Από τον ηθοποιό Στέφανο Ληναίο πήραμε το παρακάτω κείμενο για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ:
“…κάθε χρόνο, αυτές τις Απριλιανές μέρες, ευτυχώς ότι έχουμε μείνει μερικοί Έλληνες που ξεχνάμε,για λίγο, τα βάσανα των άλλων λαών και θυμόμαστε τα δικά μας.Κι αναρωτιόμαστε, τι άλλαξε στη ζωή μας, έπειτα από τα εφτά μαύρα χρόνια της δικτατορίας..Βάζουμε το δικό μας “ευτυχισμένο” σήμερα δίπλα στο δυστυχισμένο σήμερα μερικών άλλων λαών και ηρεμούμε. Όταν όμως σκεφτούμε σοβαρά αυτό το δικό μας, “ευτυχισμένο”, σήμερα, μας πιάνει αφόρητη μελαγχολία.Φαίνεται,λοιπόν,ότι πληρώνουμε πολύ ακριβά..
..ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
===========================
..κι αναρωτιόμαστε,τι έγινε άραγε,τι άλλαξε,τόσα χρόνια
μετά την επιβολή της δικτατορίας;
————————————————————
Άραγε γιατί αγωνίστηκαν οι, λιγοστοί έστω, τολμητίες, Ελληνες, εναντίον της βαρβαρότητας της δικτατορίας; Για να γευθούμε όλοι, επί τέλους, τα αγαθά μιας πραγματικής Δημοκρατίας ή να τα μοιρασθούν, όλα, κάποιοι εκλεκτοί της ευνοιοκρατίας;
Αν σ’εκείνα τα δίσεκτα χρόνια της δικτατορίας κάποιος μας έλεγε ότι και μετά την πτώση της, το μέλλον αυτού του τόπου δεν θα ήταν καλύτερο, ασφαλώς θα γελούσαμε ή θα τον…δέρναμε..Eκτός κι αν είμαστε γέροι και σοφοί και ξέραμε πολύ καλά ότι, αιώνες τώρα, τα ίδια γίνονται..Παντού..
Αν μας έλεγε π.χ., ότι όχι μόνο δεν θα τιμωρηθεί αλλά μάλλον θα δικαιωθεί αυτός ο υψηλόβαθμος αστυνόμος, αυτός που “κατηχούσε” μερικούς ιδεολόγους κρατούμενους, με κείνο το κυνικό γελάκι του, πίσω από το γεμάτο φακέλλους γραφείο του ή στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Που ενώ οι άλλοι σε έδερναν, αυτός σου “ψιθύριζε”:
“Τσάμπα πολεμάτε την επανάσταση ρε παιδιά..Νομίζετε ότι και αν τη ρίξετε δηλαδή, θα αλλάξει τίποτε; Είμαι σ’αυτή τη θέση 30 χρόνια..Κανένας δε με κούνησε, βρε σεις, κι ούτε θα με κουνήσει ποτέ.. Γιατί εμένα έχει ανάγκη οποιαδήποτε εξουσία κι όχι εσάς..”
Σχεδόν τα ίδια έλεγε κι ο συνταγματάρχης Κρούτα, ένας “ρεαλιστής” ήρωας στο έργο του Μίλαν Κούντερα “Οι κλειδοκράτορες”, που παίζαμε τότε στο θέατρο ΑΛΦΑ, μέχρι που το σταμάτησαν κι αυτό:
“Διότι αγαπητέ μου η εξουσία δεν χρειάζεται πολυλογάδες. Η οποιαδήποτε εξουσία χρειάζεται στρατιώτες πιστούς που εκτελούν επακριβώς τις εντολές της. Οπως και στο στρατό. Η μόνη διαφορά είναι στα όπλα. Αντί για τανκς και πολυβόλα, θα έχουμε Τράπεζες, χρηματιστήρια, τηλεοράσεις και ξενυχτάδικα. Κι αντί να σας λέμε στρατιώτες,λοχαγούς και ταγματάρχες, θα σας βαφτίζουμε λογιστές, διαχειριστές και συμβούλους. Αυτό θα είναι και το τίμημα της Δημοκρατίας..”
Ετσι κι έγινε..Σε όλο τον κόσμο κι όχι μόνο στον τόπο μας βέβαια..Κι αν αξιοποιήθηκαν, σε κάποιες κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης,μερικοί “τολμητίες” που έδρασαν πραγματικά, την εποχή της δικτατορίας, αυτό έγινε μόνο και μόνο γιατί…συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις, όπως έλεγε το ηρωικό τότε και ξεφτισμένο τώρα..άσμα..
