Της Αγλαϊας Αρχοντά.

Μία εξαιρετική λογοτεχνική βραδιά μοιραστήκαμε όσοι αγαπούμε την ποίηση, τον μοναδικό Κ.Π.Καβάφη αλλά και νεότερους ποιητές που υπηρετούν με πίστη αυτήν τη λυτρωτική τέχνη, το Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013, στις 8μ.μ.,στο θέατρο του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.

Mε αφορμή την ανακήρυξη του 2013 ως «έτος Κωνσταντίνου Π.Καβάφη»από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, για να τιμηθεί η επέτειος των 150 χρόνων από τη γέννηση του σπουδαίου και διαχρονικού Έλληνα Αλεξανδρινού ποιητή (29 Απριλίου1863-29 Απριλίου 1933) οργανώθηκαν πολλές εκδηλώσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Στο πλαίσιο αυτό,  η Βασιλική Β.Παππά (Μsc Θεολόγος, Ποιήτρια,    Υπεύθυνη του ΚΕΣΥΠ Ηγουμενίτσας) οργάνωσε και συντόνισε την παραπάνω εκδήλωση στο Βαφοπούλειο, όπου παρουσίασε το νεοεκδοθέν επίτομο έργο, το  οποίο επιμελήθηκε με περίσσιο μεράκι κι εξέδωσε, το καλοκαίρι του 2013, με τίτλο « ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ ΠΟΙΗΣΗΣ, ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗ. 150 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ» των εκδόσεων «Σαρτίνας». Σ’αυτό 22 δημιουργοί-ποιητές, ευρείας γκάμμας ηλικιών, επαγγελμάτων και ενασχολήσεων, από διαφορετικά μέρη της χώρας μας, με υψηλότατη –κατά κανόνα-μόρφωση και  κάτοχοι αξιοσημείωτων διακρίσεων σε επίσημους διαγωνισμούς, με ενεργή δράση ως μέλη σοβαρών συνδέσμων κι ενώσεων, εκθέτουν συνολικά 66 έργα .Με αλφαβητική σειρά οι συμμετέχοντες και συμμετέχουσες ποιητές και ποιήτριες είναι: Αντωνιάδου Ελένη, Αρκέτος Γιάννης, Δέρβου Αρχοντία, Κακούρη Γλυκερία, Κασαγιάννη Ευαγγελία, Μπρατάκη Βάσω, Νικολαΐδης Νικόλαος, Νικολαΐδης Σωτήριος, Ντόβας Μίλτος, Ξηρογιάννη Ασημίνα, Παμπουκτσή Γιώτα, Πάνος Φώτιος, Παπά Κατερίνα, Παπαοικονόμου Νικόλαος, Παππά B. Βασιλική, Παππάς B. Νικόλαος, Παυλίδου Κάκια, Πουλημενάκου Τζούλια, Προδρόμου Ζαχαρίας, Σαντάς Θεόδωρος, Σταυρινοπούλου Φωτεινή, Χαρμάνα Ελένη. Το έργο τιμούν με τους προλόγους τους οι κ.κ.Βαλαβάνης Κυριάκος, κριτικός λόγου και τέχνης, σύμβουλος Ακαδημίας κοινωνικών, εθνικών και πολιτιστικών σχεδιασμών και Πετμεζάς Λεόντιος, θεωρητικός-ιστορικός τέχνης.

 

Ίσως, δε θα αποτελούσε υπερβολή, αν επαναλάμβανα την άποψη που κατέθεσα σε άλλο άρθρο, για την παρούσα ανθολογία, ότι είναι σημαντικότατο στην κοινωνία μας όπου κυριαρχεί η αυτοπροβολή, ο αθέμιτος ανταγωνισμός και η υποτίμηση του άλλου, κυρίως του καλύτερού μας, 22 καλλιτέχνες, από τους οποίους οι περισσότεροι δε γνωρίζονται μεταξύ τους, δέχτηκαν με ενθουσιασμό να ενώσουν τις ποιητικές τους φωνές ως ίσοι μεταξύ τους, ορμώμενοι από την κοινή αγάπη και πίστη στην ιερή ψυχολυτρωτική ποίηση.

 

        Πρόκειται για τη δεύτερη παρουσίαση της ανθολογίας. Η πρώτη είχε πραγματοποιηθεί στην Ηγουμενίτσα, στις 28 Σεπτεμβρίου τoυ 2013 και η επανάληψή της, όχι μόνο δε στέρησε τη μαγεία και την αξία της πρώτης φοράς, αλλά συμπλήρωσε κι εμβάθυνε  κριτικές και θέσεις, ειδικά, αφού παρουσιάστηκε από διαφορετικούς εισηγητές-επιστήμονες και σε διαφορετικό κοινό και τόπο. Η λαμπρή μας ποιήτρια-ακαδημαϊκός, Κική Δημουλά, επεσήμανε σε ομιλία της στην Ελληνοαμερικανική Ιατρική Εταιρεία το 2011: «Σκεφτείτε τι φοβερό θα ήταν να μην μπορούμε να επαναλαμβάνουμε «άπειρες φορές», όσο ζούμε, εκείνο το ζωτικό ρήμα «σ’αγαπώ», αυτό που μας εξασφαλίζει την ωραία ψυχική αιχμαλωσία μας σε άνθρωπο ή σε όνειρο». Έτσι, κάθε νέα παρουσίαση-κριτική έχει τη δική της «πρωτοτυπία» και μοναδικότητα, αφού φωτίζει παρθένες πλευρές του ατέρμονου ποιητικού κόσμου. Ωραίοι αιχμάλωτοι, λοιπόν, της επανάληψης του ονείρου  για την παυσίλυπον και παυσίπονον δράσιν της Ποιήσεως,-όπως γλαφυρά προσκαλεί τα φάρμακά της και ο Καβάφης στο ποίημά του: «Μελαγχολία του Ιάσωνος Κλεάνδρου, ποιητού εν Κομμαγηνή, 595 μ.Χ.». Η Βασιλική Β. Παππά, διακεκριμένοι ομιλητές –επιστήμονες, ο νεαρός μουσικός Ευγένιος Αναστασιάδης (φοιτητής στο τμήμα Μουσικών Σπουδών του ΠΑ.ΜΑΚ.)  και φυσικά  ποιητές που συμμετέχουν στην Ανθολογία πρόσφεραν μία ενδιαφέρουσα βραδιά με στοχασμό και συγκίνηση στην κατάμεστη, από προσκεκλημένους, αίθουσα του θεάτρου.

 

        Η βραδιά άνοιξε με χαιρετισμό της Θεοδώρας Λειψιστινού, προέδρου του Βαφοπούλειου Πνευματικού Κέντρου και δημοτικής συμβούλου Θεσσαλονίκης.

