Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα κοινωνιολόγος/εγκληματολόγος.
Η κοινωνία του μέλλοντος και της πλήρους εξάρτησης. Η κωδικοποίηση των προϊόντων… Πας στο σούπερ μάρκετ και για όλα τα προϊόντα που αγοράζεις χτυπάς τον κωδικό τους, τα ζώα έχουν κωδικούς, ο άνθρωπος έχει κωδικό το δάχτυλο στην ταυτότητα, τα ΑΦΜ , τα ΑΜΚΑ , αριθμοί λογαριασμών που όλα θα συγκεντρωθούν ίσως σε ένα αριθμό του συγκεκριμένου ανθρώπου… όνομα δε θα υπάρχει θα είναι ένας αριθμός πλέον. Ξέρετε ποια είναι η διαφορά αριθμού και ονόματος; Ο αριθμός διαχειρίζεται πιο εύκολα προστίθεται, αφαιρείται η διαγράφεται ενώ το όνομα εμπεριέχει συναίσθημα, προσδίδει μια ταυτότητα προσιτή.
Όλα μας τα στοιχεία θα αντιστοιχούν σε ένα αριθμό , σε έναν κωδικό μελλοντικά. Το τίμημα της ανάπτυξης της τεχνολογίας θα είναι η παγίδευση του προσωπικού στοιχείου. Ποιος δε νοσταλγεί τις εποχές που τα παιδιά έπαιζαν και γελούσαν ξένοιαστα στις αλάνες. Τα παιδιά σήμερα είναι φίλοι με το κινητό που κρατάνε μονίμως στο χέρι ,μιλάνε με τους φίλους μέσω υπολογιστή. Και όλοι χαιρόμαστε γι αυτή την εξέλιξη! Λέμε ένα όνομα και το κινητό καλεί μόνο του το όνομα που είπαμε. Χαιρόμαστε που δίνουμε εντολές , που αυτές εκτελούνται .Νιώθουμε την πολυτέλεια της ανάπτυξης! Αναρωτιέμαι όμως αν την έχουμε αυτή την πολυτέλεια και για πόσο;
Το πλαστικό χρήμα και οι κάρτες υπερχρέωσαν πολλά νοικοκυριά τα οποία ξέφυγαν από τα βάρη που μπορούσαν να σηκώσουν και ξέφυγαν από τους προϋπολογισμούς που μπορούσαν να αντέξουν. Τώρα καλούνται να αποπληρώσουν τα χρέη, αδυνατούν, χάνουν περιουσίες, αυτοκτονούν, αλλάζουν ζωές, η ποιότητα της ζωής τους υποβαθμίζεται. Εξάλλου είχαν τη χαρά να νιώσουν σαν τις σταχτοπούτες που πήγαν στο χορό αλλά τώρα η άμαξα τους ξανάγινε κολοκύθα… Τα παραμύθια έχουν πάντα ωραίο τέλος η πραγματικότητα όχι! Όχι πάντα τουλάχιστον.
Η ανασφάλεια της καθημερινότητας τρομάζει πολλές φορές όμως ίσως και να συσφίγγει τις σχέσεις. Οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά λόγω του κοινού κινδύνου που νιώθουν να παραμονεύει. Όλοι ελπίζουν, όλοι θέλουν να παλέψουν. Βρίσκουν τρόπους και ελίσσονται στις δύσκολες συνθήκες, συμβιβάζονται… και όσοι τυχεροί ακόμα βρίσκονται μακριά από αυτά που ακούν να διαδραματίζονται στην TV και δε σκέφτονται ότι τους χωρίζει απόσταση αναπνοής από όλους αυτούς τους άστεγους , τους κοινωνικά ευπαθείς και ανήμπορους ανθρώπους. Ανθρώπους με αξιοπρέπεια που χάθηκαν στο κυνήγι να επιστεγάσουν την ευτυχία τους στα υλικά και αναλώσιμα υλικά. Υλικά, φθαρτά κυνήγησαν και ως φθαρτά εξαφανίστηκαν όταν φύσησε το αεράκι μιας νέας μορφής κοινωνίας, μια κοινωνίας που μη μπορώντας να αντέξει την υπερβολή τείνει να ανασυγκροτηθεί και να επανέλθει στην πιο απλή ανθρώπινη δομή της.
Όμως διίστανται οι απόψεις για το εάν μπορεί κάποιος να φανταστεί μια κοινωνία ανθρώπινη, τη στιγμή που η ίδια η ευαισθησία και η ανθρωπιά ποδοπατήθηκε στο βωμό του χρήματος. Θυσιάσαμε τα πάντα γι αυτό και τώρα τι ζητάμε πίσω; Τα όνειρά μας, το όνομα μας; Μα αφού το ξεπουλήσαμε και αυτό. Όπου και αν πάμε λέμε τον αριθμό μας και με ένα κλικ στο πάτημα κουμπιών υπολογιστή εμφανιζόμαστε. Και κάποιοι παρόλα αυτά απαιτούν να οραματιστούν. Να γίνουν αποδέκτες εκείνου που επιθυμούν, να τα έχουν όλα. Όμως όπως η φύση εκδικείται όταν τη μολύνεις και σου το επιστρέφει πχ με τον μολυσμένο αέρα που αναπνέεις. Έτσι και η κοινωνία εκδικείται και ως αντάλλαγμα σου επιστρέφει κοινωνικά δεινά.
Θέλω να οραματιστώ την Ελλάδα του 2030, 2050. Όμως δε μπορώ, ίσως δεν τολμώ! Ρωτάω εσένα τον επιστήμονα ή τον απλό άνθρωπο… μα και εσύ σωπαίνεις και μου έρχονται στο μυαλό τα σοφά λόγια του Τάσου Λειβαδίτη:
Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις…
Γιατί δὲ μιλᾷς;
Πές μου!
Γιατί ᾔρθαμε ἐδῶ;
Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;
Τί θέλουν νὰ ποῦν;
Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!!
Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…
Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα…
δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους,
τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά…
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο
τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…
Οι άνθρωποι θα περνούν και θα φεύγουν… Η ιστορία θα αλλάζει , αλλά και θα επαναλαμβάνεται! Τα ιερογλυφικά των βροχών πάνω στο χώμα από λίγους θα διαβάζονται, οι οποίοι δε θα έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τα πράγματα. Αν μπορούσαν όλοι να τα διαβάσουν , αν μπορούσαν όλοι να κατανοήσουν… όλα θα άλλαζαν… Όμως κανείς δεν ξέρει πλέον! Κανείς δε γνωρίζει το μέλλον. Στο σούρουπο που ζούμε δε φαίνεται το αύριο.
