Αποχαιρετιστήρια ομιλία Νίκου Κοτζιά την Τετάρτη στον Δήμο Τσακνιά.

Ο Δήμος…

O Δήμος, ένας λόγος τρυφερός και ευγενικός,

Ένας σύντροφος της παρανομίας και των σκληρών μαχών

Ο Δήμος που βαθιά πολιτικό ον,

Καμάρωνε για την Νάντια του

Ο πιο σεμνός από τα θηρία της πολιτικής σκέψης και δράσης,

Ο Δήμος, ο κάλλιστος Πατέρας,

Ο αγαπημένος μάγειρας των παιδειών του,

Αλλά και των δικών μας Κυριακών.

Η παρέα μας μέσα στους ατέλειωτους χειμώνες

Και τις κοινές καλοκαιρινές διακοπές,

Στην Κρήτη, στην Πάτμο και πιο τελευταία στην Αλόννησο

Δήμο σύντροφε του ’89,

αγωνιστή του παράνομου ΟΔΗΓΗΤΗ,

διανοούμενε της ΚΟΜΕΠ και των Θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ,

φίλε καλέ του ΠΡΑΤΤΩ

Θα μας λείψεις.

Δήμο σύντροφέ μας, μου λείπουν οι κουβέντες και τα σχόλια

Για τα υπό διαμόρφωση άρθρα στην ΚΟΜΕΠ,

Να σε βλέπω στο απέναντι δωμάτιο  να συμβουλεύεις με αυταπάρνηση

τη νέα γενιά των αρθρογράφων.

Να τους παίρνεις από το χέρι

και μυστικά

Να τους βάζεις στα βάθη της θεωρίας

Αχ! Αδελφέ και φίλε ακριβέ,

Σε βλέπω στις συνεδριάσεις να μιλάς

Με θάρρος και Παρησσία.

Οι γνώμες σου περιστέρια στη ψυχή μας.

Σε θυμάμαι στις Βρυξέλλες να ξυπνάς μετά το χειρουργείο και να λες:

Εσύ τι θέλεις εδώ; Πήγαινε  πίσω να φροντίσεις τα παιδιά μου που είναι μόνα,

Αυτά τα υπέροχα παιδιά σου! Τον Αντώνη και τηνΆρτεμη!

Σε θυμάμαι στις δύσκολες μέρες του ‘89

Οι ματιές μας σαν κρυφοί αετοί σιωπηρά λόγια να ανταλλάσσουν.

Τότε που όλοι έκαναν πώς δεν μας γνώριζαν,

Αμαρτωλοί ήμασταν: αντιστεκόμασταν.

Σε θυμάμαι στο ’90, τότε που φτιάχναμε το φόρουμ της αριστεράς

Το ενωτικό Περιοδικό «Άλφα».

Ποια συζήτηση να ξεχάσω μέσα στον νέο αιώνα, τον 21οαιώνα;

Για την αριστερά και την ενότητά της, για την αριστερά που ονειρευόμασταν;

Πώς να ξεχάσω τη χαρά μας, όλη της οικογένειάς μου, με τις

Ξαφνικές βραδινές επισκέψεις όλα αυτά τα τελευταία χρόνια και να κουβεντιάζουμε τα διεθνή και θεωρητικά

με τη Λίλο όπως πάντα, να μας φροντίζει;

Και τον Τσέζαρ, την Νίνα και τη Σίσυ, τον Λίο

να δέχονται τα χάδια της τρυφερής καρδιάς σου;

Μαζί σου Δήμο χάθηκε ένα κομμάτι της γενιάς μας,

το πιο ευγενικό και γλυκό,

Χάθηκε ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Η παρέα και συμβουλή σου θα μου λείψουν το περισσότερο,

Η κουβέντα του Δήμου, συντρόφου, φίλου, αδελφού,

Ποιος άλλος θα μας πει την καλή κουβέντα Νάντια μου,Άρτεμη και Αντώνη,

Παρά ο Δήμος.

Ο Δήμος που ξεχείλιζε η ψυχή του καλοσύνη, μεγαλοψυχία,

Που δεν γνώριζε ανταγωνισμούς και μικρότητες,

Που ήθελε να καμαρώνει για όλους μας.

Ποιος θα μου πει ξανά,

Άσε Νικόλα, το λεωφορείο και το τραμ,

Θα σε πάω εγώ σπίτι,

Έχω να σου πω δυό κουβέντες!

Κουβέντες που μου μάθαιναν νηφαλιότητα, ηρεμία, αναστοχασμό!

Πόσα σου χρωστάω ρε φίλε!

Πόσες φορές έπρεπε να στο είχα ακόμα πει!

Μια ελπίδα και ευχή θέλω να πω:

Να γεννηθούν σε αυτόν τον τόπο αγωνιστές

Ευγενείς, σοφοί, ανιδιοτελείς

Σαν και σένα

Και να γνωρίσουν αγάπη και φιλία,

Όπως γνώρισα εγώ από σένα, τη Νάντια, τα παιδιά σας.

Μια κουβέντα θέλω να σου ψιθυρίσω φίλε,

Όμορφα περάσαμε Δήμο μου, μες στης ασκήμιας τα πράγματα

Να αποτινάξαμε θελήσαμε τη σκόνη, τη μιζέρια, τον φθόνο

Φυσικά και δεν υπακούσαμε, τώρα έρχεται η εποχή μας

Πέσαμε σε τόσους χειμώνες που ξεχάσαμε την άνοιξη

Ξεχάσαμε ότι θα έρθουν ξανά καλοκαίρια.

Και θα έρθουν!

Εκεί θα είσαι μαζί μας

θα κολυμπάμε μαζί στην αλλαγή της ιστορίας

Μέσα στη σκυφτή και άκαρδη εποχή των μνημονίων

Τα όπλα δεν παραδώσαμε

Παραμέναμε αισιόδοξοι,

Μολύβι ασήκωτο ο λόγος που σήμερα σου λέμε

Ξέρω, αλλεργία Δήμο μου ένιωθες για τα μεγάλα λόγια

Που πίσω τους μικρούς ανθρώπους έκρυβαν

Μα πώς να σου μιλήσω και αλλαγές να σου υποσχεθώ;

Αλλαγές ανθρώπων, κρατών, θεών και θεοτήτων,

Παρέα , όμορφα περάσαμε ευγενικέ μου σύντροφε αδελφέ και φίλε,

Ήδη μας λείπεις.

 NIKOS

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