 

 Έπειτα, η Βασιλική Παππά στην ομιλία της «Ο Καβάφης του φωτός και της σκιάς» σχολίασε με σαφή και περιεκτικό τρόπο τα βασικά χαρακτηριστικά του έργου του, τους λόγους διαχρονικότητάς του, τη λατρεία από πλήθος φανατικών θαυμαστών προς αυτό, παρά το γεγονός ότι πολεμήθηκε σκληρά. Εξέφρασε την ιδιαίτερη αγάπη και το σεβασμό της για τον ποιητή «με τη μαγεία στο παιχνίδι των φωτοσκιάσεων, όπως ακριβώς αισθάνεται κανείς να συμβαίνει και στη ζωή…..».

 

        Ακολούθησε η ομιλία του Ευάγγελου Τζάνη, Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσπρωτίας, ο οποίος αναφέρθηκε στη δημιουργική και γεμάτη εκπλήξεις συνεργασία του με την Βασιλική Παππά, η οποία πετυχαίνει, με ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο, να υποστηρίζει τους μαθητές της Θεσπρωτίας στην επιλογή επαγγέλματος και παράλληλα με τις καινοτόμες δράσεις της να βελτιώνει τα πολιτιστικά δρώμενα της Δ.Δ.Ε.Θεσπρωτίας. Ως Φυσικός και ορθολογιστής, πρόβαλε μία ιδιαίτερη οπτική, δηλώνοντας πως «εν αρχή ην ο λόγος, η δε ποίηση είναι η ζωγραφιά του λόγου στην οποία συμπυκνώνονται και διαχέονται  ιδέες με εντονότερο τρόπο από ένα πεζό κείμενο» και απέδειξε με γλαφυρό τρόπο ότι και άξιοι εκπρόσωποι των θετικών επιστημών προσεγγίζουν, νιώθουν και κατανοούν με πολύ ενδιαφέροντα  τρόπο τις δονήσεις που εκπέμπει ο ποιητικός λόγος. Διάβασε αποσπάσματα από την ανθολογία, στα  οποία εντόπισε κοινά σημεία με το καβαφικό πνεύμα και τέλος αφιέρωσε στους συμμετέχοντες αυτής το έργο του συμπατριώτη του, Μιχάλη Γκανά, «Πήγαινα το δρόμο-δρόμο». Ήταν μεγάλη τιμή η παρουσία  του στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Επίσης, έδωσε ένα γενναίο μήνυμα, πως  άνθρωποι που υπηρετούν σε υψηλόβαθμες θέσεις του Υπουργείου Παιδείας είναι …ανθρώπινοι! Ορθολογισμός παντρεμένος με λογοτεχνικές ευαισθησίες. Είναι γενναίο και συγκινητικό να συμμετέχει  κανείς στο  δεύτερο, στη σύγχρονη στυγνά τεχνοκρατική εποχή μας.

 

   Τρίτος ομιλητής, ο πάντα επικοινωνιακός και δάσκαλος-πρότυπο για μας τους φιλολόγους, ο γνωστός Γιάννης Τζανής, Dr.Φιλόλογος,Λογοτέχνης, που αρχικά εκθείασε την προσωπικότητα της κ. Παππά και στη συνέχεια παρουσίασε την ανθολογία. Εντύπωση προκαλεί ο αδιάλειπτος ενθουσιασμός του για τη λογοτεχνία και η ουσιαστική, πάντα, συμμετοχή του και υποστήριξη-χωρίς διακρίσεις- σε εκδηλώσεις γνωστών αλλά και πρωτοεμφανιζόμενων, νέων ή όχι τόσο «διάσημων» καλλιτεχνών. Πόση ανάγκη έχουμε από τόσο καταρτισμένους και ταυτόχρονα προσηνείς επιστήμονες, με γνήσια αγάπη προς το αντικείμενο που υπηρετούν ή μάλλον που δε διανοούνται να μην το υπηρετούν. Αφού ενημέρωσε τους παριστάμενους για την πρωτοβουλία της επιμελήτριας, αναφέρθηκε σε απαραίτητες πληροφορίες για το νεοεκδοθέν έργο, καθιστώντας το πράγματι δελεαστικό. Στη συνέχεια, ανέγνωσε  εκτενή αποσπάσματα από έργα όλων των ανθολογούμενων, διανθίζοντάς τα, όπως πάντα, με πολύ ενδιαφέροντα  εγκωμιαστικά σχόλια, τονίζοντας το στοιχείο της αισιοδοξίας σε κάποια έργα, επειδή θεωρεί ότι την έχουμε ανάγκη.

 

     Στη συνέχεια, ο Συγγραφέας  και Πολιτικός Αναλυτής Πέτρος Αργυρίου, μεταξύ άλλων, σχολίασε, με αποδείξεις, την απαράδεκτη  τακτική «απομόνωσης στίχων» ποιημάτων του Κ.Καβάφη από κάποιους, η οποία  οδηγεί σε παρερμηνεία και βεβήλωση των προθέσεων και σκέψεων του ποιητή. Τόνισε πως διαφωνεί με τη φιλοσοφία εκδηλώσεων όπου οι συμμετέχοντες και παριστάμενοι στοχεύουν ή αρέσκονται στα φτηνά αλληλοσυγχαρητήρια  και το θεαθήναι, ενώ ο μοναδικός σκοπός μας πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση του χρέους μας απέναντι στην ποίηση να της είμαστε ειλικρινά αφοσιωμένοι, γιατί «ή είσαι αφοσιωμένος στην ποίηση ή πεθαίνεις».Υπογράμμισε την ανάγκη ύπαρξης και προβολής ποιητών γνήσιων και μπροστάρηδων κι όχι ανάδειξη ψευτοποιητών μέσω βιβλιοπαραγωγής με έργα αμφιλεγόμενης ή ανύπαρκτης αξίας. Αντιθέτως, υπεραμύνθηκε της απαράμιλλης αξίας του  ποιητικού λόγου του Καβάφη, ο οποίος ξεπερνά το χώρο και το χρόνο και για του λόγου το αληθές, διάβασε το συγκλονιστικό ποίημα του Καβάφη « Εν μεγάλη Ελληνική αποικία,200 π.Χ.», όπου αποτυπώνεται η  τραγική  διαχρονική –και πολύ επίκαιρη- πολιτική κατάντια των αποικιών, όχι μόνο των κατ’όνομα αλλά  των κατ’ουσίαν. Παράλληλα, επεσήμανε και καυτηρίαζε τις ομοιότητες των προσώπων και καταστάσεων της «Ελληνικής αποικίας» με τη σύγχρονη πολιτική κατάσταση: Οι «Πολιτικοί Αναμορφωταί» σχεδόν ταυτίζονται με τους σημερινούς πολιτικούς. Περιεχόμενο σαν αυτό της ομιλίας του κ. Αργυρίου  δε συνηθίζεται να παρουσιάζεται δημοσίως .Γι’αυτό είναι άξιος πολλών συγχαρητηρίων, αφού προβλημάτισε  θετικά με την τόλμη να εκφράσει την αλήθεια του και σ’ένα βαθμό λύτρωσε όσους πιστεύουν και νιώθουν παρόμοια αλλά δεν τολμούν να ελευθερωθούν πετώντας το βολικό προσωπείο της υποκρισίας.

