Συνέντευξη της Ελένης Πριοβόλου στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη.
Η Ελένη Πριoβόλου γεννήθηκε στο Αγγελόκαστρο Μεσολογγίου όπου και έζησε μέχρι τα 18 της. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Γράφει αναζητώντας την ευρυθμία και την καθαρότητα του λόγου. Η τάση να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο τη στράτευσε στο παραμύθι, το οποίο υπηρετεί επί είκοσι τρία έτη. Αγαπάει πολύ τα παιδιά και στα βιβλία της προσπαθεί να πλησιάσει τον παιδικό κόσμο και την ευαίσθητη παιδική ψυχή. Το μυθιστόρημά της για ενήλικες, “Όπως ήθελα να ζήσω” (Καστανιώτης, 2009) τιμήθηκε το 2010 με το “Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ”. Έχει καταθέσει δεκαοχτώ βιβλία για παιδιά και εφήβους και τρία μυθιστορήματα για μεγάλους.
Ερ: Θα ήθελα να σας συγχαρώ για την προσπάθεια που κάνατε και γράψατε μια τριλογία με τρία σημαντικά μυθιστορήματα. Αλήθεια πώς ξεκίνησε η αρχική ιδέα και ποιες ήταν οι δυσκολίες που συναντήσατε;
Απ. Όταν κάποιος είναι ένας ήσυχος δημιουργός αλλά εξαιρετικά ανήσυχος πολίτης, το θέμα τον επισκέπτεται στο άχρονο τοπίο αυτής της ανήσυχης ησυχίας. Προσωπικά έχω τη συνήθεια να αναζητώ αφετηρίες. Με απασχολεί πολύ το περίφημο «τις πταίει», το οποίο ειπώθηκε από το στόμα του Χαρίλαου Τρικούπη τον 19ο αιώνα και δεν παύει να αποτελεί επίκαιρο ερώτημα και τον 21ο αιώνα. Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν οι εκλεγμένοι διαχειριστές της πολιτικής ιστορίας, γνωρίζουν καλά τις συνταγές της υποτέλειας μέσα από την ιστορία ή είναι αδαείς και συνεχίζουν τα ίδια λάθη. Επειδή λοιπόν είμαι φανατική αναγνώστρια των αδίδακτων ιστορικών μυστικών, προσπάθησα να τα ανασύρω από τη λήθη και να δημιουργήσω μια τριλογία, αφού σε ένα βιβλίο δε χωρούσαν τα πάθη και τα παθήματα ενός λαού.
Ερ: Σε μια παρουσίασή σας είπατε ότι αφιερώσατε πολύ χρόνο σε βιβλιοθήκες και αρχεία για να βρείτε το ανάλογο υλικό. Δεν είναι δύσκολο να ταξιδεύετε τους αναγνώστες σε εποχές μακρινές αλλά και άγνωστες;
Απ. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός όταν τρυπώνεις στους αφανείς δαίδαλους της ιστορίας. Νιώθεις σα να βρίσκεσαι διαρκώς μπροστά σε εφτασφράγιστα σεντούκια με ανείπωτα μυστικά. Όσο για τους αναγνώστες πιστεύω ότι γοητεύονται να διαβάζουν μέσα σε μυθιστορίες, γεγονότα τα οποία δε μπορούσαν να φανταστούν ότι συνέβησαν έτσι, ενώ εκείνοι τα διδάχτηκαν αλλιώς. Αν ο συγγραφέας καταφέρει να ελαχιστοποιήσει το υποκειμενικό στοιχείο και μπορεί να βρεθεί όσο το δυνατό κοντά στην αλήθεια, ο αναγνώστης τον ευγνωμονεί για πήγε και εκείνος ένα βήμα μπροστά στη γνώση, την ευχαρίστηση και τον προβληματισμό.
Ερ: Γράφετε ότι τα πρόσωπα του μυθιστορήματος είναι πλάσματα της φαντασίας της συγγραφέως. Από πού αρχίζει η φαντασία και που είναι η πραγματικότητα κατά την μυθοπλασία ενός μυθιστορήματος;
Απ. Το μυθιστόρημα είναι μύθος και ιστορία. Ο μύθος αποτελεί πλάσμα της παραγωγικής φαντασίας του συγγραφέα. Η ιστορία δεν είναι άλλο από τη βιωμένη πραγματικότητα, είτε πρόκειται για ένα αμιγώς ιστορικό γεγονός είτε για συνθήκες βίου, οι οποίες με το πέρασμα του χρόνου έγιναν οι αόρατοι επισκέπτες της μνημοσύνης. Οι ήρωες με τη σειρά τους μπορεί να υπάρχουν στα θραύσματα της μνήμης. Ο συγγραφέας προβαίνει σε ανασύσταση αυτών των θραυσμάτων και δημιουργεί τα δικά του μοντέλα δράσης μέσα στο κάθε βιβλίο. Εκτός φυσικά από τα ιστορικά πρόσωπα, που πρέπει κάποιος να είναι πολύ ακριβής στην αποτύπωση του χαρακτήρα του.
