Μητροπολίτου Γερμανίας καὶ Ἐξάρχου Κεντρῴας Εὐρώπης κ. Αὐγουστίνου.
«πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι
καταβαῖνον ἐκ σοῦ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων»
(θεία Λειτουργία)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Ἡμέρα χαρᾶς ἡ σημερινή! Πρώτη τοῦ νέου ἔτους καὶ γιορτὴ τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τοῦ ἁγίου, ποὺ σύμφωνα μὲ τὴν λαϊκὴ παράδοσή μας, ἔρχεται ἀπὸ τὴν Καισαρεία γεμᾶτος δῶρα.
Πόσες γλυκὲς ἀναμνήσεις ξυπνοῦν στὴ μνήμη μας, τότε ποὺ ζούσαμε ἀνέμελα τὰ παιδικά μας χρόνια! Κάθε Πρωτοχρονιὰ ἀναμέναμε μὲ ἀγωνία νὰ λάβουμε τὸ δικό μας προσωπικὸ δῶρο, ποὺ συνήθως ἦταν κάτι ἰδιαίτερο, ὄχι ἀπαραίτητα ἀκριβό, μοναδικὸ ὅμως μέσα σ᾽ ὅλη τὴ χρονιά. Τὰ δῶρα αὐτὰ ἦταν συνήθως βασικὰ εἴδη ἀνάγκης, ροῦχα ἢ ὑποδήματα, ἢ πιὸ σπάνια κάποιο παιχνίδι, πράγματα τότε διόλου αὐτονόητα. Νιώθαμε, ὡστόσο, ὅτι κρύβανε τὴν φροντίδα τῶν γονιῶν μας καὶ ἦταν ἔκφραση τῆς ἀγάπης τους, ἐφ᾽ ὅσον προτιμοῦσαν, ὅπως τὸ καταλάβαμε πολὺ ἀργότερα, νὰ στερηθοῦν οἱ ἴδιοι, ἀλλὰ νὰ μὴ λείψει τίποτε ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Ἡ μεγαλύτερη ἀμοιβή τους ἦταν τὸ πλατὺ χαμόγελο τῆς εὐτυχίας, ποὺ χαραζόταν στὰ παιδικά μας τότε πρόσωπα.
Ἔκτοτε ἀλλάξανε τὰ πράγματα. Τὰ δῶρα πλέον γιὰ νὰ εἶναι σπουδαῖα, θεωρήσαμε ὅτι πρέπει νὰ εἶναι ὁπωσδήποτε καὶ ἀκριβά, νὰ εἶναι τῆς μόδας ἢ ν᾽ ἀνήκουν στὴν τελευταία λέξη τῆς τεχνολογίας. Κάποτε ὑπῆρχε ἕνα παιχνίδι καὶ ἔπαιζαν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς γειτονιᾶς μ᾽ αὐτό. Τώρα τὰ ὁμαδικὰ παιχνίδια ἀποτελοῦν μᾶλλον παρελθὸν καὶ κάθε παιδὶ μοιάζει κλεισμένο στὸν ἑαυτό του. Ὑπάρχουν πλέον σωροὶ ἀπὸ παιχνίδια, ἀλλὰ τὰ παιδιά μας, παραχορτασμένα ἀπὸ τὴν ἀφθονία, παίζουν μ᾽ αὐτὰ γιὰ λίγα λεπτὰ καὶ γρήγορα πλήττουν. Κι ἐμεῖς οἱ μεγαλύτεροι φαίνεται πὼς κάνουμε δῶρα γιὰ νὰ βγοῦμε γρήγορα ἀπὸ μιὰ τυπικὴ ὑποχρέωση καὶ νὰ ξεγελάσουμε ἐνδεχομένως τὶς ἐνοχές μας, ποὺ δὲν εἴμαστε διατεθειμένοι ν᾽ ἀφιερώσουμε λίγο ἀπὸ τὸ χρόνο μας γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε πραγματικὰ μὲ τοὺς δικούς μας ἀνθρώπους.
Ἴσως νὰ λείπει ἀπ᾽ ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία τῶν δώρων τὸ βασικὸ συστατικό: ἡ πραγματικὴ φροντίδα καὶ ἡ ἀγάπη ποὺ ὀφείλει νὰ κρύβει κάθε δῶρο. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῆς θείας Λειτουργίας ὁμολογοῦμε πὼς κάθε καλὸ χάρισμα καὶ κάθε τέλειο δῶρο εἶναι ἀπὸ ψηλὰ καὶ κατεβαίνει ἀπὸ τὸν Πατέρα τῶν φώτων. Τὸ μυστικό, λοιπόν, τοῦ δώρου δὲν βρίσκεται στὴν ποσότητα ἢ τὴν τιμή του, ἀλλὰ στὴν ποιότητα καὶ τὸ φῶς τῆς καρδιᾶς μας.
Περισσότερο ἴσως ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐποχή, ἔχουμε σήμερα ἀνάγκη νὰ μάθουμε ξανὰ νὰ νοιαζόμαστε γιὰ ὅλα γύρω μας, νὰ προσεγγίζουμε τὸν καθένα καὶ τὸ κάθε τι μὲ φροντίδα καὶ σεβασμό, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ μᾶς ἀγαποῦν, ὅπως πρῶτος μᾶς ἀγάπησε ὁ Θεός. Πολυτιμότερα δῶρα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ὑπάρχουν.
Γι᾽ αὐτὸ ὁλόψυχη εἶναι ἡ εὐχή μου νὰ μοιάσουμε τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ πρώτου Δωρεοδότη, καὶ νὰ γινόμαστε κι ἐμεῖς δωρητές, γεμίζοντας τὰ χέρια μας μὲ περισσότερη ἀγάπη καὶ καλώντας τοὺς πάντες γύρω μας διαρκῶς, ἁπλὰ κι ἀθόρυβα, νὰ συμμετέχουν στὸ τραπέζι τῆς ζωῆς μας.
Βόννη, 1 Ἰανουαρίου 2014
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
+ ὁ Γερμανίας Αὐγουστῖνος
