Για να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, ο λαϊκός ερευνητής Ντιρκ Ζόντερμαν απαθανάτισε το 1982 για πρώτη φορά σε γραπτό κείμενο την ιστορία του «αιώνιου φοιτητή», με βάση διηγήσεις της εποχής. «Αιώνιος φοιτητής» ήταν άλλωστε και ο ίδιος ο Ζόντερμαν που χρειάστηκε περισσότερα από 15 χρόνια για να ολοκληρώσει το διδακτορικό του στη Γερμανική Φιλολογία, επίσης στο Μπόχουμ. Αλλά ο ήρωάς του τον ξεπερνούσε…
Πρόκειται, όπως λένε, για έναν ατημέλητο νεαρό, με μακρύ μαλλί, που σπούδαζε επί δεκαετίες στο Μπόχουμ. Δυστυχώς κάποια στιγμή ξέμεινε από χρήματα, του έκαναν έξωση και έτσι αναγκάστηκε να κρυφτεί σε ένα από τα θηριώδη και δαιδαλώδη κτίρια των σχολών θεωρητικής κατεύθυνσης, όπου περνάει τα βράδια, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα. Τα πρωϊνά φοβάται μήπως τον εντοπίσουν οι επιστάτες, αλλά μόλις αρχίσουν τα πρώτα μαθήματα, γύρω στις 08:00 το πρωί, κάνει την εμφάνισή του. Αν όχι ο ίδιος, σίγουρα το πνεύμα του.
Χάγιο, το πνεύμα της Σχολής
«Χάγιο» λέγεται το φάντασμα που όλοι πιστεύουν ότι είναι εδώ, αλλά κανείς δεν έχει δει ακόμη ή τουλάχιστον δεν είναι βέβαιος. Το όνομα αναφέρεται σε πραγματικό πρόσωπο, διότι στο Μπόχουμ ο «αιώνιος φοιτητής» έχει ονοματεπώνυμο. Πρόκειται για τον Χάγιο Μούλσο που γεννήθηκε το 1935, γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Μπόχουμ και διατήρησε τη φοιτητική ιδιότητα μέχρι τον θάνατό του, το 1996. Ο Βάλτερ Νόιμαν, ιδιοκτήτης καταστήματος δίσκων στην πανεπιστημιούπολη και ως εκ τούτου σεβάσμια μορφή στον φοιτητόκοσμο, λέει ότι τον έχει γνωρίσει προσωπικά.
«Πράγματι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και πολλές φορές έμεινε άστεγος» αναφέρει ο Νόιμαν στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (dpa). Τον συμπαθούσαν και κάθε τόσο του χάριζαν κουπόνια σίτισης, για να μπορεί να τρώει στη φοιτητική λέσχη. Ήταν πολιτικοποιημένος και ξεκάθαρα αριστερός, κάθε τόσο εισέβαλε στα αμφιθέατρα μοιράζοντας προκηρύξεις και καλώντας τη νεολαία να ξεσηκωθεί. Δεν ενοχλούσε κανέναν, δεν τον ενοχλούσαν κιόλας.
Κι όμως, πήρε πτυχίο
Επί δεκαετίες ο Χάγιο Μούλσο σπούδαζε «Δημοσιολογία» (Publizistik). Κάτι σαν «Δημοσιογραφία» αλλά με έντονα θεωρητική κατεύθυνση, ιδιαίτερα δημοφιλή στη δεκαετία του '70. «Παρέμεινε φοιτητής μέχρι το τέλος διότι έβλεπε την ιδιότητα του φοιτητή και του επαγγελματία επαναστάτη ως αναπόσπαστό στοιχείο της ταυτότητάς του», λέει ο Βάλτερ Νόιμαν. Πάντως ο «αιώνιος φοιτητής» κατάφερε τελικά να πάρει το πτυχίο του.
Δυστυχώς όμως, στη συνέχεια έμπλεξε με το δικτατορικό του. Για την ακρίβεια ήθελε να γράψει ένα διδακτορικό για «το νόημα της επικοινωνίας με μήνυμα σε μπουκάλι», αλλά ο αρμόδιος καθηγητής δεν ενθουσιάστηκε με το συγκεκριμένο θέμα και τον απέρριψε. Έκτοτε ο Χάγιο τα παράτησε και σταμάτησε να ασχολείται με το πανεπιστήμιο. Όμως δεν παρέλειπε να ανανεώνει τη φοιτητική του ιδιότητα, κάθε έξι μήνες, μέχρι το τέλος.
Επιμέλεια: Γιάννης Παπαδημητρίου