 

Τελευταίος παρουσίασε την Ποιητική Ανθολογία ο Θεόδωρος Σαντάς, Μαθηματικός και Λογοτέχνης, ο οποίος διετέλεσε  πρόεδρος της «Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος» και έχει βραβευθεί επανειλημμένα. Επισήμανε την ποικιλία, την ιδιαιτερότητα και τη μοναδικότητα του κάθε ανθολογούμενου. Μεταδίδοντάς μας την πηγαία συγκίνησή του, αποδεικνύοντας ότι είναι αληθινός εραστής και εργάτης της ποίησης, αναφέρθηκε στη μοναδική αξία της ποιητικής τέχνης γενικότερα, με παραπομπές σε παρόμοιες  απόψεις των Σεφέρη, Ελύτη, Σαραντάρη, Γκαίτε, Ρίλκε, Σικελιανό κ.λ.π., όπου ενδεικτικά διαπιστώνεται πως η ποίηση είναι επανάσταση, το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας, η έναρξη μιας άλλης ζωής, η ένωση ήλιου και θανάτου. Κλείνοντας, διάβασε έργο του, εμπνευσμένο από γράμμα του ηθοποιού Θανάση Βέγγου, στο οποίο ο δεύτερος έκρινε πως «τα πολλά χέρια θα σε κατσιάσουν».

 

   Ενδιάμεσα των εισηγήσεων, ο ποιητής Ζαχαρίας Προδρόμου, απήγγειλε τρία αγαπημένα μας ποιήματα τού Καβάφη, καθώς και έργα από την Ανθολογία. Όπως πάντα, μάς καθήλωσε με  τη μοναδικά γλαφυρή και επαγγελματικού επιπέδου δραματική ικανότητα απαγγελίας. Ο Προδρόμου, Ποιητής, ενεργό μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και της Αμφικτυονίας Ελληνισμού έχει τιμηθεί και βραβευθεί συχνά  από σοβαρούς φορείς για την προσφορά του στα ελληνικά γράμματα. Η παρουσία του κάνει πάντα αίσθηση, μιας και το πάθος του για την ποίηση μεταγγίζεται αυθόρμητα κι έντονα  στους ακροατές.

 

  Τη σκυτάλη ανέλαβαν, τέλος, οι τιμώμενοι της λογοτεχνικής βραδιάς που ανθολογούνται στο έργο, για το οποίο έγινε η παρουσίαση. Από τους 22 δημιουργούς ποιητές, παρίσταντο οι 12, αφού καθίστατo δύσκολο για αρκετούς να μετακινηθούν από πολλά μακρινά μέρη της Ελλάδας, όπου ζουν κι εργάζονται.  

 

      Η παρουσίαση των 12 δημιουργών έγινε με αλφαβητική σειρά.

 

      Αρχικά, απολαύσαμε σε απαγγελία του Ζαχαρία Προδρόμου, το ποίημα της Ελένης Αντωνιάδου «Εισβολή των τριών», όπου, με δραματικότητα, θυμό, πόνο, ειρωνεία  και υψηλό ύφος, διαπραγματεύεται το θέμα της τραγικής σκλαβιάς της Ελλάδας από τους υποτιθέμενους φίλους της που, όμως, αποδείχτηκαν αδίστακτοι εισβολείς. Εντυπωσιάζει η επίγνωση ιστορικών αληθειών και η γενναιότητα καταγγελίας της αδηφαγίας των κατακτητών. Η Αντωνιάδου Ελένη γεννήθηκε στα Γρεβενά και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Τμήμα Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Εργάζεται ως υπάλληλος στην Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας. Έντονη είναι και η διάθεση καταδίκης της υποκρισίας και αδικίας σε ποιήματά της  που έχουν δημοσιευτεί το 2012 στην «Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου-Αφιέρωμα στον ποιητή-ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο»που επιμελήθηκαν οι Βασιλική Β. Παππά και Εύα Πετροπούλου-Λιανού. Ως πνεύμα ανήσυχο, προσπαθεί να γνωρίζει, ταξιδεύοντας, τις συνήθειες και τον πολιτισμό άλλων λαών.Ασχολείται με τον εθελοντισμό και τον αθλητισμό.

 

 

 

«Εισβολή των τριών»

 

Έφτασαν οι τρείς δούρειοι, μαυροφορεμένοι εισβολείς

 

σπαρακτικός ο ήχος του βιολιού ψηλά στον Παρθενώνα,

 

σφυρίζουν οι σειρήνες της απειλής,

 

φουντώνουν οι σπίθες της επιβολής,

 

λυσσομανούν οι αέρηδες της περικοπής

 

και κουρνιαχτός στ’αέτωμα.

 

 

 

Αμφισβητείται ο θησαυρός απ’τους αδίστακτους

 

Αχόρταγους και τραγικούς μας φίλους

 

Τα  βλέφαρά μας χαμηλά

 

και η ντροπή αντάριασε ολούθε.

 

 

 

Ένα ντους σκωτσέζικο κάθε μέρα μας ξεβγάζει

 

το φως από βολταΐκά όπως πάει τρεμοπαίζει

 

κι ένα φως γκαζόλαμπας έρχεται απ΄το σαράντα

 

κι εκεί που ο ήλιος έσβηνε,

 

η Αλητώ γεννιέται,

 

η Μέγαιρ’αναστέναζε,

 

τα βογγητά ξυπνήσανε την οργισμένη Φόνη!

 

Κι έφτασε ο Ησίοδος να γράψει  ιστορία,

 

πως από στάλες αίματος βγήκαν οι Ερινύες…

 

 

 

Αντισταθείτε στη σκλαβιά…

 

 

 

Η εισπνοή με σπρέι

 

τους νευρώνες του αγώνα παραλύει, βαραίνει η ανάσα

 

και ασθμαίνοντας γράφεται ιστορία.

 

Η υπομονή οργώνεται,

 

τα χρυσόσταρα θερίζονται και το ψωμί αρτοστόλισμα,

 

στις βαθιές υποκλίσεις των μοναχών

 

μαύροι σταυροί καρφώνονται

 

κι άσπρη σκόνη κάλυψε της ψυχής την πάστρα.

 

 

 

Πώς ο κόπος των γενεών χάθηκε με τόση βιάση!

 

 

 

Αντρώνει ο πόνος που’φεραν οι κολλητοί μας φίλοι,

 

έτσι χωρίς ρούχα και δουλειά θα τριγυρνάμε όλοι,

 

ξυπόλυτοι και βρόμικοι απ’τα νερά τα θολερά

 

που στάζουν στην ψυχή μας…

 

Το βράδυ κληρώνουν αστραπές,

 

τη μέρα αστροπελέκια…

 

 

 

Λαβώθηκε το σώμα μας,

 

το παρελθόν χορδή βιολιού

 

και το παρόν φαρμάκι

 

το μέλλον μια λαμπρή αστραπή

 

θα γράψει ιστορία!

