Λαμπερή πρεμιέρα για το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ Ταξίδι πνοής Γιώργος Μεσσάλας , του σκηνοθέτη Χρήστου Ν. Καρακάση σε οργάνωση παραγωγής και μουσική Βασιλικής Κάππα . Η προβολή ξεκίνησε με τον σκηνοθέτη Βασίλη Βαφέα που προλόγισε την ταινία και θυμήθηκε μικρά όμορφα περιστατικά από την πολύχρονη καριέρα του Γιώργου Μεσσάλα ,ενώ έδωσε συγχαρητήρια στην ομάδα της ταινίας. Άνθρωποι του θεάτρου του κινηματογράφου, προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνικής ζωής ,αλλά και κοινό της Αθήνας παρακολούθησαν την πρεμιέρα της ταινίας. Σε όλη την διάρκεια της προβολής χειροκροτούσαν ενώ ο Γιώργος Μεσσάλας συγκινημένος και ευτυχισμένος για την επιτυχία ευχαρίστησε όλους τους θεατές. Ακολούθησε γιορταστικό πάρτυ στο φουαγιέ του κινηματογράφου STUDIO NEW STAR ART CINEMA. Η μικρή γιορτή στο φουαγιέ του κινηματογράφου κράτησε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Σήμερα μιλάει, για το νέο κινηματογραφικό του ντοκιμαντέρ ο κ. Καρακάσης. Ο Χρήστος Ν. Καρακάσης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Μουσική, Πληροφορική και Σκηνοθεσία Θεάτρου, Κινηματογράφου, Τηλεόρασης. Κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο πάνω στην ανάπτυξη και την μεθοδολογία της εκπαίδευσης (Post graduate diploma in training and development) και μεταπτυχιακό τίτλο στην σκηνοθεσία κινηματογράφου και θεάτρου Post graduate diploma in film and theatre direction. Ως Σκηνοθέτης-Σεναριογράφος-Παραγωγός έχει παρουσία από το 1992. Οι ταινίες του έχουν αποσπάσει διεθνείς βραβεύσεις και έχουν προβληθεί στην Ελλάδα και το Εξωτερικό. Καθηγητής Κινηματογράφου σε πολλές σχολές και ιδρύματα. Από το 2011 είναι Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Διεθνούς Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας AIDFF. Έχει γράψει την «εισαγωγή στον κινηματογράφο» βιβλίο το οποίο απευθύνεται σε επίδοξους σκηνοθέτες, αλλά και σε όλους εκείνους που θέλουν να γνωρίσουν με άμεσο και περιεκτικό τρόπο την τέχνη αλλά και την τεχνική του κινηματογράφου. Η φωταύγεια ήταν η πρώτη του ποιητική συλλογή.Αρθρογραφεί στο filmmaker και στο koyinta art emagazine.
– Πώς γεννήθηκε η ταινία;
“Βρεθήκαμε στο κέντρο της Αθήνας, εκεί που συνήθιζε να πίνει τον καφέ του όπως και εμείς (Χρήστος Ν. Καρακάσης, σκηνοθέτης και Βασιλική Κάππα, διεύθυνση Παραγωγής). Γνωριστήκαμε και ξεκινήσαμε να έχουμε μια φιλική και καλλιτεχνική αναζήτηση. Διηγήσεις, ιστορίες από την εποχή του Εθνικού Θεάτρου με τον Μινωτή και τον Σολομό. Αναφορές στην Αλκυονίδα που στέγασε τα προσωπικά του θεατρικά όνειρα από το 1992 μέχρι και το 2012. Μέσα από τη φιλική και δημιουργική μας διάθεση ξεκίνησε η ιδέα να φτιάξουμε ένα ντοκιμαντέρ”.
-Ποιος είναι ο Γιώργος Μεσσάλας;
” Ο Γιώργος Μεσσάλας υπήρξε βοηθός και προσωπικός φίλος μεγάλων θεατρανθρώπων του Αλέξη Μινωτή και του Αλέξη Σολωμού. Το 1973 ίδρυσε το «Μοντέρνο Θέατρο» και σκηνοθέτησε τη σάτιρα του Α. Ουέσκερ «Τα πατατάκια», για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ενώ το 1974 σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο έργο «Νύχτα δολοφόνων». Ερμήνευσε κλασικό ρεπερτόριο, ενώ σκηνοθέτησε πάμπολλες παραστάσεις στο Εθνικό Θέατρο, στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, στον Λυκαβηττό, στο Ελεύθερο Θέατρο, και πραγματοποίησε περιοδείες σε πολλές χώρες του εξωτερικού αλλά και σε όλη τη χώρα. Από το 1992 έως το 2012 στεγάστηκε επαγγελματικά στο θέατρο «Αλκυονίδα .Συνεχιστής μιας παράδοσης που στα σημερινά χρόνια είναι πολύτιμη για κάθε καλλιτέχνη και σκεπτόμενο άνθρωπο.
