Γράφει ο Παύλος Καρκανίδας.
Στις απεργίες οι Έλληνες και Ελληνίδες είναι πρωταθλητές στα Βαλκάνια; ‘Όχι. Είναι πρωταθλητές σε ολόκληρη την Ευρώπη;; Όχι, Όχι. Είναι πρωταθλητές σε ολόκληρο τον κόσμο;;; Μάλιστα Κύριε, είναι!!! Οι άλλοι (οι ξένοι) και οι στατιστικολόγοι σου λένε: Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια σε όλο τον κόσμο στις απεργίες!!! Παρόλα αυτά Ελλάδα σε αγαπάω, γιατί μαζί σου συμβιβάζομαι.
Είμαι κάτοικος του Σύδνευ Αυστραλίας. Σήμερα το πρωί 1 Δεκεμβρίου 2010, άνοιξα την τηλεόρασή μου και πάτησα το πλήκτρο για το κανάλι της Ε.Ρ.Τ. και βγαίνει μια κοινοποίηση, η εξής:
“Λόγω απεργίας της Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ. το πρόγραμμά μας μεταβάλλεται από τις 06.00 της Τρίτης έως τις 06.00 της Τετάρτης, για την απόπειρα* συρρίκνωσης προσωπικού, για την μείωση των μισθών μας, και για την υπογραφή Σ.Σ.Ε.” (*των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, λέω εγώ, όπως λέει και η ελληνική λαϊκή παροιμία)
Διαβάζοντας αυτή την ανακοίνωση δεν παραξενεύτηκα, επειδή συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Καθότι την διαβάζω κάμποσες φορές τον χρόνο και κάθε χρόνο. Πέραν όμως των απεργιών, αρκετές μέρες τον χρόνο δεν βλέπουμε Ε.Ρ.Τ. λόγω τεχνικής βλάβης των εγκαταστάσεων, ή, του δορυφόρου, ή, ένεκα κάποιων εορτών. Πότε λοιπόν το ένα, πότε το άλλο, πότε το κάτι άλλο, το ποτήρι της Ε.Ρ.Τ. για τον απόδημο ελληνισμό είναι μισογεμάτο. Ε, τι να κάνουμε Ελλάδα είναι… λέω εγώ. Ενώ τα κρατικά κανάλια των άλλων χωρών δουλεύουν τα αφιλότιμα ρολόι, χωρίς τεχνικές βλάβες, χωρίς απεργίες,…χωρίς, χωρίς. Όμως το μονότονο συνεχούς καλού χωρίς ίχνος κακού είναι και ανιαρό εδώ που τα λέμε. ( όπως λέει και το σοφό γνωμικό: “Ουδέν καλό αμιγές κακού, και αντιστρόφως”)
Σύγχρονη με την προαναφερόμενη απεργία, η απεργία των ναυτεργατών. Αποτέλεσμα; Δέσανε τα πλοία στα λιμάνια. Ακινησία ανθρώπων, ντόπιων και ξένων τουριστών, αλλά και εμπορευμάτων από και προς λιμάνια. Στερήσεις και ταλαιπωρία στους ντόπιους κυρίως νησιώτες και στους ξένους τουρίστες μας. Μείωση του τουρισμού και η εξ’ αυτού μείωση εισοδήματος εν μέσω οικονομικής κρίσης. Στη περίπτωση αυτή οι ναυτεργάτες απεργοί ήταν αντιμέτωποι με τους πλοιοκτήτες. Η κυβέρνηση η οποία ήταν ανάμεσα διαπίστωσε ότι η συνεχιζόμενη απεργία θα απέβαινε άκαρπη, επειδή οι απεργοί δεν συμβιβάζονταν με τους πλοιοκτήτες. Έτσι η κυβέρνηση αποφάσισε την επιστράτευση των ναυτεργατών. Και φαίνεται πως καλώς έπραξε για το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή για το κοινωνικό συμφέρον όλων των Ελλήνων και της πατρίδας μας Ελλάδας.
