Προς την Ομογενειακή εφημερίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ» Düsseldorf
Πρώτ’ απ όλα θέλω να ζητίσω συγνώμη για τα ενδεχώμενα λάθη, γιατί δεν πήγα Ελληνικό σχολείο. Θα προσπαθίσω να εκφραστώ έτσι, όπως μιλάω. Ελπίζω, την ουσία του θέματος, που με προβλημάτισε πάρα πολλύ, θα μπορέσω να μεταφέρω στους αναγνώστες της εφήμεριδας σάς, όπως και ελπίζω οτι θα δημοσιέυετε αυτή την Επιστολή.
ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΠΟΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΕΝΔΟΧΩΡΑΣ;
Μέχρι πρόσφατα θα ’λεγα ΝΑΙ – εκατό φορές ΝΑΙ. Και είχα ένα λόγο παραπάνο, γιατί είμαι από την πρώην Σοβιετική Ένωση, και απ ‘την ηλικία, που κάθε παιδί βρίσκει το Εθνικό του προωρισμό, όλη μου τη Ζωή είμουν και είμαι περήφανη για τη ελληνική μου καταγωγή. Και, αφού το ‘φερε ο λόγος, μετά τη διάλυση της άλλοτε ησχυρής Χώρας, το Νέο εθνικιστικό καθεστός της Γεωργίας, όπου δούλευα σε πολύ καλή θεσή του Δημοσίου, πολλές φορές μου είχε προτείνει να αλλάξω το επώνυμο μού, αλλά και την εθνικότητα μού, για να μπορέσω να παραμείνω, ή και, γιατί όχι – „να πάω ποιό ψηλά“. Και κάθε φορά η απάντηση μού είταν: „Εγώ Ελληνίδα γενίθικα και Ελληνίδα θα πεθάνω!“ Που να ‘ξερα έγω η „Ρωσσοπόντια“ ότι εν άγνοια μού „σφετερίστικα“ τον άγνωστο για ‘μένα Ήρωα της Επανάστασης – τον Αθνάσιο Διάκο. (Ίσως μίλισαν τα γονίδια των προγόνων μού μετα από 190 χρόνια;)
Λοιπόν, το περιστατικό, που με αναστάτωσε, και, θα ‘λεγα χωρίς υπερβολή, μου προκάλεσε σοκ, έγινε 25.09 τρέχοντος έτους, όταν χρειάστικε να αγοράσω ένα κινητό (μέχρι τώρα βολευώμασταν με τον σύζυγο μού μόνο με σταθερό). Πήγα στο πλησιέστερο για μας ΜΕΔΙΑ- ΜΑΡΚΤ του Έσσλινγεν. Και επειδή δούλευα μόνο πέντε χρόνια, και δεν είχα επαφή με κανέναν για να μάθω Γερμανικά, ζήτισα απ’ την πωλήτρια να έχει υπομονή, για να με καταλάβει και να την κατάλαβω εγώ με τα λίγα, που ξέρω. Αυτό το υπογράμμισα, ζητώντας συγνώμη. Η διαδικασία κράτισε αρκετή ώρα. Πολλές φορές ανάφερα την Ελλάδα: πόσο θα κοστίζει η κλήση, και εάν μπορέσω να το χρησιμοποιήσω και στην Ελλάδα, και τουλάχιστον 8-10 φορές ζήτισα συγνώμη , που την ταλαιπώρισα. Χρειαζώμουν και ένα Στικ για κινητό Ίντερνετ. Τέλος πάντον, πήρα την απόφαση, έδωσα το διάβατηριο μού το Ελληνικό. Κάποια στιγμή είχα προσέξει ανταλαγή κουβέντας με το σύναδελφο τής, τούρκο, ο οποίος έριξε μια ειρωνεική ματια προς εμένα. Εκείνη τη ώρα δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία σ’ αυτό το στιγμιότυπο, όμως στο ταμείο πάλυ προέκιψε δυσκολία και η ταμίας μου πρότεινε να ζητίσω βοήθεια απ τη Ελληνίδα υπάλληλο. Έριξε μια ματιά στο AUFTRAG και μου λέει: Αφού σε εξυπηρέτισε Ελληνίδα, γιατί δεν κατάλαβες; Ξαφνιάστηκα! Εσάνθικα ταπεινωμένη! Εγώ ζητούσα συγνώμη, γιατί δεν καταλάβαινα, και αυτή … διασκέδαζε!!! Γι’ αυτό ειρωνεύτικε ο τούρκος; Κράτησα τη ψύχραιμια μόυ, γύρισα πίσω και της λέω: „Βρε κορίτσι μου, άφου είδες που δεν ξέρω Γερμανικά, γιατί με ταλαιπώρισες τόσο πολύ και δεν μου μιλισες ελληνικα;“
Έκανα τόσο μεγάλη εισαγωγή για να μεταφέρω τις δύο-τρείς κουβέντες μεταξύ μας, που μου είταν μια μαχαιριά όχι στη πλάτη, αλλά στη καρδιά και πρώτη φορά στη ζωή μου φωνάζω με πολύ πόνο:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΕΞΟΤΕΡΙΚΟΥ ΠΟΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ !!!
Και μπορεί να μη βρεθεί κανένας μετανάστης να συμφωνίσει μαζί μου.