 

 

 

       Στη συνέχεια  παρουσιάστηκε το ποίημα «Δώσε μου χώμα και νερό» της Αρχοντίας Δέρβου, η οποία γεννήθηκε στο Νεοχώριο Σερρών και μεγάλωσε με τους Έλληνες ποιητές. Ασχολήθηκε πολύ με τα παιδιά, δίνοντας καρδιά και ψυχή, ιδιαίτερα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έχει γράψει βιβλίο με τον τίτλο « Σκέφτομαι και γράφω» για παιδιά πρώτων τάξεων του δημοτικού αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Στίχοι της έχουν μελοποιηθεί και ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί το 2012 στην «Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου-Αφιέρωμα στον ποιητή-ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο» που επιμελήθηκαν οι Βασιλική Β.Παππά και Εύα Πετροπούλου-Λιανού.

 

        

 

 «Δώσε μου χώμα και νερό»

 

Χρόνια που σας γύρεψα

 

σε άγια χώματα μπλε οράματα

 

βάλτε με στα κλώνια σας

 

τα επτά να ανθίσουν θαύματα.

 

 

 

Χρόνια που σας λάτρεψα

 

σε άδεια πέλαγα τρικυμίες μου

 

σπάτε μέσα στο κύμα σας

 

τις αρχέγονες  τυρρανίες μου.

 

 

 

Στα σημάδια των καιρών

 

άλλων εποχών σε συνάντησα

 

σε ναυάγια των ψυχών

 

στις φλόγες των κεριών σε ανάστησα.

 

 

 

Λόγια που σας έριξα

 

σε άσπρα σώματα ρούχα αφόρετα

 

δέστε με την μπόλια σας

 

πάθη της καρδιάς ασυγχώρετα.

 

 

 

Λέξεις που ταξίδεψα

 

σε άδεια στόματα κρύο φίλημα

 

πάψτε να ορίζεστε

 

του μυαλού παραμίλημα.

 

 

 

Σκέψεις άγγελους κρατώ

 

φως ανέσπερο σε απάντησα

 

δώσε μου χώμα και νερό

 

να σου ορκιστώ σε αγάπησα.

 

      Η Γλυκερία Κακούρη  απήγγειλε το συγκινητικό ποίημα «Προσφυγιά», το οποίο  σίγουρα αγγίζει την ψυχή κάθε Έλληνα, και όχι μόνο, Με ύφος απλό, σχεδόν κουβεντιαστό, μας υπενθυμίζει γεγονότα τραγικά από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας, εξαίροντας όμως  το Μεγαλείο της ψυχής των θυμάτων, μεταδίδοντας το αισιόδοξο μήνυμα της μετουσίωσης της πίκρας σε ελπίδα. Γεννήθηκε στο Αγρίνιο Αιτωλοακαρνανίας από γονείς εκπαιδευτικούς. Παιδικά διηγήματά της δημοσιεύθηκαν στη σχολική εφημερίδα «Το Παραδείσι», που εξέδιδε το Γυμνάσιο Μοναστηρακίου Αιτωλοακαρνανίας. Η αγάπη της για τη λογοτεχνία την οδήγησε να φοιτήσει στο τμήμα φιλολογίας του Α.Π.Θ. Παράλληλα συμμετέχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής, αγιογραφίας και θεατρικές παραστάσεις για κοινωφελείς σκοπούς, διοργανωμένες από τη Διεθνή Εταιρεία Λόγου και Τέχνης σε συνεργασία με το Δήμο Θεσσαλονίκης. Ποιήματά της παρουσίασε στο πλαίσιο του Πνευματικού Μάη 2003 στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα εργάζεται ως φιλόλογος σε σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης και ασχολείται με τη συγγραφή μυθιστορημάτων και παραμυθιών. Έργα της: «Ανάμεσα σε δύο κόσμους», μυθιστόρημα (2005), «Περιμένοντας την Άνοιξη», μυθιστόρημα (2010), «Ο τεμπελάκος», παραμύθι (2011). Το 2012 συμμετείχε στην «Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου-Αφιέρωμα στον ποιητή-ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο» που επιμελήθηκαν οι Βασιλική Β. Παππά και Εύα Πετροπούλου-Λιανού με το διήγημα «Όταν οι άγγελοι χαμογελούν».

 

           

 

 « Προσφυγιά»

 

 Είδα στριμωγμένα μάτια που κραύγαζαν στην προκυμαία     

 

 Και κάποια άλλα που σιώπησαν και ανέβαιναν στον ουρανό

 

 Κι όσα δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν, τα είδα που σάλπαραν με ξένα καράβια και τσακισμένα φτερά σε αβέβαιους δρόμους…

 

Ύστερα μαύρισαν τα πάντα γύρω μου και μέσα μου

 

από πνιχτό καπνό και σκούρο αίμα

 

 

 

Όταν ξανάνοιξα τα μάτια, η σκακιέρα ήταν άδεια

 

Κι απορούσα πώς ήταν δυνατόν οι Άλλοι να βλέπουν πιόνια,

 

εκεί όπου εγώ έβλεπα ανθρώπους

 

Κι ήθελα να τους ρωτήσω «γιατί» μα έκαναν πως δε με άκουγαν

 

Προσποιούνταν ότι τα ξέχασαν όλα, γιατί κανείς δεν άντεχε την Αλήθεια

 

 

 

Μόνο οι πρόσφυγες την άντεξαν.

 

 

 

Σ’αυτούς βρήκα το νόημα και την αλήθεια της ζωής, που είχα χάσει.

 

Ήρθαν μόνοι τους και με πήραν απ΄το χέρι.

 

Με οδήγησαν σε υγρούς καταυλισμούς και ετομόρροπες παραγκουπόλεις.

 

Μου έδειξαν την άρρωστη κόρη, το χλωμό παιδί, τον αδικημένο εργάτη.

 

Κι ύστερα μου εξήγησαν ότι τα  γκρεμισμένα όνειρα

 

   έγιναν σκαλιά  αναρρίχησης

 

ότι η πίκρα και η νοσταλγία μετουσιώθηκαν σε πείσμα και ελπίδα

 

 ότι η ομορφιά της ζωής δε φθείρεται,ακόμη κι αν ανασυρθεί από τα  χαλάσματα.

 

 

 

Κι επιτέλους, χαμογέλασα ξανά….

 

Γιατί τώρα ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί ν’αγγίξει το

 

   Μεγαλείο της ψυχής ενός Πρόσφυγα.

