Συνέντευξη της Θωμαϊς Παριανού με την Κώστα Δημητριάδη
Ο Κώστας Δημηριάδης είχε την καλοσύνη να μας παραχωρήσει την ακόλουθη συνέντευξη, για την οποίαν τον ευχαριστούμε, σχετικά το τελευταίο του βιβλίο ‘ΚΥΠΡΟΣ 1974, Η Μεγάλη Προδοσία’, το οποίο κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Πελασγός του Ιωάννη Γιαννάκενα.
Κύριε Δημητριάδη, όταν το 1974 έγινε η εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο εσείς πρέπει να ήσαστε σε πολύ μικρή ηλικία. Επίσης, το βιβλίο που συγγράψατε είναι ιστορικού περιεχομένου, ενώ εσείς δεν είστε κατ’επάγγελμα ιστορικός ερευνητής. Πέστε μας τι σας έκανε να γράψετε αυτό το βιβλίο και πώς συλλέξατε το ιστορικό υλικό σας.
Πράγματι, όταν έγινε η εισβολή στην Κύπρο, ήμουν μόλις 11 ετών, αλλά στην παιδική μας ηλικία ορισμένα πράγματα που μας συμβαίνουν μένουν στην μνήμη μας για πάντα. Και αυτό που έμεινε στο παιδικό μυαλό μου τότε ήταν η εικόνα του πατέρα μου, που ήθελε να πάει να πολεμήσει και δεν τον άφηναν. Ο πατέρας μου, το ίνδαλμά μου, είχε πάει στο Αστυνομικό Τμήμα και διαπληκτίστηκε με τον Διοικητή, ο οποίος του έλεγε ότι δεν μπορούσε να επιστρατευτεί επειδή είχε λευκό απολυτήριο. Και γύρισε, 37 χρονών άνδρας τότε, στο σπίτι και εγώ τον έβλεπα να κλαίει σαν μωρό παιδί, γιατί δεν μπορούσε να πάει να πολεμήσει, ενώ την ίδια στιγμή πάρα πολλοί κοίταγαν να σώσουν το τομάρι τους, δεξιά – αριστερά, φεύγοντας στο εξωτερικό, κάνοντας τους αρρώστους κλπ.
Αργότερα, το 1984 (δέκα χρόνια μετά την εισβολή), όταν ξεκίνησα την καριέρα μου σαν επαγγελματίας έτυχε να πάω στην Κύπρο. Και εκεί, με τους φίλους Έλληνες της Κύπρου που βγαίναμε τα βράδια να φάμε, τύχαινε κάποια στιγμή, επειδή ήταν ακόμα φρέσκα τα πράγματα, να ξεκινάνε συζητήσεις πάνω στο θέμα του πραξικοπήματος, της εισβολής. Εκεί ανακάλυψα ότι οι Κύπριοι είναι βέροι Έλληνες, διότι υπήρχε μία φιλική παρέα που ξαφνικά, σε 20 λεπτά, γινόταν Γης Μαδιάμ. Για το ίδιο γεγονός 4 διαφορετικά άτομα λέγανε 4 διαφορετικές εκδοχές.
Εκεί, μου γεννήθηκε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο και άρχισα σιγά – σιγά να μαζεύω υλικό. Άρχισα να το γράφω το 2004 (δηλ. να περνάω μέσα όλα τα στοιχεία που συνέλεξα) και εκδόθηκε τον Μάιο του 2011, δηλ. μου πήρε περίπου 7 χρόνια.
Πήρα στην Κύπρο γύρω στις 40 καταθέσεις και εδώ στην Αθήνα 20 με 25. Σε αυτό με βοήθησαν και φίλοι μου, οι οποίοι, είτε έλαβαν μέρος στα τότε γεγονότα οι ίδιοι, ή μου υπέδειξαν κάποιους που γνώριζαν τα πράγματα εκ των έσω. Αλλά, εκτός από τις καταθέσεις, ρούφηξα κυριολεκτικά και τα 83 βιβλία – πηγές, με ένα πρόσφατο που βγήκε για την Κυπριακή προδοσία και ανακάλυψα κάτι: σε όλα αυτά τα βιβλία υπάρχουν οι αλήθειες, αλλά στο συμπέρασμα δεν λέγονται ξεκάθαρα. Δηλ. όποιος ιστορικός κάτσει να διαβάσει όλα τα βιβλία που έχουν γραφθεί, είτε από Ελλαδίτες, είτε από Κυπρίους είτε από Τούρκους, γιατί υπάρχουν και βιβλία που έχουν γράψει οι Τούρκοι, στο τέλος θα ανακαλύψει τις αλήθειες οι οποίες είναι σπαρμένες μέσα.
