Συνέντευξη με την Σολίστ πιάνου, συνθέτη όπερας και μαέστρο Ασπασία Ζέρβα. Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.
Σήμερα έχουμε την τιμή να φιλοξενούμε στο site μας την Ασπασία Ζέρβα. Σολίστ πιάνου, συνθέτης όπερας, μαέστρος και χορεύτρια. Πολυπράγμων ως προσωπικότητα, βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών, τιμητική συνταξιούχος από το Υπουργείο Πολιτισμού. Τι να πρωτοπεί κανείς γι’ αυτή τη γυναίκα. Αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι ένα ασίγαστο πάθος για ζωή, μια εφηβική νεότητα αν και έχει ξεπεράσει τα εβδομήντα χρόνια ζωής, με στόχο να δει κάποια στιγμή την όπερα της πόλης των Ιωννίνων να λειτουργεί. Μεγάλος ο αγώνας που κάνει προς αυτή την κατεύθυνση, αν και προσκρούει σε κλειστές πόρτες. Ευχόμαστε από καρδιάς το όραμά της σύντομα να λάβει σάρκα και οστά.
-Κυρία Ζέρβα, γεννηθήκατε στη Φιλιππιάδα Πρεβέζης, με καταγωγή από τα Ιωάννινα. Στην ερώτηση «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» τι θα απαντούσατε;
Σολίστ πιάνου, μαέστρος, συνθέτης όπερας και χορεύτρια.
–Αν γράφατε σήμερα την αυτοβιογραφία σας, πως θα την ξεκινούσατε;Άντλησα τη ζωή μου και την περιουσία μου για να δημιουργήσω στην γενέτειρά μου Ήπειρο, καλλιτέχνες εκ του μηδενός, όλης της γκάμας που χρειάζονται να στελεχώσουν από το Α ως το Ω μια πλήρη Ηπειρωτική Όπερα, με παράδειγμα τους γονείς μου που άντλησαν τη ζωή τους στη δημιουργία του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου στην Ήπειρο.
–Οι μεγάλες μορφές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, πιστεύετε ότι διακρίθηκαν λόγω τεχνικής, marketing, ή μήπως έχει σχέση με την προσωπικότητα του εκάστοτε καλλιτέχνη;
Οι μεγάλες μορφές της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, πιστεύω ότι διακρίθηκαν με την προσωπικότητά τους σαν καλλιτέχνες και σαν άνθρωποι, που τάχθηκαν γιατί το επέβαλε η εσωτερική τους προσωπικότητα. Το marketing είναι ξένο προς ένα πραγματικό καλλιτέχνη.
–Ποια η σχέση συναισθήματος και τεχνικής στην ερμηνεία ενός έργου;
Η τεχνική είναι απαραίτητη στην εκτέλεση ενός μουσικού έργου, η ερμηνεία είναι θέμα που αναδεικνύει τον καλλιτέχνη, τόσον ως προς την προσέγγιση του συνθέτη, όσον και ως προς το προσωπικό συναίσθημα του εκτελεστή.
-Έχετε πολλά και ετερόκλητα ταλέντα. Πέρα από μουσικός είστε και πρωταγωνίστρια του θεάτρου αλλά και χορεύτρια. Ποιο ταλέντο που δεν έχετε, θα θέλατε να είχατε;
Ένας ΜΟΥΣΙΚΟΣ πρέπει να έχει εκπαιδευτεί ως ηθοποιός και χορευτής σε όλη της γκάμα του πολιτισμού. Δηλώνω ευτυχής που εκπαιδεύτηκα ως ηθοποιός και χορεύτρια και έκανα καριέρα, γεγονός που με βοηθάει στις ειδικότητές μου: σολίστ πιάνου, μαέστρος, συνθέτης. Πιο δώρο δεν μου έχει δώσει ο Θεός και λυπάμαι; Φωνητικές χορδές για να μπορώ να τραγουδάω όχι απλώς σωστά αλλά και στην όπερα.
–Πιστεύετε ότι γεννιόμαστε με αυτά ή τα αποκτούμε στην πορεία;
Με τις φωνητικές χορδές γεννιέται ο άνθρωπος. Στην πορεία απλώς καλλιεργείται.
–Σολίστ του πιάνου, συνθέτης, καθηγήτρια και διευθύντρια σε ωδεία. Τι άλλο κρύβει αυτή η τεράστια προσωπικότητα;
Πολύ αγάπη, πολύ πάθος, πολύ εργατικότητα και καμία σκέψη για χρήμα. Το χρήμα μου αρέσει να το διαθέτω στο παιδί και στην ανέγερση του κτιρίου της Ηπειρωτικής Όπερας.
–Πως προλαβαίνετε να ασχολείσθε ταυτόχρονα με τόσα πράγματα, ενώ έχετε τόσες υποχρεώσεις;
Όταν είσαι 3ης γενεάς καλλιτέχνης έχοντας πρόγραμμα και ανυποχώρητη σκέψη στο σκοπό σου, με πολύ αγάπη και με τη Χάρη της Αγίας Τριάδος, των Αγίων και του Προστάτη μου Αγίου Σπυρίδωνα, όλα μπορείς να τα προλάβεις.