 

 

 

     Η Ευαγγελία (Εβίτα) Κασαγιάννη, η νεότερη και πολλά υποσχόμενη, συμμετέχουσα στην ανθολογία, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1997 και σήμερα διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Είναι υπότροφος μαθήτρια της Β΄Λυκείου στα Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη.Το 2012 τιμήθηκε με έπαινο στον Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης του Δήμου Κορδελιού-Ευόσμου Θεσ/νίκης, ως μαθήτρια  του 6ου Γ/σίου Ευόσμου. Η συμμετοχή της στην ανθολογία είναι η πρώτη της απόπειρα να «μοιραστεί» ποιήματά της με το ευρύτερο κοινό και ήδη έχει αποσπάσει θετικότατες και ενθαρρυντικές κριτικές για τη μαεστρία με την οποία χρησιμοποιεί εντυπωσιακά  μορφολογικά ποιητικά ευρήματα, που συνδυάζουν επιμελημένη αισθητική, με περιεχόμενο που αποπνέει εφηβική δροσιά, φρεσκάδα, μα ταυτόχρονα και σπάνια ωριμότητα. Και τα τρία έργα της στην ανθολογία, αφορούν στην προσωπικότητα του Καβάφη, με τον οποίο συνομιλεί φυσικά και αβίαστα, μεταδίδοντας έντονη συγκίνηση στους αναγνώστες. Μας διάβασε το ποίημα

 

 

 

«Η τόλμη»

 

Αυτό που εσύ αποκαλείς ηδονή,

 

εγώ το λέω τόλμη.

 

Πάθος για το νέο,

 

το ασυνήθιστο,

 

το καινό.

 

 

 

Αυτό που δεν έκρυψες,

 

που δε συγκάλυψες με λόγια ψεύτικα

 

και κούφια.

 

Αυτό θαυμάζω σ’εσένα περισσότερο.

 

Ω ναι,αυτό!

 

 

 

Άλλοι το αποσιωπούν,

 

άλλοι το κατακρίνουν.

 

Εγώ παίρνω το ρίσκο,

 

όπως κι εσύ,

 

να το αποδεχτώ.

 

 

 

Τολμώ γιατί εσύ με δίδαξες.

 

Τολμώ γιατί η τόλμη είναι

 

το όπλο των άοπλων ηρώων.

 

Τολμώ γιατί και το να αγαπά κανείς,

 

τόλμη είναι.

 

 

 

Αυτό που εσύ αποκαλείς ηδονή,

 

εγώ το λέω τόλμη.

 

 

 

Ο Νικόλαος Νικολαΐδης, από τη Θεσσαλονίκη, απόφοιτος του Πολυτεχνείου Πατρών με Μεταπτυχιακό τίτλο του ιδίου Πανεπιστημίου, με σπουδές στην κλασική κιθάρα, τη Θεωρία και την Αρμονία της Μουσικής, ιδρυτικό μέλος γνωστού μουσικού συγκροτήματος, με συνεχή παρουσία στα ερτζιανά μέσω ραδιοφωνικών παραγωγών, γράφει, από πολύ νέος, ποιήματα επηρεασμένα από προσωπικά βιώματα, από τα ταξίδια του στην Ελλάδα και το εξωτερικό και τελευταία από την ελληνική οικονομική κρίση. Ποιήματα και στίχοι του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και διεθνή λογοτεχνικά περιοδικά. Στο έργο του κυριαρχεί μια τάση διαφυγής από την καθημερινότητα καθώς και η αναζήτηση της υπέρβασης του θανάτου. Χαρακτηριστικό αυτού, το ανθολογούμενο ποίημα «REISEPLAN», όπου καταθέτει τα συναισθήματά του ενώπιον του θανάτου μιας νεαρής φίλης του και καθ’οδόν προς την κηδεία της συνομιλεί φυσικά και γλυκά μαζί της, με πόνο μα και με ελπιδοφόρα περίσκεψη μιας μελλοντικής μετουσίωσης των αναστεναγμών τους σε «τραγούδι γιορτινό». Συμπαρασύρει  αβίαστα τον αναγνώστη σε λογισμό και βίωση ορατών και αοράτων, πολλών συναισθηματικών αποχρώσεων και διακυμάνσεων, ευαισθησίας μα και δύναμης. Στην εκδήλωση μοιράστηκε με το κοινό ένα ιδιαίτερο νοερό ταξίδι στ’ανέσπερα φανάρια τ’ουρανού, εμπνευσμένο από τελετουργικό ανατολικών λαών, όπου, μέσα από τολμηρούς συμβολισμούς και βαθύ λυρισμό, γεννιέται και διαχέεται η καρτερική προσμονή της ανατολής.

 

 

 

   «Τα φανάρια τ’ουρανού»

 

Στης τελευταίας ανατολής το πέρας

 

         Εκεί που το φως γεννήθηκε

 

         Και έπαιξε πρώτη φορά με τα σύννεφα

 

         Με ταξιδεύουν κάθε άνοιξη τα φανάρια τ’ουρανού

 

 

 

         Με ευχές φορτωμένα και με όνειρα λουσμένα

 

         Ανέσπερα ψηλά πετούνε

 

         Στους θεούς να στείλουν προσευχές και τάματα

 

 

 

         Στο σκότος μέσα των ασέληνων νυχτών,

 

         Μακριά από το βόμβο των υπερωκεανίων

 

         Και τον αχό των μηχανών,

 

         Σε τόπο νιόγεννο σιωπηλά αράζουν το αδύναμο σκαρί

 

         τους

 

        

 

          Φωτιά τα έσπειρε πάνω στη γη

 

          Και στην πηγή της φτάνουν

 

          Και των προσκυνητών την ανατολή

 

                -μαζί και τη δική μου-

 

          Καρτερικά προσμένουν…

 

 

 

 

 

       Ο Σωτήριος Νικολαΐδης, από τη Θεσσαλονίκη, μάχιμος εκπαιδευτικός, Θεολόγος, με μεταπτυχιακές σπουδές, γράφει συνεχώς, εδώ και πολλά χρόνια, αυθόρμητα και από προσωπική ανάγκη. Συνέγραψε συλλογές  πολλών έργων, κυρίως ποιητικών αλλά και θεατρικών. Επειδή δεν επεδίωξε συστηματικά την ευρεία  δημοσίευση και προβολή του εκτενούς έργου του, εκτός από κάποια ξενόγλωσσα περιοδικά, ανέβασμα θεατρικών παραστάσεων δικού του σεναρίου και μελοποίηση στίχων του από το Θεσσαλονικιό μουσικό-συνθέτη Μαυρόπουλο Πέτρο, αξίζει να αναφερθούν κάποια χαρακτηριστικά της δουλειάς του, όπως, ο πρωτότυπος και  εντυπωσιακός τρόπος-μέθοδος γραφής του:πρόκειται για ποιητικό εύρημα, σύμφωνα με το οποίο, μέσα από  επιλογή τυχαίων αναγραμματισμών λέξεων, άσχετων μεταξύ τους και χωρίς λογική αλληλουχία, πλάθει γλαφυρότατες εικόνες με νοήματα, κινητοποιώντας σχεδόν όλες τις αισθήσεις. Εικόνες ρεαλιστικές, συμβολικές ή και υπερρεαλιστικές, ήρωες που ανασύρονται από τη μυθολογία, την ιστορία και την καθημερινότητα υπηρετούν μία ευρύτατη γκάμμα θέμάτων, από απλά ερωτικά έως και άκρως βαθυστόχαστα, έμπλεα έντονης φιλοσοφικής αναζήτησης αλλά και αιχμηρής κοινωνικής και πολιτικής κριτικής. Λόγος που αποδεικνύει σπάνια ευρυμάθεια, μαστορεμένος με άριστη χρήση καίριων, και όχι τόσο κοινόχρηστων λέξεων ή φράσεων της ελληνικής γλώσσας, της οποίας τη δύναμη αποκαλύπτει και απογειώνει. Ύφος γλαφυρό, σκωπτικό, που συνδυάζει την ευαισθησία με την τόλμη και κερδίζει την προσοχή του αναγνώστη, προκαλώντας, κυρίως, το στοιχείο της έκπληξης. Ο ίδιος δηλώνει εραστής των εικόνων, της μουσικής και των ονείρων. Στην εκδήλωση μάς διάβασε το ποίημά του « Σ», που ταιριάζει μοναδικά με την ποίηση του Καβάφη:

