(c)ellinikignomi

Στην περίπτωση της ρήξης με τους δανειστές της, σε σχέση με τον ρόλο και τις επιδιώξεις της Γερμανίας, ως ηγεμονικής δύναμης της Ε.Ε.

Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.

Όπως εξελίσσεται η κατάσταση με τις διαπραγματεύσεις και το ενδεχόμενο αδιέξοδο, που θα μπορούσε να φέρει την αποχώρηση της χώρας μας από την ευρωζώνη, η τυχόν υιοθέτηση της νέας δραχμής, ή οποιουδήποτε άλλου εθνικού νομίσματος δεν θα αποτελούσε ασφαλώς το τέλος του κόσμου για την Ελλάδα. simaia1

Η εξέλιξη αυτή θα είχε, όμως, αναμφίβολα το εξόχως αρνητικό αποτέλεσμα, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, κάτω από τις σημερινές συνθήκες (υποχρεώσεις του PSI, άδεια κρατικά ταμεία, διαλυμένες κρατικές Υπηρεσίες, αναποτελεσματική Κυβέρνηση κοκ.), να οδηγηθεί σε ακραία φτώχεια για ένα χρονικό διάστημα, που δύσκολα μπορεί κανείς να προκαθορίσει.
Προφανώς, η Ελλάδα, που δεν θα απέφευγε έτσι την χρεωκοπία, θα μπορούσε να διακινδυνεύσει να έχει την «τύχη» της Αργεντινής, χωρίς να είναι σίγουρο,τουλάχιστον, ότι θα μπορούσε να αθετήσει ένα μεγάλο μέρος του χρέους της, χωρίς να λεηλατηθεί – αφού ελάχιστοι γνωρίζουν τι ακριβώς έχει υπογραφεί με το PSI, με τα μνημόνια, με τις τιτλοποιήσεις των τραπεζών ή με το ELA. Ο ελληνικός λαός δεν γνωρίζει, δηλαδή, τι είδους εγγυήσεις έχουν δοθεί στους δανειστές μας, τόσον αναφορικά με το δημόσιο χρέος, όσο και με το ιδιωτικό.

Εάν η Γερμανία δεν επιβάλλει έναν άνευ όρων συμβιβασμό στην ελληνική Κυβέρνηση, του τύπου «λιτότητα, ή θάνατος», τότε είναι αποφασισμένη να υποχρεώσει την χώρα μας σε ανεξέλεγκτη χρεωκοπία

Από την άλλη πλευρά φαίνεται, πως η Γερμανία κάνει τα πάντα, όχι μόνον για να δημιουργήσει στην περίπτωση της Ελλαδος ένα «παράδειγμα προς αποφυγή» για την Ευρωζώνη, αλλά και για να ανατρέψει την εκλεγμένη αριστερή Κυβέρνηση της χώρας. Ολα αυτά συμβαίνουν, ενώ ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος μας και ο Πρωθυπουργός μας μάλλον δεν μπορεί να αντιληφθεί και να συνειδητοποιήσει τις παγίδες, που μας στήνουν, τόσο η Γερμανίδα Καγκελάριος, όσο και ο Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας.
Αυτό το λέμε, επειδή γίνεται εμφανές, ότι, εάν η Γερμανία δεν επιβάλλει έναν άνευ όρων συμβιβασμό στην ελληνική Κυβέρνηση έως τα τέλη Μαΐου, του τύπου «λιτότητα, ή θάνατος», τότε είναι αποφασισμένη να υποχρεώσει την χώρα μας σε ανεξέλεγκτη χρεωκοπία.
Άλλωστε, μέσω του φιλικού της γερμανικού τύπου, η γερμανική Κυβέρνηση προσφέρει δύο μόνο «ριζοσπαστικές» επιλογές στον Έλληνα Πρωθυπουργό: Είτε να παραμείνει ανένδοτος, οδηγώντας την χώρα στην χρεωκοπία, είτε να κάνει μία πανηγυρική κυβίστηση, έστω την τελευταία στιγμή, υπογράφοντας ένα νέο μνημόνιο, το οποίο προφανώς θα κατοχυρώνει όλα τα υπόλοιπα.

