(Η Γενοκτονία των Ελλήνων. Έκδοση στην Ισπανική Γλώσσα).
Μετάφραση: Daniel Cruces Perez.
Η γενοκτονία αποτελεί ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας του οποίου η καταδίκη (θα) πρέπει να είναι καθολική, ενώ το χρονικό διάστημα, όσο μεγάλο και να είναι αυτό, που περνά, δε θα πρέπει να μειώνει στο ελάχιστο το έγκλημα και την ευθύνη αυτών που το διέπραξαν.
Ο 20ος αιώνας αποτελεί αναμφισβήτητα μία φάση όπου το έγκλημα της γενοκτονίας εμφανίστηκε και επανεμφανίστηκε συνεχώς και με μεγάλη συχνότητα. Η γενοκτονία των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των Ελλήνων, το Ολοκαύτωμα, υπήρξαν πράξεις από ανελεύθερα καθεστώτα που παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, αφαιρώντας εκατομμύρια ζωές και εξαφανίζοντας ιστορία και πολιτισμό χιλιάδων ετών.
Είναι γεγονός ότι μετά τη βίαιη εκδίωξη του Ελληνισμού και την έλευση των υπολειμμάτων αυτού του ιδιαίτερου και πλούσιου κομματιού του ελληνικού έθνους στον ελλαδικό χώρο, το ζήτημα της Γενοκτονίας του έμεινε στο περιθώριο. Η πρώτη περίοδος της προσφυγιάς και οι τεράστιες δυσκολίες που υπήρξαν, μαζί με την πολιτική της ελληνοτουρκικής φιλίας και της λήθης που ακολουθήθηκε δεν επέτρεψαν να αναδειχθεί τόσο ο πολιτισμός και η ιστορική του διαδρομή.
Όλα αυτά μέχρι πολύ πρόσφατα όταν το δικαίωμα στη μνήμη προβλήθηκε ως κεντρικό αίτημα, μαζί με το δικαίωμα στη γνώση, στην ιστορία, στην αναφορά στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, παράλληλα με το ζητούμενο της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Αυτή που για διάφορους, εν πολλοίς γνωστούς λόγους οι οποίοι σχετίζονται με τις εγχώριες και ξένες πολυποίκιλες δεσμεύσεις και συμφέροντα, δεν προχώρησε, αφού σημειώθηκε μία ομολογουμένως προκλητική αδιαφορία του ελληνικού κράτους, ενώ οι κινήσεις του ελλαδικού συστήματος απονοενεχοποιούν την Τουρκία, τιμώντας τον πρωτεργάτη του εγκλήματος. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός ότι από το 1994 που ψηφίστηκε το σχετικό νομοσχέδιο για την καθιέρωση της ημέρας μνήμης της γενοκτονίας, το ελλαδικό θεσμικό σύστημα και πολιτική τάξη, συνεχίζει να αδιαφορεί για την διεθνοποίηση του εγκλήματος και αρκετές φορές παρεμποδίζει τις σχετικές προσπάθειες; Μάλιστα αυτά συμβαίνουν την περίοδο κατά την οποία πολιτικοί, κυβερνήτες, βουλευτές, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες και ερευνητές, σε όλον τον κόσμο έχουν πειστεί για την τέλεση του εγκλήματος και εκδίδουν σχετικές αναγνωρίσεις και ψηφίσματα.
Το βιβλίο για τη Γενοκτονία των Ελλήνων, το πρώτο στην Ισπανική γλώσσα, αποτελεί συμβολή στην προσπάθεια ανάδειξης ενός ζητήματος της γενοκτονίας των Ελλήνων, ζήτημα το οποίο έμεινε στο περιθώριο για λόγους και συμφέροντα έξω από την ιστορική αλήθεια και τη δικαιοσύνη και θέλει να συνεισφέρει στην μεγάλη προσπάθεια που γίνεται σε όλον τον κόσμο για την διεθνοποίηση του μαζικού εγκλήματος.
Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες και στα παιδιά που δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας, αποτελώντας μία ιδιαίτερη πτυχή του μαζικού εγκλήματος ενάντια στους Έλληνες. Αυτό που ονομάστηκε δολοφονία του μέλλοντος, τη δολοφονία της συνέχειας του έθνους με την εκκαθάριση των γυναικών και των παιδιών.
