Το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Βερολίνου προσκαλεί εσάς και τους φίλους σας στα εγκαίνια της εκθέσεως, της Λίνας Μπέμπη και του Ingbert Brunk. Τρίτη, 12 Μαρτίου 2013, ώρα 20:00 έως 22:00 στο Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού Βερολίνου Wittenbergplatz 3 A, 10789 Berlin.
Διάρκεια της εκθέσεως: 13 Μαρτίου έως 18 Απριλίου 2013. Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα έως Παρασκευή από 10:00 έως 16:00.
Όταν η δωρική «ευλάβεια» των μαρμάρινων, λιτών μορφών του Ingbert Brunk συναντά την μεταφυσική «διαφάνεια» των ψευδαισθησιακών κόσμων της Λίνας Μπέμπη, η ένωση των αντιθέσεων οδηγεί σε μια διαλεκτική σχέση, στην κατάργηση των ορίων μεταξύ ζωγραφικής και γλυπτικής, σε μια συνάντηση όπου τόσο ο πλασματικός όσο και ο πραγματικός χώρος κινούνται όχι μόνο σε μία αλλά σε πολλές χρονικότητες. Χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικά υλικά, το χαρτί και το μάρμαρο, οι δυο καλλιτέχνες δημιουργούν δυνητικά τοπία, όπου το «ορατό» και το «αόρατο» συνυπάρχουν ιδανικά και η διάσταση του χρόνου ακροβατεί ανάμεσα στην αίσθηση ονείρου-εφιάλτη, παρελθόντος – μέλλοντος.
Στα σχέδια και τις τρισδιάστατες εγκαταστάσεις η Λίνα Μπέμπη αποτυπώνει στιγμές, διαχειρίζεται τον χρόνο σαν να ήταν αιώνιος. Οι λεπταίσθητες κατασκευές, η εμμονή στην τέχνη του εργόχειρου, η ανάμνηση και το φαντασιακό, οι μορφές που θυμίζουν αρχαία ειδώλια αλλά και παιδικά παιχνίδια διερευνούν τα όρια ανάμεσα στο οικείο και το ανοίκειο, το συλλογικό ασυνείδητο και την προσωπική μνήμη, το εύθραυστο και το στέρεο. Αν και δεν υπάρχει αφηγηματικότητα, οι ονειρικοί χώροι μοιάζουν να έχουν τη δική τους ιστορική μνήμη, το δικό τους συναίσθημα λύπης, απόγνωσης ή μοναξιάς, χωρίς όμως να φτάνουν στον απόλυτο μεταφυσικό μηδενισμό. Η Λίνα Μπέμπη διαγράφει στοχαστικά την πατίνα του χρόνου και η σιωπή γίνεται ίχνος.
Και στο έργο του Ingbert Brunk κομμάτια της μνήμης γίνονται γλυπτικές οντότητες, το εφήμερο αποκτά ίχνος και πλαστικότητα. Ο καλλιτέχνης δεν αντιγράφει τη φύση, την εφευρίσκει από την αρχή μέσα από την ύλη. Αντλεί την έμπνευση του από τον φυσικό κόσμο και συνθέτει με υπολογισμένη μαθηματική ακρίβεια γεωμετρικές δομές από το ίδιο το μάρμαρο της Νάξου. Εκεί ανατρέχει για να αναζητήσει το ουσιώδες και διαχρονικό, το συνολικό και το θεμελιώδες. Διερευνά τη μεταφορική γλώσσα του υλικού και τις εντάσεις που δημιουργεί το υλικό αντικείμενο μέσα στον χώρο. Η αποφασιστικότητα της χειρονομίας εντείνει την κατάσταση που προκύπτει μεταξύ σταθερού και αστάθειας, συγκεκριμένου και αφηρημένου, συμπαγούς και εύθραυστου.
Στη λογική του μοντερνισμού και των μεγάλων γλυπτών του 20ου αιώνα Henry Moore και Barbara Hepworth τα μέρη του συνόλου της ύλης γίνονται μεταφορά του τοπίου.
Τόσο το έργο της Λίνας Μπέμπη όσο και το έργο του Ingbert Brunk είναι δίκτυα επικοινωνίας, ίχνη και δαίμονες μιας τρισδιάστατης ζωής, κελεύσματα αναμνήσεων του παρελθόντος ή επιθυμίες που καταφθάνουν από τη σφαίρα του μέλλοντος. Η στιγμή είναι η μοναδική πραγματικότητα του χρόνου, γράφει ο Gaston Bachelard στη μελέτη του „Η Εποπτεία της Στιγμής“. «Για να απαρτιστεί μια πλήρης ανάμνηση, χρειάζεται η ανάμνηση των στιγμών».
