Γράφει ο Γιάννης Δελόγλου,
j. deloglou@elliniki-gnomi. eu.
Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους. Οι αγανακτισμένοι διαμαρτύρονται προς κάθε κατεύθυνση. Οι άνεργοι συστρατεύονται με άλλους για να αποκατασταθούν. Οι χαμηλοσυνταξιούχοι πληρώνουν αμαρτίες άλλων και οι νεολαίοι προδομένοι, όπως πάντα και τώρα, ελπίζουν να ανατείλει ο ήλιος από τη δύση ! Εκεί φτάσαμε την Ελλάδα είκοσι εκατονταετίες από τον ερχομό του Σωτήρα. Τώρα όμως σε ποιον σωτήρα να ελπίσουμε και από ποιον να περιμένουμε μέρες λαμπρές; Σε ποια κατεύθυνση να κοιτάξουμε, για να μας οδηγήσει άστρο λαμπρό στο σωστό δρόμο και ποιους να πιστέψουμε, για να απαλλαγούμε από το κρεβάτι του Προκρούστη; Μεγάλο κακό είναι οι χειρότεροι να εξουσιάζουν και να κυβερνούν τους καλύτερους! έλεγε ο Ισοκράτης το 436 π. Χ. Αλλά και ο Κομφούκιος μας θυμίζει ότι «μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι δεν αλλάζουν ποτέ» και καταλήγουμε να πιστέψουμε αυτό που κάποιοι λένε, ότι στην Ελλάδα μετά τους επτά (7) αρχαίους Σοφούς, σήμερα κατοικούν δέκα εκατομμύρια σοφοί!!
Γι’ αυτό ίσως πατώσαμε, γι’ αυτό σκορπίσαμε, γι’ αυτό διαλύθηκαν τα πάντα, γι’ αυτό κοιτάζουμε το … δάκτυλο και όχι το φεγγάρι.
Κάποιοι όμως, που δεν έχουν σχέση με σοφούς, που βλέπουν φρένα σπασμένα σε κατήφορο, οργάνωσαν μια·κίνηση που ονόμασαν «Διακομματική Κίνηση Πολιτών» και με αυτή προσπαθούν –όπως τουλάχιστον πιστεύουν και ελπίζουν- να νοικοκυρέψουν την Ελλάδα. Με μια σειρά προτάσεων απευθύνονται προς τους πολίτες και τους παροτρύνουν, αν συμφωνούν, να τις προωθήσουν.
Προτάσεις για νοικοκύρεμα;
- Κατάργηση χρηματοδότησης των κομμάτων
- Μείωση του αριθμού των Βουλευτών (π, χ, 200)
- Οι Βουλευτές να κατοχυρώνουν συντάξιμα δικαιώματα μετά από 16 χρόνια και όχι 8
- Να έχει το δικαίωμα υποψηφιότητας μόνο αν έχει ένσημα δεκαετίας
- Η συμμετοχή τους στις Επιτροπές να μην πληρώνονται έξτρα
- Κατάργηση πολυτελών αυτοκινήτων, χρηματοδότηση γραφείων και άλλων προνομίων (ρε παιδιά αν υλοποιηθούν οι προτάσεις σας θα αδειάσει το Τεμπελχανείο, ούτε 80 θα μείνουνε!. . )
- Άμεση εφαρμογή του Πόθεν έσχες όσων έχουν υπηρετήσει τη Βουλή και δημόσιες θέσεις τα τελευταία 30 χρόνια και δέσμευση περιουσίας των παρανομούντων, η οποία θα αξιοποιείται και τα κέρδη θα πηγαίνουν στα Ασφαλιστικά Ταμεία
- Να καταργηθεί αμέσως ο νόμος παραγραφής των αδικημάτων και να μην υπάρχουν όρια. Ο κλέφτης να μην έχει ασυλία
- Άμεσος έλεγχος των οικονομικών των κομμάτων (όχι από τους ορκωτούς λογιστές της Βουλής, αλλά αδιάφθορο κομμάτι της Δικαιοσύνης) θα απαλλαγούνε όλοι, και
- Μείωση δαπανών της Βουλής