****************
Ο Θεοφάνης Μαλκίδης γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη από γονείς πρόσφυγες από την Αδριανούπολη της Ανατολικής Θράκης. Είναι διδάκτωρ κοινωνικών επιστημών και είναι μέλος της Διεθνούς Ένωσης Ακαδημαϊκών για τη Μελέτη των Γενοκτονιών η οποία το 2007 αναγνώρισε, μετά από ψηφοφορία μεταξύ των μελών της, τη Γενοκτονία των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων.
Έχει πραγματοποιήσει παρεμβάσεις για το ζήτημα της Γενοκτονίας, εκτός και εντός Ελλάδας και για τη δραστηριότητά του έχει βραβευθεί από φορείς, τόσο στο εσωτερικό όσο και το εξωτερικό.
Το 2009 μίλησε στην πρώτη εκδήλωση των προσφυγικών σωματείων για τη Γενοκτονία έξω από το κτίριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, ενώ το 2010, προσκλήθηκε από τη Δημοκρατία της Αρμενίας, για να μιλήσει στο Διεθνές Συνέδριο για τη Σύμβαση για την Πρόληψη και την Καταστολή του Εγκλήματος της Γενοκτονίας.
Το 2009 πραγματοποίησε τις συνομιλίες με την αρμόδια επιτροπή του ιδρύματος που είναι υπεύθυνο για τη λειτουργία της ελεύθερης διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας γουικιπιντία, το οποίο έδωσε την άδεια λειτουργίας της γουικιπιντία στην ποντιακή διάλεκτο (http//pnt.wikipedia.org.)
Επιμελήθηκε το διδακτικό εγχειρίδιο για τη «Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» στην αγγλική γλώσσα (έκδοση Σύλλογος Ποντίων Σικάγο «Ξενιτέας») και το μετέφρασε και στην ελληνική.
Μεταξύ των κειμένων του είναι τα εξής: «Η πολιτική της Ελλάδας και της Τουρκίας για τη Θράκη, μετά την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ», «Η γενοκτονία των Αρμενίων», «Η Γενοκτονία των Ελλήνων»
Τα κείμενα του Θ. Μαλκίδη έχουν μεταφρασθεί στην αγγλική, γαλλική, ιταλική, ισπανική, ρωσική, τουρκική, βουλγαρική, αρμενική και αλβανική γλώσσα.
Theofanis Malkidis
El Genocidio Griego
Traducción: Daniel Cruces Perez
Los Griegos del Imperio Otomano, en el Ponto (Mar Negro), Tracia, Asia Menor, Capadocia, son una parte especialmente significativa de los griegos fuera de Grecia, la cual después de una existencia continuada en esta zona particular, fue forzada a abandonarla mediante medios violentos. La contribución indiscutible de los griegos al estatus cultural, político, financiero y social de esta área se ha superpuesto muy frecuentemente a la realidad local y se ha esparcido también a otras localidades.
El renacimiento de los Griegos del Imperio Otomano coincidió con la prosperidad demográfica de la población y el deseo general de libertad, que fue más fuerte en el dominio europeo. Al mismo tiempo, durante el siglo 19, a pesar de que las reformas en el estado otomano sólo se implementaron parcialmente, el pueblo griego tuvo la capacidad de tomar ventaja de ellas.
El siglo 20 fue el máximo de la “primavera” de los Griegos, el Renacimiento de la vida social, financiera y educativa en el Ponto, Tracia y Jonia-Asia Menor, sin embargo la situación interna (los Jóvenes Turcos) y subordinada a ella la externa (las guerras Balcánica y Mundial) influyeron sobre su nuevo estatus. El pueblo Griego no sólo era tratado institucionalmente como ciudadanos de clase inferior, sino que su presencia era un obstáculo importante en la implementación de los planes racista-chauvinistas de los Jóvenes Turcos y los kemalistas, o seguidores de Mustafá Kemal (“Attaturk”, o “padre de los turcos”, en esta lengua). Las persecuciones que comenzaron poco después del inicio de la Primera Guerra Mundial, aumentaron durante la guerra, y continuaron hasta culminar después de 1919, cuando Mustafá Kemal adquirió el poder de-facto en el vacilante estado otomano.
Las persecuciones, que entonces se volvieron genocidio, fueron el momento más trágico en la vida del Ponto, Tracia y Jonia-Asia Menor, y 1’000’000 de Griegos, de una población Griega total de más de 2’600’000 (censo de 1914) perdieron sus vidas.
