Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης συζητά με την Ελευθερία Κρικέλη.
Μοιραίο, τυχαίο, πεπρωμένο… Παράμετροι που διαγράφουν και καθορίζουν το δρομολόγιο της ζωής μας και υλικά που φτιάχνουν το σκηνικό του θεατρικού έργου της ζωής του καθενός μας. Πρωταγωνιστές είμαστε όλοι εμείς ανεξαιρέτως. Σκηνοθέτης και σεναριογράφος του κάθε έργου είναι Εκείνος που ορίζει και προσδιορίζει το φινάλε. Διαβάζοντας το βιβλίο της Ελευθερίας Κρικέλη «Από Αύγουστο σε Αύγουστο» , μας ήρθαν στο νου, τα λόγια του Παπαδιαμάντη «Δεν έχουν τελειωμό τα βάσανα και οι καημοί του κόσμου».Ο ανθρώπινος πόνος αλλά και η ελπίδα ζωής μιας μάνας που θέλει να συνεργαστεί για να δωρίσει τα όργανα του γιου της ,για να σωθεί ένας συνάνθρωπος, είναι μια απλή ιστορία, υποδειγματική αλλά και ήθους, σε μια κοινωνία που μάταια ψάχνει να αποδείξει το κοινωνικό της πρόσωπο
Ερ: Μιλήστε μας για το βιβλίο σας «Από Αύγουστο …σε Αύγουστο», που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Gema.
Απ: Το βιβλίο μου «Από Αύγουστο σε Αύγουστο» δεν είναι ούτε παραμύθι, ούτε μυθιστόρημα. Είναι πόνημα ζωής και κατάθεση ψυχής. Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία που το στοιχείο του μυστηρίου και μιας μεταφυσικής συνωμοσίας κυριαρχούν απ’ την αρχή ως το τέλος.
Οι τρεις ήρωες του βιβλίου είναι αληθινά πρόσωπα ξεκινώντας από τον πρώτο τραγικό ήρωα, το Γιάννη μας. Η μικρή Χρύσω από τη Λεμεσό, είναι η δεύτερη τραγική ηρωίδα και η πιο νέα, αφού τον Μάιο του 1999, τέσσερα ακριβώς χρόνια μετά το αναπάντεχο συμβάν που στοίχησε τη ζωή του Γιάννη μας, «κατέθεσε» σε μια λίμνη αίματος, τα 10 της χρόνια, χτυπημένη θανάσιμα από την εγκληματική απροσεξία ενός ασυνείδητου οδηγού που παραβίασε τον πράσινο σηματοδότη της διάβασης. Οι γονείς της Χρύσως δώρισαν όλα τα όργανα του παιδιού τους.
Το 2006, ο δεύτερος γιος μου, γνωρίζει στην Αμερική και παντρεύεται τη μεγαλύτερη αδερφή της Χρύσως.
Στις 28 Ιουλίου 2008, ο Doujon, ο μικρός Αυστραλός τουρίστας πέφτει θύμα του πιο βάναυσου ξυλοδαρμού στην Μύκονο. Ο 20χρονος Doujon, κατά κάποιο μυστηριώδη τρόπο, ήταν ασθενής μου. Οι γονείς του Doujon δώρισαν τα όργανά του.
Ερ: Το περιεχόμενο και μόνο του βιβλίου μου θυμίζει την φράση του Παπαδιαμάντη «Δεν έχουν τελειωμό οι καημοί και τα βάσανα του κόσμου».
Απ: Έχει απόλυτο δίκιο ο Παπαδιαμάντης. Ποιος γονιός που χάνει το παιδί του ή ποιά μάνα που χάνει το σπλάχνο της μπορεί να διαφωνήσει;
Η πίστη μου, παρά τον αβάσταχτο πόνο μου ποτέ δεν με εγκατέλειψε, και χάρη σ’ αυτήν καταφέραμε να μετατρέψουμε την αυτοκαταστροφική ροπή του πόνου μας σε δύναμη ζωής, αναιρώντας έτσι τον θάνατον.
Ερ: Μοιραίο , τυχαίο , πεπρωμένο. Παράμετροι που καθορίζουν το δρομολόγιο της ζωής μας. Κι όμως συνεχίζουμε…
Απ: Είμαστε όλοι δέσμιοι του πεπρωμένου μας και ας μη ξεχνάμε ότι από καταβολής κόσμου μέχρι σήμερα, βρίσκεται σε ισχύ ο ίδιος άγραφος νόμος της φύσης σύμφωνα με τον οποίον κανείς όσο πλούσιος και να ’ναι ή φτωχός, ισχυρός ή ανίσχυρος δεν τα κατάφερε να αποδράσει ή να αποσπαστεί από τον τροχό της τύχης του και να αυτονομηθεί.
Ερ: Η δύναμη που είχατε να δωρίσετε τα όργανα του γιου σας, τουλάχιστον για εμάς πέρα από την πρώτη αμηχανία μας δημιουργούν θαυμασμό και εσωτερική δύναμη.
