Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος) γεννήθηκε φτωχός, από ευσεβείς γονείς, στην Αργυρούπολη του μαρτυρικού Πόντου το 1901. Ορφάνεψε νωρίς και την ανατροφή του ανέλαβε η ευλαβής γιαγιά του. Μετά και τον θάνατο αυτής, τον πήρε ο παππούς του και πήγαν στη Θεοδοσιούπολη της Μεγάλης Αρμενίας.

Ο θάνατος και του παππού του τον άφησε μόνο, και τότε πήγε να δουλέψει σε έναν βοσκό που ήταν κρυπτοχριστιανός και συντηρούσε κρυφά μια εκκλησία κάτω από το σπίτι του. Μια μέρα ο Αθανάσιος είδε τρεις άντρες να ψέλνουν τόσο ωραία, ώστε έτρεξε προς το μέρος τους. Ένιωσε τόση χαρά και γαλήνη από την παρουσία τους, ώστε άφησε τα ζώα και προχώρησε μαζί τους. Ξαφνικά όμως χάθηκαν.

Άρχισε τότε να κλαίει και, γυρίζοντας στο σπίτι, αποκάλυψε στον νοικοκύρη το περιστατικό. Εκείνος τον κατέβασε στην εκκλησία και του έδειξε τις εικόνες, μήπως και τους αναγνωρίσει. Ο νέος τους αναγνώρισε στην εικόνα των Τριών Ιεραρχών που βρισκόταν στο τέμπλο. Κατάλαβε τότε ο νοικοκύρης ότι το παιδί αυτό δεν κάνει για βοσκός και τον συνόδευσε στην Τυφλίδα. Εκεί, νέος ακόμη, εκάρη μοναχός. Χειροτονήθηκε διάκονος και ιερεύς παίρνοντας το όνομα Συμεών, ενώ κατόπιν χειροτονήθηκε ιερομόναχος και ονομάστηκε Γεώργιος, όπως του είχε αποκαλύψει ο Άγιος Γεώργιος που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία.

Μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση το μοναστήρι όπου βρισκόταν ο Γεώργιος λεηλατήθηκε και καταστράφηκε. Οι μοναχοί συνελήφθησαν και θανατώθηκαν. Ανάμεσά τους και ο Γεώργιος, ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα αλλά σώθηκε εκ θαύματος, γιατί οι πρώτες σφαίρες στάθηκαν σε ένα εγκόλπιο με την εικόνα της Παναγίας που φορούσε στο στήθος του. Περιπλανώμενος και ταλαιρωπούμενος για λίγα χρόνια σε φυλακίσεις και μαρτύρια, ο Γεώργιος ήρθε στην Ελλάδα το 1929. Το 1930 εγκαταστάθηκε στη Δράμα, στο χωριό Ταξιάρχες, όπου το 1939 έχτισε το μοναστήρι του με τον ιερό ναό της Αναλήψεως. Το 1941 τον συνέλαβαν οι Βούλγαροι και τον οδήγησαν σε εκτέλεση. Τον άφησαν όμως ελεύθερο και έ­φυγαν έντρομοι, κα­θώς τον έβλεπαν εξαϋλωμένο να προσ­εύχεται πριν τον θανατώσουν.

Μέχρι την κοίμησή του, επί μία εικοσαετία, ο Άγιος Γεώργιος υπηρέτησε στη μονή της Αναλήψεως. Οι κακουχίες της φυλακής, οι ταλαιπωρίες των μετακινήσεων και οι πολλές στερήσεις τον είχαν αφήσει αρκετά αδύναμο. Όλη του η περιουσία ήταν λίγα βιβλία, άμφια και εικονίσματα. Καλλιεργούσε το φιλακόλουθο πνεύμα τε­λώντας με ακρίβεια και ιεροπρέπεια κάθε ιε­ρή ακολουθία της Εκκλησίας μας. Κα­τά την ώρα της Θείας Λειτουργίας ήταν πάντα μεταρσιωμένος και συμβούλευε τους πιστούς «να είναι απερίσπαστοι και προσηλωμένοι στα τελούμενα για να αξιώνονται να βλέπουν τα μεγαλεία τού Θεού».

Το κύριο χαρακτηριστικό του Αγίου ήταν η αγάπη. Γι’ αυτό τον ονόμαζαν «ο άνθρωπος της αγάπης». Ήταν ο ελεήμων και ο φιλόξενος. Συμμετείχε στα πένθη με παρήγορο και ενισχυτικό λόγο, μοίραζε φαγητό σε φτωχούς, κάποτε ύφαινε ο ίδιος με τα χέρια του ρούχα για τους απόρους. Χαιρόταν να δίνει και όχι να παίρνει. Ζούσε για τους άλλους. Μαζί με αυτά δεν παρέλειπε ποτέ και την προσωπική του άσκηση και την κακοπάθεια, τη νηστεία του και τη μακρά και θερμή προσευχή του, παρ’ όλο που ήταν φιλάσθενος.

Ο Άγιος διέθετε εξαιρετικά ισχυρό διορατικό και προφητικό χάρισμα. Διέβλεπε την ταυτότητα, το παρελθόν και τις ανάγκες των προσκυνητών του μοναστηριού του, αντιλαμβανόταν γεγονότα από χιλιόμετρα μακριά, ασθενείς θεραπεύονταν μέσω της προσευχής του, ενώ αναφέρονται επίσης και συγκλονιστικές οπτασίες και επαφές του με ιερά πρόσωπα, όπως ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Σε περιόδους όπου το μοναστήρι του δεχόταν μεγάλες ομάδες προσκυνητών, που περνούσαν με τη σειρά και ασπάζονταν τον Άγιο παίρνοντας την ευλογία του, συνέβαινε να σταματήσει ο Άγιος κάποιον και να τον ρωτήσει: «Εσύ τον φοβάσαι τον Θεό;». «Βεβαίως και Τον φοβάμαι», απαντούσε κατά κανόνα ο επισκέπτης. «Αν Τον φοβόσουν», έλεγε ο Άγιος, «δε θα είχες κάνει αυτό ή εκείνο» και του αποκάλυπτε σοβαρά αμαρτήματα, αδικίες κατά των συγγενών του ή των ανήμπορων γερόντων του σπιτιού του, ακόμη και κρυφά εγκλήματα.

Ο Άγιος εκοιμήθη το 1959 και ετάφη χωρίς φέρετρο, κατά την τάξη των μοναχών. Την ημέρα της κοίμησής του δύο κυπαρίσσια που βρίσκονταν στην αυλή του μοναστηριού λύγισαν και παρέμειναν λυγισμένα για σαράντα μέρες. Μετά την κοίμησή του έχουν σημειωθεί πλήθος θαύματα και εμφανίσεις του. Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης εντάχθηκε επίσημα στο ορθόδοξο αγιολόγιο το 2008 και η μνήμη του τιμάται στις 4 Νοεμβρίου, ημέρα της κοίμησής του.

 

Επιμέλεια κειμένου

Πρωτοπρεσβύτερος Λάμπρος Κολώνας

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