Τρίτη και πρωταρχική απεργία και σύγχρονη με τις άλλες δύο, η πολυήμερη απεργία των εργατών αποκομιδής απορριμμάτων ( κοινώς: των σκουπιδιάρηδων). Εδώ η απεργία έχει να κάνει και με τη μύτη, λόγω της βρόμικης οσμής που αναδύεται από τα ποικιλώνυμα σκουπίδια. Έχει να κάνει και με το μάτι που αηδιάζει σαν αντικρίζει τις τρύπιες από τα τρωκτικά σακούλες, που εκθέτουν τα σιχαμερά στη θέα περιεχόμενά τους. Και δεν είναι μόνο η όσφρηση και η όραση που υποφέρουν. Είναι και η μόλυνση του περιβάλλοντος. Είναι και οι επιδημίες που μπορεί να κοστίσουν ακριβά σε χρήμα, αλλά και το χειρότερο σε ανθρώπινες ζωές. Πέραν όλων αυτών είναι και η δυσφήμηση της Ελλάδας, που την παρομοιάζει με τριτοκοσμική, αναρχούμενη και βρόμικη πόλη, και όχι μόνο. Που ανακόπτει την ροή τουρισμού και μαζί διακόπτει την εισροή συναλλάγματος και εισοδήματος, εν μέσω οικονομικής κρίσης και του τεράστιου υψηλότοκου χρέους, που καλείται να αποπληρώσει η πατρίδα μας στους ξένους δανειστές της.
Το οικτρό και βάρβαρο θέαμα των λόφων των σκουπιδιών επαναλαμβάνεται τρείς έως και τέσσερες φορές το χρόνο, καθότι οι απεργίες επαναλαμβάνονται κατά τακτά τρίμηνα διαστήματα.
Ίσως τα αιτήματα των απεργών να είναι δίκαια. Ίσως και όχι. Ίσως η κυβέρνηση να έχει άδικο, ίσως δίκιο.
Εκείνο που λείπει από τους απεργούς, μάλλον από τους συνδικαλιστικούς τους φορείς, και ίσως και από την κυβέρνηση, είναι η μετριοπάθεια και ο συμβιβασμός, σε όλες τις διεκδικήσεις των εργατών, σε όλους τους επαγγελματικούς τους κλάδους.
Ειδικά για την περίπτωση των σκουπιδιών λόγω της πολλαπλούς βλάβης που προκαλούν, οικονομικής, τουριστικής, πολιτιστικής, υγιεινής, και ασέβειας στο σύνολο του κοινωνικού συνόλου που δεν φταίει σε τίποτε να υπομένει και να υποφέρει, και μάλιστα για μια δημόσια υπηρεσία που την πληρώνει για να του παρέχεται. Σε αυτή λοιπόν ειδικά την περίπτωση η κυβέρνηση έπρεπε από την δεύτερη μέρα της απεργίας να διατάξει το στρατό που δεν έχει δουλειά εν καιρώ ειρήνης, να βγει με τα φορτηγά του και να τα περιμαζέψει, πριν μεγαλώσουν οι πολλαπλοί λόφοι σκουπιδιών σε βουνά από τόνους που θα κάνουν δυσκολότερη και πολυήμερη την αποκομιδή τους.
Για την κομμουνίστρια κυρία Αλέκα Παπαρήγα που ενθαρρύνει δικαίους και αδίκους απεργούς να συνεχίζουν πιο δυναμικά τις απεργίες τους, έχω να της πω δυο λόγια. Ξέρεις ότι δεν πρόκειται ποτέ το κόμμα σου να γίνει κυβέρνηση, είτε με εκλογές, είτε με επανάσταση. Αυτός είναι και ο λόγος που συντάσσεσαι με αερολογίες στους απεργούς. Αν όμως υποθέσουμε πως γίνεις κυβέρνηση, θα περιμένει τους απεργούς η εξορία, ή, ακόμη και ο φυσικός θάνατος δια αποκεφαλισμού της συνδικαλιστικής ηγεσίας τους.