Η επιμονή στην πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η ασυμβίβαστη στάση του Βερολίνου απέναντι στην Αθήνα, έχουν γεωπολιτικά κίνητρα, επειδή η Ελλάδα προκάλεσε ανοιχτά τη γερμανική ηγεμονία

Ένας μέσος δρόμος ή ένας έντιμος συμβιβασμός έχει πλέον γίνει σχεδόν αδύνατος – ενώ το κλειστό ιδεολογικό παρανοϊκό σύστημα, το οποίο έχουν τελειοποιήσει κατά την διάρκεια της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης, οι διαμορφωτές της γερμανικής κοινής γνώμης, δεν επιτρέπει καμία παρερμηνεία.
Και βέβαια, η γερμανική Κυβέρνηση έχει κάνει σαφές, ότι δεν είναι καθόλου πρόθυμη να προβεί σε κάποιον συμβιβασμό με την Ελλάδα, όσον αφορά την λιτότητα και τα μνημόνια,
θεωρώντας, πως η εφαρμογή των δεσμεύσεων της προηγούμενης ελληνικής Κυβέρνησης, χωρίς να προστεθούν άλλες, αποτελεί ήδη μία μεγάλη παραχώρηση της!
Όλοι πλέον γνωρίζουν πως, όσον αφορά την κρίση, το θέμα δεν είναι η καλύτερη ή η πιο σωστή οικονομική πολιτική, αλλά η επιβολή των εθνικιστικών συμφερόντων, ειδικά της γερμανικής ηγεμονικής δύναμης. Η επιμονή στην πολιτική λιτότητας, καθώς επίσης η ασυμβίβαστη στάση του Βερολίνου απέναντι στην Αθήνα, έχουν γεωπολιτικά κίνητρα, επειδή η Ελλάδα προκάλεσε ανοιχτά τη γερμανική ηγεμονία.

Η υποχώρηση της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα σε θέματα λιτότητας θα προκαλούσε αυτόματα τεράστιους πολιτικούς κλυδωνισμούς, που θα είχαν σαν αποτέλεσμα την διάβρωση της γερμανικής ηγεμονίας

Αναλυτικότερα, η επιβολή της πολιτικής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη σταθεροποίησε την οικονομική ηγεμονία της Γερμανίας, η οποία τρέφεται από την κρίση, αυξάνοντας την οικονομική της ισχύ, για ένα βραχυπρόθεσμο διάστημα, ενώ μεσοπρόθεσμα αύξησε την κοινωνική, πολιτική και οικονομική αστάθεια της Ευρώπης, ενισχύοντας τις φυγόκεντρες δυνάμεις, που θα μπορούσαν να την διαλύσουν.
Η Κυβέρνηση της Γερμανίας δεν μπορεί να υποχωρήσει όσον αφορά την λιτότητα, πολύ περισσότερο απέναντι στην Ελλάδα, επειδή κάτι τέτοιο θα προκαλούσε αυτόματα τεράστιους πολιτικούς κλυδωνισμούς, που θα είχαν σαν αποτέλεσμα την διάβρωση της γερμανικής ηγεμονίας.
Εάν, λοιπόν, η Ελλάδα κατάφερνε να επιτύχει σοβαρές παραχωρήσεις, οι οποίες θα επιβεβαίωναν την αποτυχία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας με την γερμανική σφραγίδα στην Ευρώπη, τότε θα ακολουθούσαν πολλές άλλες χώρες, καθώς επίσης πολιτικά κόμματα, τα οποία θα προσπαθούσαν να μιμηθούν το παράδειγμα της χώρας μας.
Ακριβώς για τον λόγο αυτόν, η επιβολή της αδιάλλακτης στάσης της γερμανικής Κυβέρνησης μπορεί να της εξασφαλίσει την άνευ όρων υποταγή της πολιτικής ελίτ των άλλων χωρών της Ευρωζώνης και ειδικά αυτών του ευρωπαϊκού νότου, που εφαρμόζουν πιστά την πολιτική λιτότητας και οι οποίες είναι εναντίον τυχόν συμβιβασμών με την Ελλάδα, όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Οι Κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας λειτουργούν ως «οικονομικοί συνεργάτες» του Βερολίνου αποδεχόμενες τις συνεχιζόμενες περικοπές στις χώρες τους, προς όφελος της γερμανικής ισχύος