Και συνεχίζει η Δ. Κ. Π. με άλλες προτάσεις για το μέλλον. Γράφουν: «Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο κόμματα: Αυτοί και Εμείς. Ελληνικό δίκαιο που ίσχυε κατά τον 5ο αιώνα, δηλαδή του Χρυσού Αιώνα της Δημοκρατίας. Αναφέρεται εδώ η περίπτωση του πολίτη που ήθελε να γίνει βουλευτής. Ο νόμος απαιτούσε τα εξής: 1) Να είναι Έλλην πολίτης. 2) Να κατέχει την Ελληνική θρησκεία και παιδεία. 3) Να μην είναι κίναιδος και 4) Να καταγραφεί όλη η περιουσία του τού κυρίου, μέχρι και τα σαντάλια που φοράει, καθώς και η οικογενειακή του περιουσία. Εάν τηρούνταν όλα αυτά τότε ο εν λόγω κύριος (υποψήφιος) μπορούσε να γίνει βουλευτής. Αν ο κύριος αυτός, στη διάρκεια της θητείας του πρότεινε και περνούσε νόμο ο οποίος αποδεικνυόταν οικονομικά ζημιογόνος για την Αθήνα (εντάξει δεν πειράζει άνθρωποι είμαστε), τότε έπρεπε να κατασχεθεί από την καταγεγραμμένη περιουσία του, όλο το ποσόν κατά το οποίο ζημιώθηκε η Αθήνα. Αν δεν έφτανε όλη η περιουσία του (μέχρι και τα σαντάλια που κατεγράφησαν), το υπόλοιπο που αδυνατούσε να καλύψει έπρεπε να το εξοφλήσει δουλεύοντας σε δημόσια έργα!. . Αν ο νόμος που πρότεινε και πέρασε ο κύριος αυτός, ζημίωνε Ηθικά την Αθήνα η ποινή ήταν Αυθημερόν Τελευθησάτω !!!».
Υπήρξαν και θετικές και αρνητικές απόψεις-σχόλια από πολλούς δέκτες των Προτάσεων της Διακομματικής Κίνησης Πολιτών. Εμείς από αντικειμενικό και μόνο καθήκον παίρνουμε μια επίσης αντικειμενική και άρτια τοποθετημένη απάντηση προς την Δ. Κ. Π. Έχει ιστορικό Βάθος, Φιλοσοφικό ύφος και Πατριωτικό μεγαλείο.
Γνωστός στους αναγνώστες μας ο Διευθυντής του Πολεμικού Μουσείου – Παράρτημα Θεσσαλονίκης, Υποστράτηγος Ιωάννης Κόντης, καταθέτει τις απόψεις του.
Καταθέτω την δική μου θέση, ως ακολούθως:
Κατ’ αρχήν ουδέν γνωρίζω και ασφαλώς δεν ανήκω στην φερομένη ως “ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ”. Συνεπώς δεν συντάσσομαι με τις θέσεις (τις οποίες δεν γνωρίζω εν τω συνόλω), αλλά επιθυμώ να καταθέσω αμιγώς τις δικές μου θέσεις μόνον επί των προτάσεών της στο παρόν ε-μαϊλ, ιδιαιτέρως δε επί των “μελλοντικών προτάσεων” των αναφερομένων στην “Αθηναϊκή Δημοκρατία” του 5ου π. Χ. αι.
α) Επί των προτάσεων “για νοικοκύρεμα”:
1. Τούτο δεν είναι δυνατόν να συμβεί, διότι είναι πολιτικώς και νομικώς καταχωρημένο δικαίωμά των και η άρση του θα επέφερε χειροτέρα λύση, αυτή της χρηματοδοτήσεως από άλλους εξωγενείς του Κράτους φορείς (ιδιώτες, μεγάλες εταιρείες) αποσκοπούντων εις ίδια οφέλη. Λογικό και πρέπον θα ήταν η ελαχιστοποίηση των Κρατικών χορηγιών και ο αυστηρός έλεγχος (κρατικός παρεμβατισμός) στα οικονομικά (στον έλεγχο του ετησίου προϋπολογισμού των) από κρατικούς φορείς (ΣΔΟΕ, Ελεγκτικό Συνέδριο, άρθρο 98 του Συντάγματος) ή από Ορκωτούς Λογιστές. Μην λησμονούμε ότι, το Ισχύον Σύνταγμα της Πατρίδος μας [Β’ Ψήφισμα της 6ης Μαρτίου 1986 της ΣΤ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων] άρθρο 29, παρά. 2. ορίζει ότι: “Νόμος μπορεί να ορίζει την οικονομική ενίσχυση των κομμάτων από το Κράτος και τη δημοσιότητα των εκλογικών δαπανών των κομμάτων και των υποψήφιων βουλευτών”.
