Τα Δωδεκάνησα πέρασαν στην Ιταλική κυριαρχία το 1912. Ένα χρόνο πριν κλείσει τα δεκαεννιά του ο Νίκος Διακομιχάλης, ήρθε να προστεθεί στα νησιά και η Γερμανική κατοχή. Μετά από δυο νικηφόρες για τους συμμάχους μάχες στις οποίες συμμετείχε, βρίσκει την ευκαιρία να φύγει στη Μέση Ανατολή για να καταταγεί στο Σύνταγμα Δωδεκανησίων Εθελοντών. Στην άνιση όμως ναυμαχία που γίνεται κοντά στις ακτές της Τουρκίας, τραυματίζεται και συλλαμβάνεται αιχμάλωτος από τους Γερμανούς.
Από τις φυλακές της Ρόδου καταλήγει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας. Ο θάνατος που φτερουγίζει καθημερινά γύρω του, από τις Γερμανικές σφαίρες, την αιμορραγία και τον ακρωτηριασμό του θρυμματισμένου ποδιού του, τις αρρώστιες, την πείνα, και τους βομβαρδισμούς γύρω από τα στρατόπεδα που κρατούνταν δεν τον αγγίζει τελικά χάρη στην παρέμβαση της Σπηλιανής, όπως βαθειά πιστεύει.
Μετά την απελευθέρωσή του από τους Ρώσους, περνά στην Ιταλία για να επιστρέψει από κει στην πατρίδα. Εκεί κάπου ανάμεσα στον αγώνα του για επιβίωση και αποκατάσταση του τεχνητού ποδιού βρίσκει πρόσφορο έδαφος να ανθίσει ο έρωτας με τη Μαρία, θα σταθεί όμως αρκετός για να τον κρατήσει μακριά από τη Νίσυρο; Στο ημερολόγιό του καταγράφει βήμα-βήμα τις σκηνές της απίστευτης Οδύσσειάς του. Πρόκειται για το βιβλίο “Παρακαλούσα το θάνατο”, Δαρδανός Χρήστος Ε. του Μιχάλη Διακομιχάλη.
Ο Μιχάλης Διακομιχάλης είναι κάτοχος των πτυχίων Bachelor of Science στα Οικονομικά από το City University of New York και Master of Science στη διοίκηση Μεταφορικών Συστημάτων από το State University of New York. Από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου έλαβε δεύτερο μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διοίκηση Ναυτιλιακών Επιχειρήσεων και Διδακτορικό στην Οικονομική του Τουρισμού. Είναι επίκουρος καθηγητής στο ΤΕΙ Ηπείρου. Παράλληλα διδάσκει στο πρόγραμμα Διοίκησης Επιχειρήσεων του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου, ενώ αναλαμβάνει την επίβλεψη Διπλωματικών Εργασιών στο Μεταπτυχιακό πρόγραμμα Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων. Έχει περισσότερες από 70 δημοσιεύσεις σε βιβλία, επιστημονικά περιοδικά, πρακτικά συνεδρίων και έντυπα/ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και περί τις 60 αναφορές στο έργο του. Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται σε θέματα Οικονομικών Επιδράσεων του Τουρισμού, Λογιστικής, Χρηματοοικονομικής και Ελεγκτικής Ειδικών Μορφών Τουρισμού, Μεταφορικών Συστημάτων και Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης μιλάει με τον Μιχάλη Διακομιχάλη.
Ερ: Ποια ήταν η αφορμή για να γραφεί το βιβλίο «Παρακαλούσα το θάνατο», εκδόσεις Χρήστος Δαρδανός;
Απ: Η ίδια η περιπέτεια του πατέρα μου, που κατέγραφε αρχικά σε ημερολόγιο, και μετά την επιστροφή του στη Νίσυρο άρχισε να γράφει με λεπτομέρειες όλα όσα του είχαν συμβεί τα τρία χρόνια που έλειπε από το νησί και τον θεωρούσαν όλοι σκοτωμένο από τους Γερμανούς. Τότε μου έδωσε το Ημερολόγιο και τα τετράδια λέγοντας μου: «Θα τα πάρεις να τα διαβάσεις και κάποια στιγμή μπορεί να τα γράψεις σε βιβλίο. Ίσως εγώ να μην ζω τότε. Κάποτε όμως είμαι σίγουρος πως θα τα γράψεις». Ένιωσα μια δέσμευση και ένα βάρος που δεν ήξερα αν μπορούσα να αναλάβω. Όταν κατάφερα να αποβάλω το βάρος και τη φόρτιση που απορρέει από την εξ αίματος σχέση, αφού ο άνθρωπος που καλούμουν να δημοσιοποιήσω την ιστορία του ήταν ο πατέρας μου, τότε αντιλήφθηκα τις εκατοντάδες χιλιάδες τραγικές και ξεχωριστές ιστορίες τόσων αφανών θυμάτων και ηρώων του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου που έμειναν θαμμένες για πάντα στα στρατόπεδα της Ευρώπης και συνειδητοποίησα πως είχα υποχρέωση να γράψω το βιβλίο, όχι μόνο για τον πατέρα μου, αλλά για όλους όσους δεν κατάφεραν να γυρίσουν και να διηγηθούν, έστω στα εγγόνια τους, το Γολγοθά της ζωής τους.
