Συνέντευξη με τον συγγραφέα Αλέκο Δαφνομήλη.

Επιμέλεια: vas_nikpap@yahoo.gr

O Aλέκος Δαφνομήλης είναι συγγραφέας επικολυρικών συνθέσεων, εμπνευσμένων από ιστορικές μορφές του Ελληνισμού, που εκδόθηκαν σε βιβλία, μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες και, μελοποιημένες από γνωστούς μουσουργούς, παρουσιάστηκαν σε μεγάλες σκηνές στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό. Διετέλεσε καθηγητής δημοσιογραφίας, συντάκτης, αρθρογράφος, σχολιογράφος και βιβλιοκριτικός. Έχει βραβευτεί από έγκριτους φορείς και έχει συμπεριληφθεί σε πολλές ελληνικές και ξένες εγκυκλοπαίδειες, ανθολογίες και λεξικά. Είναι πρόεδρος της Εταιρείας Συγγραφέων Β. Ελλάδος και της Μουσικής Εταιρείας Β. Ελλάδος.

B.Π.: Κύριε Δαφνομήλη, πρόσφατα διάβασα το επικολυρικό ιστόρημά σας που σχετίζεται με το Μέγα Αλέξανδρο. Το βιβλίο το αφιερώνετε στους γονείς σας. Αν είχατε τη δυνατότητα να δημιουργήσετε έναν πίνακα ζωγραφικής με θέμα «Παιδική ηλικία», τι χρώματα θα βάζατε; Ποιες στιγμές των παιδικών σας χρόνων καθόρισαν αυτό που είστε σήμερα;

Α.Δ.: Κυρίως το μπλε σε όλες τις αποχρώσεις του· είναι το χρώμα που μου αρέσει περισσότερο. Ίσως, διότι είναι το χρώμα του ελληνικού ουρανού και της ελληνικής θάλασσας. Αυτά που καθόρισαν αυτό που είμαι σήμερα είναι οπωσδήποτε το οικογενειακό και σχολικό περιβάλλον και μια έμφυτη ροπή προς την καλλιτεχνική δημιουργία.

Β.Π.: Στο πρόλογο του βιβλίου «Αλέξανδρος ο Μέγας», ο Ακαδημαϊκός Μιχαήλ Στασινόπουλος, πρόεδρος της Δημοκρατίας γράφει: «Όταν επιχειρήσει κανείς να γράψει ένα έργο αφιερωμένο στον Μέγα Αλέξανδρο αντιμετωπίζει το πρόβλημα πώς θα διατηρήσει, μέσα στο έργο αυτό, τη λαμπρή ατμόσφαιρα όπου κινείται ένα όν μεγάλο ανάμεσα στον ήρωα και τον άνθρωπο». Πώς καταφέρατε να το πετύχετε αυτό;

Α.Δ.: Πράγματι, η κριτική επισήμανε τη δυσκολία ενός τέτοιου εγχειρήματος, του συνδυασμού, δηλαδή, του θρύλου και της ιστορίας. Η συγγραφή του έργου μου αυτού απαίτησε, όπως φαίνεται και από τη βιβλιογραφία, διεξοδική έρευνα και μελέτη. Όλο το κείμενο βασίζεται σε ιστορικά στοιχεία, ποιητικά επεξεργασμένα. Εξάλλου, η ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι αφ’ εαυτής συναρπαστική.dafnomilis

Β.Π.: «Όταν η βασιλεία του Άμμωνα λήξει και το σκοτάδι καλύψει τους ναούς της Αιγύπτου, τότε η καταγωγή και η φύση μου θα μείνουν αιώνιο αίνιγμα για το ανθρώπινο πνεύμα» λέει ο Αλέξανδρος στο μυθιστόρημα του γάλλου ακαδημαϊκού Maurice Druon “Alexandre Le Grand on le Roman d’ un Dien” – Παρίσι 1958. Πιστεύετε κι εσείς ότι τελικά θα παραμείνει ένα μεγάλο αίνιγμα στους αιώνες ή είμαστε πολύ κοντά στην αποκάλυψή του;

Α.Δ.: Η πορεία του Αλεξάνδρου είναι εκπληκτική. Κατόρθωσε, σε νεαρότατη ηλικία, να κατακτήσει τρεις ηπείρους και να μεταφέρει τον ελληνικό πολιτισμό. Από την άποψη αυτή, αποτελεί, πράγματι, αίνιγμα. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν χρησιμοποίησε μόνον τα όπλα, αλλά και μία εκπλήσσουσα διπλωματία, όπως η εκμετάλλευση των αρχαίων μύθων των λαών, η παραχώρηση αξιωμάτων στους άρχοντές τους, ο σεβασμός προς τον Δαρείο και την οικογένειά του, η τέλεση των γάμων μεταξύ Ελλήνων και Περσίδων.