2 . Συμφωνώ απολύτως. Το Ισχύον Σύνταγμα της Πατρίδος μας [Β’ Ψήφισμα της 6ης Μαρτίου 1986 της ΣΤ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων] ορίζει ρητά την δυνατότητα αυτή, Άρθρο 51 παρά. 1. “Ο αριθμός των βουλευτών ορίζεται με νόμο, δεν μπορεί όμως να είναι μικρότερος από διακόσιους ούτε μεγαλύτερος από τριακόσιους”.
3. Είναι πολύ λογική πρόταση και την αποδέχομαι. Πρέπει να νομοθετήσει σχετικά η Βουλή. Θα πρυτανεύσει η κοινή λογική έναντι του προσωπικού οφέλους;
4. Απαιτείται αναθεώρηση του Συντάγματος στα άρθρα 55, 56, 57 και 58 προκειμένου να εφαρμοσθεί η πρόταση αυτή.
5. Είναι πολύ λογική πρόταση και την αποδέχομαι. Σχετική απόφαση μπορεί να πάρει και μάλιστα τάχιστα η παρούσα Βουλή.
6. Είναι πολύ λογική πρόταση και την αποδέχομαι. Σχετική απόφαση μπορεί να πάρει και μάλιστα τάχιστα η παρούσα Βουλή.
7. Αρχικά ακούγεται ως πολύ λογική πρόταση και την αποδέχομαι. Για την υλοποίησή της όμως (στο δημοκρατικό καθεστώς) απαιτούνται εξαιρετικά ρηξικέλευθες αποφάσεις της Βουλής και αρκετός χρόνος προκειμένου να ολοκληρωθεί ο έλεγχος περιουσιακών στοιχείων παρελθόντων ετών, διαλευκανθούν από την δικαιοσύνη και το ελεγκτικό σώμα [που θα επιτελέσει τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων]. Θεωρώ εξαιρετικά δύσκολη έως ακατόρθωτη την εφαρμογή της πρότασης αυτής με αντικειμενικά σημερινά κριτήρια.
8. Λογική και δικαία κοινωνικά πρόταση. Απαιτείται όμως πρώτον αναθεώρηση του Συντάγματος στα σχετικά με τα δικαιώματα -προσόντα Βουλευτών άρθρα και κυρίως τα άρθρα 61 και 62, καθώς και μία σοβαρή σειρά νόμων της Βουλής ακολούθως.
9. Όπως ανεφέρθη παραπάνω.
10. Είναι πολύ λογική πρόταση και την αποδέχομαι. Σχετική απόφαση μπορεί να πάρει και μάλιστα τάχιστα η παρούσα Βουλή, προκειμένου να παρουσιάσει και το κοινωνικό της πρόσωπο με την υφισταμένη κακή οικονομική κατάσταση. Σκεφθείτε μόνον τούτο: Οι υπάλληλοι της Βουλής αμείβονται [με ειδικό καθεστώς] 16 μισθούς ετησίως και εις ουδεμίαν ενέργειαν προέβησαν μέχρι σήμερα για την περικοπή των, ενώ έχουν ήδη καταργηθεί τα δώρα (13ος και 14ος μισθός) στο σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων που αμείβονται με 2. 000 ευρώ και άνω. Δεν γνωρίζω πως μπορούν να πιεσθούν να “κόψουν μόνοι τους το ένα δάκτυλό τους”. Μέσα στην Βουλή εργάζονται Έλληνες πολίτες που τούς “έβαλαν” οι ίδιοι οι Βουλευτές. Είναι κυρίως άτομα του οικογενειακού και πλησίον περιβάλλοντός τους. Αυτό τα λέει όλα. Τι να αναφέρω για το “Κανάλι της Βουλής” με ακροαματικότητα 0,0001%, και τις λοιπές duty free απολαβές τους. . .
β) Επί των “προσεχών προτάσεων”:
Στην Αθήνα του Χρυσού αιώνα, λειτουργούσε η Δημοκρατία. Δεν ήταν όμως κάτι απλό και δεδομένο, αλλά είχε πολλούς και αυστηρούς κανόνες. Πρέπει με φειδώ να χρησιμοποιούμε τον όρο “Δημοκρατία” στις συζητήσεις μας, διότι ενδέχεται να εκτραπούμε σε λάθη.
