Γράφει ο Γιάννης Δελόγλου,
j.deloglou@elliniki-gnomi.eu.
Τα ευδιάκριτα σημάδια των προσπαθειών που κάνει συνεχώς αυτό το πολύχρωμο και πολύφωτο νεανικό μπουκέτο συναρπάζουν μικρούς και μεγάλους. Η μια ιδέα διαδέχεται την άλλη και στο τέλος της υλοποίησής της ξεκινά κάτι καινούριο. Έτσι άρχισαν όταν ίδρυσαν την Συντονιστική Επιτροπή Νεολαίας στους κόλπους της Ομοσπονδίας Συλλόγων Ελλήνων Ποντίων Ευρώπης και έτσι συνεχίζουν μέχρι σήμερα με φανερά τα σημάδια της βελτίωσης. Κάνουν περισσότερα από τις δυνάμεις τους και κάνουν περισσότερο υπερήφανους τόσο όσους τους στήριξαν και τους στηρίζουν σε κάθε τους προσπάθεια όσο και όλους εκείνους που είναι κοντά σε κάθε πατριωτική τους παρουσία. Όλες οι έως τώρα προσπάθειές τους που έγιναν και γίνονται με τα χρώματα της ψυχής τους, τους καθιέρωσαν ως κυρίαρχη δύναμη στις ηλικίες τους. Και το καλύτερο; Δεν είναι οι ίδιοι στην Συντονιστική Επιτροπή αλλά κινούνται με τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη, με αφοσίωση και ενότητα στον Ποντιακό χώρο, δίδαγμα ίσως για πολλούς μεγάλους. Γι’ αυτό άλλωστε είναι υπερήφανοι όλοι γιατί βλέπουν ότι το φως και η χαρά όλου του κόσμου, η νεολαία του, το αύριο κάθε λαού, η ελπίδα της ανθρωπότητας είναι στην αγκαλιά τους, στις οικογένειές τους, στους συλλόγους τους, στην Ομοσπονδία τους. Με την έκδοση του βιβλίου «Τέχνη συναντά Ιστορία – Η ζωή στον Πόντο» μας ξεναγούν σε ένα ταξίδι όνειρων, πατριωτικού μεγαλείου, ευλάβειας για τους τόπους που έχουν στα σπλάχνα τους, τους προγόνους μας, που είναι χαραγμένοι βαθιά μέσα μας και μεταλαμπαδεύουμε στις επόμενες γενιές. Από αυτούς τους τόπους πήραν την ιδέα παιδιά που γεννήθηκαν χιλιάδες χρόνια μετά την ιστορική διαδρομή του Πόντου και οκτώ τουλάχιστον δεκαετίες μετά τον ξεριζωμό των Ποντίων από την γη των Αγίων, από την πατρίδα των παππούδων τους. Και οι μεγαλύτεροι νεολαίοι, αυτά τα φωτεινά αστέρια της Σ.Ε. της ΟΣΕΠΕ που κάποια χρόνια πριν -όπως τουλάχιστον τα θυμούμαι από το ρεπορτάζ- τίναζαν το κορμί τους αγέρωχα χορεύοντας τους χορούς του Πόντου, βίωναν τη μουσική και τα τραγούδια και έτσι συνέχισαν να τραγουδούν, να χορεύουν και να διδάσκουν. Τώρα αρχίζουν να μεταγγίζουν την ελπίδα στους ακόμα προεφηβικούς «μικρούς» φίλους τους. Βέβαια η έκδοση αυτού του πονήματος δεν έχει σκοπό να αναδείξει κάποιον ή κάποιους συγγραφείς. Γιατί πολύ εύστοχα επισημαίνουν τα μέλη της Σ.Ε. «Σκοπός μας είναι να δείξουμε ότι, τίποτα δεν λησμονιέται παρά μόνο αυξάνεται και ότι γνωρίζουμε καλά το που οφείλεται η ύπαρξή μας. Να δείξουμε μέσα από τις εικόνες των νέων, του βιβλίου αυτού, ότι καταλαβαίνουμε για πιο λόγο χτυπούσε σαν τρελή η καρδιά των προπαππούδων μας όταν μιλούσαν για την πατρίδα … ’Η Πατρίδα μου ο Πόντος’ μια φράση ιδιαίτερης αξίας γι’ αυτούς που γεννήθηκαν και έζησαν σε εκείνα τα μέρη, αλλά ακόμη μεγαλύτερης για όλους όσους δεν την γνώρισαν ποτέ. Μήπως τελικά ’πατρίδα’ είναι αυτή που κουβαλάς μέσα στη ψυχή σου;»
