Γράφει ο Σπύρος Νεραϊδιώτης*.
Η λαϊκή μούσα έχει τραγουδήσει τα πάντα, ό,τι έχει σχέση με τον απέραντο κύκλο της ζωής του ανθρώπου. Έτσι, αυτό το τραγούδι μοιρολόι αναφέρεται στην αρπαγή νέων παλικαριών από το χάρο, που τους ξεγελάει με τα διάφορα τεχνάσματα.
Πολύ σκληρός ο χάροντας, αδιαφορεί αν οι άνθρωποι είναι νέοι, αν έχουν οικογένεια, αν έχουν γυναίκα με μικρά παιδιά. 
Τους ξεγελάει, τους βάζει στο άλογό του καβάλα και τους πάει σε τόπους αλαργινούς. Ένα ταξίδι δίχως επιστροφή, δίχως αύριο.
Με γέλασε μια χαραυγή τ’ άστρο και το φεγγάρι
και βγήκα νύχτα στα βουνά, νύχτα στα κορφοβούνια,
με γέλασαν και μου ’πανε ο χάρος δε με παίρνει.
Ένα γλυκό ξημέρωμα το χάρο ανταμώνω.
Με βλέπει και χαμογελά, μου λέει θα σε πάρω,
άσε με, χάρε, άσε με, ακόμα για να ζήσω,
έχω γυναίκα με παιδιά, πες μου πού να τ’ αφήσω;
Μη με παίρνεις, χάρε, μη με παίρνεις,
γιατί δε με ξαναφέρνεις.
Τι να κάνω τώρα, τι να κάνω,
σαν σκεφτώ πως θα πεθάνω;
Χόρευε και τραγουδούσε, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ένα λεβεντόπαιδο από την ορεινή πατρίδα. Ένας χαρισματικός άνθρωπος, που στο πέρασμά του οι χωριανοί έλεγαν: «Χαμογελάει ο τόπος απ’ όπου διαβαίνει». Ήταν αυτός που μάζευε τ’ άλλα παιδιά στ’ Αλώνια, απάνω στα Γιατάκια, στου Τζούμα, στο Χαλιά, στα Βούζια, στην Παλιόστανη, στου Χρόνη και στου Μπίμα, στις Νένες του Κριάκουρα. Και πέρα εκεί, ψηλά και δώθε και αντίκρυ, στη βρύση της Νεράιδας, στήνανε τρανό χορό, για να είναι έτοιμοι στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής.
Επρόκειτο για μεγάλο μερακλή, που αγαπούσε ό,τι το όμορφο και ωραίο και ήταν πρώτος στους γάμους και στα πανηγύρια. Χόρευε και τραγουδούσε με μεράκι.
«Να ’ταν τα νιάτα δυο φορές», το τραγούδι που χόρευε.
«Με γέλασε μια χαραυγή», το τραγούδι που του άρεσε να τραγουδάει.
Δυο τραγούδια που δυστυχώς, βγήκανε προφητικά, γιατί και τα νιάτα του δε χάρηκε και ο χάρος τον γέλασε μια χαραυγή. Γιατί ο χάρος του ζήλεψε τα νιάτα και τη λεβεντιά και του έκοψε το νήμα της ζωής στα 28 του χρόνια, εκεί που δούλευε για το μεροκάματο στα έργα της ΔΕΗ στη Μεγαλούπολη, χινόπωτο του ’62, αφήνοντας ορφανό το δίχρονο γιο του.
Του άφησε, όμως, μια τεράστια περιουσία, που μεταφράζεται σε ανεκτίμητο θησαυρό: το πάθος, το μεράκι και τον έρωτα για το χορό και τα πατροπαράδοτα. Αυτά ήταν τα μεγάλα εφόδια, για να αποκτήσει αργότερα αξίες, ιδανικά και ποιότητα ζωής, που είναι σημαντικά. Είναι αρετές.
*ο Σπύρος Νεραϊδιώτης είναι χοροδιδάσκαλος, λαογράφος, τηλεοπτικός παραγωγός – τα κείμενα είναι από το βιβλίο του
ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΤΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ
**η φωτογραφία η οποία απεικονίζει άποψη των Τζουμέρκων, έχει τραβηχτεί από το φωτογράφο ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΟΠΑΝΟ και μας έχει σταλεί από τον Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Τζουμέρκων