–Ποια η γνώμη σας για τους νέους συνθέτες και ποιους ξεχωρίζετε;
Οι νέοι συνθέτες αποτυπώνουν στα έργα τους την εποχή που ζούνε, ο καθένας ανάλογα με τις γνώσεις του, το ταλέντο του και το ταμπεραμέντο του. Προσωπικά ξεχωρίζω τον Μανώλη Καλομοίρη, τον Κώστα Κυδωνιάτη, τον Νίκο Αστρινίδη και τον μαθητή μου Χρήστο Δημάκη. Βρίσκω την ευκαιρία να ευχαριστήσω τον εκλιπόντα Κώστα Κυδωνιάτη, που αφιέρωσε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του, γράφοντας συνθέσεις ειδικά για τη Συμφωνική «Τσακάλωφ» και το ταπεινό μου πρόσωπο, αλλά και για τον γίγαντα Νίκο Αστρινίδη και τον ευχαριστώ που αφιέρωσε έργα του στη Junior Συμφωνική Τσακάλωφ και σε μένα προσωπικά.
-Είναι η μουσική μια παγκόσμια γλώσσα;
Αναμφισβήτητα είναι μια παγκόσμια γλώσσα, γι αυτό ένας μουσικός σε κάθε αντίξοη συνθήκη βρίσκει τον τρόπο να επιβιώνει και να δίνει χαρά στο παγκόσμιο ανθρώπινο γίγνεσθαι. Ακόμη ωφελεί, σύμφωνα με μελέτες που έγιναν στην Ιαπωνία, τα λουλούδια και εν γένει τα φυτά.
–Πολλοί μαθητές και μαθήτριές σας κάνουν διεθνή καριέρα ως σολίστ οργάνων, καθηγητές, αρχιμουσικοί. Σήμερα όμως, η γενιά των νέων κάτω των 30 που ζουν στην Ελλάδα έχει χαρακτηριστεί «χαμένη γενιά», από την άποψη των δυνατοτήτων που τους προσφέρονται, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο. Πιστεύετε ότι αυτή η γενιά μπορεί να αφήσει το δικό της στίγμα; Και τι είναι αυτό που σας θυμώνει περισσότερο στη σημερινή κατάσταση της χώρας;
Είμαι χαρούμενη που οι μαθητές μου κάνουν διεθνή καριέρα. Δεν συμφωνώ ότι οι νέοι κάτω των 30 στην Ελλάδα είναι «χαμένη γενιά». Πιστεύω ότι η νεοέλληνες μουσικοί θα αφήσουν το στίγμα τους, εφόσον οι Κρατικοί και Δημοτικοί Οργανισμοί αποφασίσουν να κρίνουν και να ενισχύουν με γνώμονα τον άξιο και όχι τον καιροσκόπο και τον κερδοσκόπο. Αυτό που με θυμώνει στη χώρα μου είναι η αναξιοκρατία και ο Αθηνοκεντρισμός.
–Απ’ όσο γνωρίζω, το 2002 ήσασταν υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος το Δήμο Ιωαννιτών. Μετανιώσατε για την εμπλοκή σας με την πολιτική;
Απογοητεύτηκα και ευχαριστήθηκα. Αναλύοντας το «ευχαριστήθηκα», θα σας πω ότι από τους 10 στόχους μου στο προεκλογικό μου πρόγραμμα υλοποιήθηκαν μόνο οι 5 μετά από 10 χρόνια!
–Το 2011 προταθήκατε για το βραβείο NOBEL Ειρήνης. Να υποθέσω ότι αυτή ήταν η καλύτερη στιγμή σας;
Όχι. Γιατί εγώ τα βραβεία που μου δίνουν τα χαίρομαι μόνο για να τα αφήσω παρακαταθήκη αγωνιστικότητας στην οικογένειά μου και στους μαθητές μου. Η καλύτερή μου στιγμή ως καλλιτέχνης ήταν η παράσταση «Η Λίμνη των Κύκνων» του Τσαϊκόφσκι, σε πλωτή εξέδρα 400 τετραγωνικών μέτρων που κολυμπούσε στη λίμνη της Κυρά Φροσύνης Παμβώτιδα, και οι 100 μουσικοί, 100 χορευτές, περιτριγυρισμένοι από βαρκούλες και κύκνους, υπό το φως των αστεριών και του φεγγαριού, μάγεψαν τους 5.000 θεατές που ήταν στοιβαγμένοι στην ακρογιαλιά. Το γεγονός αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει παγκόσμια επαναληφθεί. Ήταν ένα υπερθέαμα! Το είχα τάξει στον εαυτό μου, στους συμμαθητές μου και τους συντοπίτες μου από ηλικίας 10 ετών.
-Τι σας κάνει να αισθάνεστε υπερήφανη με τη μέχρι τώρα καριέρα σας; Ποιο θεωρείτε το σημαντικότερο επίτευγμά σας;
Τη συμμετοχή μου με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ως σολίστ, με το κοντσέρτο του Λιστ αριθ.1 και διευθυντή Ορχήστρας τον Ανδρέα Παρίδη, ενώ στον τομέα της Συμφωνικής Ορχήστρας που ίδρυσα στην Ήπειρο εκ του μηδενός και είναι σαν ένα «παιδί» που το γέννησα, το χρυσό βραβείο της στη Γαλλία και το ασημένιο στην Ισπανία. Επιπλέον, τις συναυλίες της Συμφωνικής Τσακάλωφ στο Hyde Park του Λονδίνου για τα 50 χρόνια από τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι οποίες διακρίθηκαν ανάμεσα από αντίστοιχες Συμφωνικές 55 χωρών και εκδόθηκε το συλλεκτικό CD του VE-Day που διανεμήθηκε στους 55 Αρχηγούς Κρατών.