«Το θέατρο για τους ανθρώπους» ήταν η σκέψη που μόνιμα τον απασχολούσε και σύμφωνα με αυτήν λειτούργησε. Κάθε βράδυ, όταν τελείωνε η παράσταση, συζητούσε με τους θεατές θέλοντας να τους μυήσει στη μαγεία της τέχνης. Με έναν δικό του πρωτοποριακό τρόπο κατέβαινε σαν απλός θεατής στο σκαλάκι της αλκυονίδας, για να συναισθανθεί την οπτική από την πλευρά των καθισμάτων και να εισπράξει την ατμόσφαιρα. Έτσι δημιουργούσε μία ενδιαφέρουσα δια-δραστική λειτουργία ανάμεσα σε αυτόν και το κοινό, ενώ η παράσταση είχε τελειώσει”.
-Και ο κινηματογράφος;
“Ο κινηματογράφος πρέπει να έχει την φιλοδοξία να καταγράφει το παρόν, να συνδιαλέγεται με το παρελθόν και να φαντάζεται το μέλλον. Οι ταινίες θα πρέπει να βασίζονται σε αυτό και να δουλεύουν το ψηφιακό μέσο σαν ένα σύγχρονο τρόπο εμφάνισης και αντίληψης του αισθητού. Ο Κινηματογράφος μπορεί και πρέπει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη διαφύλαξη και προβολή της τοπικής και της περιφερειακής πολιτιστικής ταυτότητας και ποικιλομορφίας. Με αυτή του την ιδιότητα άλλωστε, αναδεικνύεται σε πρωτεύοντα παράγοντα ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κοινωνικών αξιών και λειτουργίας των δημοκρατικών κοινωνιών, καθώς τα οπτικοακουστικά έργα δύνανται να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο στη συγκρότηση της Ελληνικής και ευρύτερα της Ευρωπαϊκής ταυτότητας”.
-Μπορείτε να κάνετε μια αναφορά στις ταινίες που σκηνοθετείτε αλλά και στο κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ «Ταξίδι Πνοής»;
“Οι ταινίες που σκηνοθετώ έχουν κινηματογραφικά και καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά. Τα θέματα τα βρίσκω ή με βρίσκουν. Η αναζήτηση του ωραίου, του αισθητικά και εννοιολογικά ενδιαφέροντος, που μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε, κρυμμένο, μου δίνει το έναυσμα, να κινηθώ δημιουργικά. Υπάρχουν θέματα που με απασχολούν διαρκώς και την κατάλληλη στιγμή βγαίνουν προς τα έξω. Ο Γιώργος Μεσσάλας ήταν και είναι πάντα έτοιμος και πρόθυμος. Η ειλικρίνεια που είχε στα γυρίσματα έχει αποτυπωθεί στην ταινία.
Τα κοντινά πλάνα και τα μακρινά εξυπηρετούν το σενάριο που είχα πάντα στο μυαλό μου. Μία ανθρωποκεντρική προσέγγιση σε φυσικούς χώρους ,με την σκέψη να απελευθερωθεί η έννοια κινηματογράφηση . Στα γυρίσματα η κάμερα έγραφε ελεύθερα, και μέσα από πολλές ώρες έβγαιναν τα καλύτερα μικρά μας διαμάντια. Η πιο ελεύθερη φόρμα δημιουργεί συνδετικές σχέσεις με τη μορφή, δίχως η αφήγηση να είναι καταγραφή ή περιγραφή αλλά καταλύτης και δημιουργική αναπαράσταση. Είμαστε παρόντες, δίχως να παραβιάζουμε τον χώρο της αναγκαίας ζωτικής απόστασης. Ο Γιώργος Μεσσάλας, μεγάλος καλλιτέχνης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, κρύβει μέσα του, ως άνθρωπος, έναν ιδιαίτερο κόσμο. «Με αυτόν τον κόσμο», «ήρθαμε σε επαφή, εγώ και οι βοηθοί μου, κάναμε μια μεγάλη έρευνα, συμπεριλάβαμε διηγήσεις ανθρώπων ιδιαίτερων που μας αποκάλυψαν μία άλλη πτυχή της θεατρικής ιστορίας μας . Αναπτύχθηκε προσωπική σχέση με τον Γιώργο Μεσσάλα κατά τη διάρκεια της επεξεργασίας του αρχειακού υλικού και των γυρισμάτων, που χρειάστηκαν έναν τουλάχιστον χρόνο για να ολοκληρωθούν. Μέσα από τη ζωή του Γιώργου ξεκίνησε να περνάει μπροστά από τα μάτια μας μεγάλο μέρος της νεότερης ιστορίας του Ελληνικού Θεάτρου».
AAZ
