Γλασκώβη: Γράφει η Μίνα Χαρδαλούπα- Καντοπούλου.
Ήταν μόνο ένα μήνυμα σε έναν τοίχο. Ένα μήνυμα με χίλια νοήματα∙ γραμμένο με έντονα μεγάλα κόκκινα γράμματα. Είχε γραφτεί πιθανόν από νεανικά χέρια, που θέλησαν να εκφραστούν ανοιχτά, με το χρώμα της επαναστατικότητας.
Κόκκινο! Το χρώμα των καλλιτεχνών, των παθιασμένων, των εκρηκτικών χαρακτήρων. Η ρήση αυτή μπορεί να γράφτηκε από ζητιάνο∙ από φτωχό, άστεγο, πρόσφυγα∙ δεν έχει σημασία. Μα την αλήθεια, δεν έχει καμία σημασία η εθνικότητα, το χρώμα του δέρματος, οι πίστεις, ο πολιτισμός. Σημασία έχει ότι γράφτηκε από Άνθρωπο. Θα μπορούσε να είναι γραμμένο από τον οποιοδήποτε που νοιώθει μέσα του τον πόνο της δυστυχίας, της ανέχειας, της εγκατάλειψης.
Η φράση αυτή, γράφτηκε αυθόρμητα. Σαν παραμιλητό. Όχι για να προσβάλλει, να εκφοβίζει, ούτε για να κηλιδώσει τη δημόσια περιουσία με μία ακόμη κοινοτυπία. Γράφτηκε για να διδάξει∙ να διαβαστεί, να «ακουστεί». Γράφτηκε, όχι σε δρόμο, αλλά σε σπίτι∙ γιατί για τον γράφοντα αυτόν, ο δρόμος είναι σπίτι. Το σπίτι του. Η «Πείνα Πονάει» λοιπόν, γιατί η ψυχή θέλει να μείνει ζωντανή∙ και όταν απελπίζεται, η ψυχή, δεν ζητάει να κάνει κακό. Ζητάει να επικοινωνήσει. Και το ένστικτο;
Όπως καυχιέται τα ανδραγαθήματά του, καθένας, μπορεί να θρηνήσει την ήττα του. Και η πείνα, εφόσον πονάει, είναι ήττα… Και δεν μπορεί να μην είναι γιατί όλοι παλεύουμε για το αντίθετό της: την ευδαιμονία. Αυτό είναι το ένστικτο και δεν διαβαθμίζεται σε «καλό» και «κακό».
Ο Εικοστός πρώτος αιώνας και η Παγκοσμιοποίηση, με τους φρενήρεις ρυθμούς, τη σύγχρονη δουλεία ,την εκμετάλλευση, τον φυλετικό διαχωρισμό‐αποκλεισμό, τους πολέμους, προκαλούν το ένστικτο, το θυμικό μας, να προκαλέσει παραλήρημα στην ψυχή. Και ποια είναι τα θύματα; Πάντα σε μία καταστροφή οι πρώτοι που πλήττονται είναι οι πιο απροστάτευτοι. Εδώ, δεν χρειάζεται να πω άλλα.
Η πείνα πονάει πια και όχι μόνο στις ‐πάλαι ποτέ‐ τριτοκοσμικές χώρες της Γης μας. Αυτή ήταν η αρχή. Μακάριοι όσοι διείδαν ότι το κακό δεν είναι ατομικό∙ δεν είναι προσωπικό βάρος κανενός. Το κακό εκτείνεται∙ διαστέλλεται∙ και ‐αν δεν κάνουμε κάτι γι’ αυτό‐ τελικά θα καταπιεί όλους μας. Γι’ αυτό τώρα, η πείνα, απασχολεί πρώτα εκείνους που αδιαφόρησαν για την πείνα των άλλων. Η Πείνα κάνει τον άνθρωπο να μετατρέπεται ακόμα και σε κτήνος, σε κλέφτη, σε φονιά. Δεν έχει μέτρο ούτε λογική. Είναι, όπως είπαμε, ένστικτο. Αυτοσυντήρηση. Η Πείνα κάνει τους ανθρώπους να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, να γίνουν σκλάβοι , να πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί. Η πείνα χωρίζει, καταστρέφει και στέλνει στον θάνατο και τους πιο δυνατούς. Μπορούμε να κάνουμε κάτι έστω και τώρα;
Τους απελπισμένους, εκτός από το να τους βλέπουμε, πρέπει και να τους παρατηρούμε. Να παρατηρούμε τα χαμηλωμένα κεφάλια, τα αδύναμα πρόσωπά τους, το έλεος που ζητούν προτείνοντας το χέρι. Άλλοτε πάλι να παρατηρούμε κι εκείνους που κοιμούνται μέσα σε παλιές κουβέρτες, χωρίς να ζητούν τίποτε: γιατί; Γιατί έχουν απαξιώσει κάθε ελπίδα. Ας τους αναζητήσουμε∙ ας δώσουμε και στους μεν και στους δε… Δεν θα χάσουμε. Είναι απλό για τους περισσότερους από εμάς. Ακόμη‐ακόμη και να μην δώσουμε
από το υστέρημά μας, πάλι θα ακούσουμε ευχαριστώ. Θα πάρουμε μία ευχή! Ας σκεφτόμαστε λοιπόν ότι, κάτι που περισσεύει σε εμάς, μπορεί να ωφελήσει κάποιον άλλο. Και ‐με την ευκαιρία‐: ας μην παραπονούμαστε ότι δεν ακούμε από κανέναν ευχαριστώ. Δεν ακούμε, γιατί δεν το ζητάμε∙ και δεν το ζητάμε, γιατί δεν το προσπαθούμε.
