Ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. Παντελεήμονος στην κηδεία της μητέρας του.

Ανάμεσα στις Δέκα Εντολές, που δόθηκαν από τον Θεό στον Προφήτη Μωϋσή, και δι’ αυτού σ’ όλες τις μεταγενέστερες γενεές, υπήρξε η ακόλουθη: «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου, για να αυξηθούν τα χρόνια της ζωής σου» (΄Εξ. 20:12). Στην Καινή Διαθήκη ο ίδιος ο Κύριος, που μίλησε στον Μωϋσή, ο ίδιος και πάλιν μας έδωσε την πιο όμορφη και σημαντική εντολή, το να «αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν. 13:34).

Η αρετή της αγάπης είναι η πιο ουσιαστική που ένας Χριστιανός μπορεί να έχει, διότι ο Κύριός μας είπε: «Καινούργια εντολή σας δίδω, να αγαπάτε αλλήλους» (Ιωάν. 13:34).

Η χριστιανική αγάπη πρέπει να δίδεται προς όλους. Δεν πρέπει να κάμνομε διακρίσεις ανάμεσα στους ανθρώπους. Ο Νόμος της αγάπης είναι απεριόριστος και δεν γνωρίζει όρια. Εκχέει την δροσιά της παρηγοριάς της προς όλους και ταυτόχρονα δεν αναζητά τίποτε σε ανταπόδοση. Το μεγαλύτερο παράδειγμα αγνής αγάπης μας το έδωσε ο ίδιος ο Κύριος. Διότι, «τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, ώστε όποιος πιστεύσει σ’ Αυτόν να μην αποθάνει, αλλά να έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν. 3:16).

Ο Κύριος μας διαβεβαίωσε λέγοντας: «αγαπάτε αλλήλους, όπως Εγώ σας αγάπησα» (Ιωάν. 15:12).  Ο άνθρωπος μένει μέσα στην αγάπη του Θεού, όταν τηρεί τους Νόμους του Θεού (Ιωάν. 15:10).

Ανάμεσα σ’ όλες τις δωρεές που χορηγούνται από το Άγιο Πνεύμα επάνω στον άνθρωπο είναι η αγάπη. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, θέτει την αγάπη υπεράνω κάθε άλλης αρετής. Μας διδάσκει λέγοντα, ότι «και εάν μιλώ τις γλώσσες των Αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, κατάντησα σαν χάλκινο δοχείο που κάμνει μόνον θόρυβο» (Α΄ Κορινθ. 13:1).

Ο Χριστός υπόφερε κάθε είδος πόνου, για να θεραπεύσει τον πόνο του ανθρώπου που προκλήθηκε από την αμαρτία. Θυσίασε τον Εαυτόν Του για να αποκαταστήσει τον άνθρωπο, ως βασιλέα της όλης Δημιουργίας. Έγινε άνθρωπος, ώστε να ανυψώσει τον άνθρωπο στο ύψος της θεότητος και αγιότητος. Υπέμεινε τον Σταυρό για να φθάσει στην Ανάσταση. Απέθανε επάνω στο Σταυρό, για να χορηγήσει ζωή σ’ όλους εκείνους που θα πιστέψουν στο όνομά Του. Κατανίκησε τον θάνατο, υποσχόμενος ανάσταση και ζωή αιώνιο σ’ όλους τους ανθρώπους.

Σ’ αυτόν τον Αναστάντα Κύριο, Σωτήρα και Θεό, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, είχε την πίστη και την ελπίδα της η αγαπημένη μου μητέρα, Καλλιόπη Λαμπαδαρίου.

Από την στιγμή της ύπαρξής μας, η μητέρα μας μάς κυοφόρησε. Από τη στιγμή της γέννησής μας, στάθηκε δίπλα μας για να μας ταΐσει, να μας καθαρίσει και μας ντύσει. Στις στιγμές αρρώστιας, αυτή παρέμεινε άγρυπνη για να φροντίσει να γίνουμε καλά. Όταν κλαίγαμε, αυτή μας αγκάλιαζε. Την ώρα του πόνου μας, αυτή μας παρηγορούσε. Όταν ακολουθούσαμε λανθασμένους δρόμους στη ζωή, αυτή υπήρξε εκείνη που με αγάπη και συνεχή υπομονή μας συμβούλευε να κάνουμε το σωστό. Όταν είμασταν στην επαναστατημένη ηλικία και δεν θέλαμε να γνωρίζουμε ή να ακούσουμε τίποτε άλλο, εκείνη ήταν που υπέμεινε με υπομονή την παράλογη συμπεριφορά μας. Όταν αποφασίσαμε να ξενιτευτούμε από την μητέρα Πατρίδα και να μεταναστεύσουμε σε ξένες χώρες, αυτή μας συνόδευε με καυτά δάκρυα και αγάπη, αγκαλιάζοντάς μας, ίσως για τελευταία φορά, και γι’ αυτό μας άφηνε στα χέρια του Αγίου Θεού δίδοντας και την δική τη μητρική ευχή.

