(Ματθ. 6: 22-23).

Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Αντινόης
Κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ.

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο μας παρουσιάζει την εσωτερική κατάσταση της ψυχής. Παρομοιάζει την ψυχή σαν ένα δωμάτιο που φωτίζεται ή σκοτίζεται από τα παράθυρά της, που είναι τα μάτια του σώματος. Εάν, λοιπόν, το μάτι σου είναι απλό, λέγει ο Κύριος, τότε, όλο σου το σώμα θα είναι φωτεινό. Εάν, το μάτι σου είναι σκοτεινό, τότε όλο σου το σώμα θα είναι σκοτεινό. Και, εάν το σκοτάδι που είναι μέσα σου είναι τόσο σκοτεινό, πόσο σκοτεινό θα είναι το αιώνιο σκοτάδι της Κόλασης;

Τα μάτια του σώματος παρομοιάζονται σαν τα παράθυρα ενός σπιτιού. Μέσα από τα παράθυρα μπαίνει το φως της ημέρας και απ’ εκεί παρατηρεί κανείς την κίνηση στους δρόμους και τους περιστατικούς. Μέσα απ’ αυτά εισέρχεται το φως του ηλίου και φωτίζονται όλα τα δωμάτια και μέσα σ’ αυτό το φως βλέπει κανείς πού πηγαίνει και δεν σκοντάφτει.

Ο Κύριος μας λέγει, ότι, εάν το μάτι σου είναι απλό, τότε όλο σου το σώμα θα είναι φωτεινό. Δηλαδή, εάν βλέπεις με απλότητα τα πράγματα και τις υποθέσεις του κόσμου αυτού, τότε, η όλη σου εσωτερική ύπαρξη, ο χαρακτήρας σου, οι ενέργειες και οι αποφάσεις σου θα είναι απλές, καθαρές και φωτεινές και γεμάτες από ειλικρίνεια. Δεν θα κρύβουν κανένα δόλο ή κάποια πονηρά σκέψη ή οπισθοβουλία. Δεν θα υποσκάπτουν τις ενέργειες άλλων και δεν θα έχουν καμιά πονηρά διάθεση. Όλα θα είναι ξεκάθαρα και ειλικρινά.

Ο απλός άνθρωπος έχει πάντοτε και πάνω απ’ όλα μπροστά του τον φόβο και την κρίση του Θεού. Βλέπει τον κάθε συνάνθρωπό του σαν αδελφό του, σκέπτεται με απλότητα, και ενεργεί με αγάπη και κάθε ειλικρίνεια. Δεν επιτρέπει να εισχωρήσουν μέσα στη σκέψη του πονηρές σκέψεις σε βάρος του συνανθρώπου του. Επιθυμεί πάντοτε το καλό και επιδιώκει να εφαρμόζει τον Νόμο του Θεού. Σέβεται και τηρεί όχι μόνον τους νόμους της πολιτείας, αλλά και τους εσωτερικούς και άγραφους νόμους της συνείδησης.

Η συνείδηση είναι ο αχώριστος σύντροφος του ανθρώπου. Μ’ αυτή γεννιόμαστε και μ’ αυτή αποθνήσκομε. Μ’ αυτή κοιμόμαστε και μ’ αυτή ξυπνάμε. Αυτή μας συνοδεύει παντού και δεν μας εγκαταλείπει ούτε προς στιγμή. Όπου κι αν πάμε μας ακολουθεί και όπου κι αν κρυφτούμε εκείνη βρίσκεται πάντοτε στο τόπο εκείνο. Κανείς δεν μπορεί να της ξεφύγει, να της γλιστρήσει, να απαλλαχθεί απ’ αυτή.

Η συνείδηση είναι η φωνή που μας ελέγχει, που μας φωνάζει, που μας ξυπνά, όταν κάμνομε κάτι το κακό, κάτι που αντιστρατεύεται τους ηθικούς και θείους νόμους. Η συνείδηση είναι το σύστημα συναγερμού που μας κρίνει, εάν οι πράξεις μας είναι σωστές ή όχι. Είναι το μάτι της ψυχής και του σώματος. Εάν, λοιπόν, η συνείδησή μας είναι απλή, τότε, όλος ο εσωτερικός μας κόσμος, ο χαρακτήρας μας, ο λόγος μας, οι σκέψεις μας και όλη η ύπαρξή μας θα είναι πλημμυρισμένα από το φως της αγάπης, της ειλικρίνειας, της αλήθειας και των αρετών.

