Μιλάει ο Γιώργος Λιάνης με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο “Τσιτσάνης αιώνιος καλπασμός” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.

Συνέντευξη-παρουσίαση: Αποστόλης Ζώης.

Κυκλοφόρησε από τον Εκδοτικό Οργανισμό Λιβάνη, το βιβλίο του Γιώργου Λιάνη “Τσιτσάνης αιώνιος καλπασμός”. Ο Γιώργος Λιάνης, λάτρης του λαϊκού τραγουδιού και του Τσιτσάνη  τον οποίο χαρακτηρίζει ως Εθνικό Συνθέτη, στο τελευταίο του βιβλίο με το συμβολικό τίτλο “Τσιτσάνης αιώνιος καλπασμός” γράφει για τη ζωή και τη μεγάλη του προσφορά στο λαϊκό τραγούδι. Καταθέτει σε μια εμπεριστατωμένη βιογραφία -εργογραφία την προσωπική του σχέση με το συνθέτη, περιγράφει μαρτυρίες και απόψεις ανθρώπων που έζησαν κοντά του ή ασχολήθηκαν με το έργο του .

-Πρόκειται για βιογραφία ή για μια μυθιστορηματική καταγραφή της ζωής του Βασίλη Τσιτσάνη;

“Δεν πρόκειται για μια βιογραφία του Βασίλη Τσιτσάνη, αλλά για μια κυρίως μυθιστορηματική καταγραφή της ζωής του. Το βιβλίο αυτό το γράφω για μένα. Και το λέω αυτό ταπεινά. Μπορώ να πω ότι είχα ισόβια φιλία με τον Τσιτσάνη, μια φιλία 22 ετών. Είναι ένα βιβλίο για ένα πρόσωπο που θαυμάζω, που αγαπώ και που αξίζει. Δεν το κρύβω πως έγινα φανατικός οπαδός του. Αλλά είχα και τη θεϊκή τύχη, μετά τη συνέντευξη των «Επικαίρων», να με παίρνει ο ίδιος στο τηλέφωνο, σε κάποιες κρίσιμες γι’ αυτόν στιγμές, και να μου εμπιστεύεται τις σκέψεις του, τις αγωνίες του και τους μύχιους πόθους του”.lianis

– Σε ποιους απευθύνεται;

«Το βιβλίο αυτό απευθύνεται σε όλους εκείνους τους ενήλικες που δεν είχαν πάρει χαμπάρι, ότι ζούσαν ανάμεσα σε μια μεγαλοφυϊα. Αλλά και στις νεότερες γενεές που έχουν να διδαχθούν πάρα πολλά από το μέγα παράδειγμα του Τσιτσάνη. Τόσα πολλά χρόνια έζησε ανάμεσα μας μια μεγαλοφυία, και λίγοι, πολλοί λίγοι, το είχαμε πάρει χαμπάρι, ενώ πολλοί, πάρα πολλοί, την πολέμησαν με όλα τα όπλα. Ο Τσίλας τα πάλεψε όλα με ένα και μοναδικό όπλο. Τα τραγούδια του. Με ένα και μοναδικό στήριγμα: τον κατάδικο του Μουσικό Κόσμο. Ο Τσιτσάνης είναι το μεγαλύτερο εραλδικό ταλέντο σε ολόκληρο το χώρο της νεοελληνικής τέχνης, ο γεννήτορας της λαϊκής μας μουσικής”.

-Ποιες απαντήσεις προσπαθεί να δώσει το βιβλίο;

“Το βιβλίο, όσον αφορά στο πρώτο στοιχείο, φιλοδοξεί να απαντήσει στο ερώτημα ποιος είναι ο θρύλος και ποια η αλήθεια. Το δεύτερο στοιχείο που προσπαθεί να κάνει εμφανές αυτό το βιβλίο, είναι το κυρίαρχο στοιχείο του Τσιτσάνη: η φαντασία του. Μια ακόμη επισήμανση του βιβλίου είναι ότι τον Τσιτσάνη τον ενδιέφερε η Σιωπηλή Πλειοψηφία, η ναρκωμένη Ελλάδα, η διχασμένη Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό επίσης, προσπαθεί να ξεδιπλώσει ορισμένες πτυχές της ύπαρξης του μεγάλου Τρικαλινού συνθέτη, που έχουν μείνει ανέγγιχτες έως σήμερα. Ιδιαίτερα τον ψυχισμό του. Γιατί η τέχνη της μουσικής είναι ένα μονοπάτι άγνωστο σε μένα. Ο ίδιος ο Τσιτσάνης, όμως, είναι ένας άνθρωπος στου οποίου τα ιδιαίτερα μονοπάτια έχω περπατήσει όσο λίγοι”.

