Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα Κοινωνιολόγος/ εγκληματολόγος.
Και ενώ το καλοκαίρι προχωρά και ενώ όλοι ψάχνουμε την ξενοιασιά μας σε δροσερές παραλίες κάποιοι συνάνθρωποί μας τραβάνε το δικό τους δρόμο. Βαδίζουν χαμένοι στα μονοπάτια του ξερονησιού της αμείλικτης κρίσης. Οι αυτοκτονίες και οι ξαφνικοί θάνατοι καθημερινοί πλέον στα δελτία ειδήσεων σε τέτοιο σημείο που σε λίγο καιρό θα μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους. Νέοι άνθρωποι τερματίζουν τις ζωές τους μην έχοντας να περιμένουν τα τίποτα, αλλά και ηλικιωμένοι που δεν αντέχουν να βλέπουν περιουσίες και κόπους μιας ζωής να χάνονται στον άνεμο.
Και εσύ σε κάποια παραλία, ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό, τσουρουφλίζεσαι από τον ήλιο για να πετύχεις το επιθυμητό βαθύ χρυσαφένια μαύρισμα. Το κύμα ηχεί σαν ωραία μελωδία στα αυτιά σου, μελωδία που χαλαρώνει τις αισθήσεις, μελωδία ευτυχίας. Ενώ και το ελαφρύ ζεστό αεράκι σε ξεκουράζει αφού έχεις την αίσθηση ότι ένα χάδι σε τυλίγει, χάδι της φύσης. Τι ωραία είναι η ζωή σκέφτεσαι, μακριά από προβλήματα. Ειδήσεις δε βλέπεις πλέον, δε θέλεις να χαλιέσαι αντικρίζοντας την πραγματικότητα.
Διακοπές αμέριμνες… και έχεις αποκοπεί από όλα εκείνα που σε βαραίνουν, που σε θυμώνουν που σε συνθλίβουν. Είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού και ξέρουμε ή μάλλον δεν έχουμε ιδέα τι μας περιμένει από το φθινόπωρο. Προσπαθούμε να χαρούμε το καλοκαίρι και το καταφέρνουμε με επιτυχία. Και μπράβο μας γι αυτό! Και όμως στα όνειρά μας… κάτι μας τυραννά. Ο ύπνος μας δεν είναι αμέριμνος. Τα όνειρά μας δεν είναι καλά.
Δύο κόσμοι υπάρχουν εκείνοι που χαίρονται την καρδιά του καλοκαιριού και εκείνοι που κινδυνεύουν καθημερινά να πάθουν έμφραγμα καρδιάς. Κανείς δε θέλει να σκεφτεί τι μας περιμένει στο μέλλον, κανείς δε θέλει να σκεφτεί τα χειρότερα. Κανείς δε θέλει να διαβάζει δακρύβρεχτα κείμενα στην καρδιά του καλοκαιριού. Όλοι θέλουν να ακούνε και να βλέπουν ευχάριστα και αισιόδοξα πράγματα. Πώς όμως να μη δεις την ανησυχία του κόσμου; Πώς να μη δεις τη νευρική οδήγηση, την αγένεια, το άγχος της καθημερινότητας; Τι να πεις σε κάποιον που δεν έχει ούτε τα βασικά για να επιζήσει; Τι να πεις σε κάποια παιδάκια που λόγω κρίσης δε θα δούνε καν το χρώμα της θάλασσας φέτος και θα πλατσουρίζουν σε μια πισίνα φουσκωτή κάπου στην αυλή ή στη βεράντα του σπιτιού τους;
Σαν κοινωνιολόγος μακάρι να έβλεπα και να έγραφα όλα τα ευχάριστα. Όμως δεν βλέπω κάτι τέτοιο, γιατί ακόμα και κάτω από τα χαμόγελα ή μειδίαμα των χειλιών διακρίνω μια ανησυχία για το μέλλει γενέσθαι. Και δεν μιλάω καν για γέλια που έχω καιρό να ακούσω. Ο κόσμος έμαθε πλέον να ζει μες στην ανησυχία του. Η αβεβαιότητα και η αναμονή έγιναν πλέον τρόπος ζωής. Η ζωή μας μοιάζει σα να βρισκόμαστε σε μια ουρά που περιμένουμε τη σειρά μας να δούμε λίγο φώς και μόλις νομίζουμε ότι πλησιάζουμε πάμε πάλι στο τέλος. Μόλις λέμε ότι ανασάναμε από τα χαράτσια κάτι άλλο προκύπτει να πληρώσουμε. Ζούμε στην εποχή του δώσε – δώσε και περίμενε για να πάρεις.
Ξέρω ότι κάποιοι θα με κατηγορήσουν ότι γράφω πεσιμιστικά και ότι τους χαλάω τη διάθεση καλοκαιριάτικα, μα για ποια διάθεση μιλάμε αυτή που έχασαν εδώ και καιρό και δεν το χουν καταλάβει; Τα δάκρυα όμως είναι τόσα λίγα για να σκεπάσουν την κατάντια μας. Καρδιά καλοκαιριού και η δική μας καρδιά επιζητά τρόπους διαφυγής και διασκέδασης. Οι τζίτζικες τραγουδάνε αμέριμνοι και οι μέρμηγκες σκέφτονται από τώρα το χειμώνα. Τελικά τι αξίζει στη ζωή αυτή; Να σαι ο τζίτζικας ή να σαι ο μέρμηγκας; Ότι και να σαι μικρή η διαφορά πλέον, γιατί τη σημερινή εποχή και τα μυρμήγκια για άλλους δουλεύουν , δουλεύουν για τους τζίτζικες!
Καρδιά καλοκαιριού… και η ζωή συνεχίζεται… Ακούστε τα τζιτζίκια που τραγουδάνε… κάτι έχουν να σας πουν:
τράβα μπρος και μη σε μέλλει
Κάποιος μέρμηγκας δουλεύει
Για να βγούμε από τη κρίση
Και ότι ήθελε προκύψει!
Μη χαλάς το καλοκαίρι
Ξέρεις τι σε περιμένει…