Πέρασαν τόσα χρόνια από την 21 Απρίλη του 1967 κι όμως τίποτε, σχεδόν, δεν βρήκε τις σωστές του διαστάσεις. Τα περισσότερα αφιερώματα γι’αυτή τη θλιβερή επέτειο, είναι πρόχειρα, ανεύθυνα, επιδερμικά. Και όσο πάνε φθίνουν φιλολογώντας..Αυτές τις μέρες,νομίζω ότι μόνον ένα ή δύο είδαμε. Κιαυτά λειψά, ψυχρά και “κρυφά”..
Κι όμως κάποτε πρέπει να πληροφορηθούν και οι επόμενες γενιές ότι την αντίσταση κατά της δικτατορίας δεν την έκαναν μόνον κάποιοι επώνυμοι..Ούτε μόνον αυτοί που ήταν και παραμένουν εκλεκτοί μερικών κύκλων που κρατούσαν, κρατούν και θα κρατούν τα κλειδιά της εξουσίας.
Κι ακόμη να πληροφορηθούν αυτά που συμβαίνουν γύρω μας,τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι “λογιστές” τα παραποιούν ή τα ωραιοποιούν..Η, το χειρότερο, μας κάνουν να αποφεύγουμε να τα σκεπτόμαστε. Εχοντας μάλιστα, αυτοί οι παντοδύναμοι κύκλοι, τα πάντα στα χέρια τους, διαθέτουν τέτοια “αόρατη” προπαγάνδα που μπορούν να κατευθύνουν όχι μόνο τις ιδέες μας αλλά και τις αντιδράσεις μας..
Κι όπως λέει ο Νόαμ Τσόμσκι: “Η προπαγάνδα, είναι για τη δημοκρατία ό,τι είναι το ρόπαλο σ’ένα ολοκληρωτικό κράτος” !!! Σχεδόν τα ίδια είπε πρώτος ο Πλάτων πριν από 2.500 χρόνια!!!
Ανοίγουμε την τηλεόραση κι αν δούμε κάποια εκπομπή που μπορεί να μας θυμίσει την 21η Απρίλη, πατάμε αμέσως το κουμπί και κολυμπάμε σ’άλλα κανάλια… Στα κουτσομπολιά και τα μπαράκια της Μυκόνου όπου παραθερίζουν, αχταρμάς, επιδειξίες, μεγαλοεπιχειρηματίες, πολιτικοί μαιντανοί, χορτασμένοι καλλιτέχνες και πεινασμένοι “διανοούμενοι”. Διαβάζουμε βιβλία και περιοδικά μπαίνοντας στα άδυτα της ανώμαλης ζωής διάσημοτήτων..Πάμε σινεμά και θέατρα με βιτσιόζικα θέματα..Και έπειτα τρώμε σαν κότες το καλαμποκάλευρο που μας ταίζουν, οι σοβαροφανέστατοι, αιώνιοι έμποροι της δόξας, κακαρίζουμε, χωνεύουμε και κοιμόμαστε πανευτυχείς.
Προσπάθησε να μιλήσεις σε κάποιον, γι’ αυτή την κοινωνία της παρακμής που μας πνίγει κάθε μέρα..Για την παγκοσμιοποίηση, το Μπους, τη μαφία και τα ναρκωτικά.. Για το Κόσοβο, για τη Θράκη, την Κύπρο και τους εξοπλισμούς..Για το συνταξιοδοτικό, το ασφαλιστικό,την τηλεόραση και την υγεία μας..Και, πρόπάντων, για το ποιός κυβερνάει αυτό τον τόπο…Θα σε κοιτάξει σαν νάσαι από άλλο πλανήτη, θα μουρμουρήσει μέσα του: “δε μας παρατάς ρε φίλε..” και θα συνεχίσει να διαβάζει τα νέα του χρηματιστηρίου, τρώγοντας τρία χάμπουργκερ..
Αυτό λοιπόν είναι το τίμημα της Δημοκρατίας; Γιαυτό λοιπόν βασανίστηκε τόσος κόσμος σ’αυτά τα εφτά μαύρα χρόνια της 21ης Απρίλη 1967; Για να γκρεμίσει τη βαρβαρότητα της δικτατορίας και να χτίσει την παρακμή της δημοκρατίας;
Ένα κείμενο που γράφτηκε πριν από έντεκα χρόνια.. Και ισχύει και σήμερα.. Χωρίς να αλλάξουμε ούτε μια λέξη..
Και χωρίς ποτέ να φανταστούμε ΤΟΤΕ το σημερινό αναποδογυρισμένο τοπείο ΣΗΜΕΡΑ.
Χειρότερο και απελπιστικότερο παρά ποτέ…
σ.λ.20.4.12
.——-21.4.2001.———–
( Από το βιβλίο του Στέφανου Ληναίου Η ΑΛΥΣΙΔΑ – Εκδόσεις ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ-2003)