-Θεωρείτε εθνικό συνθέτη της λαϊκής μας μουσικής τον Βασίλη Τσιτσάνη;

“Και βέβαια τον θεωρώ. Όλο του του έργο, από την αρχή ανήκε στο λαό του. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, δεν είναι μόνο ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης τον 20ο αιώνα, είναι ο ίδιος το λαϊκό μας τραγούδι. Ο Βασίλης Τσιτσάνης, εκτός όλων των άλλων, υπήρξε κι ένας εκσυγχρονιστής μισόν αιώνα νωρίτερα από όλους στην τέχνη του. Ένας εκσυγχρονιστής που δεν πιάστηκε στις δαγκάνες του “δέοντος και του ωφελίμου”. Πραγματικά, αυτό το παιδί από τα Τρίκαλα είχε στα σπλάχνα του τον Προμηθέα. Και παρά τις μεγάλες και κοφτερές μοναξιές της ζωής του, ποτέ δεν έσβησε αυτή η σπίθα από μέσα του .

-Για τον χαρακτήρα του τι έχετε να πείτε εσείς που έχετε ζήσει τόσα χρόνια κοντά του;

“Άρχοντας, ευγενής, εργασιομανής. Όταν επισκέφθηκα για πρώτη φορά το διαμέρισμά του, στη Γλυφάδα, αντίκρυσα μια σκήτη καλόγηρου, είδα τον σπαρτιάτικο τρόπο με τον οποίο ζούσε”.

-Πότε ακούσατε για πρώτη φορά τραγούδια του Βασίλη Τσιτσάνη;

“Το 1960, σε σφαιριστήριο στη Θεσσαλονίκη, πρωτοετής φοιτητής, όπου υπήρχε τζουκ μποξ. Από την αρχή τα τραγούδια με ξετρέλαναν”.

-Πιστεύετε, όπως γράφετε και στην εισαγωγή πως αν δεν υπήρχε ο Τσιτσάνης δεν θα υπήρχαν ούτε Μίκης Θεοδωράκης, ούτε Μάνος Χατζιδάκης…

«Έχω βαθιά ριζωμένη μέσα μου την πεποίθηση, όπως αναφέρω και στην εισαγωγή,   πως αν δεν υπήρχε ο Τσιτσάνης, δεν θα υπήρχαν ούτε ο Μίκης Θεοδωράκης, ούτε ο Μάνος Χατζιδάκις, έτσι όπως υπάρχουν, ούτε οι νεότεροι συνθέτες μας. Άλλωστε, λίγο πολύ, το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι. Ο μόνος μουσικός, πριν από τον Τσιτσάνη, που είχε παραβιάσει τα ελληνικά σύνορα, είχε αποκτήσει δηλαδή μια διεθνή φήμη, δεν ήταν ένας ομοαίματος και ομογάλακτος σαν κι αυτόν καλλιτέχνης. Ήταν όμως ένας ομότεχνος. Ο Δημήτρης Μητρόπουλος».

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Γιώργος Λιάνης γεννήθηκε στο Αμύνταιο της Φλώρινας.

Σπούδασε χημικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και υπήρξε ποδοσφαιριστής του «Ερμή» Αμυνταίου και του «Ηρακλή» Θεσσαλονίκης.

Από το 1969 έως το 1989 είχε μια μεγάλη δημοσιογραφική καριέρα. Εργάστηκε στις εφημερίδες «Θεσσαλονίκη» και «Τα Νέα», στα περιοδικά «Επίκαιρα» και «Ταχυδρόμος», και στην τηλεόραση στην εκπομπή «Ρεπόρτερς».

Ήταν βασικός μάρτυρας κατηγορίας στη δίκη της χούντας.

Ο Γιώργος Λιάνης το 1976 πραγματοποίησε το «Οδοιπορικό του θανάτου» στα βάθη της Τουρκίας προσκομίζοντας συντριπτικά στοιχεία για την τύχη των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων, τα οποία ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος κατέθεσε στις διακοινοτικές συνομιλίες της Βιέννης και στον Ο.Η.Ε.

Πραγματοποίησε εβδομήντα αποστολές στο εξωτερικό και πήρε συνεντεύξεις από δώδεκα αρχηγούς κρατών.

Το 1989 εξελέγη βουλευτής Φλώρινας και επανεξελέγη οκτώ φορές. Διετέλεσε δύο φορές υφυπουργός Πολιτισμού (αρμόδιος για θέματα αθλητισμού) και αποχώρησε από την πολιτική το 2012. Είναι μέλος της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και εξέδωσε τα βιβλία «Φυλακές» (1982), «Είδωλα» (1985), «Ο Τελευταίος Αρχηγός» (1997), «Ανταποκρίσεις από τη Λογοτεχνία» (2005) και «Φλέρυ Νταντωνάκη – Η φεγγαρική αηδόνα» (2007).

 

 

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