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα ευρίσκεται αντιμέτωπη με ένα κλειστό μέτωπο νεοφιλελεύθερων «συνενόχων», υπό την ηγεσία της Γερμανίας, όπου οι Κυβερνήσεις της Ισπανίας και της Πορτογαλίας λειτουργούν ως «οικονομικοί συνεργάτες» του Βερολίνου, αφού αποδέχονται τις συνεχιζόμενες περικοπές στις χώρες τους, προς όφελος της γερμανικής ισχύος.
Επομένως, δεν εργάζονται για το συμφέρον των χωρών τους, αλλά για το συμφέρον της Γερμανίας, η οποία θέλει να εμποδίσει την άνοδο «αντιδραστικών» παρατάξεων στις επόμενες εκλογές, διευκολύνοντας την παραμονή των συγκεκριμένων κομμάτων στην εξουσία.
Ως εκ τούτου, είτε θα συμφωνήσει άνευ όρων η Ελλάδα στην απόφαση, που θα της δοθεί, είτε θα οδηγηθεί στην ολοκληρωτική κατάρρευση και στην χρεωκοπία – χωρίς καμία άλλη εναλλακτική δυνατότητα.

Η Γερμανία κινδυνεύει να χάσει τα μεγάλα προνόμια, που της προσφέρει η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη και επιπλέον τα γεωπολιτικά της οφέλη, τα οποία προκύπτουν από την μονομερή ηγεμονία της στην ΕΕ

Από την άλλη πλευρά είναι φανερό, ότι η επαπειλούμενη χρεωκοπία της Ελλάδας, με την ενδεχόμενη έξοδό της από την Ευρωζώνη, θα μπορούσε να έχει τεράστια μειονεκτήματα για την Γερμανία και την Ευρώπη.
Ειδικότερα, κανένας δεν γνωρίζει, εάν θα ήταν δυνατόν να «απαλυνθούν» τα αποτελέσματα μίας τέτοιας δραματικής εξέλιξης, ενώ θα μπορούσαν να παρασυρθούν στην δίνη και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ιδίως η Ιταλία, η οποία ευρίσκεται σε μία απελπιστικά άσχημη οικονομική κατάσταση.
Η ίδια δε, η Γερμανία, κινδυνεύει να χάσει τα απίστευτα μεγάλα προνόμια, που της προσφέρει η συμμετοχή της στην Ευρωζώνη, στον τομέα των εξαγωγών, καθώς επίσης να υποστεί μεγάλες χρηματοοικονομικές ζημίες, από τυχόν μαζικές αθετήσεις πληρωμών, αφού είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της ΕΕ.
Η Γερμανία διακινδυνεύει επιπλέον τα γεωπολιτικά της οφέλη, τα οποία προκύπτουν από την μονομερή ηγεμονία της στην ΕΕ, πόσο μάλλον, εάν η Ελλάδα αναγκασθεί να αλλάξει γεωπολιτική κατεύθυνση, συνεργαζόμενη με τον συνασπισμό των χωρών BRICS.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει θαύματα, εάν συνεργάζονταν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους με στόχο την διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους

Κάτι τέτοιο θα ήταν για την Γερμανία, για την Κομισιόν, αλλά και για τις Η.Π.Α. συνώνυμο με μία τεράστια καταστροφή, η οποία θα μπορούσε να συνοδευθεί ακόμη και από μία στρατιωτική κλιμάκωση, με άγνωστα επακόλουθα. Επομένως, η Γερμανία δεν είναι, ίσως, σε τόσο καλή διαπραγματευτική θέση, όσο φαίνεται εξωτερικά, ενώ η Ελλάδα θα μπορούσε να επιτύχει θαύματα, εάν συνεργάζονταν όλα τα πολιτικά κόμματα μεταξύ τους, με έναν και μοναδικό στόχο:
Την διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του χρέους, την οποία θα μπορούσε ίσως να αποδεχθεί η Γερμανία, εάν η Ελλάδα συμφωνούσε με τις μεταρρυθμίσεις, χωρίς τις ιδιωτικοποιήσεις φυσικά και αφήνοντας για το μέλλον την «ελάφρυνση» της ελληνικής κοινωνίας, η οποία θα ήταν κατά πολύ ευκολότερη, εάν το χρέος ήταν χαμηλότερο.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