Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου.
Οι νεοσσοί των δύο άκρων που συμπλέκονται και αλληλοδολοφονούνται δεν είναι, βεβαίως, προϊόντα της κρίσεως και του μνημονίου. Είναι τα αδρά δημιουργήματα μιας μακράς περιόδου λαϊκισμού, δημαγωγίας, κρατισμού και εθνικιστικής εξάρσεως, στην διάρκεια της οποίας η «προοδευτική» τρομοκρατία διέθετε στην χώρα και ανεπίσημα γραφεία Τύπου που προέβαλλαν και προωθούσαν τις «ιδέες» της. Μέσα στο περιβάλλον αυτό και με τα ανώτερα εκπαιδευτικά της ιδρύματα να είναι χώροι διακινήσεως ναρκωτικών και άλλων τινων παρανόμων ειδών, η Ελλάδα αντιμετωπίζει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από αυτά του δημοσίου χρέους της.
Πριν λίγες εβδομάδες, υπό καθεστώς σιγής των μέσων μαζικής επικοινωνίας, πληροφορηθήκαμε από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία ότι, στην Ελλάδα των 10.900.000 κατοίκων, οι Έλληνες που εργάζονται είναι λιγότεροι από το 50% αυτών που κάθονται!!!
Πιο αναλυτικά, η κατάσταση στην χώρα μας έχε ως ακολούθως: 1.403.698 άτομα είναι άνεργοι, 3.334.690 άτομα είναι ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός, 2.704.295 άτομα είναι οι συνταξιούχοι. Συνολικά, ο πληθυσμός της Ελλάδας που δεν εργάζεται ή εισπράττει από το Δημόσιο είναι πάνω από 7 εκατομμύρια κάτοικοι. Επίσης, όπως ήδη γράψαμε, από τα 3.628.000 Ελλήνων που εργάζονται η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι την προσεχή πενταετία κάπου 400.000 ταλαντούχοι νέοι θα αναζητήσουν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό –και όχι απαραιτήτως στην Ευρώπη. Έτσι, με δεδομένη την δημογραφική στασιμότητα, είναι πολύ πιθανόν περί το 2020 τρεις Έλληνες στους δέκα να εργάζονται για να καλύψουν τις ανάγκες των υπολοίπων. Αν αυτό δεν είναι καυτό πρόβλημα, τότε ας έλθουν οι λαϊκιστές να μάς πουν ποιο είναι…
Στο σημείο αυτό, όμως, έρχεται να προστεθεί μια άλλη διάσταση στο όλο θέμα. Σύμφωνα με πληροφορίες μας, τρεις φορείς που χρηματοδοτούνται με κοινωνικούς πόρους για να υλοποιήσουν προγράμματα επιμορφώσεως επιδοτούμενων ανέργων, καθυστερούν να ξεκινήσουν τα προγράμματα αυτά γιατί, στην χώρα της ανεργίας δεν βρίσκουν …ανέργους που να θέλουν να επιμορφωθούν!!! Αυτό συμβαίνει δε γιατί ένα σημαντικό κομμάτι των ανέργων προτιμά να παραμένει στην κατάσταση αυτή προκειμένου να μην χάνει μόρια για μια πιθανή πρόσληψη στο Δημόσιο!
Δηλαδή, την ώρα που το Δημόσιο καταρρέει και δεν προσφέρει πλέον καμμία δυνατότητα απασχολήσεως, το δηλητήριο του κρατισμού και της δημοσιολαγνείας είναι τόσο βαθειά εγκατεστημένο στο κοινωνικό σώμα ώστε τού αφαιρεί ορμή δημιουργίας και κάθε οραματική τόλμη. Έτσι, ακόμα και με το αζημίωτο, υπάρχει ένας ενεργός πληθυσμός στην χώρα μας που δεν διακινδυνεύει τομές και, κυρίως, δεν θέλει να ξεφύγει από τον όλεθρο του πελατειακού κράτους.
