Ακόμα και αν διαγραφεί πλήρως το ελληνικό χρέος, με την Ελλάδα να επιστρέφει στην δραχμή, σε ένα με δύο χρόνια πάλι χρεοκοπημένη θα είναι, αλλά και πλήρως απομονωμένη από τις αγορές.

Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.

-Παραγωγική επανάσταση και οικουμενική κυβέρνηση είναι η απαραίτητη προϋπόθεση εξόδου από την κρίση.

-Το μεταπρατικό κράτος των εργολάβων και της διαπλοκής είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι ένα χρέος πληρωτέο σε 300 χρόνια…

Με την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ) ολοκληρώθηκε και η, ανήκεστος πλέον, βλάβη της ελληνικής οικονομίας, η οποία μέσα σε οκτώ μήνες υπέστη συνολικά απώλειες άνω των 100 δισεκατ. ευρώ.

Έτσι, οι διάφοροι νονοί της «εθνικής αξιοπρέπειας» και άλλων παρόμοιων θα πρέπει να πληροφορηθούν ότι, αν ένας ξένος επενδυτικός όμιλος ήθελε να επενδύσει –για αστείο, ας πούμε– στην χώρα μας, λαμβανομένης υπ’ όψιν της σημερινής κεφαλαιοποιήσεως στο ΧΑΑ αγοράζει με 30 δισεκατ. ευρώ ολόκληρο τον κύριο παραγωγικό ιστό της ελληνικής οικονομίας. Αν δε ο ίδιος επενδυτής προωθήσει και την άνοδο στην εξουσία των κ.κ. Λαφαζάνη, Στρατούλη και Βαρουφάκη, με υπουργό της δραχμής τον κ. Λαπαβίτσα, τότε με 90 δισεκατ. ευρώ μετατρεπόμενα σε δραχμές θα αγόραζε και ολόκληρη την Ελλάδα!PAPANDROPOULOS

Αυτή είναι η ψυχρή πραγματικότητα των αριθμών στην χώρα μας, στην οποία σήμερα βρίσκεται σε εξέλιξη μία εντυπωσιακή διαρθρωτική οικονομική κατάρρευση, η οποία, όπως επισημαίνει και ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Δημήτρης Ιωάννου, δεν αντιμετωπίζεται με παραδοσιακές οικονομικές συνταγές. Εξάλλου, ο κύριος λόγος αποτυχίας των από πενταετίας εφαρμοζόμενων μνημονιακών πολιτικών οφείλεται στο γεγονός ότι αντιμετωπίζουν ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα διαρθρωτικής καταρρεύσεως με εργαλεία που δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην ελληνική πραγματικότητα.

Ακόμα χειρότερα, η τελευταία, με την διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έφθασε στο χείλος του γκρεμού –γι αυτό και οι προσεχείς βουλευτικές εκλογές είναι κρίσιμες, αλλά όχι για τους λόγους που επικαλούνται ο κ. Αλέξης Τσίπρας και τα άλλα αντιμνημονιακά κόμματα του φαιοκόκκινου και αντιδημοκρατικού πολιτικού χώρου.

Η Ελλάδα του 2015 δεν έχει τόσο πρόβλημα χρέους, όσο παραγωγικών μηχανισμών που θα μπορούσαν να καταστήσουν βιώσιμο το σημερινό χρέος της. Με άλλα λόγια, ακόμα και μία πλήρης διαγραφή του χρέους, έστω και με παράλληλη επιστροφή στην δραχμή, δεν θα έλυνε κανένα απολύτως από τα πραγματικά προβλήματα της οικονομίας.

Όπως ήδη τονίσαμε, η ελληνική οικονομία υφίσταται μία συνολική διαρθρωτική κατάρρευση –η οποία, βεβαίως, δεν άρχισε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά πολύ πιο πριν. Πλην όμως, ο κ. Αλ. Τσίπρας και οι περί αυτόν άσχετοι μαρξιστές(;) υπουργοί του κατάφεραν την χαριστική βολή, διαλύοντας κυριολεκτικά και τις εναπομείνασες υγιείς αρθρώσεις της μικροοικονομίας. Αυτές δηλαδή που θα μπορούσαν να βγάλουν την χώρα από την κρίση, αν αφήνονταν να δραστηριοποιηθούν υπό συνθήκες ευνοϊκές στην εξωστρέφεια και την παραγωγική αναδιάρθρωση. Διότι σε αυτό το επίπεδο εντοπίζεται και η πραγματική ανεπάρκεια των οικονομικών μηχανισμών της χώρας.

