Βερολίνο: Γράφει η Σταυρούλα Παπαδοπούλου.

Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών στις 20 Ιουλίου του 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886. Η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν ειρηνικά υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών.

 Το σύνθημα των διαδηλωτών ήταν τα 3 ΟΧΤΩ: Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση και μόρφωση  και οχτώ ώρες ύπνο. Σαν σύμβολο των εργατών όλου του κόσμου καθιερώθηκε η κόκκινη σημαία, από το ματωμένο πουκάμισο σκοτωμένου διαδηλωτή στην διαδήλωση εκείνη, η οποία εκφράζει το αίμα όλων των εργαζόμενων σε κάθε γωνιά  της γης.

Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη γιορτή για χώρες όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Κούβα και τα πρώην Σοβιετικά κράτη. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν συνήθως μεγαλειώδεις λαϊκές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Η πρώτη εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα γιορτάστηκε το 1892 στους στύλους του Ολυμπίου Διός, στην Αθήνα, από τον «Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο» του Σταύρου Καλλέργη. Ένα χρόνο αργότερα το 1893  περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ των  εξής αιτημάτων: η Κυριακή να καθιερωθεί ως αργία με κλείσιμο των καταστημάτων την ημέρα αυτή, οχτάωρη εργασία, απονομή σύνταξης στους «παθόντες εν τη εργασία», κατάργηση των θανατικών εκτελέσεων και της προσωποκράτησης για χρέη.

Στην Γερμανία η Πρωτομαγιά είναι επίσης μία μέρα σταθμός και με μεγάλη σημασία. Κάθε πρώτη του Μάη, παραδοσιακά τονίζεται η πολιτική σημασία της ημέρας στις περισσότερες περιοχές της και αναφέρεται συνήθως ως «Ημέρα των Εργατών». Μαζικές ετήσιες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, οι μεγαλύτερες από τις οποίες διοργανώνονται από εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα.

Η πρώτη του Μάη αποτελεί σύμβολο του αγώνα των εργαζομένων,  για δουλειά με αξιοπρεπείς μισθούς και με συνθήκες που επιτρέπουν στον κάθε άνθρωπο να έχει ελεύθερο χρόνο για την προσωπική του εξέλιξη. Πρόκειται για μία συνεχή ”πάλη” διατήρησης των κεκτημένων, καθώς οι εποχές και οι εργασιακές συνθήκες αλλάζουν συνεχώς και ως επί το πλείστον όχι υπέρ του εργαζομένου.

 

1 ΣΧΟΛΙΟ

  1. ΜΠΡΑΒΟ !!! ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