Υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και της πρωτοφανούς για τη μεταπολεμική Ελλάδα συρρίκνωσης των εισοδημάτων για το μεγαλύτερο μέρους του πληθυσμού, η πολιτική τάξη είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε αλλαγές στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο…
Καλείται με άλλα λόγια να αναλάβει τις ευθύνες όσο είναι καιρός, πριν επέλθει οριστική καταστροφή για τη χώρα. Μπροστά στην καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων που οικοδομήθηκαν για αιώνες, στην φτώχεια και την ανέχεια που συντροφεύει σε κάθε βήμα πλέον τον σύγχρονο νεοέλληνα, αυτοί που κάποτε είχαν ύφος χιλίων καρδιναλίων
για την ασκούμενη οικονομική πολιτική τους, ποδοπατώντας όποιον έμπαινε μπροστά στο πέρασμά τους, θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν απέναντι στην ελληνική κοινωνία.
Να σταματήσουν κυρίως, να ισχυρίζονται πως για όλα φταίει η νυν εξουσία, ή η προηγούμενη, ότι όλοι αυτοί έκαναν το καθήκον τους… Σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή θα περίμενε κανείς βέβαια και η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να εμφανιστούν στους πολίτες με σχέδια, προγράμματα και στρατηγικές εξόδου από αυτή την αλυσίδα των κρίσεων. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει… Αντίθετα μιλάνε για ανάπτυξη, όταν το κύμα μετανάστευσης νέων κυρίως ανθρώπων αυξάνεται ανεξέλεγκτα καθημερινά. Δυστυχώς, αν και η οικονομία έφτασε σε σημείο σχεδόν πλήρους παράλυσης, και μπορεί η λιτότητα να είναι απαραίτητη την παρούσα περίοδο, αυτή η αρνητική κατάσταση συνεχίζει να υφίσταται και κυρίως, να μην συμπληρώνεται με μέτρα ανάκαμψης, δομικές αλλαγές που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη… Μόνο λόγια, υποσχέσεις και νέα δανεικά…

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