 

 

 

Ντυμένοι στην πένα

 

Επαναπαύτηκαν στη σιγουριά του θώκου

 

Χαλαροί και ανέμελοι

 

Οι μάστορες των τέλειων νόμων

 

Όταν νύχτωνε για τον κόσμο

 

Απεκδύθηκαν τις τηβέννους,

 

Φόρεσαν τα ατλαζένια γοβάκια

 

Και τις φανταχτερές ζαρτιέρες

 

Και περιδεείς κομπάρσοι

 

Ξεχύθηκαν προς άγρα πελατών

 

Κανένας από τους γείτονες δεν έμεινε να τους ψέξει

 

Μονάχα ο σκίουρος του πάρκου

 

σκιαμαχεί την κατάντια τους

 

αποταμιεύοντας βελανίδια στα ξεχασμένα τους λουστρίνια.

 

 

 

       H Γιώτα Παμπουκτσή γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Το 1999 αποφοίτησε από την Οδοντιατρική Σχολή του Α.Π.Θ. και εργάζεται ως οδοντίατρος στο ιδιωτικό της ιατρείο. Ξεκίνησε να γράφει από τα μαθητικά της χρόνια. Ποιήματά  της έχουν δημοσιευθεί το 2012 στην «Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου-Αφιέρωμα στον ποιητή-ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο» που επιμελήθηκαν οι Βασιλική Β. Παππά και Εύα Πετροπούλου-Λιανού. Στα δημοσιευμένα ποιήματά της κυριαρχεί  η απογοήτευση και διαμαρτυρία  μπροστά στην υποκρισία, τη διαφθορά και «τους παραχαράκτες του νου», χρησιμοποιώντας ύφος απλό αλλά ταυτόχρονα  και αιχμηρό. Πετυχαίνει να νιώσει ο αναγνώστης ταύτιση με τη δική της φωνή, μέσα από την οποία  προβληματίζεται μα και λυτρώνεται. Μας διάβασε το έργο της:

 

      

 

«Ξεπούλημα αγάπης»

 

Τους κύκλους της ζωής μου

 

όρισες να  είναι μικροί

 

και ελλειψοειδείς.

 

Στο κέντρο

 

ποτέ να μη βρεθώ.

 

Ούτε να  είμαι το επίκεντρο.

 

Σε μια ευθεία γραμμή

 

να περπατώ,

 

σαν ακροβάτης

 

σε τεντωμένο σχοινί.

 

Μα, ούτε που νοιάστηκες,

 

αν θα πέσω

 

κι αν τα φτερά μου σπάσω

 

απ’την ανάρμοστη πτώση.

 

Με ζύγιασες, σαν να’ θελες,

 

απ’της ψυχής μου το απόβαρο,

 

να απαλλαγείς.

 

Το ωφέλιμο φορτίο

 

των λόγων σου, όμως,

 

δε λογάριασες.

 

Κι ήταν βαρύ το τίμημα.

 

Κι η εξαγορά  κακή.

 

Ξεπούλημα αγάπης

 

για μιας πεντάρας ηδονή.

 

 

 

         Η Βασιλική Β. Παππά, η οποία επιμελήθηκε την έκδοση της ανθολογίας αλλά και την παρούσα εκδήλωση, γεννήθηκε στα Τρίκαλα και ζει μεταξύ Θεσσαλονίκης και Ηγουμενίτσας, λόγω εκτέλεσης του λειτουργήματός της στο ΚΕ.ΣΥ.Π. Ηγουμενίτσας. (Να τονιστεί πως είναι μεγάλο το τίμημα-σε πολλά επίπεδα- που πληρώνουν οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται, επί σειρά ετών, μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους και επειδή το βίωσα κι εγώ, η συντάσσουσα το παρόν άρθρο, για πολλά χρόνια κι ένιωσα τι σημαίνει προσφορά, συγχαίρω την κα Παππά, για το ζήλο που εκδηλώνει στο λειτούργημά της, γνωρίζοντας a priori πως δεν πληρώνεται με χρήματα η δουλειά της, όπως και πολλών άξιων συναδέλφων). Σπούδασε Ποιμαντική και Κοινωνική Θεολογία στα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης και Βελιγραδίου. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με ειδίκευση στην Εκκλησιαστική Ιστορία και κατέθεσε υποψηφιότητα διδακτορικής διατριβής στον καθηγητή Ποιμαντικής Ψυχολογίας Χρήστο Βάντσο. Είναι κάτοχος πληθώρας διπλωμάτων επίσημων φορέων, που άπτονται του χώρου της εκπαίδευσης, δημοσιογραφίας, τέχνης και κοινωνικής προσφοράς. Μεγάλος αριθμός συνεντεύξεων και άρθρων της, σχετικών με ευρύτατη γκάμμα επιστημών και τεχνών είναι δημοσιευμένα σε έγκριτα περιοδικά και εφημερίδες της Ελλάδας και του εξωτερικού (Αμερική και Γερμανία) όπου εξακολουθεί να δημοσιογραφεί. Έχει παραδώσει  μεγάλο συγγραφικό έργο και έχει επιμεληθεί πολλές ενδιαφέρουσες εκδόσεις και εκδηλώσεις. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί στην «Ανθολογία ποίησης και πεζού λόγου-Αφιέρωμα στον ποιητή-ακαδημαϊκό Νικηφόρο Βρεττάκο» που επιμελήθηκαν η ίδια και η Εύα Πετροπούλου-Λιανού, καθώς και στις ανθολογίες «Η μοναξιά είναι χάρισμα», «Μη βία», «Υπάρχουν ποιητές;». Στην εκδήλωση μάς διάβασε το «Άτιτλο» ποίημά της-γραμμένο στην Πλαταριά Θεσπρωτίας-όπου, με λόγο λιτό αλλά και προσεγμένο, ομολογεί τη δύσκολη διαχείριση του τέλους:

 

 

 

Επί την ηλίου δύσιν.