Ερ: Στο μυθιστόρημα «Το τέλος του γαλάζιου ρόδου», γράφετε την ιστορία ενός έρωτα. Γιατί ο έρωτας εξακολουθεί και είναι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μας;
Απ. «Το τέλος του γαλάζιου ρόδου» είναι ένα πολυεπίπεδο μυθιστόρημα, όπου και ο έρωτας έχει τη δική του κορυφαία θέση, μαζί με την επανάσταση που στην ουσία είναι η πορεία του ανθρώπου προς την αυτογνωσία. Ο έρωτας είναι και αυτός μέρος της πάλης με το εγώ και το εμείς. Μέρος του όλου, μέσα στο οποίο καλούμαστε να δώσουμε την μάχη μας για την τελείωση.
Ερ: Η Λευκή και ο Ρόκκος. Δύο άνθρωποι δύο διαφορετικοί κόσμοι. Πώς κατάφεραν και έσμιξαν και έζησαν την καθημερινότητα στο μυθιστόρημα;
Απ. Μαθαίνουμε στη φυσική επιστήμη, πως για να υπάρξει έλξη πρέπει να υπάρχουν δυο αντίθετοι πόλοι. Αρνητικός και θετικός. Όπως σμίγουν οι αντίθετοι πόλοι έτσι σμίγουν και τα ζευγάρια. Τώρα για το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, ο Ρόκκος και η Λευκή γνωρίστηκαν στην τρυφερή ηλικία, είχαν κοινή αγωνιστική αφετηρία, πάλεψαν για τα ίδια ιδανικά, έσμιξαν για το όραμα της οικογένειας.. Είχαν λοιπόν κύρια χαρακτηριστικά που τους ένωναν. Στην πορεία ο καθένας επέλεξε να ζήσει όπως ήθελε κάτω από την οικογενειακή στέγη. Η Λευκή με τα στοιχειά του ποιητικού της γίγνεσθαι και ο Ρόκκος ως διαχειριστής μια εξουσίας. Κανένας δεν επέβαλε το εγώ του στον άλλο. Ο καθένας υπηρετούσε τη δική του αλήθεια. Πάνω στην ωρίμανση και την εγκατάλειψη της εθελοτυφλίας, η Λευκή αντέδρασε και επήλθε η σύγκρουση. Όλα ήρθαν σταδιακά, έκαναν έναν κύκλο για να επανέλθουν στη ίδια αφετηρία της νικητήριας αγάπης.
Ερ: Ο Ρόκκος είναι ο επαναστάτης που με τον χρόνο γίνεται ο κλασικός τεχνοκράτης. Πού οφείλεται αυτή η μετεξέλιξή του;
Απ. Θεωρώ αναγκαίο να παραπέμψω στα ιστορικά δεδομένα και να υπενθυμίσω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι σήμερα ασκούν την πολιτική πέρασαν από τα κινήματα της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, τους περίφημους «σίξτις». Τους είπαν τεντιμπόηδες, τους είπαν χίπις, τους κούρεψαν και τους διαπόμπευσαν με το νόμο 4000, τους φυλάκισαν, τους εξόρισαν. Έπειτα, όταν όλα έμοιαζαν να λήγουν και η λεγόμενη δημοκρατία αποκαταστάθηκε, άρχισαν να φλερτάρουν, με τη διαχείριση της νέας τάξης πραγμάτων. Κάθε σκαλί ανόδου και μια παραχώρηση στην υποτέλεια. Γιατί η εξουσία είναι κομποδεμένη με τα οικονομικά συμφέροντα.
Ερ: Η γενιά του Ρόκκου είναι υπεύθυνη για τα δεινά αυτής της χώρας. Υποθήκευσε το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Τι θα γίνει όμως με την νέα γενιά;
Απ: Όταν τα θεμέλια είναι σαθρά, το οικοδόμημα καταρρέει. Η χώρα προορίστηκε από τους εκάστοτε «φιλέλληνες» προστάτες της να σε αποικιοκρατικού τύπου αναπτύξεις. Για να εφαρμοστούν οι εν λόγω πολιτικές, έπρεπε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να υποδουλωθεί σ’ αυτές. Το σύστημα παιδείας οργανώθηκε ώστε να μην παράγει σκεπτόμενους πολίτες αλλά «πελάτες». Αν οι νέοι αποτινάξουν από πάνω τους το κληροδότημα της πελατειακής σχέσης με το ισχύον σύστημα, και αγωνιστούν να αλλάξουν την πολιτική σκέψη και πρακτική, μπορούμε να αισιοδοξούμε.
Ερ: Η Λευκή καταλαβαίνει ότι δεν την συνδέει κάτι με τον άντρα της και καταφεύγει στο παρελθόν. Η Αγγελούδα και οι παλιοί φίλοι την επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Είναι αυτή η λύση καλή για να ξεπεράσουμε την συναισθηματική μας ανασφάλεια αλλά και τα άγχη μας;
Απ: Τη Λευκή τη συνδέουν με ο Ρόκκο αρκετές σταθερές. Αυτές είναι η κοινή πορεία της νεότητος, η οικογένεια, οι κοινές μνήμες. Η σχέση των αντιθέτων πόλων αποτελεί το πρόσχημα για να ερευνηθεί το θέμα του εγώ και του εμείς.
