Γράφει ο Νίκος Λυγερός*.
Αν μπορούσε ο καθένας μας να αντιληφθεί ότι η γενοκτονία είναι η σταύρωση ενός λαού, τότε θα ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να ανεχτεί οποιαδήποτε αμφισβήτηση και βέβαια άρνηση. Ενώ όταν παρουσιάζεται μόνο και μόνο ως μία νομική διεκδίκηση, η αναγνώριση της γενοκτονίας αφήνει αδιάφορους τους περισσότερους, διότι δεν κατέχουν τα ανάλογα εργαλεία κατανόησης και για την ποινικοποίηση της άρνησης. Οι περισσότεροι που δεν ξέρουν την αλήθεια την βλέπουν απλώς ως μία λογοκρισία. Και δεν έχουν ποτέ σκεφτεί και στις δύο περιπτώσεις, το μάθημα του Χριστού, ο οποίος αν και δίκαιος είχε απέναντί του την δικαιοσύνη της κοινωνίας που τον καταδίκασε. Τώρα βέβαια λένε ότι πιστεύουν δίχως να βλέπουν τις επιπτώσεις αυτής της επιλογής. Είναι δυνατόν λοιπόν να αφήσουν κάποιον να αμφισβητήσει τη σταύρωση; Είναι δυνατόν να θεωρούν ότι είναι λογοκρισία, όταν κάποιος λέει ότι πρέπει να μην τον βρίζουμε; Δεν ανήκουμε στους χώρους, όπου η πίστη επιβάλλεται με καταναγκαστικό τρόπο. Θέλουμε απλώς να υπάρχει ένας σεβασμός για τον αθώο δίκαιο. Όταν αντιληφθούμε όλοι μας ότι δεν θέλουμε τίποτα άλλο με την αναγνώριση της γενοκτονίας και με την ποινικοποίηση της άρνησης της γενοκτονίας, τότε ο αγώνας μας θα γίνει πιο αποτελεσματικός απ’ ό,τι είναι τώρα. Διότι ακόμα και οι αγωνιστές της αναγνώρισης της γενοκτονίας δεν συνειδητοποιούν πραγματικά την αξία του αγώνα τους. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι κοιτάζουν μόνο και μόνο τη δική τους γενοκτονία και βέβαια ξαφνιάζονται όταν έχουν να κάνουν με ανθρώπους που δεν είναι απόγονοι επιζώντων, γιατί δεν καταλαβαίνουν τον σκοπό. Είναι σαν να λένε ότι πρέπει να μιλάς αποκλειστικά αραμαϊκά, για να καταλάβεις τη θυσία του Χριστού και ότι αν δεν κατέχεις αυτή τη γλώσσα δεν μπορείς να συμπάσχεις και να πιστεύεις. Τα πράγματα είναι λοιπόν πιο απλά δίχως να είναι απλοϊκά. Το θέμα της γενοκτονίας δεν είναι μια αντιπαράθεση ούτε μια εκδίκηση. Είναι μια ανθρώπινη διεκδίκηση που έχει νόημα όταν πιστεύεις στην Ανθρωπότητα, αφού μια γενοκτονία είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας για την οποία θυσιάστηκε ο Χριστός. Αν το κατανοήσουμε, θα επινοήσουμε και το ρόλο μας αφού θέλουμε μόνο και μόνο να συνεχίσουμε το έργο του Χριστού μέσω των μαθημάτων του.
*Ο Νίκος Λυγερός είναι ο Έλληνας που κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ευφυΐας (IQ) στην κλίμακα Stanford-Binet, με 189 βαθμούς. Γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο, σύντομα όμως η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Γαλλία.
Ως ερευνητής κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής (βλέπε www.lygeros.org). Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στη Σχολή Στρατολογικού, στρατηγικός σύμβουλος, καθηγητής προικισμένων παιδιών, expert διερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιητής, επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, του μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας. Έχει ιδρύσει την οργάνωση “The Pi Society” στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμούς νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο.
Δημοσίευσε περισσότερα από 3600 άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας. Έχει ποιητικές συλλογές (“Πηγή ρωμιοσύνης”, “Φωτεινή νοσταλγία”, “Το χρώμα του αοράτου”, “Le souvenir du dragon”, “La croix du dragon”), σενάρια (“Οι σκιές του Πύργου”, “Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου”), κωμωδίες (“Autoreference”, “Alter Ego”, “Un Deux-pieces”), δράματα (“Les demiurges”, “Les chacals”, “Les toques noires”, “Les lumieres noires”, “Dialogues oublies”, “Ludwig”, “Οι χορδές του χρόνου”, “Cinq mouvements pour un silence,” “L’homme qui n’existait pas”, “Formidabiles Homines”, “O άνθρωπος χωρίς όνειρα”), τραγωδίες (“Ορέστης και Ηλέκτρα”, “Αχιλλέας και Πενθεσύλια”, “Οδυσσέας και Καλυψώ”), ορατόριο (“Προμηθέας και Αθηνά”), όπερα (“Ο Κένταυρος και ο Τιτάνας”), μυθιστορήματα (“Le chevalier sans armure”, “Τα τριάντα φιλιά του ήλιου”), διηγήματα (“Les Cameleons”, “Les condamnes a vivre”, “Sous l’olivier, le soleil”, “Revolutions Humaines”) και δοκίμια (“Leonardo da Vinci: Le genie universel”, “Νοητική Στρατηγική”, “Pensee strategique europeenne”, “Elements de strategie contemporaine”, “Humanitas et Tempus”, “Codex”, “Νοητική Γεωστρατηγική”).
