Της Ράνιας Γάτου
Ποιήτριας, Δοκιμιογράφου, Εικαστικού
Ένα καράβι ξεκινά από τολιμάνιτηςΛογικής, γεμάτο επιβάτες και προορισμότηνΕυτυχία. Καθώςδιασχίζει τηθάλασσα τηςΖωής, οιάνεμοιτηςΑμφιβολίας και οι καταιγίδεςτουΠόνουτοοδηγούνσεσκοτεινές ακτές. Κιόμως, το καράβι ποτέδενχάνειτην πορεία του, γιατί γνωρίζειότι η αληθινήτουδύναμη δεν βρίσκεται στα πανιάτου, αλλάστην καρδιάτου καπετάνιου. Ποιοςείναι αυτός που θα καταφέρει να σπάσειτηνάγκυρα και να πλεύσει πέρα από τις καταιγίδες, για να βρειτοφως που αναζητά;
Ένα καράβι, με το στέρεο και αταλάντευτο κατάρτι του, αφήνει πίσω του το λιμάνι της Λογικής και κινείται με αργά, σταθερά βήματα προς τον άγνωστο, ελπιδοφόρο ορίζοντα της Ευτυχίας. Τα πανιά του, τεντωμένα από τις αδύναμες ριπές του ανέμου, φέρουν την υπόσχεση του μέλλοντος, και όμως, η πορεία του είναι απροσδιόριστη, τόσο όσο και η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου που το κυβερνά. Το ταξίδι, σίγουρα, δεν είναι εύκολο, ούτε ευθύγραμμο, αφού η ζωή, αυτή η αέναη θάλασσα, είναι γεμάτη ανατροπές και θύελλες, αμφιβολίες και ανηφόρες, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.
Καθώς το καράβι προχωρά, οι άνεμοι της Αμφιβολίας αρχίζουν να φυσούν πιο δυνατά, και οι καταιγίδες του Πόνου, βαρύτατες και ακατάπαυστες, απειλούν να το καταπιούν. Ο καπετάνιος, ωστόσο, δεν υποκύπτει στην αγριότητα του κόσμου γύρω του. Αντίθετα, παραμένει αταλάντευτος, κοιτάζοντας πέρα από τα θολά νερά και τις απειλητικές ομίχλες του ορίζοντα, γνωρίζοντας πως το φως που αναζητά δεν βρίσκεται στις εξωτερικές συνθήκες, αλλά στην ίδια του την καρδιά.Η πραγματική δύναμη του καραβιού δεν κρύβεται στο πηδάλιο, ούτε στα επιδέξια χέρια του καπετάνιου που το κατευθύνουν. Κρύβεται στην καρδιά του ανθρώπου, εκεί όπου οι αληθινές πεποιθήσεις και οι βαθιές επιθυμίες αναγνωρίζουν την πορεία τους και δεν επιτρέπουν σε καμία θύελλα να αποπροσανατολίσει το ταξίδι. Όπως ο καπετάνιος εμπιστεύεται τα σταθερά του βήματα πάνω στο πλοίο, έτσι και ο άνθρωπος πρέπει να εμπιστευτεί την εσωτερική του πυξίδα – εκείνη που δεν επηρεάζεται από τις εξωτερικές συνθήκες, αλλά καθοδηγείται από τις αδιαπραγμάτευτες αξίες του και τις ελπίδες του για το αύριο.
Το καράβι, παρά τις καταιγίδες, ποτέ δεν χάνει την πορεία του. Το σφύριγμα του ανέμου, η βροντή της καταιγίδας, οι κεραυνοί που χαράζουν τον ουρανό είναι απλώς οι φωνές του κόσμου, που προσπαθεί να πείσει τον καπετάνιο να εγκαταλείψει την πορεία του. Και όμως, το καράβι συνεχίζει, καθώς το μυστικό της πορείας του δεν είναι στο να αποφύγει τις καταιγίδες, αλλά να τις αντιμετωπίσει με ψυχραιμία και σοφία. Γιατί το ταξίδι δεν είναι μόνο η αναζήτηση του λιμανιού, αλλά η αναγνώριση του εσωτερικού φωτός που υπάρχει σε κάθε στιγμή της πορείας.Μέσα σε αυτήν την αδιάκοπη θύελλα, ο καπετάνιος αντιλαμβάνεται σιγά-σιγά ότι η αληθινή δύναμη του ταξιδιού βρίσκεται στην αποδοχή του αβέβαιου. Η πραγματική γνώση δεν προέρχεται από τη σταθερότητα του λιμανιού, αλλά από την αποδοχή του άγνωστου, από την έλλειψη φόβου μπροστά στην αβεβαιότητα. Ο άνθρωπος, όπως και το καράβι, είναι φτιαγμένος για το ταξίδι και όχι για την ακίνητη παραμονή του σε έναν κόσμο που δεν εξελίσσεται. Η ζωή είναι η θάλασσα που καλούμαστε να διασχίσουμε, και η πορεία μας εξαρτάται όχι από το πόσο καλά προετοιμασμένοι είμαστε για τις καταιγίδες, αλλά από το πόσο έτοιμοι είμαστε να ακολουθήσουμε την αλήθεια που κατοικεί μέσα μας.Αν κανείς κοιτάξει την καταιγίδα με τα μάτια της σοφίας, θα δει πως η δύναμή της δεν έχει εξουσία πάνω στην ψυχή που ξέρει ποιον δρόμο ακολουθεί. Όσο και αν το ταξίδι φαίνεται ατελείωτο και γεμάτο ανατροπές, υπάρχει πάντα ένα φως στον ορίζοντα. Η Ευτυχία, όπως το φως, δεν είναι μια συγκεκριμένη τοποθεσία, ένα σημείο στον χάρτη. Είναι η πορεία που κάνουμε, είναι το πώς βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας και πώς επιλέγουμε να αντιδράσουμε στον πόνο και στην αμφιβολία.Και η αλήθεια αυτής της πορείας είναι ότι η Ευτυχία δεν είναι κάτι που πρέπει να βρούμε στο τέλος του ταξιδιού. Είναι κάτι που πρέπει να βιώσουμε σε κάθε βήμα του, σε κάθε καταιγίδα που ξεπερνάμε, σε κάθε στιγμή που επιλέγουμε να κρατήσουμε την πορεία μας, ανεξαρτήτως των καιρικών συνθηκών. Γιατί η Ευτυχία, τελικά, είναι η συμφιλίωση με το ταξίδι, η αποδοχή του αβέβαιου, η αναγνώριση ότι κάθε στιγμή, ανεξαρτήτως της θύελλας που την συνοδεύει, είναι πολύτιμη και φωτεινή από μόνη της.
Ο καπετάνιος που θα καταφέρει να σπάσει την άγκυρα του φόβου και να πλεύσει πέρα από τις καταιγίδες, θα βρει τελικά το φως που αναζητά. Το φως δεν είναι κάπου εκεί έξω, αλλά είναι μέσα του, στη δύναμη που αντλεί από την καρδιά του και την αδιαπραγμάτευτη πίστη στην πορεία του. Αυτό είναι το αληθινό φως: η πεποίθηση ότι, παρά τις δυσκολίες, η αληθινή μας δύναμη είναι εκείνη που μας καθοδηγεί στο λιμάνι της Ευτυχίας, για το οποίο όλοι νοσταλγούμε.