Μπαίνοντας λοιπόν σε μία διαδικασία να κάτσεις, να μελετήσεις, να πάρεις τον χάρτη της Κύπρου, να διαβάσεις τι λέει το κάθε βιβλίο, να αποτυπώσεις επάνω στο χαρτί κινήσεις … τα πάντα … στο τέλος βγάζεις την αλήθεια. Βλέπεις ποιοι προσπαθούν να καλύψουν κάποια πράγματα, βλέπεις ποιοι προσπαθούν να εξωραΐσουν κάποια πράγματα και βλέπεις στο τέλος γυμνή την αλήθεια. Λοιπόν, αυτό που είδα σε όλα τα βιβλία είναι ότι στο τέλος δεν υπάρχει το ‘ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ’. Ένα γενικό και αόριστο ‘προδώσανε’, ‘κάποιοι πρόδωσαν, κάποιοι βγήκανε λάδι’. Όχι, οι Έλληνες πρέπει κάποια στιγμή να μάθουν τι έγινε και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Ποιο είναι, κατά την γνώμη σας το ‘ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ’? Και ποιος ήταν ο ρόλος των πρωταγωνιστών σε όλα αυτά?
Υπήρξαν 2 χούντες στην Ελλάδα, τότε, μία του Παπαδόπουλου και μία του Ιωαννίδη. Ο Γ. Παπαδόπουλος είχε την εξαιρετική ευφυΐα, όχι να συμπλέει με τον Μακάριο, αλλά να μην μπαίνει σε ευθεία σύγκρουση μαζί του. Αυτό κράτησε κάμποσο καιρό. Η μοναδική κίνηση της κυβέρνησης Παπαδόπουλου, η οποία ήταν κατ’ εμέ εγκληματική σημειολογικά, ήταν η απόσυρση της μεραρχίας από την Κύπρο, η οποία όμως έγινε υπό το καθεστώς της πίεσης της Τουρκίας δια μέσου των ΗΠΑ, για να μην γίνει η απόβαση, το 1967. Ο λόγος που αναφέρω την λέξη «σημειολογικά» είναι διότι Στρατιωτικά από μόνη της η ύπαρξη της Μεραρχίας, με την εμφανισθείσα προδοτική ανικανότητα των Επιτελείων σε Αθήνα και Κύπρο τον Ιούλιο /Αύγουστο του 1974, δεν θα προσέφερε αμυντικά ή αποτρεπτικά τα αναμενόμενα! Ίσως και να επέβαλε στην Τουρκία να επιτεθεί με μεγαλύτερες δυνάμεις τον Ιούλιο του 1974! Παρά λοιπόν την συμμόρφωση προς τις υποδείξεις των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Παπαδόπουλου εισέπραξε την Αμερικανική δυσαρέσκεια, συγκεκριμένα τον Οκτώβρη του 1973, με τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ [1. ΓΙΟΜ ΚΙΠΟΥΡ 1973 – Δ’ ΑΡΑΒΟ / ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ. Μεσημέρι Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου του 1973. Ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής, του Γιομ Κιπούρ (Ημέρα της Εξιλέωσης), το Ισραήλ δέχεται ταυτόχρονη επίθεση από δυνάμεις της Αιγύπτου που περνούν το Κανάλι του Σουέζ και της Συρίας που εισχωρεί στα υψίπεδα του Γκολάν. Ο Δ’ Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος ξεσπά.
Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ είχε και την ελληνική του παράμετρο. Ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος αρνήθηκε να επιτρέψει την προσγείωση αμερικανικών αεροπλάνων στα αεροδρόμια Ελευσίνας και Σούδας, τα οποία θα λάμβαναν μέρος στις επιχειρήσεις στο πλευρό των Ισραηλινών. Η άρνησή του να ικανοποιήσει το αμερικανικό αίτημα συνέβαλε και στην πτώση του από τον Δημήτριο Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973]. Ακολούθως υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η πτώση του Παπαδόπουλου και η εμφάνιση στο πολιτικό σκηνικό του Ιωαννίδη, παρασκηνιακά, αλλά με πρώτο λόγο.
Ο ταξίαρχος Δ. Ιωαννίδης υπήρξε ναι μεν πατριώτης {με ή χωρίς εισαγωγικά, όπως θέλει ο καθένας το βάζει} αλλά και εξαιρετικά αφελής τουλάχιστον. Δηλαδή, δεν μπορώ να δικαιολογήσω ενέργειες και πράξεις, οι οποίες ήξερε εκ των προτέρων ότι θα επέφεραν ένα πάρα πολύ μεγάλο ποσοστό βλάβης στον Ελληνισμό, γενικότερα. Πίστευε κατά βάθος ότι, με τις πράξεις του αυτές, θα δημιουργούσε την Ένωση, όπως τον είχαν γεμίσει φούμαρα οι Αμερικάνοι εκείνη την εποχή, ότι δηλ. θα κάνει την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, ότι θα κατέβει με τον αχυράνθρωπο Γκυζίκη να κάνει την ένωση κλπ. Αλλά, δυστυχώς, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Συνέβη ακριβώς το αντίθετο
Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει για να προστατεύσει την πατρίδα του και τον λαό του. Υπήρχε μία αρχομανία στον Μακάριο, αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Η απόδειξη είναι ότι προστάτευσε, με ένα περίεργο αίσθημα αυτοσυντήρησης, τον εαυτό του, δημιουργώντας το Εφεδρικό Σώμα [2. ΕΦΕΔΡΙΚΟ ΣΩΜΑ (ΜΑΚΑΡΙΟΥ)] Προσωπική αστυνομική φρουρά του Μακαρίου], υποβαθμίζοντας την δυναμική τής απάντησης σε οποιαδήποτε εισβολή της εθνικής φρουράς, θεωρώντας ότι, με αυτόν τον τρόπο προστατεύει το καθεστώς του. Αυτό ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους φθάσαμε στο οι μισοί Κύπριοι να είναι Γριβικοί οι άλλοι μισοί να είναι Μακαριακοί
Ο H. Kissinger ήτανε ο βασικός σκηνοθέτης. Σε ένα έργο υπάρχει πάντοτε ο σκηνοθέτης. Υπάρχει, βέβαια, και ο σεναριογράφος, αλλά το σενάριο πολλές φορές μπορεί να κυλήσει από μόνο του, όμως τις βασικές πινελιές τις βάζει ο σκηνοθέτης, ανεξάρτητα των πρωταγωνιστών. Ο Η.Κ. έπαιξε με τα αδύνατα σημεία των δύο βασικών πρωταγωνιστών οι οποίοι ήταν η χούντα της Αθήνας δια του Ιωαννίδη, και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.