Ακόμα χειρότερα, αυτή η νοοτροπία αντανακλάται και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο και, βέβαια, ενισχύεται από το αντιεπιχειρηματικό πνεύμα που εκπέμπουν προς κάθε κατεύθυνση η ελληνική γραφειοκρατία και τα απίθανα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Επίσης, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι η πιο ακριβή χώρα για να συστήσει κανείς μία εταιρεία κάθε άλλο παρά ευνοεί το επιχειρείν. Όπως προκύπτει από στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το κόστος εκκίνησης μιας εταιρείας στην χώρα μας ανέρχεται σε 910 ευρώ και απαιτούνται δέκα ημέρες, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο μέσος όρος είναι 5,4 ημέρες και 372 ευρώ. Ωστόσο, αναγνωρίζεται από την Επιτροπή ότι έχουν γίνει πολλές βελτιώσεις στην Ελλάδα –όπου πριν 10 χρόνια, για να ανοίξεις ένα σουπερμάρκετ, 70 άδειες ίσως να μην ήσαν αρκετές.
Παρόλα αυτά, η ελληνική νεολαία είναι διστακτική απέναντι στο επιχειρείν. Και πώς να μην συμβαίνει αυτό, όταν από τα πρώτα τους βήματα στα σχολεία και όχι μόνον τα ελληνόπουλα μαθαίνουν να μισούν την επιχειρηματικότητα και στην συνέχεια, ως φοιτητές, καλούνται να μελετήσουν τους Μαρξ και Λένιν για να «σωθούν» από τον επάρατο «νεοφιλελευθερισμό». Αυτή η διαδικασία «σωτηρίας», λοιπόν, συνεπάγεται και την καλλιέργεια της απάθειας και τους μίσους προς τους δημιουργούς πλούτου –γεγονός που οδηγεί τον νέο στην πνευματική του εξάρτηση από σύγχρονους φυλάρχους και λοιπούς «κοινωνικούς σωτήρες». Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι όσο πιο απαθείς είναι οι κοινωνίες, τόσο πιο εύκολα δέχονται ολοκληρωτικές και «σωτηριολογικές» αντιλήψεις.
Ευνοϊκή προς την κατεύθυνση αυτή είναι και η αντιδυτική φιλολογία που κυριαρχεί στην χώρα, η οποία έχει ως κύριο στόχο της την απαξίωση του ορθού λόγου. Ο ορθός λόγος –οι ρίζες του οποίου βρίσκονται στην προσωκρατική Ελλάδα– υπήρξε η πρώτη ύλη της δυτικής οικονομικής αναπτύξεως, γιατί είναι το σημαντικότερο εργαλείο της δημιουργίας καινοτομίας και τεχνολογίας. Στον ορθό λόγο εδράζεται επίσης και η προώθηση της επιχειρηματικότητος, μέσα από την οποίαν έχουν ξεπηδήσει όλες οι ανακαλύψεις και όλα τα επιτεύγματα του ανθρωπίνου πνεύματος. Όπως προκύπτει από την ιστορία, η επιχειρηματικότητα είναι αυτή που ανατρέπει καταστάσεις και δομές και ανοίγει τους κατά Γ. Σουμπέτερ δρόμους της «δημιουργικής καταστροφής».
Αυτοί, λοιπόν, που θέλουν τις κοινωνίες καθηλωμένες και απαθείς για να μπορούν να τις εξουσιάζουν, πρέπει, πριν απ’ όλα, να καταστρέψουν την επιχειρηματικότητα. Αυτό επιχειρείται στην σημερινή Ελλάδα από τους φορείς του σκοταδισμού, τους οποίους πολύ εύστοχα προσφάτως ο υφυπουργός Αναπτύξεως κ. Αθ. Σκορδάς απεκάλεσε «τελάληδες της μιζέριας».
Όμως, για να αντιπαρατεθεί στους τελάληδες αυτούς, είναι επείγον πλέον οι πραγματικές δημοκρατικές δυνάμεις αυτής της χώρας να απελευθερώσουν τους άξιους και ταλαντούχους νέους της Ελλάδας από τα δεσμά της γραφειοκρατίας και της δημοσιολαγνείας. Αν αυτό δεν συμβεί, πολύ σύντομα μία χώρα ανέργων και συνταξιούχων θα οδηγηθεί εκ του ασφαλούς στο κρημνό. Και ο τελευταίος είναι ήδη μπροστά μας…