 

Απαθής.

 

Θεέ μου!

 

Σβήσε από τα μάτια.

 

Τη μορφή.

 

Το χορό των δαχτύλων του.

 

Τις στιγμές ηδονής .

 

Το ξεχείλισμα αισθήσεων.

 

Το ξεγύμνωμα εαυτού.

 

Η ύπαρξή του είναι πόνος.

 

Εικόνα που ξεθωριάζει.

 

Λύτρωση ο θάνατος.

 

 

 

       Η Κάκια Παυλίδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε σε όλη την Ελλάδα, ακολουθώντας την ιδιορρυθμία της δουλειάς του πατέρα της (υπάλληλος Δ.Ε.Η.). Γράφει από τα εφηβικά της χρόνια. Απόφοιτος του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστων του Α.Π.Θ., ζει και εργάζεται στο 2ο Γυμνάσιο Γιαννιτσών ως καθηγήτρια Πληροφορικής.Υπεύθυνη της σχολικής εφημερίδας και του blog του σχολείου. Από το 2007 δραστηριοποιείται στο Σύλλογο Φίλων Βιβλίου του Ν.Πέλλας, αρχικά ως μέλος στο Δ.Σ. και από το 2011 ως Πρόεδρος. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί στον τύπο του Ν.Πέλλας, σε blogς, στην «Ποιητική Ανθολογία του Ν.Πέλλας» και στα «Ποιητικά μονοπάτια στην Πέλλα».Το 2010 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο  «Σταγόνες Συναισθημάτων» και συμμετείχει με το διήγημα «Νέα εκκίνηση» σε Ανθολογία Διηγήματος των εκδόσεων «Σύγχρονη εποχή».Στο διαγωνισμό στίχου 2011 του Ωδείου Φουντούλη απέσπασε το 1ο  και 3ο βραβείο.Στην εκδήλωση υπογράμμισε τον προβληματισμό της για την ανάγκη επιδίωξης ειλικρινούς αυτοκριτικής μας. Ένα υπέροχο ποίημά της στην Ανθολογία τιτλοφορείται «Με λίπασμα τη Ζεστασιά».

 

 

 

ΧειμωνιάΖει στο ημερολόγιο του Χρόνου

 

και το Κορμί ντύνεται ρύπους για ν’αντέξει…

 

το μετάξι το απέσυραν στα ράφια τους οι Βασιλιάδες.

 

 

 

Στους αστραγάλους τυλιγμένες Ρίζες Ζωής…

 

 

 

Για να δώσει καρπούς αυτό το Φεγγάρι

 

θέλει λίπασμα Ζεστασιάς,

 

και το φυτέψαμε στις παγωνιές.

 

 

 

Πάντα κόντρα στο πολύτιμο

 

λες και με πείσμα δοκιμάζουμε τις αντοχές του.

 

 

 

Γνωρίζει τον τρόπο της αθανασίας,

 

μα και της ευθανασίας

 

η Ζωή.

 

 

 

Στο μεταίχμιο που κινούμαι,

 

εκπροσωπώντας τον λιλιπούτειο στεναγμό των ποι-

 

   ημάτων,

 

χιονάνθρωπος που ταυτόχρονα κρυώνει και λιώνει

 

κρατώ μία Ζεστή Επιβίωση στην αγκαλιά

 

με μορφή Γυναίκας

 

να υπομένει πόνους στείρας Ζωής

 

που ονειρεύεται γέννες σε μήνα Άνοιξης

 

αειφόρου Χρόνου…

 

 

 

 

 

     Ο Ζαχαρίας Προδρόμου, για τον οποίο έγινε αναφορά και παραπάνω, γεννήθηκε και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Φοίτησε στη Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών (Π.Ο.Ε.) του Α.Π.Θ. Παρουσίαζε επί σειρά ετών φοιτητικές εκπομπές από το ραδιόφωνο του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας(Ε.Ι.Ρ.) με ειδήσεις και κείμενά του. Εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα και έχει συνταξιοδοτηθεί. Έργα του έχουν βραβευθεί από την Ένωση Συγγραφέων –Λογοτεχνών Ευρώπης, από το Λογοτεχνικό Όμιλο « Ζαλώνη» ,από το Πανεπιστήμιο Ελεύθερης Επιμόρφωσης του Δήμου Χορτιάτη ,από τους Δελφικούς Αγώνες της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών κ.λ.π. Λαμβάνει μέρος  με έργα του σε εκδηλώσεις, ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Δημοσιευμένες ποιητικές συλλογές του: «Τα σκόρπια χαρτιά», «Στο μονοπάτι του ονείρου», «Θλίψη στη δύση», «Στη σκιά του ανέμου», «Σμιλεύοντας το σύννεφο», «Του πάγου τα χρόνια». Απήγγειλε συγκλονιστικά το ποίημά του

 

 

 

«Λαβωμένοι στίχοι»:

 

Δεν είναι ανάγκη

 

να έχει φως για να μιλήσω.

 

Μιλά ο νους καλύτερα

 

στης νύχτας τις σκιές

 

που παίζουν στο λυκόφως

 

Τότε ακούγεται ο αντίλαλος

 

των κραυγών της απελπισίας

 

που καλεί τ’αστέρια να πλησιάσουν,

 

ν’ακούσουν τον ήχο

 

των λαβωμένων στίχων μου,

 

όταν ο αλλοπρόσαλλος άνεμος

 

παρασύρει την υπόστασή μου

 

σε τούτες τις χαλεπές μέρες

 

και η φωνή μου γίνεται δέηση.

 

 

 

Τότε ο λόγος γίνεται βάλσαμο

 

στων ανθρώπων τις καρδιές.

 

Προσπαθεί να τις οδηγήσει

 

στη δημιουργική επαγρύπνηση

 

στην εγρήγορση.

 

Σήμερα χρειάζεται.

 

Ας τελειώνουν

 

οι παθητικές άμυνες.

 

Το ζοφερό παρόν είναι τώρα.

 

Τη νύχτα γίνεται πιο σκούρο,

 

εκκωφαντικό,ψυχρό,

 

απάνθρωπο.

 

 

 

    Ο Θεόδωρος Σαντάς, για τον οποίο επίσης έγινε λόγος παραπάνω, γεννήθηκε στην Ηράκλεια Φθιώτιδας. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Αμφικτιονίας Ελληνισμού. Εξέδωσε τις  ατομικές ποιητικές συλλογές: «Το ταξίδι του Άστρου», «Στου Αιγαίου τον Έρωτα», «Ότι δε σβήνει η βροχή», «Ο έρωτας έχει πάντα πανσέληνο» και συμμετείχε στην ομαδική «Οκτέτο».΄Εχει δημοσιεύσει σε πολλές ποιητικές ανθολογίες και λογοτεχνικά περιοδικά. Βραβεύτηκε επανειλημμένα από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών και άλλους επίσημους  πολιτιστικούς  φορείς. Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Θ. Τσαμπατζίδη και εκδόθηκαν σε δύο cd.