Β.Π.: Είχατε την τύχη το έργο σας να μελοποιηθεί (ορατόριο) από το μεγάλο συνθέτη και μαέστρο Νίκο Αστρινίδη, έναν μουσικό με διεθνή καριέρα και ακτινοβολία. Στην εποχή μας, πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν, ότι, παρατηρείται ένα έλλειμμα προσωπικοτήτων σε σύγκριση με άλλες εποχές. Ασπάζεστε αυτή την αντίληψη;

Α.Δ.: Οπωσδήποτε σήμερα δεν υπάρχουν ποιητές σαν τον Γκαίτε, τον Σίλλερ, ζωγράφοι σαν τον Ρέμπραντ, τον Ρενουάρ, τον Μανέ, συγγραφείς σαν τον Ντοστογιέφσκι, τον Ουγκώ, τον Πόε, ηθοποιοί σαν τον Λώρενς Ολίβιε. Αλλά ούτε Έλληνες, όπως ο Σπύρος Μελάς, ο Ηλίας Βενέζης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Άγγελος Τερζάκης.

Β.Π.: Το έργο σας παρουσιάστηκε στο μέγαρο μουσικής Αθηνών, Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα τελετών του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, στην Κρατική όπερα της Ρουμανίας, στη δημόσια αίθουσα τεχνών του Linkoln Center της Ν.Υ. Υπάρχει κάτι που δεν έχετε πραγματοποιήσει μέχρι σήμερα και αισθάνεστε να σας «κυνηγά»;

Α.Δ.: Ό,τι έγραψα μέχρι σήμερα μου προσέφερε διεθνή αναγνώριση, ευμενείς κριτικές, μεταφράσεις και καταχώριση σε διεθνούς κύρους εγκυκλοπαίδειες και λεξικά. Αυτό που δεν έχω πραγματοποιήσει αφορά το περιθώριο της «σοβαρής» μου δημιουργίας, ένα έργο που να αποφέρει οικονομικά οφέλη. Γι’ αυτό γράφω ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα, πολύ τολμηρό, αλλά όχι πορνογραφικό, προσπαθώντας να εκφραστώ με λεπτότητα και λογοτεχνικό τρόπο. Όπως μου είπε κορυφαίος έλληνας εκδότης, η επιτυχία του είναι προδιαγεγραμμένη, καθώς και η μετάφρασή του σε άλλες γλώσσες και η μεταφορά του στον κινηματογράφο. Έπρεπε να συλλάβω κάτι που να απευθύνεται στο ευρύτερο κοινό και, κυρίως, τους νέους και να ανταποκρίνεται στο αίτημα της εποχής: σεξ και βία. Βέβαια, στην έκδοση θα χρησιμοποιηθεί ψευδώνυμο.

Β.Π.: Το Internet ως μέσο είναι χρήσιμο, όμως μας έχει αποξενώσει σε τέτοιο βαθμό που έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε αυτή τη μορφή επικοινωνίας ως φυσιολογική. Κατά τη γνώμη σας πέρα από την έλλειψη επικοινωνίας τι θεωρείτε ότι λείπει από την εποχή μας και τι προτείνετε να γίνει;

Α.Δ.: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Το διαδίκτυο είναι χρησιμότατο, αλλά, συγχρόνως, και βλαβερό, ιδίως για τα παιδιά και τους εφήβους. Θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να εμποδιστεί η κυκλοφορία ακατάλληλου υλικού, όπως π.χ. η πορνογραφία και οι αντιθρησκευτικές και ανθελληνικές απόψεις. Επίσης, το internet, αλλά και η τηλεόραση και τα άλλα Μ.Μ.Ε., συμβάλλουν στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, ακόμη και της ίδιας οικογένειας.

Β.Π.: Πώς θα θέλατε να δείτε την Ελλάδα σε δέκα χρόνια;

Α.Δ.: Όλοι μας, νομίζω, θα θέλαμε μια Ελλάδα πολιτικά και οικονομικά ανεξάρτητη, εμφορούμενη από τα ιδανικά και τις αξίες του έθνους, μια Ελλάδα που επιστρέφει στην αρχαία της αίγλη. Αυτό, όμως, είναι πολύ δύσκολο με τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν σήμερα και που δημιούργησαν οι ανθέλληνες και φαύλοι πολιτικοί.

Β.Π.: Κύριε Δαφνομήλη κλείνοντας, θα θέλαμε να μας πείτε, τι σάς κάνει ευτυχισμένο;

Α.Δ.: Την ευτυχία προσφέρουν και απλά πράγματα, όπως η αγάπη, η φύση, η οικογένεια, οι φίλοι. Είναι μάταιο να αναζητά κανείς την απόλυτη ευτυχία. Πρέπει να αρκεστεί στις, δυστυχώς, λίγες ευτυχισμένες στιγμές.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