El Genocidio Griego es uno de los mayores crímenes contra la humanidad que aún permanece sin castigo, visto que una parte importante de la nación griega que habitaba en los territorios del estado otomano fue asesinada.
Los Griegos que sobrevivieron, fueron exiliados en condiciones inhumanas, con el objetivo de su exterminio total, y miles fueron convertidos al islam y permanecieron en Turquía, mientras que los que escaparon a este asesinato en masa se volvieron refugiados por todo el planeta. La mayor parte se podía encontrar en Rusia y la Unión Soviética, y en Grecia, y posteriormente en Alemania, los EUA, Canadá y Australia. Han sido necesarios muchísimos años para que pidiesen recuperar su identidad y memoria históricas. El asesinato masivo de los griegos del Ponto, Tracia y Jonia-Asia Menor fue un crimen innegable, un crimen que el mundo entero conoció después de un período inicial de silencio. Turquía, los Jóvenes Turcos y los kemalistas organizaron e implementaron el genocidio de las poblaciones griegas nativas, desde 1914 hasta 1923.
Aún así, el estado turco niega el Genocidio de estas poblaciones y distorsiona la realidad al tratar de librarse de su gran responsabilidad. La política de reacción de Turquía frente al tema del genocidio contra las poblaciones indígenas continuamente usa la misma excusa: la amenaza griega y armenia contra el Imperio Otomano, el estado de los Jóvenes Turcos, y el orden establecido por Mustafá Kemal.
Consecuentemente, los Griegos, Armenios, Asirios y otros, desde 1908 hasta 1924 sufrieron el exterminio y persecuciones. De esta forma se cometieron el asesinato en masa y el desarraigo de las poblaciones históricas de su tierra natal. Esa fue de hecho la “solución final” para el problema griego y armenio. Fue la “solución final”, fueron los primeros genocidios del siglo 20, y como no hubo ningún tipo de castigo, fueron seguidos por el Holocausto. “Quién recuerda a los Armenios?”, dijo Hitler mientras planeaba su propia “solución final”, y fue él mismo quien reveló el tema del Genocidio Griego, solo para evitarlo posteriormente en Constantinopla, Imbros, Ténedos y Chipre.
Casi un siglo después, la política turca de negación del genocidio no ha cambiado en nada, al menos en lo que concierne a los políticos y gobiernos turcos, aunque en los últimos años cada vez más personas en Turquía tratan de denunciar la verdad histórica.
El estado actual no permite que estas opiniones disidentes sean oídas, o tiende a criticarlas o suprimirlas por todos los medios posibles, como el asesinato del periodista Armenio Hrant Dink en el 2007.
“La lucha de la humanidad contra cualquier imposición es la lucha de la memoria contra el olvido”, escribió el famoso autor checo Milan Kundera. Y está totalmente en lo cierto: aunque muchas personas, que no están relacionadas con la humanidad, ignoran los crímenes históricos por razones políticas, financieras y de otros tipos, la humanidad está obligada a enfrentarse a ellas con todas sus fuerzas. Al pasar el tiempo, esto no será más un obstáculo para los griegos y para los pueblos democráticos a lo largo y ancho del mundo, y definitivamente también en Turquía. Todos estos pueblos no olvidarán ni abandonarán esta lucha, porque saben que más tarde o más temprano llegará el momento en que sea impensable negar el Genocidio de los Griegos, y la batalla de la memoria contra el olvido será resuelta. Sólo entonces los pueblos vivirán pacíficamente, verdaderamente hermanados y en amistad, y la luz habrá derrotado a la oscuridad.
*************
Theofanis Malkidis PhD, es enseñanza en el departamento del lenguaje, de la literatura y de la cultura de los países del Mar Negro, universidad de Thrace, Grecia.
El suyo investiga refiere a Genocidio y a asuntos internacionales en los Balcanes y en el Mar Negro.
Theofanis Malkidis
El Genocidio Griego
Translation : Daniel Cruces Perez
1. Introduction: History
The Greeks who live in Black Sea or Pontus-Greek word for “sea”- Asia Minor, Thrace, Kappadokia, in former Ottoman Empire, today Turkey is an especially significant part of the Greeks outside Greece, which after a long-term existence in this particular area, was forced to abandon it through violent means.