Η πληθώρα της ύλης από παιδιά ηλικίας από τεσσάρων ετών !!! και άνω, που ζωγράφισαν εικόνες φαντασίας όπως νομίζουν τη ζωή στον Πόντο εκείνη την εποχή και εικόνες που είδαν σε έντυπα, τοπία, μουσικά όργανα, εκκλησίες, ενδυμασίες, το έμβλημα του Μονοκέφαλου Αετού του Πόντου, παραστάσεις χορών, ομορφιές της θάλασσας, του κάμπου, των βουνών, εικόνες αγίων, της Ιεράς Μονής της Παναγίας Σουμελά, αφηγήσεις γονέων και παππούδων τους από τον μεγάλο ξεριζωμό, τη βία, τους φόνους, τη Γενοκτονία που σκορπούν ρίγη συγκίνησης με φωτογραφίες των ανθρώπων που έζησαν τις συγκλονιστικές εκείνες στιγμές και άφησαν ζωντανή την περιπέτειά τους στον Πόντο, τη βαθιά τους πίστη στην ορθοδοξία, την μεγάλη τους αγάπη στην Ελλάδα, πού αλλού λαοί θα είχαν απαρνηθεί προκειμένου να ζήσουν καλύτερα. Και βέβαια οι 12 μήνες του χρόνου στην ποντιακή διάλεκτο εικονογραφημένες από τη Σεβαστή Συμεωνίδου, την Ουρανία Ιακωβίδου και τον Δημήτρη Κυριακίδη του συλλόγου Lüdenscheid με αναλύσεις εθίμων για κάθε μήνα. Έτσι πολύ εύστοχα θυμίζουν ακόμα και τον Leonardo da Vinci «Η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση, η ποίηση είναι τυφλή ζωγραφική». Περνώντας και από αυτό το στάδιο συμπληρώνουν το έξοχο αυτό βιβλίο με δύο θαυμάσια ολοσέλιδα ποιήματα, το «Θυμάμαι» και το «Ντ’ έμορφα χρόνια έσανε» του Γιώργου Κέλογλου από το Σύλλογο Ποντίων Κολωνίας. Το θαυμάσιο εξώφυλλο παρουσιάζει τη ζωγραφιά της 17χρονης Μαργαρίτας Κυριακίδου που απεικονίζει έναν γέροντα κρατώντας στην αγκαλιά τον εγγονό του μαθαίνοντας την Ποντιακή λύρα και το οπισθόφυλλο το ποίημα «Ντ’ έμορφα χρόνια έσανε». Η εξαιρετική αυτή δουλειά, που ήταν αποτέλεσμα μόχθου όλης της Σ.Ε. που την αποτελούν: Χρήστος Σαββίδης, Επαμεινώνδας Καλπακίδης, Σεβαστή Συμεωνίδου, Χρήστος Λαμπρινίδης, Αντώνιος Παράσογλου, Γεώργιος Κερίδης και Χριστίνα Βασιλειάδου, είχε πηγές από τα βιβλία: 1) Ποντιακή Λαογραφία (οι 4 εποχές και οι μήνες τους) της Έλσας Γαλανίδου-Μπαλφούσια, 2) Ξετυλίγοντας Μνήμες της Ιωάννας Σερενέ-Τσουρουκίδη και 3) Ποντιακά ήθη και έθιμα του Θωμά Τσουπουρίδη. Η Σ.Ε. είχε ακόμα, πέρα από την συμπαράσταση της ΟΣΕΠΕ και την ευγενική χορηγία Μουσικής Σκηνής «Παρακάθ» Νέστου 4 Πολίχνη Θεσσαλονίκης, που χωρίς την οικονομική της υποστήριξη δεν θα είχαμε στα χέρια μας αυτό το κόσμημα, που έλειπε από τα Ποντιόπουλα της Διασποράς. Ένα κόσμημα στον Ποντιακό χώρο που μας παρουσίασαν οι νεολαίοι της Κεντρικής Ευρώπης στην Ελληνική και Γερμανική γλώσσα, τα έσοδα δε που θα προκύψουν θα διατεθούν σε ένα Ελληνικό και ένα Γερμανικό κοινοφελές ίδρυμα.