Την απορία μου η κοπέλα αυτή δεν μου την έλυσε, αλλά η απάντιση της, κατά τη γνώμη μου πρέπει να ανησυχίσει όχι μόνο εμένα – μιά από πολλούς απλούς Έλληνες , που θυσίασαν τη καριέρα τους και όλλα τα καλά, και παρέμειναν ΈΛΛΗΝΕΣ (ρωμοιοί, „ρωσσοπότιοι“). Πρέπει να ανισιχεί όλη την ελληνική κοινωνία του εξωτερικού αλλά και το επίσιμο Ελληνικό Κράτος. Αντιθέτος με `μας – Έλληνες της πρώην ΕΣΣΔ, που είχαμε μόνο τους γονείς μας, που μας μάθανε τα λύγα που ξέρανε, τα παιδιά των μεταναστών έχουν τα πάντα (σαν να είναι στην μικρή Ελλάδα), για να διατηρήσουν την ελληνίκοτητα τούς, και όμως …
Λοιπόν, η απάντηση της κοπέλας στα άπτεστα ελληνικά είταν: „Δεν μιλώ ελληνικά, γιατί δεν τα ξέρω καλά“. Όταν της είπα ότι μιά χαρά τα μιλάει και χωρίς κάποια προφορά, και οι συνάδελφοι τής οι τούρκοι με τους τούρκους πελάτες μιλάνε στα τούρκηκα και δεν διστάζουν καθόλου, μου απάντισε, σαν να ‘κοψε με τσεκούρι: “ Δεν με αφορά τη κάνουν οι άλλοι, δεν θέλω να μιλώ ελληνικά , γιατί μένω στη Γερμανία, και γιατί δεν τα ξέρω καλά. Και το θέμα έληξε!!!“.
Ομολογώ, δεν κρατήθηκα και της είπα: “Αν ντρέπεσε να είσαι Ελληνίδα, άλαξε το επώνυμο σού, να μην λέγεσε Ελληνίδα“.
Εάν αυτό το περιστατικό αφορούσε μόνο εμένα σαν άτομο, θα μου αρκούσε μια αναφορά στους υπεύθυνους του μαγαζιού και μια συγνώμη, αν και μου έτυχε αυτό δεύτερη φορά στη 12-χρονή παράμονη μού στη Γερμανία. Έιναι τυχαίο που και στο πρώτο – πρωταγωνίστρια είταν πάλι Ελληνίδα; (Δεν νομιζω!)
Σαν Ελληνίδα του εξωτερικού, που με νύχια και δόντια κράτησα την ελληνίκοτητα μού όσο μπορούσα ψηλά και καθαρά, θεώρισα πολύ σοβαρό το θέμα αυτό, και τόλμησα να μεταφέρω στη κρίση της κοινονίας αυτό, κατά τ’ άλλα ασήμαντο περιστατικό.
Δεν το βλέπω σαν ένα κουδουνάκι στο λεμό ενός μικρού αρνιού για να μη χαθεί στο δάσος, αλλά μεγάλη καμπάνα – αναγγελτίς μεγάλου κινδίνου για το Ελληνισμό της Ευρώπης. Γιατί φοβάμαι , δεν είναι λίγοι, που δηλώνουν οτι είναι Ευρωπαίοι πολίτες.
Σε μερικά μέρη της άλλοτε Οθομανικής αυτοκρατορίας απαγόρευαν την ομιλία ελληνικής γλώσσας, μέχρι που τους κόβαν τη γλώσσα, και μάζευαν στα τσουβάλια. Σε σύγχρονη εποχή δεν χρειάζονται βάρβαρες μεθόδους για να αλλοιώνουν κάθε τη ελληνικό. Αρκεί μεθόδευση καινούργιου δόγματος της Παγκοζμιοποίησης με βομβαρδισμό όλλων των ειδών των ΜΜΕ με επιλεγμένα θέματα και προγράμματα.(Δεν πάω πιο πέρα).
Ένας ποιητής του Μεσσαίωνα –Σοτά Ρουσταβέλη (εποχή της βασιλίσας Ταμάρ) είπε το εξής: Ότι έχουμε – δεν προσέχουμε, και όταν το χάνουμε – κλαίμε. (Ελεύτερη μετάφραση μου).
Με εκτίμιση
Παρασκευή Μουρουζίδου
Esslingen am Neckar
pmourouzidou@yahoo.de
Θα είμαι ευγνώμον εάν μου απαντίσετε ούτος η άλλος, γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να διαβάζω τακτηκά την εφήμεριδα σάς.
Υ.Γ. Ο πατέρας μου έκανε μόνο πρώτη τάξη ελληνικά, και όταν είμουν περίπου τριών χρονόν μου έμαθε ένα τετράστιχο:
Ωραία ωραία σε βλέπω μηλιά
Του κήπου στολίδι
Μικρός, πώς να φτάσω
Και μήλα να πιάσω.
Στα πέντε μου χρόνια με ‘μαθέ να γράφω το ελληνικό αλφάβητο με κεφαλαία γραμματα.
Από το 1936, όταν απαγώρευτικε η διδασκαλία της ελληνικής στα χωριά με ελληνικό (ποντιακό ) πλιθισμό περασάν σχεδόν 75 χρόνια, και όμως ο πατέρας μου το έλεγε στα εγγόνια του, δεν το ξέχασε. Αυτό λέει πολλά!!!
10.10.2010