Ποιός από εμάς μπορεί να ξεχάσει τις τελευταίες στιγμές, όταν στο λιμάνι ή το αεροδρόμιο, γυρίσαμε το κεφάλι μας και είδαμε την μητέρα μας να στέκεται και να μας γνεύει «αντίο» και να μας σταυρώνει με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, ώστε να προστατεύει ο Κύριος1

Ω, μητέρα! Ποιός μπορεί να βρει επάξια λόγια να σε ευχαριστήσει για όλα όσα μας πρόσφερες; Ποιός μπορεί να αγοράσει αντάξιο δώρο ως αντίδωρο της δικής σου αγάπης;  Η αγάπη σου για εμάς ξεπερνά κάθε όριο λογικής! Το ενδιαφέρον σου είναι απερίγραπτο. Εσύ, διά του Θελήματος του Θεού, μας έδωσες την ύπαρξη. Εσύ είσαι το καταφύγιό μας. Εσύ είσαι το ασφαλές λιμάνι παρηγοριάς. Εσύ είσαι για μας η πηγή της μητρικής αγάπης. Εσύ είσαι ο ορατός φύλακας Άγγελος της ζωής μας. Εσύ είσαι ο πολύτιμος θησαυρός μας, που είναι αντικατάστατος.

Μετά από τρία χρόνια κλινήρης κατάστασης, στις 30 Μαΐου, 2011, εκοιμήθη εν Κυρίω η μητέρα μου, ΚΑΛΛΙΟΠΗ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ, κόρη του Παντελή και Θεμελίνας Ζαΐρη.

Η μακαριστή Καλλιόπη Λαμπαδαρίου γεννήθηκε στο Κίεβο της Ρωσίας το 1916. Kατά την διάρκεια της Ρωσικής Επανάστασης των Μπολσεβίκων επέστρεψε με τους γονείς της στην Κάλυμνο σε ηλικία μόλις ενός έτους. Πρώτη ανάμεσα σε τέσσερα παιδιά του Παντελή και Θεμελίνας Ζαΐρη: Καλλιόπη, Ιωάννης, Σακκελάρης και Γιώργος. Σε ηλικία 35 χρόνων παντρεύτηκε τον Παντελή Λαμπαδάριο, με τον οποίον απέκτησε τέσσερα παιδιά: την Θεμελίνα, τον Μιχάλη, την Μαρία και τον Γιώργο (τον σημερινό Μητροπολίτη Αντινόης).

Τον Σεπτέμβριο, 2007, κατά την επίσκεψή μου στο πατρικό μου σπίτι στην Κάλυμνο, η σεβαστή μητέρα μου έχασε την ισορροπία της και έπεσε με αποτέλεσμα να σπάσει το πόδι της λίγο πιο πάνω από το γόνατο του δεξιού ποδιού της. Έκτοτε, και παρ’ όλο που θεραπεύθηκε το σπάσιμο, όμως από φόβο, παρέμεινε κλινήρης με μόνη ελπίδα της τον Χριστό, την Θεοτόκο Μαρία και τον Όσιο Σάββα της Καλύμνου, τον οποίον γνώρισε και είχε την τιμή να εξομολογηθεί σ’ αυτόν.

Καθ’ όλη την διάρκεια της ζωής της, η Καλλιόπη Λαμπαδαρίου υπήρξε πιστή Ορθόδοξη Χριστιανή και μ’ αυτές τις αρχές μεγάλωσε τα παιδιά της. Αδιαλείπτως εκκλησιαζόταν, κάθε Κυριακή και σε κάθε μεγάλη γιορτή μέσα στην εβδομάδα. Ιδιαιτέρως, κατά τα τρία αυτά τελευταία χρόνια της ζωής της, δεν έλλειψε να προσεύχεται, νύκτα και ημέρα, επικαλούμενη την Χάρη του Σωτήρα μας Χριστού, την προστασία της Θεοτόκου Μαρίας και του Οσίου Σάββα της Καλύμνου.

Η Καλλιόπη Λαμπαδαρίου κοιμήθηκε με την βαθιά πίστη και ελπίδα της στην Αγία Ανάσταση του Κυρίου, στο «Βουβάλειο Νοσοκομείο» της Καλύμνου, στις 31 Μαΐου, 2011, σε ηλικία 96 χρόνων.

Όλο το βάρος της περιόδου της κλινήρης ασθενείας της μητέρας μου, το σήκωσε η μεγαλύτερη αδελφή μου, η Θεμελίνα Λαμπαδαρίου, βοηθούμενη από την ανιψιά μου Σεβαστή Στάλα και την κόρη της Θεμελίνας, Καλλιόπη-Γεωργία Λαμπαδαρίου.

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗΣ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΥ.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