Για την ακριβή ενημέρωσή Σας, επιθυμώ να καταθέσω εν συντομία, τις παρακάτω διευκρινήσεις, βασιζόμενος σε ιστορικές πηγές, τεκμηριώνοντας τις θέσεις μου επί διαφόρων εννοιών των προτάσεων, όπως: “Αθηναίος πολίτης”, “Αθηναϊκή Βουλή”, Εκκλησία του Δήμου, “Αρχαί”, κτλ.
1. Όπως μας παραδίδει ο Αριστοτέλης, παρόλο που ο Δήμος ως διοικητικό όργανο βρισκόταν κάτω από το κεντρικό Κράτος (Αθηναίων Πολιτεία 42. 2. ) εγένετο ο έλεγχος των εγγραφέντων δημοτών-πολιτών στο Δήμο από την Βουλή. Το γεγονός αυτό αποτελούσε το κέντρο της πολιτικής και τοπικής ζωής των περισσοτέρων Αθηναίων πολιτών (Θουκυδίδου Ιστορία Β’.16.2.), ειδικά μετά από τον Αρχιδάμειο πόλεμο (431-421 π.Χ.), όταν πολλές χιλιάδες πολιτών, μετοίκων και δούλων, εγκαταλείποντες τις οικίες τους, τα ιερά τους και τις περιουσίες τους κατεύφυγον εντός των τειχών της Αθήνας για να σωθούν, [έγιναν δηλαδή, θα λέγαμε σήμερα, “φύρδην-μίγδην” και δεν γνωριζόταν μεταξύ τους].
2. Για την μετα-Κλεισθενεϊκή δημοκρατία, [Κλεισθένης ο Αθηναίος, γιος του Μεγακλέους 570-507 π.Χ.], η βασική συμβολική σημασία του θεσμού του Δήμου γίνεται σαφής προπάντων από την ανάγκη, κάθε πολίτης να είναι και δημότης. Κατά την εποχή του Αριστοτέλη [γιος του Νικομάχου 384 – 322 π.Χ.], όταν ο νέος έφθανε στά 18 του, οι δημότες ορκιζόταν ότι αυτός πράγματι ήταν 18ετών και ήταν “ελεύθερος και γέγονε κατά τους νόμους” [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 42. 1]. Αν υπήρχε ένσταση, ασκούνταν έφεση προς το δικαστήριο, με αποτέλεσμα, ή να εγγραφεί ως πολίτης ο κατηγορούμενος ή, στην περίπτωση που έχανε την δίκη, να πουληθεί ως δούλος. Αν αθωωνόταν, προέβαινε στην εφηβεία, όπου υπηρετούσε δύο χρόνια πριν γίνει πολίτης, δηλαδή στα 20 του χρόνια [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 42. 5]. Από αυτή την ηλικία και πέρα ο πολίτης είχε το δικαίωμα να εκφέρει λόγο στην Εκκλησία του Δήμου, ενώ με την συμπλήρωση των 30 ετών, επιτρεπόταν να δηλώσει υποψηφιότητα για κλήρωση, προκειμένου να ασκήσει κάποια “αρχήν” [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 42.1-5].
3. Σύσταση και επάνδρωση της Αθηναϊκής Βουλής [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 41.1-3, 43.2-4, 44.1-4, 46.1-2].