Die Griechische Kulturstiftung Berlin lädt Sie und Ihre Freunde herzlich ein
zur Eröffnung der Ausstellung
“Die Materie berührt den Schatten”
mit Werken von Lina Bebi und Ingbert Brunk.
Dienstag, 12. März 2013, von 20.00 bis 22.00 Uhr
in der Griechischen Kulturstiftung Berlin
Wittenbergplatz 3 A (2. OG), 10789 Berlin
Ausstellungsdauer: 13. März bis 18. April 2013
Öffnungszeiten: Mo. bis Fr. 10.00 bis 16.00 Uhr
Wenn die dorische „Ehrfurcht“ der marmornen schlichten Formen von Ingbert Brunk auf die metaphysische „Transparenz“ der illusionistischen Welten von Lina Bebi trifft, führt die Vereinigung der Kontraste zu einer dialektischen Beziehung, zur Aufhebung der Grenzen zwischen Malerei und Bildhauerei, zu einer Zusammenkunft, bei welcher sowohl der fiktive als auch der reale Raum sich nicht nur innerhalb einer, sondern mehrerer Zeitlichkeiten bewegt. Unter Verwendung sehr unterschiedlicher Materialien, des Papieres und des Marmors, erschaffen die zwei Künstler potenzielle Landschaften, in denen das „Sichtbare“ und das „Unsichtbare“ in einer idealen Weise koexistieren und sich die Zeitdimension zwischen dem Gefühl des Traumes und des Alptraumes, zwischen der Vergangenheit und der Zukunft in einem Balanceakt befindet.
In den Zeichnungen, in den dreidimensionalen Installationen veranschaulicht Lina Bebi Augenblicke, verwaltet die Zeit, als würde sie ewig andauern. Die delikaten Konstruktionen, die Beharrlichkeit auf die Kunst des Handwerks, die Erinnerung und die Vorstellung, die an antike Idole, aber auch an Kinderspielzeug erinnernden Figuren prüfen durch Suchen die Grenzen zwischen dem Vertrauten und Unvertrauten, dem kollektiven Unbewusstsein und dem persönlichen Gedächtnis, dem Zerbrechlichen und dem Soliden. Wenngleich keine Narrativität vorhanden ist, scheinen die onirischen Räume ihr eigenes historisches Gedächtnis zu haben, ihr eigenes Gefühl der Trauer, der Verzweiflung oder der Einsamkeit, ohne dabei noch zu dem absoluten metaphysischen Nihilismus zu gelangen. Lina Bebi zeichnet kontemplativ eine Art zeitliche Patina, und das Schweigen wird zur Spur.
Auch im Werk von Ingbert Brunk werden Teile der Erinnerung zu skulptorischen Entitätswesen, das Ephemere erhält Spuren und Plastizität. Der Künstler kopiert die Natur nicht, er erfindet sie von Anfang an durch die Materie. Er schöpft seine Inspiration aus der Naturwelt und komponiert mit dem Marmor aus Naxos geometrische Strukturen mittels durchkalkulierter mathematischer Genauigkeit. Dorthin sucht er Zuflucht, um das Wesentliche und das Zeitenthobene, das Gesamte und das Grundlegende zu suchen. Er durchforscht die metaphorische Sprache des Materials und die Spannungen, die das materielle Objekt in dem Raum erzeugt. Die Entschiedenheit der Geste verstärkt den Zustand der zwischen Stabilität und Instabilität, Konkretem und Abstraktem, Kompaktem und Zerbrechlichem entsteht. Nach der Logik des Modernismus und der großen Bildhauer des 20. Jahrhunderts Henry Moore und Barbara Hepworth werden die Teile des Ganzen zur Metapher der Landschaft. Sowohl das Werk von Lina Bebi als auch das von Ingbert Brunk sind Kommunikationsnetze, Spuren und Dämonen eines dreidimensionalen Lebens, Aufforderungen von Erinnerungen der Vergangenheit oder Wünsche, die aus der Sphäre der Zukunft stammen. Der Augenblick ist die einzige Wirklichkeit der Zeit, schreibt Gaston Bachelard in „Die Intuition des Augenblicks“. „Damit sich eine gesamte Erinnerung ergibt, ist die Erinnerung der Augenblicke notwendig.“
