Εισαγωγικό σημείωμα.
Γράφει ο Σωτήρης Οικονόμου, εκπαιδευτικός-συγγραφέας.
Στις 21 Απριλίου του έτους 1967 οι πολιτικοί διαχειριστές της εξουσίας με τον βασιλιά, αφού δημιούργησαν ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα, οδήγησαν τη χώρα στην κατάλυση των όποιων δημοκρατικών θεσμών υπήρχαν και στη δικτατορία των στρατιωτικών.
Σήμερα, μετά από 45 χρόνια, οι ίδιοι παράγοντες, χωρίς βέβαια τη συνδρομή του έκπτωτου βασιλιά, αλλά με αυτή των δορυφόρων αρπακτικών – σκοταδιστών, οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική – πνευματική χρεοκοπία με συνέπεια αυτή να πέσει φυσιολογικά στα δόντια του διεθνούς κερδοσκοπικού τραπεζικού συμπλέγματος και στα νύχια του κάθε ξένου ή εντόπιου επιτήδειου εκμεταλλευτή.
Βίοι παράλληλοι λοιπόν με τους ίδιους πρωταγωνιστές και τα ίδια θύματα. Ο τότε πολίτης, πλην ενός μέρους, ήταν φοβισμένος και παθητικά συντεταγμένος με την υπάρχουσα κατάσταση, θεωρώντας την ως φυσικό επακόλουθο. Ο σημερινός είναι φιλοτομαριστής, απαθής, αδιάφορος για το κοινό καλό και ανενεργός.
Μήπως λοιπόν πρέπει να αλλάξει στάση και να υποδυθεί τον μανδύα του ενεργού, έχοντας ως σκοπό τη δημιουργία ενός αξιοπρεπούς κράτους δικαίου με συνέπεια, συνέχεια και αλληλοσεβασμό;
Με αφορμή, λοιπόν, την 39η επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου της Αθήνας τον Νοέμβρη του έτους 1973, κρίνεται σκόπιμη η δημοσίευση του ακολούθου ποιήματος, αποσκοπώντας όχι μόνο στον στιγματισμό της στάσης του πολίτη, αλλά και στην αφύπνισή του.
Ο ΑΝΕΝΕΡΓΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ
Νοέμβρης του Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Τρία!
Λουλούδια μαραμένα στους κήπους!
Μυαλά αγκυλωμένα στην εξουσία!
Νιάτα σκαρφαλωμένα στα κάγκελα !
Αγωνιστές στις φυλακές ή στην εξορία!
Κι εσύ, εξαρτημένε πολίτη, σιώπαινες!
Σιώπαινες και περίμενες!
Σιώπαινες και περίμενες, ώσπου να βγάλουν ΑΛΛΟΙ τα κάστανα
απ’τη φωτιά!
Τη φωτιά, που άναψαν οι δικτάτορες!
Ενώ η φωτιά έκαιγε, εσύ χειροκροτούσες διεστραμμένα μυαλά!
Χειροκροτούσες διεστραμμένα μυαλά και χόρευες!
Χειροκροτούσες διεστραμμένα μυαλά και χόρευες στο μεσοχώρι το:
«Βάστα τα κλειδιά γερά, ω ρε Γιώργο Παπαδόπουλε»!
Και…. όλα αυτά, γιατί ήσουν αδύναμος και φοβόσουν!
Φοβόσουν ακόμα και τον ίσκιο σου!
Τον ίσκιο που χρειάζεται φως για να υπάρξει!
Ε, λοιπόν, αυτό το φως σου το προσέφεραν με περισσή απλοχεριά
οι φοιτητές, οι μαθητές και οι πολιτικοποιημένοι αγωνιστές!
Όμως εσύ δεν είχες ούτε την διάθεση ούτε την δύναμη να το
κοιτάξεις ευθέως, γιατί η λάμψη του σε στράβωνε!
Έστρεψες τότε το πρόσωπό σου προς το σκοτάδι και βυθίστηκες στον
ύπνο σου!
Στον διαρκή ύπνο του φοβισμένου, του αδιάφορου και ανενεργού
πολίτη.
Αυτού, δηλαδή, που σε ωθεί να συντάσσεσαι με την κάθε μορφής εξουσία,
χωρίς να εξετάζεις το ποιόν της
και σε κάνει να τα περιμένεις όλα απ’ τους ΑΛΛΟΥΣ!
Τους ΑΛΛΟΥΣ, που καλούνται κάθε φορά να μοχθούν
ή να βάζουν το κεφάλι τους στον τορβά,
για να ευημερεί η κοινωνία και να απολαμβάνεις εσύ τα αγαθά της.
Μα…. σήμερα δυστυχώς αυτοί οι ΑΛΛΟΙ έμειναν λίγοι.
Και….θα λιγοστέψουν στο μέλλον ακόμα περισσότερο,
ενόσω, θέλοντας να απαλλαχθούν απ’ το στίγμα του «κορόιδου»,
θα εξαργυρώσουν τους αγώνες τους με την επαγγελματική
αποκατάσταση, την προσωπική ευμάρεια, τη δόξα της καρέκλας
ή θα αδιαφορήσουν .
Τότε όμως αλίμονό σου, διότι θα φτάσει η στιγμή που θα μείνεις
μόνος και δεν θα νοιάζεται πλέον κανείς για σένα!
Τα αρπακτικά της ζωής θα σε κατασπαράξουν,
αφού οι ξένες πλάτες που στηριζόσουν, θα έχουν κάνει ήδη φτερά.
Οικονόμου Σωτήριος
Μπράβο Σωτήρη μου άρεσε το άρθρο και το ποίημά σου