Κάθε χρόνο (για περίοδο ενός έτους) εκλεγόταν με κλήρωση 500 βουλευταί, εκ των οποίων ήταν 50 από κάθε φυλή [50χ10 φυλές = 500 βουλευτές]. Η Βουλή λειτουργούσε κατά 10 ετήσια τακτικά χρονικά διαστήματα, που λεγόταν “Πρυτανείαι”. Οι πρώτες τέσσερις Πρυτανείαι διαρκούσαν 36 ημέρες [36 χ 4 = 144 ημέρες], ενώ οι άλλες έξι Πρυτανείαι από 35 ημέρες [ήτοι: 35 χ6 = 210 ημέρες] συνολικά το έτος 144 + 210 = 354 ημέρες. Κάθε Πρυτανεία διεξάγονταν από τους 50 Πρυτανεύοντας από κάθε φυλή. Από τους 50 σχετικούς Πρυτανεύοντας, εκλεγόταν με κλήρωση κάθε ημέρα ένας “Επιστάτης”, ο οποίος κρατούσε επί 24 ώρες [ένα ημερονύκτιο] τα κλειδιά των ναών και την σφραγίδα της πόλεως, διέμενε δε στο “Θόλο” του Πρυτανείου [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 44.1-3]. Όπως αντιλαμβανόμεθα, ο Επιστάτης ήταν μεν ο πιο δυνατός άνθρωπος στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, αλλά μόνον για ένα εικοσιτετράωρο. Ο Επιστάτης, όταν συγκαλούσε συνεδριάσεις της Βουλής, διάλεγε πάλι με κλήρωση 9 Προέδρους και ένα Επιστάτη από τα μέλη των εννέα φυλών που δεν ασκούσαν την Πρυτανεία στην τρέχουσα περίοδο, οι οποίοι επέβλεπαν και διαχειρίζονταν την συνεδρίαση. Η Βουλή του 5ου και 4ου π.Χ. αι. είχε σημαντικά καθήκοντα να εκτελέσει, αλλά διέθετε ελαχίστη εξουσία. Είναι σαφές, ότι επίτηδες δεν επέτρεπαν οι Αθηναίοι την συγκέντρωση σημαντικής δύναμης στα χέρια των Βουλευτών, για να μην χρησιμοποιηθεί αυτή για σκοπούς ανεξέλεγκτους. Όπως προαναφέραμε, ακόμη και ο Επιστάτης μόνον για 24 ώρες ήταν ό δυνατότερος άνθρωπος. Τονίζεται, ότι η Βουλή δεν είχε ουδεμία πρόσβαση σε χρήματα.
3.1 Η Εκκλησία. Η Εκκλησία ήταν το κύριο κυβερνητικό σώμα του Αθηναϊκού πολιτικού συστήματος και αποτελούσε το κέντρο της Εξουσίας. Αποτελούνταν από όλους τους Αθηναίους Πολίτες (μόνον άνδρες), και απαιτείτο απαρτία 6.000. Την Εκκλησία την συγκαλούσαν οι 50 Πρυτάνεις και συνεδρίαζε 40 φορές μόνον το έτος, ήτοι τέσσερις φορές ανά Πρυτανεία. Κάθε συνεδρίαση διαρκούσε μόνο δύο ώρες (χρόνος μετρούμενος με κλεψύδρα) και πρυτάνευαν οι εννέα Πρόεδροι. Υπήρχαν εκφωνήσεις λόγων και συζήτηση επάνω στα θέματα των λόγων. Ψήφιζαν με “χειροτονία” (ανάταση της χειρός) που καταμετρούσαν οι Πρόεδροι, κρίνοντες τις ψήφους με το μάτι. Η Εκκλησία δεν μπορούσε να νομοθετήσει, αλλά μπορούσε να εγκρίνει και να περάσει ψηφίσματα. Με τα ψηφίσματα η Εκκλησία αποφάσιζε για σημαντικά θέματα εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. Όταν επρόκειτο να νομοθετήσει, η Εκκλησία διόριζε επιτροπή νομοθετών. Όπως μας παραδίδει ο Αριστοτέλης [Αριστοτέλη -Αθηναίων Πολιτεία 43.4, 44.4-6], η Εκκλησία ασχολούνταν τακτικά με θέματα άμυνας, προμήθειας σίτου και πολιτικής ζωής. Στην πρώτη Εκκλησία κάθε Πρυτανείας γινόταν συζήτηση επί θεμάτων αμύνης, ενώ στην πρώτη Εκκλησία της έκτης Πρυτανείας εκλέγονταν οι Στρατηγοί, οι ‘Ίππαρχοι και οι άλλοι Αξιωματικοί.
4. Η Δημοκρατική Ολιγαρχία [ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΟΣΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΤΟΝ ΟΡΟ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ]
Όπως ανέφερα, η αναγκαία απαρτία η οποία απαιτείτο από όλους τους Αθηναίους Πολίτες (μόνον άνδρες), για τη διεξαγωγή μιας σύσκεψης της Εκκλησίας του Δήμου, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, ήταν μόνον 6.000 πολίτες. Δεν είναι ακριβώς γνωστό το μέγεθος του πληθυσμού της Αττικής, αλλά με τις πλέον ασφαλείς προσεγγίσεις δεν αποκλείεται να ήταν της τάξης από 120.000 με 150.000 άτομα [συμπεριλαμβανομένων των δούλων, των γυναικών και των μετοίκων]. Αυτό σημαίνει ασφαλώς, πως οι άνδρες Αθηναίοι Πολίτες αποτελούσαν μία μειονότητα μικρή, έστω και πολιτικώς προνομιούχα, μέσα στο σύνολο της Αθηναϊκής κοινωνίας. Αναλογικά προσεγγίζοντας, οι Αθηναίοι πολίτες δεν ξεπερνούσαν τους 30.000 με 40.000 άνδρες και οι πολιτικές και λοιπές αποφάσεις ελαμβάνοντο με την ψηφοφορία μόνον 6.000 εξ αυτών (δημοκρατική ολιγαρχία).