Τα Επιτελεία σε Αθήνα και Κύπρο υποβοήθησαν υπακούοντας στα κελεύσματα των Αμερικανών την Τουρκική επιτυχία (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος) της Εισβολής με τις αλλοπρόσαλλες διαταγές και τις αποπροσανατολιστικές εντολές (πχ εντολή για αυτοσυγκράτηση!)
Οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης προτίμησαν την Εθνική ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ προς χάριν της μόλις αποκατασταθείσας Δημοκρατίας και την αποφυγή Ελληνο-Τουρκικού Πολέμου που ειρήσθω εν παρόδω ουδόλως βοήθησε την Κύπρο και τότε και αργότερα!
Ποιος ήταν ο ρόλος του Γεωργίου Γρίβα – Διγενή? Επίσης θέλουμε να μας πείτε για την Ελληνική Μεραρχία στην Κύπρο.
Ο Γρίβας θεωρώ ότι ήταν η πιο αγνή μορφή του αγώνα της Κύπρου. Δεν ήταν διπλωμάτης, διότι ήταν στρατιωτικός, με την έννοια του φιλοπάτριδος στρατιωτικού, που θέλει να δει καλό για τον τόπο του. Και απόδειξη ότι όσο καιρό ήταν ο Γρίβας αρχηγός του Στρατού στην Κύπρο (ΑΣΔΑΚ) δεν τόλμησαν οι Τούρκοι ποτέ, μα ποτέ, να κινηθούν.
Έργο του Γ. Γρίβα – Διγενή ήταν ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ.(1955 – 1959), που οδήγησε στην απελευθέρωση της Κύπρου. Ο Γρίβας πέθανε από καρδιολογικά προβλήματα στις 25 Ιανουαρίου του 1974, κηρύχθηκε από τον Μακάριο τριήμερο πένθος και 4 μέρες αργότερα, στις 31 Ιανουαρίου ,με ομόφωνη απόφαση της Βουλής,ο Γρίβας ανακηρύχθηκε άξιο τέκνο της ιδιαιτέρας του πατρίδος, της Κύπρου. Και βέβαια, οι απόπειρες για να συνδεθεί το όνομά του με το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 είναι τουλάχιστον ανεδαφικές, διότι προσκρούουν στο φυσικό γεγονός του θανάτου του, που συνέβη σχεδόν πριν 6 μήνες.
Μέχρι το 1967, η Κύπρος αμυντικά ήταν ένα φρούριο και όλα τα παράκτια πολυβολεία και φυλάκια, τα οποία και μέχρι σήμερα υπάρχουν στην ελεύθερη Κύπρο, και παλαιότερα υπήρχαν σε όλη την Κύπρο, ήταν δημιούργημα του Διγενή. Αυτά τα φυλάκια ήταν σχεδιασμένα για να δέχονται πολυβόλα του Ελληνικού Στρατού. Όμως, αυτά τα πολυβολεία στην Κυρήνεια είχαν αδειάσει από το ‘67, όταν έφυγε η μεραρχία, η οποία είχε σταλεί το 1963 από τον Γεώργιο Παπανδρέου (παππού του σημερινού πρωθυπουργού).
Αλλά ευθύς εξ αρχής υπήρχαν υποψίες από πλευράς της Κυπριακής κυβέρνησης, ότι η μεραρχία εστάλη για να ασκεί έλεγχο στον Μακάριο (χωρίς να αποκλείεται και αυτή η ανατροπή του), και όχι για να προστατέψει την Κύπρο από μία ενδεχόμενη τουρκική εισβολή. Οι ίδιες υποψίες υπήρχαν και για τις υπόλοιπες ενέργειες των πολιτικών κυβερνήσεων της Ελλάδας, επομένως ο Μακάριος είχε κάθε λόγο να θέλει την απομάκρυνσή της, Η Χούντα πάλι ήθελε να την αποσύρει ως ένδειξη «καλής πίστης» απέναντι στους Αμερικάνους και το Παλάτι (διότι στο Συμβούλιο Στέμματος ο τ. Βασιλεύς Κωνσταντίνος είχε πει το περίφημο «το υποσχέθηκα στους Αμερικάνους» δηλαδή να αποσυρθεί η Μεραρχία), αλλά και διότι πίστεψαν ότι θα αφαιρούσαν την δικαιολογία από την Τουρκία να εισβάλλει (ενώ στην ουσία «άνοιξε την όρεξη» της Τουρκίας). Εν πάση περιπτώσει, η απομάκρυνση της μεραρχίας, στις 29 Νοεμβρίου 1967, ήταν το επιστέγασμα μίας συνωμοσίας, μίας διαχρονικής σειράς προβοκατόρικων γεγονότων, τα οποία συλλειτούργησαν, για να δοθεί το άλλοθι της επέμβασης στην Τουρκία.
