Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.

Όπως εκτιμούν οικονομικοί αναλυτές, η κατάσταση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος γίνεται πάλι ο «εφιάλτης» αγορών και Κυβερνήσεων, καθώς είναι πλέον ορατός ο κίνδυνος ενός ντόμινο καταρρεύσεων και αναγκαστικών διασώσεων τραπεζών, που θα προκαλέσει χρηματιστηριακό “κραχ” και θα προσθέσει δημοσιονομικά προβλήματα, μεταφέροντας τελικά την κρίση στην πραγματική οικονομία.
Σύμφωνα με τους ίδιους αναλυτές, η Deutsche Bank θεωρείται ο «μεγάλος ασθενής» του συστήματος και το Βερολίνο προσπαθεί να συγκαλύψει το πρόβλημα με κάθε τρόπο. Ομως, το ντόμινο μπορεί να ξεκινήσει και από την Ιταλία, όπου “κόκκινα” δάνεια, ύψους 360 δισεκατομμυρίων ευρώ, που αποτελεί διπλάσιο ποσό του ελληνικού ΑΕΠ, αποτελούν πραγματική «πυριτιδαποθήκη» για τις τράπεζες της χώρας.

Το πρόβλημα μπορεί να μεταδοθεί σαν επιδημία σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και κατά πρώτον λόγο στην Γαλλία, όπου το τραπεζικό σύστημα δεν βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση

Το πρόβλημα μπορεί να μεταδοθεί εν είδει «επιδημίας» σε άλλες χώρες της ευρωζώνης και κατά πρώτον λόγο στην Γαλλία, όπου το τραπεζικό σύστημα δεν βρίσκεται σε πολύ καλύτερη κατάσταση.
Στις Βρυξέλλες και στην έδρα της ΕΚΤ, στην Φραγκφούρτη, φοβούνται, ότι μια μικρή περαιτέρω επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης μπορεί να είναι η “σταγόνα”, που θα «ξεχειλίσει» το ποτήρι για τις ιταλικές τράπεζες, αν και προς το παρόν θεωρούν, ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Η ιταλική Κυβέρνηση διαφωνεί και ζητά να γίνουν κινήσειςπροληπτικού χαρακτήρα.
Πρόσφατα, με συναίνεση της Ε.Ε., εφάρμοσε το σχέδιο «Ατλας» για την διάσωση μικρών τραπεζών, στις οποίες διέθεσε συνολικά περί τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ, προσπαθώντας να “μπαλώσει τρύπες”. Τώρα ζητά από τις Βρυξέλλες κάτι πολύ μεγαλύτερο, δηλαδή να δημιουργηθεί ένα υπερ-ταμείο 40 δισεκατομμυρίων ευρώ, για να καλύψει τις “τρύπες” μεγάλων τραπεζών.

Ποιός θα «πληρώσει το μάρμαρο» των διασώσεων και-ανακεφαλαιοποιήσεων των τραπεζών; Αν, αντί να πληρώσουν οι μέτοχοι και οι ομολογιούχοι, εν μέρει και οι καταθέτες, πληρώσουν οι φορολογούμενοι, τότε το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται και μελλοντικά θα έχουμε χρεωκοπίες κρατών!

Για τους αναλυτές, το ζήτημα είναι, όμως, ποιός θα «πληρώσει το μάρμαρο» των διασώσεων-ανακεφαλαιοποιήσεων;
Οι Ιταλοί τραπεζίτες, που, ασφαλώς, ξέρουν πολύ καλύτερα την τωρινή κατάσταση και τις μελλοντικές ανάγκες των τραπεζών τους, θέλουν να εξαιρεθούν από τον ευρωπαϊκό Κανονισμό περί bail-in και οι επόμενες ανακεφαλαιοποιήσεις να γίνουν με κρατικό χρήμα. Η Κυβέρνηση της Ρώμης συναινεί εν μέρει και προσπαθεί να βρει μια φόρμουλα αποδεκτή από την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.
Ωστόσο, το Βερολίνο είναι απίθανο να συναινέσει σε τέτοιες λύσεις. Οι επιτελείς του Υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε, έχουν ήδη διαμηνύσει, ότι αν επιτραπεί στην Ιταλία να διασώσει τράπεζες με κρατικό ή/και ευρωπαϊκό χρήμα, η εφαρμογή του bail-in «πάει περίπατο»: Αντί να πληρώσουν οι μέτοχοι και οι ομολογιούχοι, εν μέρει και οι καταθέτες, αν παρίσταται ανάγκη, θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι. Έτσι,για τους Γερμανούς, το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται και μελλοντικά θα έχουμε χρεωκοπίες κρατών.

Υπάρχουν φόβοι για ένα νέο κύκλο αναταραχής και καταρρεύσεων, για χρηματοπιστωτική κρίση, για μετάδοση της κρίσης στην πραγματική οικονομία και μία καινούργια περίοδο ύφεσης και λιτότητας στην Ευρώπη!

Αν τελικά οι Ευρωπαίοι και ουσιαστικά οι Γερμανοί, δεν αφήσουν να γίνουν διασώσεις τραπεζών με κρατικό-ευρωπαϊκό χρήμα, το κόστος θα κληθούν να επωμισθούν κατά σειράν οι μέτοχοι, οι ομολογιούχοι και οι μη διασφαλισμένοι καταθέτες.
Βλέποντας προς τα πού οδηγούνται τα πράγματα, οι αγορές θα αρχίσουν να «τιμολογούν» τους κινδύνους. Οι μετοχές των τραπεζών, πρώτα των ιταλικών και μετά των άλλων κρατών-μελών, θα βυθίζονται όλο και πιο χαμηλά, και το χρηματιστηριακό ντόμινο θα ξεκινήσει, παρασύροντας χρηματοπιστωτικούς ομίλους, εταιρείες επενδύσεων κλπ.
Και, βέβαια, η συνέχεια είναι προβλέψιμη: Ένας νέος κύκλος αναταραχής και καταρρεύσεων, χρηματοπιστωτική κρίση, μετάδοση της κρίσης στην πραγματική οικονομία, μία καινούργια περίοδος ύφεσης και λιτότητας στην Ευρώπη.

euro-nea

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