετά την παράδοση των βασικών παραγωγικών μέσων σε ξένες κρατικές ή ιδιωτικές δομές (τηλεπικοινωνίες, τουριστικά-εθνικά αεροδρόμια, σιδηρόδρομο, επιχειρήσεις ύδρευσης-αποχέτευσης, λιμάνια κ.λπ.), μετά τον αφελληνισμό της εθνικής αποταμίευσης και των τραπεζών, μετά την ανάληψη όλων των αξιόλογων μονάδων τού διαχρονικού υλικού και άυλου πλούτου τής πατρίδας και των πάσης φύσεων Νομικών Προσώπων από το υπερΤαμείο και τις εταιρίες του, η πατρίδα μας, αδυνατώντας να πετύχει την παραγωγική ανασυγκρότηση με καθαρά εθνικά-παραγωγικά-επενδυτικά μέσα,  καταφεύγει για την προσέλκυση δήθεν σοβαρών επενδυτών, στο μόνο που της απέμεινε στο πλαίσιο της μνημονιακής ετεροδιακυβέρνησης, στη συνεχή δηλαδή πίεση και υποτίμηση τής Μισθωτής Εργασίας.

Συνεπώς, είναι μονόδρομος για το μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και την ελληνική αστική τάξη να αρθρώσει ένα αφήγημα για δήθεν ανάπτυξη με συμπίεση μισθών-παροχών. Αυτό το αφήγημα θα προωθήσει με επιμονή και βαυναυσότητα, ανεξαρτήτως ποιος μνημονιακός κομματικός φορέας θα είναι στην εξουσία.

Επομένως η ελληνική κοινωνία πρέπει να είναι έτοιμη γι’αυτή την αντικοινωνική επιβολή τού «αναπτυξιακού» μονόδρομου”.

-Οι αναστολές εργασίας σίγουρα ελάφρυναν αρκετές επιχειρήσεις από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους εργαζόμενους. Με τη λήξη αυτού του μέτρου έρχεται και η ώρα της αλήθειας για πολλές επιχειρήσεις; Θα αντέξουν σε μια αγορά που δεν έχει συνέλθει; Ή θα στοχεύσουν στο φιλότιμο του Έλληνα εργαζόμενου; Και πόσο εφικτό είναι αυτό;

“Δημιουργείται ένα τεχνητό κλίμα αισιοδοξίας αλλά ένα μεγάλο μέρος των μικρομεσαίων δεν θα αντέξει. Όχι μόνο γιατί είναι χρεωμένοι και εξαρτημένοι από Ταμεία και Τράπεζες, αλλά και γιατί η μεγάλη συγκέντρωση δραστηριοτήτων σε *ξένες κυρίως αλλά και ελληνικές εταιρίες, τους αποστερούν ζωτικό χώρο. Ενώ στήριξαν την ελληνική κοινωνία και στην εξελισσόμενη πανδημία, το νέο «αναπτυξιακό» αφήγημα -που υλοποιεί την Έκθεση Πισσαρίδη- τούς μεταχειρίζεται ως «καύσιμο» για τη λεγόμενη «νέα ανάπτυξη».

Βλέπουμε δυσάρεστες εκπλήξεις για το συνταξιοδοτικό, όπως αύξηση των ορίων ηλικίας…

“Είναι σίγουρο ότι στο άμεσο μέλλον θα αναπτυχθεί μια νέα φάση του αφηγήματος για τη βιωσιμότητα τού Ασφαλιστικού. Όλο και πυκνώνουν οι επισημάνσεις για την επιδείνωση του δημογραφικού που δυστυχώς οι μνημονιακές πολιτικές επιταχύνουν κι έτσι ευνοείται η «μονοδρομική» σκέψη τής μνημονιακής «κανονικότητας» ότι το συνταξιοδοτικό πρέπει να ανακαθοριστεί σύμφωνα με τα μνημονιακά όρια της οικονομίας.

Ο ασφαλιστικός «κορβανάς» διαρκώς απισχνούται και τώρα, με την θέσπιση τής ιδιωτικοποίησης της ιδιωτικής ασφάλισης για τους νέους εργαζομένους, θα υποστεί νέο μεγάλο πλήγμα. Η αρχή τής αλληλεγγύης των γενεών θα ξεχαστεί.

Μετά την αφαίρεση μισού περίπου ΑΕΠ με τις περικοπές των συντάξεων (με τη συνδρομή βεβαίως και της δικαστικής λειτουργίας), εκ των πραγμάτων θα υπάρξει μια νέα περίοδος περικοπών. Η κοινωνία είναι απαθής, ηττημένη και απογοητευμένη. Και η Αντιπολίτευση, ως προς αυτά τα ζητήματα, εντελώς ανύπαρκτη και αφερέγγυα.

Επομένως, μπορούν να «περάσουν» πολλές ρυθμίσεις, πολύ περισσότερο που οι μισοί ενήλικες είναι υπό καθεστώς πληρωμής δόσεων σε Τράπεζες, Ταμεία κ.λπ. «μέχρι του …τάφου». Και ασφαλώς πολλοί περισσότεροι συμπολίτες μας δεν μπορούν να κατανοήσουν τη διαφορά μεταξύ συνταγματικής κανονικότητας και μνημονιακής διακυβέρνησης. Ούτε ασφαλώς έχουν κουράγιο για αγώνες και αντιπαραθέσεις”.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