The persecutions which started soon before the beginning of the World War I from the Young Turks were increased during this war, and they continued as well as culminated after 1919, when Mustafa Kemal acquired the de facto authority in the tottering Ottoman state. The persecutions, which then developed into genocide, were the most tragic moment and 1.000.000 Greeks lost their lives. The Greek genocide is one of the biggest crimes against humanity which still remains unpunished, since an important part of the Greek nation which inhabited the territories of the Ottoman state were murdered. The Greeks who survived, were exiled under inhumane conditions, which had targeted to its total extermination, thousands were converted to Islam and remained in Turkey, while the remains of this mass murder became refugees in the whole world.
Most of them were found in Russia and the former Soviet Union, in Greece, and later in Germany, in the USA and Canada, in Australia. A great number of years have been essential for their identity and memory to recover. The massive assassination of the Greek people was undeniably a crime which was committed, a crime which after a certain period of silence became known in the entire world. Turkey, the Young Turks and the supporters of Mustafa Kemal from 1914 to 1923 organized and implemented the Genocide of the indigenous Greeks, Armenians, Assyrians.
Yet, the Turkish state denies the genocide of these populations and distorts reality while trying to deny its major responsibilities. The reaction policy of Turkey about the matter of the genocide against the indigenous populations continually uses the same excuse: the Armenian and Greek threat against the Ottoman empire, the state of the Young Turks and the established order of Mustafa Kemal. Consequently, due to this, the Armenians, the Greeks, the Assyrians and others, from 1908 to 1924 experienced the extermination and persecutions. In this way the massive crime and the uprooting of historical populations from their mother country were committed. That was actually the ‘final solution‘ for the Armenian and Greek issue. It was the ‘ final solution ‘ , the first genocides of the 20th century and as there had been lack of punishment, the Hebraic holocaust then followed. ‘ Who remembers the Armenians ‘ Hitler had said while planning his own ‘ final solution ‘ and who revealed the matter of the Greek holocaust to avoid the continuity in Constantinople, Imvros, Tenedos, Cyprus, Pontus?
Nearly one century later, the Turkish policy of the genocide denial has not changed at all as far as the Turkish politicians and governments are concerned, although in the last years more and more people in Turkey attempt to state the historical truth.
This status does not allow these different opinions to be heard openly or tends to criticize them or suppress them with every possible means, such as the assassination of the Armenian journalist Hran Dink in 2007.
However, it seems that violence cannot silence the truth completely. ‘The struggle of the humanity against any imposition is the struggle of memory against oblivion’, wrote the well-known Czech writer Milan Kountera. And he is absolutely right: although many people, who are not related to humanity, ignore the historical crimes because of their political, financial and other reasons, humanity is obliged to strive against these with all its powers. As time goes by, this will not be an obstacle for the new generations of the Greeks and of all the democratic people throughout the world and definitely in Turkey. All these people will not forget and will not abandon this struggle, because they know that sooner or later the time will come that it will be unthinkable to deny the genocide of the Greeks and the battle of memory struggling against oblivion will be resolved. Only then, all the populations will live peacefully, truly twinned and in friendly terms, and light will have defeated darkness.
2.The Greek Genocide
The decision for the genocide was taken by the Young Turks (Cemal, Enver and Talat pasha) in 1911, was put into practice during the World War I and was completed by Moustafa Kemal (1919 – 1923).
The persecutions were originally appeared in the form of cases of violence, destruction, deportations and exiles. Soon though, they became better organized and extensive and turned massively against the Greeks (against the Armenians).
The first phase of the Genocide of the Greeks is traced in 1908 and lasts until the beginning of World War I, when the Eastern issue, the rise of the Young -Turks in powerful positions in the ottoman empire, the Balkan Wars and Germany’s assistance as a strategic ally of the Ottoman state, created the right conditions for the initiating the expulsions of the Thracian Greeks. During that period, there are no longer declarations by the Young- Turks about fair and equal treatment of all in the state, on the contrary the Greeks are to be exterminated. Major part in this extermination has the “Special Organization”, which, having a para-military structure, makes the Greeks and the Armenians a target.
The second period started in 1914, when the conflicts that arose during World War I, promoted the genocidal policies. The Young -Turk government orders a number of actions taken in order to further continue the extermination of the Greeks, together with the genocide of the Armenians.
The period 1919-1923 is the third, last and more intense face of the genocide, as the establishment of Mustafa Kemal (Attaturk) in the interior of the Ottoman state which is coincident with the establishment of the Soviet Union and the aid provided towards the nationalistic movement of Kemal, as well as the change of course in the exterior policy affairs of the great European forces.