Απ: Αυτό που εσείς αποκαλείται δύναμη, ως μάνα εγώ το ονομάζω ύστατη ανάγκη, ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία να αποδεχθώ το χαμό του παιδιού μου, συνθήκη ασυμβίβαστη με τη δική μου ύπαρξη. Όπως πηγαίναμε, θυμάμαι, με τον άνδρα μου στη Βοστώνη, μετά το μοιραίο τηλεφώνημα που μας ανακοίνωσαν ότι ο Γιάννης μας ήταν εγκεφαλικά νεκρός μέσα στη φρικτή μας οδύνη, με το μυαλό μας πολτοποιημένο, μια σκέψη αναπήδησε μέσα μας και σαν το φιλί της ζωής έδωσε ξανά πνοή στην νεκρωμένη μας ψυχή. Μπορεί σύμφωνα με τους νόμους της ιατρικής ο Γιάννης μας να μην ζούσε πια, όμως αυτοί οι νόμοι είναι άκυροι στην καρδιά του γονιού, της μάνας.
Ερ: Η σκηνή που περιγράφετε με τον Αυστραλό πατέρα που τον συναντάτε και τον πείθετε να δωρίσει και αυτός τα όργανα του γιου του με καθήλωσε. Και μόνο, γράφετε, ότι τον κοιτάξατε στα μάτια ο ανθρώπινος πόνος συναντήθηκε ..
Απ: Όταν συνάντησα για πρώτη φορά τον Oliver, τον πατέρα του Doujon, όταν η ματιά του αγκάλιασε το πρόσωπό του, παρά τα αλλοιωμένα από τον πόνο χαρακτηριστικά του, έστω κι αν τα μάτια του ήταν βαθουλω-μένα και θολά από το κλάμα και τη θλίψη, όσο κι αν η οδύνη μεταμόρ-φωνε τις γωνιές του στόματός του στο πιο πικρό παράπονο, εν τούτοις εγώ τον αναγνώρισα. Ήταν σαν να κοίταζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Και να φανταστείτε ότι ο δύσμοιρος γονιός ζητούσε να του πω την αλήθεια, την αλήθεια εκείνη που όσο τίποτ’ άλλο στον κόσμο θα ’θελε να ’ταν ψέμα.
Ερ: Ο Κώστας που δέχτηκε την καρδιά, με μεταμόσχευση του Ντουζόν , είπε πως «Ξαναγεννήθηκα και γύρισα στη ζωή γιατί κάποιος άλλος πήρε μια μεγάλη απόφαση». Αυτό δεν είναι και η αναγνώριση της ευεργεσίας;
Απ: Μου είναι αδύνατο να μπω στη θέση του αγαπημένου μου Κώστα, όπως άδικο είναι ο Κώστας να μπει στη θέση της μάνας. Όπως το βλέπω όμως ανθρώπινα αλλά και ως γιατρός, θεωρώ ότι είναι το πιο ωραίο ανθρώπινο θαύμα, το θαύμα της επιστήμης που επιτυγχάνεται χάρη στον αλτρουϊσμό και τη γενναιοδωρία παιδιών σαν τον Γιάννη, τη Χρύσω και τον Doujon.
Ερ: Αλήθεια πως αντιμετωπίζουν οι Έλληνες την δωρεά οργάνων;
Απ: Ο Έλληνας είναι εκ φύσεως γενναιόδωρος και αλληλέγγυος. Μπορεί τα στατιστικά νούμερα να φέρουν την Ελλάδα στα χαμηλότερα ποσοστά μεταμοσχεύσεων, όμως σύμφωνα με έρευνα του ευρωβαρόμετρου το 43% των Ελλήνων δηλώνει προθυμία να χαρίσει το όργανά του. Χρειαζόμαστε επομένως σωστή ενημέρωση και άρτια οργάνωση, έτσι ώστε η αυτόνομη κι ελεύθερη βούληση του καθενός μας να βρίσκεται πάντοτε σε αρμονική ισορροπία με την ηθική υποχρέωση και αλληλεγγύη που όλοι νοιώθουμε για τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας.
Παρατηρώντας τα πολύ υψηλά νούμερα δωρητών ανά 1.000.000 στην Ισπανία και συγκρινόμενα με τα πολύ χαμηλά σε αντιδιαστολή της Ελλάδας και τα ακόμα χαμηλότερα της Βουλγαρίας με 1,1 και της Ρουμανίας με 2,9 την απάντηση δίνει ο ίδιος ο πρόεδρος του ΕΟΜ της Ισπανίας σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε στο BMJ τον Ιούνιο του 2010 με την ευκαιρία του συνεδρίου δωρεάς οργάνων και μεταμοσχεύ-σεων που έγινε στη Μαδρίτη τον Μάρτιο του 2010.
Ερ: Πώς ανταποκρίθηκαν οι αναγνώστες στο πόνημά σας;
Απ: Η υποδοχή του βιβλίου μου ήταν ολόθερμη και μάλιστα από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Δεκάδες είναι τα τηλεφωνήματα που λαμβάνω καθημερινώς από μάνες, σαν και μένα, αδερφές, μεταμοσχευθέντες αλλά και γονιούς που καρτερικά περιμένουν το δώρο ζωής να ’ρθει για το δικό τους παιδί.
Ερ: Κλείνοντας το βιβλίο σας θα ήθελα να σας είχα κοντά και να σας σφίξω το χέρι…
Απ: Την ίδια έντονη επιθυμία έχω κι εγώ, σας κλείνω στην καρδιά μου και σας φιλώ.