Στον κόσμο αυτό, ό, τι ζητούμε μπορεί να μας προσφερθεί∙ αρκεί εμείς να κάνουμε την αρχή: να δώσουμε! Γιατί, όπως το κακό εκτείνεται αν δεν το σταματήσουμε, έτσι συμβαίνει και με το καλό. Η διαφορά είναι ότι το κακό πρέπει να το σταματούμε, ενώ το καλό πρέπει να το προωθούμε. Τότε τα πράγματα θα είναι καλύτερα.
Μια νέα σχολική χρόνια ξεκίνησε πριν από λίγες ημέρες. Όλοι οι μαθητές, γονείς, κι εκπαιδευτικοί αντάμωσαν ανανεωμένοι στα προαύλια των σχολείων. Έκαναν Αγιασμό, προσευχή, μίλησαν και οι αρωγοί, οι εκπρόσωποι του συστήματος της παιδείας. Και μετά; Μετά τίποτα. Κενό! Ξανά μέσα στις τάξεις και με βλέμμα βαρύ, στο καθήκον της προσπέλασης και αφομοίωσης της διδακτέας ύλης. Ο δάσκαλος μιλάει με λίγους που συμμετέχουν. Οι υπόλοιποι, απλώς «καταγράφονται» ως μη επιδεκτικοί. Σε αυτούς τους μη επιδεκτικούς, συχνά, συγκαταλέγονται και εκείνοι οι οποίοι αρέσκονται στο να προσβάλλουν∙ να χτυπούν, να κάνουν κακό. Είναι η «ομάδα» που ασχολείται, όχι με την παιδεία που τους προσφέρεται, αλλά με την αναζήτηση θυμάτων. Όσο πιο ευάλωτα είναι τα θύματα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η ικανοποίηση που εισπράττουν. Αυτή κι αν είναι θρασυδειλία! Τα σύνολα αυτών των «μαθητών» περιεργάζονται και εκφοβίζουν ό, τι τους φαίνεται διαφορετικό. Συνήθως, ό, τι δεν μπορούν να φτάσουν. Και το ερώτημα είναι εδώ, ποιο λάθος κάνει ο δάσκαλος και χάνει το παιχνίδι!
Φυσικά, το λάθος είναι επικοινωνιακό. Μέσα του, ο δάσκαλος έχει ήδη κατηγοριοποιήσει τα παιδιά και ασχολείται μόνο με όσα τον παρακολουθούν και συνεργάζονται μαζί του. Λάθος. Ο δάσκαλος θα πρέπει να ανακαλύψει επιτέλους τη μέθοδο να κερδίσει όλα τα παιδιά της τάξης. Είναι υπεύθυνος γι’ αυτό. Ο ρόλος του είναι αρκετά επιβαρυμένος με την ευθύνη της ορθής αγωγής, της ηθικής και κοινωνικής καθοδήγησης. Ωστόσο πρέπει να σταθεί δίπλα στο κάθε παιδί με υπομονή, να ξεκλειδώσει τα προβλήματα και τις αδυναμίες του, τις αρετές του και να του δώσει φτερά και κίνητρα για τις μετέπειτα επιτυχίες σε κάθε επίπεδο της ζωής του.
Όλα τα παιδιά, σε κάθε τάξη, έχουν ισότιμα δικαιώματα στη μάθηση, αλλά και ευθύνες απέναντι στον χώρο που βρίσκονται, στους γύρω τους, μα πάνω απ’ όλα είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους. Μακριά από το σπίτι τους και την οικογένειά τους, είναι ευάλωτα και πρέπει να διαχειριστούν τόσα πολλά. Ας είναι λοιπόν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, διευθυντές και επιτηρητές πιο κοντά στα παιδιά. Στα ήσυχα αλλά και στα ανήσυχα. Στα φρόνιμα και τα άτακτα. Όλα τα παιδιά είναι παιδιά. Αυτό δεν αλλάζει. Οι καθηγητές, για να καταφέρουν να είναι πιο αποδοτική η καλή αγωγή που προσφέρουν στα παιδιά, πρέπει να επιδιώκουν συνεχή επαφή και επικοινωνία με τις οικογένειές τους. Ας υπενθυμίσουν πως ότι η βία δεν συνάδει με την παιδεία και τη μάθηση. Και αν οι γονείς δεν μπορούν να κάνουν κάτι επειδή κατάσταση έχει φύγει από τον έλεγχό τους, τότε ας συνεργαστούν προκειμένου να βρεθεί βοήθεια‐λύση από αλλού. Η βία δεν έχει θέση στα σχολεία. Η παιδεία, δεν πλαισιώνει χώρους σύγκρουσης. Αντίθετα, περιφρουρεί τις ιδέες, τα ιδανικά. Οι φόβοι και ο ρατσισμός δεν έχουν καλή κατάληξη για κανένα.
Ενδιαφερον, πρωτοτυπο, σαφες. Μπραβο σας!