Θα μπορούσατε να μας πείτε ποια ήταν τα γεγονότα αυτά?
Πριν από την επιχείρηση Κοφίνου, στις 12-10-1967 έγινε απόπειρα δολοφονίας τού Γρίβα, όταν ανατινάχθηκε το αεροπλάνο ‘Κομήτης’, μεταξύ Ρόδου και Καστελόριζου και σκοτώθηκαν 67 άτομα, αν και ο Γρίβας την τελευταία στιγμή είχε ακυρώσει την πτήση του αυτή, λόγω άλλης υποχρέωσης. Πριν από αυτό, ήτανε η επίσκεψη τού Γρ. Σπαντιδάκη (αρχηγού τού Γ.Ε.Σ. 1965 – 1967) στην Κύπρο και η συνάντησή του με τον Μακάριο τον Αύγουστο του 1967. Στις 31/10/1967 ήταν η παράνομη έλευση τού Ραούφ Ντενκτάς στην Κύπρο, και συγκεκριμένα στον Άγιο Θεόδωρο Καρπασίας, όπου και συνελήφθη μαζί με δύο άλλους, επειδή τον έβγαλε εκεί κατά λάθος το υποβρύχιο ή η βάρκα που επέβαινε. Ο στόχος του και ο τόπος που ήθελε όντως να πάει ήταν ο Αγ. Θεόδωρος Λάρνακας, το επίκεντρο των συρράξεων και της επιχείρησης ΚΟΦΙΝΟΥ – ΑΓ.ΘΕΟΔΩΡΟΙ. Άρα λοιπόν, ήταν μία προμελετημένη ροή γεγονότων που συνήργησαν ακριβώς σε αυτό το θέμα. Στις 12 Νοεμβρίου 1967, ο Ντενκτάς στάλθηκε πίσω στην Τουρκία και 2 μέρες αργότερα κορυφώθηκε η κρίση στην Κοφίνου, ένα Τουρκοκυπριακό χωριό πάνω στον δρόμο Λευκωσίας – Λεμεσού και στα μισά της διαδρομής. Οι κάτοικοι προκαλούσαν, με το να κλείνουν τον δρόμο αυτόν, κατά το δοκούν, από τις αρχές του 1967 και δημιουργούσαν αφάνταστη ταλαιπωρία σε όσους ταξίδευαν. Παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες, οι Κυανόκρανοι δεν έκαναν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Σε μία τέτοια πρόκληση είχε επέμβει προσωπικά ο Γ. Γρίβας, τους απέκρουσε, αλλά αυτοί συνέχισαν να κάνουν τα ίδια, τις επόμενες μέρες.
Και, γενικά, όλες οι κρίσεις που δημιουργήθηκαν στην Κύπρο πριν το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, προκλήθηκαν από τους Τούρκους, με την μορφή προβοκάτσιας, με σκοπό να επιβάλλουν, με την μορφή των Τουρκοκυπριακών θυλάκων που υπήρχαν στο νησί, μία de facto διχοτόμηση.
Μία φράση που συνηθίζετε να λέτε είναι ότι « Στον πόλεμο για την Κύπρο, δεν κέρδισε η Τουρκία, εμείς χάσαμε». Τι εννοείτε με αυτό?
Εννοώ, ότι ο πόλεμος για την Ελλάδα δεν χάθηκε επειδή μειονεκτούσαμε στρατιωτικά, αλλά επειδή έγιναν τραγικά λάθη και παραλείψεις, τόσο από απόψεως πολιτικής όσο και στρατιωτικής ηγεσίας, για τα οποία ποτέ κανείς δεν σκέφθηκε να ζητήσει συγνώμη. Συγκεκριμένα:
Ο Μακάριος αποδυνάμωσε το λεγόμενο Ενιαίο Εθνικό Μέτωπο και την αποτρεπτική ικανότητα της Εθνικής Φρουράς, όπως και τον εξοπλισμό της, που βρισκόταν σε αξιολύπητα επίπεδα. Να σκεφθείτε ότι η Ε/Κκη πλειοψηφία του 80% είχε λιγότερους άνδρες υπό τα όπλα, από ότι η Τ/Κκη μειοψηφία του 18%, όταν έγινε η εισβολή, χώρια οι ελλείψεις, μέχρι 65%, σε κρίσιμο πολεμικό υλικό. Αντίθετα, στο δικό του ‘Εφεδρικό Σώμα’, οι άνδρες του ήταν οπλισμένοι σαν αστακοί.
Ο Ιωαννίδης, παρασύρθηκε στο αφελές πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 από τους Αμερικάνους, μέσω του Henry Kissinger, δίνοντας έτσι αφορμή στους Τούρκους να εισβάλλουν στην Κύπρο.
