Περί κινδυνολογίας

Γράφει ο εκπαιδευτικός-συγγραφέας Σωτήρης Οικονόμου.

Ήταν κάποτε  ένας βασιλιάς, ο οποίος κυβερνούσε επί πολλά χρόνια τη χώρα, είχε ξεχάσει από πότε, ελέγχοντας απόλυτα τον λαό, επειδή μοίραζε πλούσιες παροχές  στους αυλικούς και στους δουλοπρεπείς υποστηρικτές του, αλλά και επειδή είχε και την συνεχή υποστήριξη των ισχυρών βασιλιάδων της γειτονιάς του.

Βλέποντας οι ξένοι περιηγητές τον βασιλικό, τον αυλικό και τον επιλεγμένο λαϊκό τρόπο ζωής, απορούσαν και παράλληλα θαύμαζαν την φαινομενική αυτή ευμάρεια, η οποία δεν ταίριαζε με τον υπάρχοντα παραγόμενο πλούτο.

Κάποια ημέρα ο βασιλιάς έδωσε εντολή να ετοιμαστεί η άμαξά του, με σκοπό να ταξιδέψει σε έναν τόπο, όπου θα συναντούσε κάποιον ειδικό, ο οποίος επρόκειτο να του προτείνει πρωτοφανή σχέδια, ώστε να λύσει όλα του τα προβλήματα.

Ετοιμάστηκε, λοιπόν, η άμαξα και ξεκίνησε.

Αφού διήνυσε μεγάλο μέρος της διαδρομής, πετάχτηκε ξαφνικά στον δρόμο από κάποιο διπλανό χωράφι ένα δηλητηριώδες φίδι, το οποίο καιροφυλακτούσε και τσίμπησε το άλογο, που έσερνε την άμαξα, στο πόδι.

Αποτέλεσμα αυτού του συμβάντος ήταν να δηλητηριαστεί το ζώο και να αποβεί αδύνατη η συνέχιση της πορείας του.

Χωρίς να χρονοτριβήσει, λοιπόν, ο βασιλιάς, διέταξε τον συνοδό του δούλο να ζευτεί στον ζυγό και να οδηγήσει την άμαξα στον προορισμό της.

Αυτός υπήκουσε στο κέλευσμα αγόγγυστα, παρ’ ότι δεν επιθυμούσε.

Σε κάποιο σημείο όμως της διαδρομής ο δούλος σταμάτησε, διότι βρέθηκε ενώπιον δύο κατευθύνσεων. Προβληματίστηκε, λοιπόν, ποιον δρόμο να ακολουθήσει.

Ενώ δεν πρόκανε να αποτελειώσει την σκέψη του, άκουσε τη βροντερή φωνή του βασιλιά.

– Δεξιά στρίψε! Δεξιά! Τι καρτεράς;

– Μα, τόλμησε να ψελλίσει ο δούλος.

– Τι μα και ξεμά; Αποκρίθηκε ο βασιλιάς. Πράξε αυτό που σου λέω εγώ!

– Μεγαλειότατε, νομίζω πως τον αριστερό δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε, διότι ο δεξιός απ’ ότι φαίνεται δεν θα μας βγάλει πουθενά.

– Ο μόνος σίγουρος δρόμος είναι ο δεξιός! Επανέλαβε αυτός. Αν δεν ξέρω εγώ που είμαι βασιλιάς, ποιος ξέρει; Εσύ που είσαι δούλος;

– Μάλιστα, Μεγαλειότατε! Ο λόγος σας είναι σεβαστός.

– Εξ’ άλλου δεν βλέπεις που ακόμα και ο ίδιος ο Θεός οδηγεί τους χριστιανούς μέσω της δεξιάς οδού στον παράδεισο ενώ μέσω της αριστεράς στην κόλαση;

– Το βλέπω, Μεγαλειότατε, πώς δεν το βλέπω, αφού το βλέπει η εξοχότητά σας, είπε

ο δούλος και συνέχισε την πορεία του στον δεξιό δρόμο.

Η άμαξα προχωρούσε μεν με κάποια δυσκολία, αλλά σε κάποιο σημείο ο αχθοφόρος δούλος ένιωσε να βαλτώνει και να μην μπορεί να σηκώσει εύκολα τα πόδια του. Πήγε να διαμαρτυρηθεί αλλά…

– Συνέχισε! Μην σταματάς! Του φώναξε απειλητικά ο βασιλιάς.

Μη μπορώντας όμως να πράξει κάτι άλλο, υπήκουσε αυτός και συνέχισε την πορεία του, ώσπου βούλιαξε μέσα στη λάκα και δεν μπορούσε πλέον να κινηθεί.

Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε χωρίς να το αντιληφθεί μπροστά του κάποιος περαστικός, ο οποίος αυτοπροτάθηκε να τον βοηθήσει, για να βγει από τον βούρκο, χωρίς να υπολογίζει τον κόπο που θα έκανε και το λέρωμα.

– Για να βγεις, του είπε, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αν όμως ακολουθήσεις το σχέδιο δράσης που θα σου ειπώ, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να τα καταφέρεις. Και άρχισε να του αναφέρει τον τρόπο που έπρεπε να ενεργήσει.

– Τι λες; Του αποκρίθηκε ο βασιλιάς. Είσαι στα καλά σου; Ο υπάνθρωπος αυτός που εκτελεί χρέη υποζυγίου είναι κτήμα μου και μόνον εγώ τον ορίζω. Κατά συνέπεια δε, μόνον τις δικές μου διαταγές πρέπει να εκτελεί και όχι τις δικές σου ανοησίες!

– Αυτόν, που έχεις ζεμένο στην άμαξά σου, τον οποίο μάλιστα βούλιαξες με την επιλογή σου μέσα στον βούρκο και συνεχίζεις με τη στάση σου να τον κρατάς μέσα σ’ αυτόν, δεν είναι υπάνθρωπος αλλά άνθρωπος. Ούτε επίσης κτήμα σου, αλλά ελεύθερος συνάνθρωπός σου, που πρέπει να μοιράζεται μαζί σου τα αγαθά της γης και της κοινωνικής ζωής, είπε ο περαστικός.

Ο βασιλιάς φούντωσε και αγρίεψε, χάνοντας την ψυχραιμία του.

Ο δούλος βρέθηκε σε αμηχανία, διότι αντιλήφθηκε ότι τα λόγια αυτού του ανθρώπου άγγιζαν το δικό του συμφέρον και βρέθηκε σε μεγάλο δίλλημα. Να ακολουθήσει το σχέδιο του βασιλιά, στον οποίο ήταν πνευματικά και σωματικά υποταγμένος και αποδείχθηκε αναποτελεσματικό ή αυτό του περαστικού, που έδινε ελπίδες;

Η ώρα περνούσε και το βασιλικό σχέδιο εξόδου από τον βούρκο δεν απέδιδε θετικό αποτέλεσμα, διότι οι βασιλικές οδηγίες-διαταγές ήταν λανθασμένες.

Αφού, λοιπόν, ο δούλος είδε κι απόειδε, είπε στον βασιλιά.

-Μεγαλειότατε, όπως βλέπεις κι εσύ, το σχέδιό σου αδυνατεί να με βγάλει απ’ τη λάσπη κι εγώ κατά συνέπεια είμαι χαμένος. Σε πληροφορώ, λοιπόν, πως από τώρα αρνούμαι τις διαταγές σου και αποφάσισα να  ακολουθήσω το σχέδιο εξόδου από το τέλμα, που μου πρότεινε ο περαστικός. Έτσι κι αλλιώς δεν έχω να χάσω και τίποτα.

– Τι λες; Του  απάντησε γεμάτος θυμό ο βασιλιάς. Είσαι στα καλά σου ή τρελάθηκες;

– Όταν, Μεγαλειότατε, σε βουτάει συνειδητά μέσα στον βούρκο ο κυβερνήτης σου και βλέπεις ότι, αντί να σε βοηθήσει, σε σπρώχνει με τις λανθασμένες του επιλογές ακόμα πιο μέσα, τρελαίνεσαι. Τρελαίνεσαι, οργίζεσαι και εγείρεις από τον εαυτό σου το δικό σου σύστημα δράσης και ενέργειας, το οποίο είναι ικανό να σε λυτρώσει απ’ τα βάσανα και να αποδείξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ότι είναι ένα τίποτα μπροστά σ’ αυτό που συνήθισες να βλέπεις και  να το θεωρείς σπουδαίο, επειδή έτσι στο επέβαλαν.

– Πρόσεχε! Σου λέω για τελευταία φορά, επειδή μόνο εγώ θέλω το καλό σου!

– Τι να προσέξω;

– Κινδυνεύεις!

– Τι κινδυνεύω;

– Να πάθεις το χειρότερο!

– Και ποιο είναι αυτό το χειρότερο;

– Θα βραχείς!