 

Τα έργα του ξεχειλίζουν από ευαισθησία, αμεσότητα και στο παρακάτω ποίημα εξαίρει την αξία της ποίησης, ως τέχνης ατόφιας και αθάνατης.

 

     

 

 «Πού να μιλήσω;»

 

Πού να μιλήσω;

 

Σε ποιον να πω ότι με πνίγει η νύχτα

 

και χάνομαι στα σκοτάδια της άβυσσου;

 

Το μόνο που μου απόμεινε, είναι η ποίηση

 

μα δεν την αντέχει λέει ο κόσμος

 

είναι ένα όνειρο ακριβό

 

που σ’ανταμείβει με δάκρυ.

 

Κι έτσι,το δρόμο της μοναξιάς θα ακολουθήσω

 

στους βράχους των κάβων

 

παρέα με γλάρους

 

και μουσκεμένα ποιήματα.

 

Θεέ μου, την κάθε μου ελπίδα

 

σε σένα αφήνω.

 

Μην με εγκαταλείπεις

 

την ώρα που τα φεγγάρια

 

χάνουν τη λάμψη τους

 

και της ψυχής μου ο ήχος

 

εκπέμπει βοήθεια.

 

Όλα κάποτε υποτάσσονται

 

 στο πικρό τραγούδι της Περσεφόνης!

 

Μόνο η ποίηση μένει ανέπαφη

 

στην ανέμη της μοίρας!

 

Μικρόνοια των ανθρώπων

 

που συνεχίζεις να μ’απειλείς χρόνια

 

και με το δάχτυλό σου με δείχνεις

 

γιατί τη βόλεψή σου την τάραξα

 

έλα να σου χαρίσω κάτι

 

γαλάζια βιβλία της ποίησης

 

ξεπληρωμένα με δόσεις

 

να βρείς στην ολονυχτία του Αποσπερίτη

 

κάτι ψυχούλες ανάλαφρες

 

που αναπνέουν μονάχα

 

μ’αλήθεια και φως!

 

   

 

Η Ελένη Χαρμάνα εργάζεται στο Υπουργείο Πολιτισμού. Ποιήματά και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Είναι υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Συλλόγου Φίλων Βιβλίου Νομού Πέλλας. Έχει εκδώσει τις  ποιητικές  συλλογές «Μύγδαλα στο χιόνι» και «Το φεγγάρι του κήπου». Έχει λάβει μέρος σε τρεις αξιόλογες ποιητικές ανθολογίες. Με μία έντονη διάθεση ενδοσκόπησης, ατομικής και συλλογικής, καυτηριάζει τις νοσηρές στάσεις μας απέναντι στην ευθύνη μας, στο ποίημα «Στον ξεπεσμό των ονείρων».

 

 

 

Άστραφταν τα όνειρα

 

εκείνα που κάναμε παιδιά,

 

όχι τα τωρινά

 

τα θολά

 

τα σχεδόν ανύπαρκτα.

 

 

 

Είμαστε ακόμα νέοι φίλε,

 

γιατί λοιπόν γλιστράνε στ’απόνερα

 

μην αφήνοντας

 

έστω μια χρυσαφένια γραμμή στην παλάμη.

 

 

 

Κάπου θα φταίξαμε και εμείς

 

δεν μπορεί,

 

σκεπαστήκαμε τη ζεστασιά στο σαλόνι,

 

η μονομαχία άλλωστε ήθελε άλλα.

 

 

 

Και είπαμε  «πως τα άλλα

 

στο δρόμο μας έπεσαν από τις τσέπες»

 

Είπαμε «ήρθε ο κλέφτης τη νύχτα

 

και τα πήρε μαζί του»

 

Ακόμα είπαμε

 

«ήταν το δίλεπτο της χήρας

 

και τώρα ξεμείναμε χρεωμένοι»

 

 

 

Δεν είπαμε

 

πως εκείνη βοήθησε τον φτωχό.

 

Δεν είπαμε

 

πως εμείς ζητήσαμε το αντάλλαγμα.

 

Φταίξαμε,

 

γιατί δώσαμε άλλοθι

 

στον ξεπεσμό των ονείρων.

 

 

 

 

 

      H  εκδήλωση απέκτησε ιδιαίτερη μαγεία και κατάνυξη με την ευγενική συμβολή του  νεαρού Θεσσαλονικιού μουσικού, Ευγένιου Αναστασιάδη για τον οποίο έγινε αναφορά και παραπάνω και του οποίου το ήθος, εκτός από το μουσικό του ταλέντο, εξήρε η πρώην καθηγήτριά του Βασιλική Παππά. Ενδιάμεσα των ομιλιών, εκτέλεσε με το φλάουτό του τα εξής μουσικά κομμάτια:1) C.P.E.BachSonata in a minor for solo flute, 1st movement 2) C.DebussySyrinx 3) Pierreoctave FerroudJade.

 

      Στο κλείσιμο της εκδήλωσης, η Βασιλική Παππά έκανε μία σύντομη αποτίμησή της, επισημαίνοντας τα οφέλη της και ευχαρίστησε το Δήμο για τη διάθεση της αίθουσας, τους εισηγητές κι όλους όσους συνετέλεσαν σε ένα τόσο αξιόλογο αποτέλεσμα ,ειδικά σε καιρούς που η ποίηση είναι υποτιμημένη για την πλειοψηφία. Όμως, δόθηκε το μήνυμα ότι η ποίηση είναι πολύτιμη, έστω για τη μειοψηφία, η οποία κατέκλυσε την αίθουσα.

 

   Η βραδιά αποτέλεσε πράγματι ένα ουσιαστικό μνημόσυνο  στο δημιουργό Κ.Π.Καβάφη, αφού, ακολουθώντας τη φιλοσοφία του, αποτολμήθηκαν να εκφραστούν και αντίθετες θέσεις, με πλήρη κοσμιότητα, όπως και στον  ποιητή δεν άρεσε να ευχαριστεί αυτιά με υποκριτικά ψέματα και οι αλήθειες του δε γίνονταν εύκολα δεκτές. Επίσης, πέτυχε να ταξιδέψει τους παριστάμενους στον κόσμο της  κλασικής μουσικής καθώς και «στην ιστορία, την αίσθηση και το στοχασμό», τους τρεις δηλαδή πυλώνες που δομούν το έργο του μεγάλου μας και, με διαφορά, του πιο πολυδιαβασμένου, διεθνώς, σύγχρονου Έλληνα ποιητή.

 

    Είμαστε σε αναμονή κι άλλων εξίσου συγκινητικών εκδηλώσεων με ουσία και ανάταση ψυχής, όπου άνθρωποι «ευαίσθητοι» υπηρετούν αμισθί τη διάχυση και το μοίρασμα σκέψεων και συναισθημάτων, ώστε να γλυκάνουν τα πικρά και να αντέξουν τα αβάσταχτα.

 

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