Οργάνωση στρατιωτικών επιχειρήσεων. Να προσθέσουμε και πόσο ανοργάνωτοι ήταν οι επιτιθέμενοι Τούρκοι, αλλά και πόσο αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές ήταν κάποιες εντολές που έπαιρναν τα δικά μας όπλα που, παρ’ όλα αυτά, προέβησαν σε πράξης ηρωισμού και αυτοθυσίας. Χάρη σε αυτούς τους μαχητές μας, διατηρήθηκε το όποιο ελεύθερο Ελληνοκυπριακό έδαφος υπάρχει σήμερα.
Και οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης, επί 37 συναπτά έτη κρατούν καταχωνιασμένο στα υπόγεια της Βουλής των Ελλήνων τον λεγόμενο ‘ΦΑΚΕΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ’, χωρίς να έχουν καμία διάθεση να τον ανοίξουν.
Είναι γνωστό ότι ο κατάλογος των Ελληνοκυπρίων μαχητών και των ΕΛΔΥΚάριων που, είτε έπεσαν στο πεδίο της τιμής, είτε επέζησαν, είτε είναι ακόμα αγνοούμενοι (ή αγνοημένοι, όπως συνηθίσετε να λέτε), είναι πάρα πολύ μακρύς. Μήπως θα μπορούσατε να μας αναφέρετε κάποιον από αυτούς?
Είναι αγνοημένοι και όχι αγνοούμενοι, γιατί είναι αιχμάλωτοι πολέμου, που τους αιχμαλώτισε ο Τουρκικός στρατός και οφείλει να δώσει εξηγήσεις. Είναι αγνοημένοι από τους υπευθύνους ΚΑΙ των δύο πολιτειών. Οι ζωντανοί μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους και οφείλουν να το κάνουν ΚΑΙ για τους νεκρούς που δεν μπορούν.
Όντως, ο κατάλογος είναι πάρα πολύ μακρύς, και μου είναι δύσκολο να διαλέξω κάποιον. Αυτή την στιγμή, μου έρχεται στον νου η περίπτωση του αγνοούμενου, ή ορθότερα, αγνοημένου από την Πολιτεία, Αντισυνταγματάρχη ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΗ, Διοικητή του 251 Τάγματος Πεζικού, το Διοικητήριο του οποίου βρισκόταν πάνω σε Τ/Κκο έδαφος κοντά στο χωριό Τέμπλος.
Το τάγμα 251 είχε καθημερινώς προβλήματα από το Τέμπλος. Δεν προλάβαινε ο Παύλος Κουρούπης να έλθει στο σπίτι του και αμέσως τον ειδοποιούσαν και έφευγε πίσω, γιατί τα πρόβατα των βοσκών της περιοχής πήγαιναν είτε στον Τρίτο Λόχο, είτε στο Στρατόπεδο 251. Γινόταν καθημερινά φασαρίες, γιατί επρόκειτο για στρατιωτική περιοχή και ένας διοικητής δεν μπορούσε να το αγνοεί το θέμα αυτό. Ο Παύλος Κουρούπης είχε επαφές με τον προύχοντα του Τέμπλος, ο οποίος του έλεγε ότι δεν ευθύνεται αυτός για το που βόσκουν τα πρόβατα του χωριού.
Με αφορμή λοιπόν αυτές τις επαφές του Διοικητή με τον προύχοντα του Τέμπλος βρέθηκε ένας μη-έλληνας εκ Κύπρου ο οποίος στην εξεταστική επιτροπή της Κυπριακής Βουλής, άφησε ως υπονοούμενο ότι μπορεί ο ΗΡΩΑΣ ΚΟΥΡΟΥΠΗΣ να έδωσε Στρατιωτικές Πληροφορίες στους Τούρκους.
Οποία ΝΤΡΟΠΗ για αυτόν που το υπαινίχθη και ακόμα μεγαλύτερη ΝΤΡΟΠΗ σε αυτούς που δέχθηκαν ελαφρά τη καρδία να το εμφανίσουν στο Πόρισμά τους!
Άμα κάτσει κανείς να μιλήσει με ανθρώπους του 251, θα καταλάβει πως, αν δεν ήταν ο Κουρούπης, πριν την εκεχειρία της 22ας Ιουλίου 1974 ακόμα, οι Τούρκοι θα έπιναν καφέ στην Λάρνακα. Ο Κουρούπης με την ελλιπώς εξοπλισμένη διλοχία του, τους κράτησε.
Από τους επιζώντες, θα ήθελα να αναφέρω τον τότε Ταγματάρχη ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟ, ο οποίος διοικούσε το 336 Τάγμα Πεζικού, που το αποτελούσαν έφεδροι από την Αμμόχωστο. Πολέμησε στα βόρεια προάστια της Λευκωσίας, κάτω από καταιγισμό πυρών και όλμων της Τουρκικής αεροπορίας. Είχε συνολικά 60 νεκρούς και πάρα πολλούς τραυματίες. Και για αυτόν άφησαν κάποιους υπαινιγμούς οι ορισθέντες ταγοί της Κυπριακής Βουλής για τον Φακέλλου της Κύπρου, ότι δήθεν απέσυρε εσκεμμένα τις δυνάμεις του από τα φυλάκια με σκοπό να προωθηθούν οι Τούρκοι …!!!! ΗΜΑΡΤΟΝ !!!! Σε αυτόν που στο Τάγμα του, μαζί με την ανδρεία των ανδρών τού 211 Τ.Π., της ΕΛΔΥΚ και της Α’ ΜΚ, οφείλουμε την Λευκωσία που έχουμε σήμερα.