Έτσι, λοιπόν, κινδυνολογώντας ο βασιλιάς , προσπάθησε να αποτρέψει την πορεία εξόδου του δούλου του από το τέλμα, όπως κινδυνολογούν και κατά την διανυόμενη περίοδο αυτοί που βούλιαξαν τη χώρα στον βούρκο της πνευματικής και υλικής χρεοκοπίας, λέγοντας ανερυθρίαστα στους Έλληνες ότι, « αν δεν ψηφίσετε πάλι εμάς που σας εξουσιάζουμε μια ζωή και ψηφίσετε άλλους, θα σας βγάλουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι από το ευρώ και θα πεινάσετε»!

Η συνταγή αυτή είναι παλιά. Αν ανατρέξουμε στο ελληνικό παρελθόν θα δούμε πως:

Το 1920 οι εκφραστές του δεξιού-Λαϊκού κόμματος έλεγαν κινδυνολογώντας ότι: «Τα παιδιά σας, Έλληνες, που υπηρετούν ως στρατιώτες για την προστασία των ομογενών στη Μικρά  Ασία, κινδύνευαν να σκοτωθούν. Επομένως, για να έρθουν πίσω σώα και αβλαβή, πρέπει να μας ψηφίσετε στις εκλογές». Οι δύσμοιροι πείστηκαν και τους έθεσαν αντί του Βενιζέλου στην εξουσία. Αποτέλεσμα τραγικό. Αυτοί τα έσπρωξαν ακόμα πιο μέσα στα βάθη της Μ. Ασίας και τα σκότωσαν με τις αποφάσεις τους. Μαζί τους δε και όλον τον μικρασιατικό Ελληνισμό.

Το 1967 ορισμένοι  «εθνικόφρονες» στρατιωτικοί, με την ανοχή πολιτικών στελεχών του δεξιού κόμματος Ε.Ρ.Ε, το  οποίο επρόκειτο να χάσει την εξουσία κατά τις επικείμενες εκλογές από την Ενωση Κέντρου, έκαναν πραξικόπημα, κατέλαβαν τη εξουσία με τη βία και επέβαλαν δικτατορία, κινδυνολογώντας ότι « η χώρα διατρέχει κομμουνιστικόν κίνδυνον», τον οποίον ποτέ δεν διαπιστώσαμε!

Εφτά χρόνια αργότερα, το 1974,  κάποιοι με δική τους πρωτοβουλία επανέφεραν από το Παρίσι τον επί δεκαετία πολιτικό φυγά, πρώην πρωθυπουργό και αρχηγό της Ε.Ρ.Ε  Κ. Καραμανλή, προτάσσοντας το εκβιαστικό δίλλημα: « Καραμανλής ή τάνκς;»

Το 1981 τα στελέχη και οι υποστηρικτές του ήδη φθαρμένου και μελλοντικού ηττημένου των επικείμενων εκλογών κόμματος της Ν.Δ διατυμπάνιζαν: « Έλληνες! Μην ψηφίζετε το ΠΑ.ΣΟ.Κ, γιατί θα σας πάρει τα χωράφια, τα σπίτια, τα ζώα, τις επιχειρήσεις και ό,τι έχετε».

Εκείνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν το έπραξε και τους διέψευσε! Το ύστερο όμως, συνεπικουρούμενο απ’την ίδια τη Ν.Δ.  τους πήρε το ψωμί από το στόμα και  σκότωσε την ελπίδα τους για ζωή!

Το παράλογο της όλης υπόθεσης είναι ότι συνεχίζουν αμφότεροι, οι πρώην κακοδιαχειριστές της εξουσίας, τον απαρχαιωμένο αντιλαϊκό πολιτικό τους λόγο κινδυνολογώντας χωρίς αιδώ!

Στο τέλος μάλλον θα κατηγορήσουν εκτός απ’ τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τους ίδιους τους ψηφοφόρους, διότι δεν υπήκουσαν στα κελεύσματά τους και τους αρνήθηκαν την ψήφο!

Μήπως, λοιπόν, η κινδυνολογία αυτού του τύπου για την κατάληψη της εξουσίας με την διαφαινόμενη παραπλάνηση των Ελλήνων ψηφοφόρων εμπεριέχει το στοιχείο του τυχοδιωκτισμού και της κακοήθειας από μέρους των ενδιαφερομένων πολιτικών, πολιτευτών και οπαδών και πρέπει να προβληματίσει τα μέλη της κοινωνίας;

Το να αφεθεί ο λαός να εκφραστεί δια της ψήφου του ελεύθερα χωρίς παρεμβάσεις είναι θεμιτό.

Το να επιχειρήσει  όμως κάποιος την διαστρέβλωση με σκοπό την παραπλάνηση κινδυνολογώντας, είναι αθέμιτο και κατακριτέο.