Αντίθετα, εάν τα παράθυρα της ψυχής είναι σκοτεινά, τότε, σκοτεινή θα είναι και η εσωτερική κατάσταση της ψυχής. Διότι, επειδή ο πονηρός άνθρωπος έχει διαφθείρει την εσωτερική κατάσταση της ψυχής του, ό,τι βλέπει, ό,τι κάμνει, ό,τι σκέπτεται είναι κάτω από την επήρεια της αμαρτίας, του κακού και της πονηρίας. Δεν σκέπτεται ποτέ το καλό και επιδιώκει πάντοτε το κακό.

Ο πονηρός, αμαρτωλός και αμετανόητος άνθρωπος με τις πονηρές πράξεις του έχει πληγώσει τόσο πολύ τη συνείδησή του, που βρίσκεται σε κατάσταση πλήρης πνευματικής παραλυσίας. Η συνείδηση δεν σβήνει ποτέ, δεν πεθαίνει, αλλά, έστω και με μια αδύναμη φωνή, προσπαθεί να ξυπνήσει την ψυχή και να την επαναφέρει στο φως της ηθικής ύπαρξης.

Η ηθική πτώση στην αμαρτία τυφλώνει τον άνθρωπο. Και όσο περισσότερο βυθίζεται στην ηθική κατάπτωση και αμαρτία, τόσο περισσότερο βυθίζεται στο πνευματικό σκοτάδι. Δεν μπορεί να δει το φως, την αλήθεια, το καλό, την αρετή. Μπροστά στην αλήθεια αντιπαραθέτει το ψεύδος· μπροστά στο καλό, προβάλλει το κακό και μπροστά στην αρετή κομπάζει για την αμαρτία. Η αμαρτία σκληραίνει την καρδιά του ανθρώπου και γίνεται το μεγάλο εμπόδιο για την ειλικρινή μετάνοια και επιστροφή του προς τον Θεό.

Και χωρίς μετάνοια κανείς δεν μπορεί να σωθεί. Όσο ζούμε έχομε την ελπίδα και την ευκαιρία για να μετανοήσουμε. Όσο ζούμε, μπορούμε να συμφιλιωθούμε με τη συνείδησή μας. Όσο ζούμε μπορούμε να διορθώσουμε τα κακώς διαπραχθέντα και να στραφούμε στο δρόμο της αρετής και του καλού. Εάν αποθάνομε χωρίς μετάνοια, τότε πρέπει όλοι να μας κλάψουν. Όταν φεύγομε απ’ αυτό τον κόσμο τα μόνα που μας συνοδεύουν είναι είτε οι καλές είτε οι κακές μας πράξεις.

Αχώριστη σύντροφό μας στη ζωή και στο θάνατο είναι η συνείδησή μας. Αυτή θα σταθεί μαζί μας μπροστά στο Δίκαιο Κριτή και είτε θα μας υπερασπιστεί είτε θα μας κατακρίνει. Αυτή είναι το βιβλίο της ζωής μας μέσα στο οποίο καταγράφτηκαν όλες οι πράξεις, οι σκέψεις και τα λόγια μας. Τίποτε δεν της ξεφεύγει, τίποτε δεν μπορεί να της κρυφτεί. Όλα τα φανερώνει και αλίμονο, εάν δεν έχουν συγχωρεθεί όσο ζούσαμε! Αλίμονο, εάν δεν ταπεινωθήκαμε σ’ αυτή τη ζωή! Αλίμονο, εάν δεν εξομολογηθήκαμε και δεν ζητήσαμε συγχώρηση!

Εάν χάσουμε την αιώνια Ζωή, τότε, τί μας περιμένει; Κόλαση αιώνια! Σκοτάδι αδιαπέραστο! Πόνος απαρηγόρητος! Και για όλα αυτά μας προειδοποίησε ο Κύριος με πολλές παραβολές και παρομοιώσεις. Γι’ αυτό κανείς δεν θα έχει την παραμικρά δικαιολογία, ότι δήθεν δεν άκουσε ή δεν ήξερε.

Η κάθε μέρα που ξημερώνει είναι μία καινούργια μέρα για να στραφούμε με μετάνοια προς το Θεό. Ας εκμεταλλευτούμε τον καιρό που μας χαρίζει ο Κύριος και ας μεταβάλλουμε το εσωτερικό σκοτάδι της ψυχής μας σε φως Χριστού που θα φωτίζει την όλη ύπαρξή μας. Ο Χριστός ήρθε για να σώσει τον κάθε αμαρτωλό, ας Τον ακούσουμε και ας Τον ακολουθήσουμε.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