The Young-Turks, and Kemalist authorities pre-planned and realized the genocide. The orders for the deportations of the Greek populations to Kurdistan, Syria and elsewhere, either in the form of governmental decisions, either as a bill of the National Assembly, such as 1041 of the 12th June 1921 and 941 of the 16th June in the same year, had been signed both by the Young-Turks and Kemal himself.
Consequently until 1923, the Young-Turks and the Kemalists, having taken harsh measures against the Greeks, through the means of expel, rape, slaughtering, deportations and hangings, exterminated hundreds of thousands of Greeks.
Among the victims of the genocide there was a great number of women and children, groups of the Greek population that consisted a particular plan of the extermination plan.
This can be verified through the reports and documentations of the foreign ambassadors, consuls, embassies, and others, where one can find references on the acts of slaughtering and brutality.
The Genocide forced the surviving Greeks, to abandon their homeland. The final chapter of this mass murder deals with the forcible removal of the survivors from their homeland. With the treaty referring to the population exchange, signed both by Greece and Turkey in 1923, the uprooting of the Greeks from their land is completed, closing the issue of one of the bloodiest mass murders in the history of mankind.
After 27 centuries of presence, prosperity and contribution of a historical nation, the Greeks of Thrace, Pontus, Asia Minor, Cappadocia, abandoned the land of their ancestors, their homes, churches, graves, a culture of world wide appeal.
The Greeks from former Ottoman Empire, nowadays in Greece, in the U.S.A., in Canada, in Australia, in Europe, and throughout the world wants justice to be attributed in the name of their ancestors that were murdered during the genocide from the Ottoman State. A genocide that consists part of a greater crime committed against that cost the life of 1.000.000 Greeks and more than 1.220.000 Greeks became refugees
3. The Epilogue (?)
The presence of Greeks in Thrace, Pontus, Asia Minor, Cappadocia, after the Ottoman domination over this region, the Greek influence and their contribution to various cultural achievements were threatened. The authority system and the government, the discriminations against the Christians, the conditions of the financial and political life threatened the continuity of the Greeks in the region.
With the creation of the Young Turks group in the ottoman state, a nationalistic ideology appeared and consolidated, and with the domination of power in 1908, there was a desire for the Christian populations to become extinct, a dream which came true during World War I, the Greeks were a central target.
When the Armenian Genocide was about to end, it was time for the Greeks to be exterminated by the same means: massacres, atrocities, massive violence, arrests of women and children, violent conversions to Islam, marches of death. These facts are confirmed by survivors of the genocide as well as foreign witnesses, whereas lots of people left the region taking refuge in Russia.
The Greek Genocide continued even after the end of World War I and systematically after 1919, when on May 19th of the same year Mustafa Kemal arrived at Sampsunta. Operations of massive assassinations, deportations, banishments, destruction of cultural and religious places took place as well as burning down villages and cities. Nobody can explain these crimes and this fact is confirmed by the Turks, many foreigners and allies of Kemal’s coup.
Between 1916 and 1923 approximately 1.000.000 from more than 2.600.000 Greeks (census 1914) were lost due to massacres, deportations and marches of death. This premeditated destruction of the 50% of the Greeks, constitutes genocide according to the criteria of U.N. Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (article 2, paragraphs a, b, c, d and e).
A struggle to ask for and point out the truth will find a lot of nations agreed. In order not to repeat the crimes, the responsible and the reasons that led them have to be found out. The truth must be sought and presented to the international public opinion, which knows how to judge and sentence without self-interest. Nowadays, when other nations suffer genocides from racist states, it is time for the first step to be taken to recognize the crime of Greek genocide of the. On the other hand, the contemporary Turkish state has to answer for the Greek genocide, without making propaganda and pleads inconsistency as a state in order to be exculpated from the charge. This state, as the creation of Mustafa Kemal, and the Young Turks are responsible for the crime of genocide. Each nation has the right to intensely demand from the authorities of the crimes and offences committed against it to recognize them. The greater the harm and the longer the facts were hidden, the more intense the desire for such recognition becomes. Recognition, which is a substantial way to fight against genocide; Recognition which constitutes the confirmation of a nation’s right to the respect of its existence according to the international law and the historic truth.
******************
Theofanis Malkidis PhD, Member of International Association for Genocide Scholars.