Η Ελλάδα της μεταπολιτεύσεως, χάρη στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, κατάφερε για πολιτικούς λόγους να γίνει μέλος της ευρωπαϊκής οικονομίας, το 1979. Όμως, την κρίσιμη περίοδο των πρώτων βημάτων της μέσα στην μεγάλη αυτή οικογένεια, ο λαός της έφερε στην εξουσία το τότε τριτοκοσμικό ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήταν και ο κύριος πολιτικός φορέας του αντιευρωπαϊσμού και της αντιδυτικής ρητορικής. Έτσι, σε μία εποχή που η χώρα θα έπρεπε να προχωρήσει σε ριζική και βαθειά αναδιάρθρωση του παραγωγικού της ιστού, οι κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Έπληξαν τον τότε παραγωγικό ιστό της χώρας, αλλά στήριζαν την κατανάλωση με υπέρμετρο δανεισμό –με αποτέλεσμα η ανισορροπία μεταξύ προσφοράς και ζητήσεως να ευνοεί τις εισαγωγές.

Σταδιακά, λοιπόν, σε μία χώρα όπου ο υπερεμπορισμός ήταν κύριο οικονομικό χαρακτηριστικό της, το μεταπρατικό κεφάλαιο άρχισε να διογκώνεται με τεχνητό τρόπο εις βάρος του παραγωγικού. Παράλληλα, όμως, εντυπωσιακή διόγκωση γνώριζε και ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, που με την σειρά του τροφοδοτούσε μία καταναλωτική φούσκα και εικονικές υπεραξίες στην στρεβλή κτηματαγορά. Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η Ελλάδα είχε ένα από τα υψηλότερα κατά κεφαλήν εξωτερικά χρέη στον κόσμο, εμφάνιζε αρνητική βιομηχανική παραγωγή, με το εξωτερικό της έλλειμμα να καλπάζει προς τα πάνω, παρά τις προειδοποιήσεις του τότε διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Δημ. Χαλκιά.

Ελάχιστοι δε θα ενθυμούνται ότι τον Δεκέμβριο του 1989 η χώρα διεσώθη από την πτώχευση χάρη στο κύρος του τότε πρωθυπουργού της μεταβατικής οικουμενικής κυβερνήσεως, Ξενοφώντος Ζολώτα, και κάποιων ευρωπαϊστών υπουργών του. Τα παθήματα, ωστόσο, δεν έγιναν μαθήματα. Με αποτέλεσμα, η ισχνής πλειοψηφίας κυβέρνηση του Κων. Μητσοτάκη να μην μπορέσει να κάνει καμμία σοβαρή διαρθρωτική αλλαγή και τελικά να πέσει για λόγους που η Ιστορία θα καταγράψει ως φαιδρούς.

Με την επάνοδο του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η ήδη ισχνή παραγωγική βάση της χώρας συνέχισε να υποχωρεί προς όφελος της καταναλώσεως, της φούσκας των ακινήτων και του κρατικού γιγαντισμού. Διεπράχθη τότε από τον κ. Κώστα Σημίτη το λάθος της εισόδου στην ΟΝΕ με τις υπάρχουσες δομές και άνοιγε ο δρόμος προς την χρεοκοπία. Χρεοκοπία που ήδη βιώνουμε ανεπισήμως και την οποία το τρίτο μνημόνιο θα μονιμοποιήσει.

Εκτός και αν μία κυβέρνηση οικουμενικού τύπου αποφασίσει να απελευθερώσει πλήρως την χώρα από τα αντιπαραγωγικά της δεσμά, γιατί αυτά είναι εν τέλει το πρόβλημά της.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