Όσον αφορά την αντιμετώπιση των αγνοουμένων ή των αγνοηθέντων, θα ήθελα να σας επισυνάψω την μαρτυρία της συζύγου του προαναφερθέντος Παύλου Κουρούπη, κυρίας Μαίρης Κουρούπη, Προέδρου τού συλλόγου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Οικογενειών Αγνοουμένων και Πεσόντων της Κυπριακής Τραγωδίας του ’74’.
Ποιο νομίζετε ότι θα είναι το μέλλον του Ελληνοκυπριακού Ελληνισμού?
Στην Ελλάδα έχουμε το σοσιαλιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ. του κ. Γ. Παπανδρέου και στην Κύπρο το κομμουνιστικό Αγωνιστικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (ΑΚΕΛ) του κ. Δ. Χριστόφια ή Τουρκόφια, ή Καταστρόφια, όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν ορισμένοι συμπατριώτες του.
Και οι δύο συναγωνίζονται εαυτούς και αλλήλους, υπέρ της λεγομένης «Ελληνοτουρκικής Φιλίας», όπως την ονομάζουν, αλλά που στην πραγματικότητα, είναι ένα ρεσιτάλ ενδοτισμού και ραγιαδισμού χωρίς ανταλλάγματα, απέναντι στον Τούρκο. Και οι δύο επιδιώκουν να κοπούν οι δεσμοί ανάμεσα στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ο δε Χριστόφιας μάλιστα παραχωρεί δικαιώματα Κύπριου πολίτη στους Τούρκους εποίκους, όπως και εδώ ο Παπανδρέου ‘ελληνοποιεί’ τους εισβολείς / λαθρομετανάστες, η πλειοψηφία των οποίων είναι Αφροασιάτες μουσουλμάνοι.
Και σαν επιστέγασμα όλων αυτών έρχεται η νέα Τουρκική σειρά ‘ΕΖΕΛ’ που γυρίστηκε στα ‘Κατεχόμενα’ και που προβάλλεται στον ΑΝΤ1, αφήνοντας παγερά αδιάφορους τους καθ’ ύλην αρμόδιους, παρά την θύελλα που έχει ξεσηκώσει. Κάτω από τέτοιες συνθήκες, τι προβλέψεις μπορεί να κάνει κανείς?
Κύριε Δημητριάδη, σας ευχαριστούμε πολύ.
Επιστολή – διαμαρτυρία της Μαίρης Κουρούπη, για την εξεταστική Επιτροπή της Κυπριακής Βουλής (14/1/2011)
→ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ, ενημερωτικό-ανένταχτο έντυπο της ομογένειας, δημοσιεύει ολόκληρη και ασχολίαστη την επιστολή τής κας Κουρούπη, γιατί τη θεωρούμε κάτι σαν μια μικρούτσικη χαραμάδα που φωτίζει αμυδρά το εσωτερικό του αινιγματικού Φακκέλου και ενισχύει την επιμονή και υπομονή όλων εκείνων που απαιτούν και περιμένουν χρόνια -κόντρα στη λήθη- να ανοίξει επιτέλους ο περίφημος Φάκελος της Κύπρου. Φορτωμένο συγκίνηση και αγανάκτηση το κείμενο της επιστολής μας προδιαθέτει να αναρωτηθούμε τί θα μπορούσε να περιέχει αυτός ο αινιγματικός ΦΑΚΕΛΟΣ και τί … μαγειρέματα έγιναν και γίνονται, για να αλλοιωθούν πραγματικά γεγονότα-συμβάντα ώστε η Αλήθεια να μην λάμψει ΠΟΤΕ. Περιμένουμε τα δικά σας σχόλια. (Α.Δ.)
Μαίρη Κουρούπη
Βουτσινά 80 Χολαργός
155 61 Αθήνα – Ελλάδα
Αθήνα 9 Ιανουαρίου 2011
Κύριε Διευθυντά,
Πρώτο από όλα εύχομαι σε εσάς και στον Κυπριακό Λαό, εκείνους που αγαπούν τους Ελλαδίτες αλλά και εκείνους που δεν αγαπούν και δεν θέλουν να ακούσουν για την Ελλάδα, μέσα από την κάρδια μου τα Χρόνια Πολλά, Καλή Χρονιά και ότι καλύτερο για την Κύπρο μας.
Στην Κύπρο έζησα και γνώρισα πολύ μεγάλη αγάπη και πολύ μεγάλη φιλοξενία από τόσους πολλούς ανθρώπους, που αν άρχιζα να αναφέρομαι σε ονόματα θα χρειαζόμουν μερόνυχτα για να τα γράψω, ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν για την συμπαράσταση που δέχτηκα στις δύσκολες στιγμές που πέρασα και περνάω, που ήταν και παραμένουν άπειρες .
Από την στιγμή που ο σύζυγος μου Παύλος Κουρούπης ανακοινώθηκε αγνοούμενος με άλλους 1618 το κακό που κτύπησε την Κύπρο κτύπησε και την δική μου οικογένεια, έγινε μια ακόμα οικογένεια με τον πατερά αγνοούμενο και πρόσφυγες. Μέσα στην μαυρίλα, έσφιξα την ψυχή μου και άρχισα τον αγώνα. Δυστυχώς το θέμα ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΙ δεν έχει βρει την λύση του , όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά δεν θέλουν…
Το ζήσαμε και τα ζούμε , βασανίζουμε τις ψυχές μας χωρίς να ξέρουμε τι μας περιμένει.
Σήμερα και μετά από 37 μαρτυρικά χρόνια και ενώ αγωνιούμε για το τι έγιναν τα παλληκάρια της ΕΛΔΥΚ, τα αγνοούμενα παιδιά της Κύπρου, οι γυναίκες οι γέροντες και ο Παύλος Κουρούπης, δεν παίρνω απάντηση γιατί από ένα μέρος έχω να κάνω με τον προαιώνιο εχθρό, τον βάρβαρο και τον αιμοσταγή τούρκο εισβολέα. Για κάποιους βέβαια, έγινε καλός φίλος … για όσους χάσαμε ανθρώπους και πατρίδα, παραμένει ο αιμοσταγής που βίασε, σκότωσε, σύλησε ιερούς ναούς και κοιμητήρια.
Σήμερα λοιπόν κάποιοι αγνώμονες, βολεμένοι και άκαπνοι ριψάσπιδες, θέλουν σε συνέχεια προσχεδιασμένης προπαγάνδας και αφού έχουν εκτονώσει κατά το ήμισυ το μένος τους εναντίων των ανδρών του Ελληνικού Στρατού δηλ . των παλληκαριών της ΕΛΔΥΚ, συνεχίζουν με του αξιωματικούς, οι οποίοι απουσιάζουν όχι ηθελημένα αλλά γιατί με το αίμα τους θέλησαν να προφυλάξουν και να προασπιστούν τα δικαία της Ελληνικής φυλής, αλλά και την Ελευθερία της Κύπρου… και ρωτώ αν ήσαν προδότες θα έμεναν να πολεμήσουν; τόσοι και τόσοι εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας, αυτοί γιατί να έμεναν; βεβαία σε τηλεοπτικό διάλογο και μάλιστα στο ΡΙΚ άκουσα να αποδίδεται σαν μομφή, το να μιλάς και να σκέπτεσαι σαν Έλληνας !!!
Στις μέρες μας και 37 χρόνια μετά οι Ήρωες πεθαίνουν για δεύτερη φορά, όχι από τους τούρκους εισβολείς αλλά από ριψάσπιδες Ελληνοκύπριους που ενώ πέταξαν τα όπλα, ακόμα φεύγουν και έχουν περίσσιο θράσος ώστε να κατηγορούν τους ήρωες, για προδοσία …
Θα πω δημόσια δυο λόγια και στα θρασίμια αλλά και στους υπευθύνους της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τον Φάκελο της Κύπρου.
Κύριε Ερμή, θα πρέπει να θυμάστε ότι η αδικία τιμωρείται και αναρωτιέμαι γιατί ακόμα και νεκρός ο Ανχης Παύλος Κουρούπης σας ενοχλεί; επειδή δεν του μοιάζετε ούτε στο μικρό του δακτυλάκι;
Γιάτρεψε την ψυχή σου γιατί είσαι δυστυχής.
Δεν σε ρωτώ αν φοβάσαι τον Θεό γιατί δεν πιστεύεις ούτε στο διάβολο, διότι ένας άνθρωπος που τρέφει 37 χρόνια μίσος για κάποιον που πολέμησε για τον τόπο του όταν αυτός κρύβονταν, είναι ψυχικά νεκρός.
Τίποτα δεν μένει κρυφό και όλα μαθαίνονται, σας λέω ότι έστω κι αν φτιάξατε μάρτυρα και τον παρουσιάσατε σαν οδηγό του Παύλου, εσύ και ο κ. Οικονομίδης, εγώ έχω 10 πραγματικούς μάρτυρες, ότι, ο οδηγός του από την στιγμή που ήρθε στο 251 ΤΠ ήταν ο Λευτέρης Θωμάς ο οποίος αγνοείται … ο Παύλος τον έδιωχνε αλλά ο Λευτέρης δεν έφευγε από δίπλα του. Δεν διστάσατε να πλησιάσετε την οικογένεια Θωμά και να κατηγορήσετε τον Παύλο και λυπάμαι, αντί να δώσετε παρηγοριά και κουράγιο στην οικογένεια την επιβαρύνατε με περισσότερο πόνο. Συγχαρητήρια, ήταν πολύ σπουδαίο το έργο σας και δεν χρειάζεται ιδιαίτερα προσόντα, παρά μόνο εμπάθεια … προσόν των μικρών και ποταπών ανθρωποειδών τεράτων…
Κύριε Οικονομίδη οι πραγματικές καταθέσεις βρίσκονται εκεί που πρέπει και θα δημοσιευτούν σε εύλογο χρονικό διάστημα και τότε θα δούμε ποιοι θα τρέχουν να κρυφτούν γιατί όταν έπρεπε να αντιμετωπίσεις τον τούρκο εισβολέα στην πρώτη γραμμή εσύ στράφηκες εναντίων των ελλαδιτών που πολεμούσαν για τον τόπο σου. Το ότι είχαν στραμμένη την προσοχή τους στον τούρκο ήταν εύκολη λεία για σένα… αλήθεια με πόσους ικανοποιήθηκες;
Και 100 πλαστούς μάρτυρες να παρουσιάσετε είτε το θέλετε είτε όχι ο Παύλος ήταν και θα είναι στις συνειδήσεις των ανδρών που τον έζησαν και πολέμησαν δίπλα του ο Γενναίος Διοικητής, ο Ήρωας, ο Λεωνίδας της Κύπρου.
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω κάτι, που το γνωρίζουν και όσοι δεν έχουν υπηρετήσει στρατιωτική θητεία, είναι ότι ο Ανχης (ΠΖ) Παύλος Κουρούπης ήταν Διοικητής Τάγματος, Διοικητής του 3ου Τ.Σ. της Ανωτέρας της Κυρήνειας ήταν ο Συνταγματάρχης Στυλιανός Μιχόπουλος ο οποίος είχε το γενικό πρόσταγμα αλλά και όλες τις επαφές με το ΓΕΕΦ και τον Αρχηγό του, Μ. Γιωργίτση και τα Ηνωμένα Έθνη, καθώς ήταν ανώτερος σε βαθμό εκτός από θέση.
Κύριε Σιζόπουλε δεν επιτρέψατε να καταθέσω διότι είμαι Ελληνίδα, καλέσατε όμως τον κ. Χριστοφορίδη και τον κ. Χαρδαβέλλα και οι δύο είναι Ελλαδίτες, όσο αφορά τον κ. Χριστοφορίδη δεν πιστεύω να παρουσιάστηκε σαν νέος τουρκοφάγος της ιστορίας της Κύπρου, γιατί ήταν στην σπηλιά μαζί με τα γυναικόπαιδα και μάλιστα μια Κυρηνειώτισσα τον ρώτησε γιατί δεν πάει να πολεμήσει. Αλήθεια κάποιος που έχει μάθει να κρύβεται πίσω από γυναικόπαιδα τι κύρος μπορεί να διαθέτει;
Αυτή η περίπτωση μαζί με του Ερμή είναι χαρακτηριστικά δείγματα των μαρτύρων που καταθέτουν για τον Φάκελο της Κύπρου. Άνθρωποι χωρίς ίχνος αξιοπρεπείας, ας αφήσουν λοιπόν τους ήρωες στην ησυχία τους.
Κύριε πρόεδρε αν δεν κάνετε πραγματική και σε βάθος διερεύνηση των μαρτυριών που δέχεστε θα έχετε συμβάλλει στο μεγαλύτερο φιάσκο της Ιστορίας μετά την προδοσία της Κύπρου. Είμαι σίγουρη ότι δεν θα θέλατε σε καμιά περίπτωση να είστε ο κύριος πρωταγωνιστής.
Η βιασύνη σας να δικάσετε τους Ελλαδίτες Ήρωες είναι μεγάλη και μαζί με τον κύριο Ομήρου και τον κύριο Αριστοφάνη Γεωργίου θα έπρεπε να είστε πιο προσεκτικοί, γιατί το να πατάς στο αίμα αυτών που χάθηκαν για τον τόπο σας ενώ εσείς απολαμβάνετε τα αξιώματα που αυτοί διασφάλισαν για εσάς, είναι μεγάλη ασέβεια είναι Ιεροσυλία.
Σας υπενθυμίζω ότι λαός που δεν τιμά αυτούς που χάθηκαν για την ελευθερία του, δεν έχει μέλλον… και εσείς με τον τρόπο σας συμβάλλεται στα μέγιστα.
Κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια, στις 29/12/2010 σας άκουσα να λέτε ότι ένας πρόεδρος έχει δικαίωμα να μιλά, εγώ συμπληρώνω και να μην επιτρέπει αδικίες σε βάρος των γενναίων που έθεσαν τους εαυτούς τους οδόφραγμα στον Τούρκο εισβολέα.
Σέβομαι την εκάστοτε προτίμηση της πλειοψηφίας του Κυπριακού λαού. Σήμερα δεν νομίζω ότι όλοι αυτοί συμφωνούν με χειρισμούς και ενέργειες που αμαυρώνουν και ακυρώνουν την Τιτάνια προσπάθεια των ανδρών του Ελληνικού Στρατού να αναχαιτίσουν τους τούρκους εισβολείς όταν κάποιοι κρυβόντουσαν ή έψαχναν να βρουν τις μονάδες τους και άλλα πολλά. Θεωρώ υποχρέωση μου να αγωνιστώ με όλο το είναι μου εναντίον αυτής της διαβολικής συμπαιγνίας.
Ακόμα ελπίζω ότι όλοι θα πράξουν δίκαια …!!!
ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΡΟΥΠΗ