Γράφει ο Νίκος Λυγερός.

Είναι σπάνιο να εξετάζουμε την πολεμολογική αξία του Ελληνισμού, ενώ γνωρίζουμε όλοι πόσο σημαντικό ήταν στο πνεύμα. Ο Ελληνισμός δεν θεωρεί ότι η ειρήνη είναι κάτι το φυσιολογικό και γι’ αυτό το λόγο ήταν και είναι πάντα σε ετοιμότητα. Δίνει μια τεράστια σημασία στους δικούς του, διότι ξέρει ότι είναι ελάχιστοι και για να παραμείνουν ζωντανοί πρέπει να γίνουν σπάνιοι. Αυτό το αντιλαμβανόμαστε και από την αρχαία εκπαίδευση. Κι αν μερικές φορές την διαχωρίζουμε είναι απλώς διότι απλοποιούμε μια ολότητα και την εκφυλίζουμε σε ειδικά μέρη δίχως να αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχουμε πια μια σφαιρική εικόνα. Δίνουμε έμφαση στις διαμάχες και δεν βλέπουμε την ποικιλία. Δίνουμε έμφαση στους προδότες και δεν βλέπουμε τους ήρωες. Ενώ μια από τις πρώτες δημιουργίες του Ελληνισμού είναι ο ηρωισμός και αυτό έγινε σε τέτοιο βαθμό που σχεδόν ταυτίζονται ως έννοιες για ξένους παρατηρητές. Έτσι ο Ελληνισμός προώθησε την ιδέα της άμυνας και μέσω αυτής της αντίστασης και της θυσίας. Διότι δεν βασίζεται στον επεκτατισμό και αντίθετα μάχεται και παλεύει με όλες του τις δυνάμεις εναντίον του. Έτσι ο Ελληνισμός πολεμολογικά έδωσε το παράδειγμα και σε άλλους λαούς που θεωρούσαν ότι έπρεπε να υποκύψουν μπροστά στους ισχυρότερους. Άλλα πόσοι έχουν αντιληφθεί ότι δίχως τον Ελληνισμό, η Ευρώπη θα ήταν μια απλή προέκταση της Ασίας. Πόσοι έχουν καταλάβει ότι όλη η Ευρώπη είναι στην ουσία μια στρατηγική γωνιά. Στον χώρο των αξιών ο Ελληνισμός γέννησε τον Ουμανισμό και επειδή ο τελευταίος αποδέχτηκε ότι ήταν προέκταση έγινε ένα θετικό αξιακό σύστημα για όλη την Ανθρωπότητα. Στον τομέα της στρατηγικής το ίδιο ισχύει για τον Ευρωπαϊσμό μόνο που αυτό δεν έγινε αντιληπτό από όλους. Ενώ όταν οι Έλληνες μετατρέπονται σε Ακρίτες της Ευρώπης όλοι καταλαβαίνουν την σημασία του ρόλου τους. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε και εμείς οι Έλληνες, πριν μετατραπούμε όλοι σε ραγιάδες λόγω μιας ανατολίστικης τάσης. Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ στις επάλξεις, διότι ο Ελληνισμός είναι ένα μέτωπο καθαρό σαν το μάρμαρο, βαρύ σαν το φως, σκληρό σαν το θάρρος. Η αξία μας προέρχεται από τη νοημοσύνη και τη στρατηγική που δεν εγκαταλείπουν τίποτα ακόμα και σε άνισους πολέμους, διότι είμαστε το πνεύμα και η τέχνη.

 

*Ο Νίκος Λυγερός είναι ο Έλληνας που κατέχει τον υψηλότερο δείκτη ευφυΐας (IQ) στην κλίμακα Stanford-Binet, με 189 βαθμούς. Γεννήθηκε το 1968 στο Βόλο, σύντομα όμως η οικογένειά του μεταφέρθηκε στη Γαλλία.

Ως ερευνητής κατέχει διάφορα παγκόσμια ρεκόρ στους τομείς της άλγεβρας, της θεωρίας αριθμών και της συνδυαστικής (βλέπε www.lygeros.org). Είναι επισκέπτης καθηγητής στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, στη Σχολή Εθνικής Άμυνας, στην Αστυνομική Ακαδημία, στη Σχολή Πολεμικής Αεροπορίας, στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας και στη Σχολή Στρατολογικού, στρατηγικός σύμβουλος, καθηγητής προικισμένων παιδιών, expert διερμηνέας και μεταφραστής στα γαλλικά δικαστήρια, συγγραφέας, σκηνοθέτης, ποιητής, επιστημονικός σύμβουλος του Υπουργείου Παιδείας και του Συνδέσμου φίλων Καραθεοδωρή που έχει στόχο την ανάδειξη της επιστημονικής μορφής του Κωνσταντίνου Καραθεοδωρή, του μεγαλύτερου μαθηματικού της σύγχρονης Ελλάδας. Έχει ιδρύσει την οργάνωση “The Pi Society” στην οποία για να εγγραφεί κάποιος πρέπει να έχει IQ 176 και πάνω, βαθμούς νοημοσύνης που σύμφωνα με στατιστικές αντιστοιχεί σ’ έναν άνθρωπο στο εκατομμύριο.
Δημοσίευσε περισσότερα από 3600 άρθρα πάνω σε θέματα φιλοσοφίας, νοημοσύνης, εκπαίδευσης, μαθηματικών, φυσικής, μυθολογίας, θρησκείας, ιστορίας, αρχαιολογίας, κινηματογράφου, ζωγραφικής, μουσικής, πολιτικής, κοινωνιολογίας, στρατηγικής, management, οικονομίας. Έχει ποιητικές συλλογές (“Πηγή ρωμιοσύνης”, “Φωτεινή νοσταλγία”, “Το χρώμα του αοράτου”, “Le souvenir du dragon”, “La croix du dragon”), σενάρια (“Οι σκιές του Πύργου”, “Στο σταυροδρόμι του γαλάζιου”), κωμωδίες (“Autoreference”, “Alter Ego”, “Un Deux-pieces”), δράματα (“Les demiurges”, “Les chacals”, “Les toques noires”, “Les lumieres noires”, “Dialogues oublies”, “Ludwig”, “Οι χορδές του χρόνου”, “Cinq mouvements pour un silence,” “L’homme qui n’existait pas”, “Formidabiles Homines”, “O άνθρωπος χωρίς όνειρα”), τραγωδίες (“Ορέστης και Ηλέκτρα”, “Αχιλλέας και Πενθεσύλια”, “Οδυσσέας και Καλυψώ”), ορατόριο (“Προμηθέας και Αθηνά”), όπερα (“Ο Κένταυρος και ο Τιτάνας”), μυθιστορήματα (“Le chevalier sans armure”, “Τα τριάντα φιλιά του ήλιου”), διηγήματα (“Les Cameleons”, “Les condamnes a vivre”, “Sous l’olivier, le soleil”, “Revolutions Humaines”) και δοκίμια (“Leonardo da Vinci: Le genie universel”, “Νοητική Στρατηγική”, “Pensee strategique europeenne”, “Elements de strategie contemporaine”, “Humanitas et Tempus”, “Codex”, “Νοητική Γεωστρατηγική”).

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