5. “Αι Αρχαί”. Υπήρχαν περίπου 1.000 “Αρχαί”, δηλαδή θέσεις εκ των οποίων οι περισσότερες ήταν περιορισμένης εμβελείας και ευθύνης και εκλεγόταν με κλήρωση, με μια διαδικασία πριν και μετά να αναλάβει ο κάτοχος της αρχής τα καθήκοντά του. Η διάρκεια των Αρχών ήταν ένα έτος και η υπηρεσία τους ήταν έμμισθη. Κατά τον Αριστοτέλη, οι περισσότερες Αρχαί ασχολούνταν με την θρησκεία και με το εμπόριο (μετρονόμοι, αγορανόμοι, σιτοφύλακες, λογιστές της Βουλής, κτλ).
6. Η φύση της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Ο Δήμος έλεγχε όλες τις πλευρές του συντάγματος της Δημοκρατίας. Το σύστημα ήταν απολύτως “ερασιτεχνικό” με την καλή και κακή σημασία του όρου. Οι ευθύνες αυτών που ασκούσαν κάποια Αρχή ήταν περιορισμένες, ώστε να μήν προκληθεί μεγάλη ζημία εκ μέρους αυτού που ασκούσε την Αρχή. Δεν υπήρχαν εξελιγμένες μορφές δημοσίων υπηρεσιών, οπότε εξέλειπαν οι “κάστες” [τα στεγανά στρώματα], δηλαδή ούτε στρατιωτική, ούτε ιερατική, ούτε πολιτική, όπως (δυστυχώς), έχουν σήμερα σχεδόν όλα τα Κράτη της υφηλίου. Το πολιτικό σύστημα προσέφερε μια καλή “μαθητεία” για τον μελλοντικό πολιτικό.
Από την άλλη πλευρά, όμως, οι κριτικές των εχθρών της Δημοκρατίας, είχαν κάποια ουσία:
α) Την Εκκλησία του Δήμου μπορούσε να την χειραγωγήσει ένας δημαγωγός, και ιδιαίτερα στα δικαστήρια.
β) Το Αθηναϊκό Δημοκρατικό σύστημα, μην λησμονείτε, ότι χρηματοδοτούνταν από τους φόρους που πλήρωναν οι Σύμμαχοι (Αθηναϊκή Συμμαχία).
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Είναι προφανές, ότι χωρίς την “Αθηναϊκή Αυτοκρατορία”, η Αθηναϊκή Δημοκρατία του 5ου π. Χ. αι. δεν θα μπορούσε να υπάρχει.
Επίσης:
1. Δεν βρήκα καμία πηγή να αναφέρεται ρητά ότι στη μη ανάληψη Αρχών από “κίναιδους”, “κατόχους της Ελληνικής θρησκείας και παιδείας”.
2. Υφίσταται μόνο στην Κλεισθεϊνική Δημοκρατία το θέμα της απόκτησης της “Αθηναϊκής Πολιτείας”= Αθηναϊκής Υπηκοότητας.
3. Όσον αφορά τα “περιουσιακά στοιχεία” αναζητώ στοιχεία. Το μόνο που βρήκα προς το παρόν, [Πλουτάρχου, Ο βίος του Περικλέους 11.1-3, 10.7-11. 2] είναι η πολιτική διαμάχη του Θουκυδίδη του Μελησίου κατά του Περικλέους επειδή ο δεύτερος μετέφερε από την Δήλο στην Αθήνα και χρησιμοποίησε για το Οικοδομικό του πρόγραμμα το Συμμαχικό ταμείο.
Αυτά προς το παρόν για την ενημέρωσή Σας.
Θεσσαλονίκη, Ιούλιος 2011.