Ερ: Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει ο αναγνώστης ότι το βιβλίο σας είναι συναρπαστικό. Αλήθεια ενδιαφέρουν το αναγνωστικό κοινό οι προσωπικές μαρτυρίες;
Απ: Το κοινό που ενδιαφέρεται για την ιστορία και τα γεγονότα που με κάποιο τρόπο έχουν επηρεάσει τις ζωές μας, θεωρώ ότι έλκεται από τις «πραγματικές ιστορίες» περισσότερο παρά από μια μυθιστορηματική ιστορία που ενδιαφέρει κυρίως τον αναγνώστη που θέλει να «δραπετεύσει» από την πραγματικότητα και να περιπλανηθεί σε ένα ιδεατό και κατασκευασμένο κόσμο.
Ερ: Όσα αφηγείστε στο βιβλίο από πού τα αντλήσατε;
Απ: Από το πρωτότυπο Ημερολόγιο, καθώς και από τα οκτώ τετράδια της προσωπικής του εμπειρίας από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που κατέγραψε τις νωπές ακόμα μνήμες από την τρίχρονη περιπέτειά του. Η εξακρίβωση ορισμένων στοιχείων, όπως ονόματα, πόλεις, τοποθεσίες, χρονολογίες με ώθησε σε έρευνα για να διαπιστώσω την ορθότητα και τη σωστή μεταφορά των πληροφοριών και δεδομένων που είχε καταγράψει ο πατέρας μου. Η ανάγκη για διασταύρωση ορισμένων στοιχείων με οδήγησε επιπλέον τόσο στη μελέτη ιστορικών βιβλίων για το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο όσο και στην άντληση πληροφοριών μέσα από συζητήσεις με ορισμένους από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές (Νισύριους κυρίως) ή και συγγενείς τους.
Ερ: Η διαδρομή του πατέρα σας μοιάζει με εκείνη του Οδυσσέα. Μόνο που του πατέρα σας η επιστροφή ήταν πολύ σκληρή. Μήπως οι ιστορικές στιγμές τότε ήταν πολύ δύσκολες;
Απ: Δεν ήταν μόνο δύσκολες αλλά πρωτόγνωρες. Οι κοινωνίες ήταν εξαθλιωμένες μετά τον όλεθρο του πολέμου και η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες ήταν ρευστή και ευμετάβλητη. Ήταν σαν να ανέμεναν όλοι να ανατείλει ένας καινούργιος, λαμπερός ήλιος, αλλά ταυτόχρονα «έτρεμαν» μήπως εμφανιστούν νέα μαύρα σύννεφα στον ορίζοντα.
Ερ: Οι περιγραφές αλλά και οι αναφορές του πατέρα σας χαράχτηκαν και τον ακολούθησαν σε όλη του τη ζωή. Ποια ήταν η ανταπόκριση της πολιτείας στους αγώνες του;
Απ: Του είχε απονεμηθεί κάποια τιμητική διάκριση η οποία συνοδευόταν από την απόφαση για καταβολή μιας πενιχρής σύνταξης, λόγω της αναπηρίας του. Ποτέ δεν ζήτησε κάποιο αντάλλαγμα για ότι έκανε, παρ’ όλο που η πολιτεία είχε θεσπίσει ευεργετικά μέτρα για επαγγελματική αποκατάσταση των αναπήρων πολέμου. Αφενός δεν ήθελε να θυμάται όσα φρικιαστικά έζησε και αφετέρου, λόγω της περηφάνιας του, δεν ήθελε να τον βλέπουν σαν ανάπηρο που είχε ανάγκη ξένης βοήθειας για την επιβίωσή του.
Ερ: Το βιβλίο σας απεικονίζει την ιστορία της βασανισμένης πατρίδας. Αναλογιζόμενος την σημερινή οικονομική κατάσταση μήπως η ιστορία επαναλαμβάνεται;
Απ: Πιστεύω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά κάθε φορά σε «άλλο σκηνικό», σε διαφορετικές συνθήκες και με άλλα μέσα για την επίτευξη των στόχων. Το απαύγασμα κάθε ιστορίας παραμένει πάντα η ανάδειξη των πανανθρώπινων αξιών και του αέναου αγώνα για αξιοπρεπή διαβίωση. Τότε οι λαοί της Ευρώπης οραματίζονταν και οικοδομούσαν με το αίμα τους ένα διαφορετικό κόσμο, απαλλαγμένο από κάθε είδους φασιστικά «σκιάχτρα» ενώ σήμερα η Ελλάδα ξαναβλέπει ως απότοκο της τραγικής πολιτικής διαχείρισης και εθνικής αφασίας των τελευταίων δεκαετιών, την εκβιαστική παρέμβαση των Βρυξελλών και του ΔΝΤ που τσαλακώνουν την εθνική ανεξαρτησία και την περηφάνια ενός λαού.
Ερ: Συναντήσατε δυσκολίες για να εκδώσετε το βιβλίο σας;
Απ: Πάρα πολλές. Ίσως αν ήταν έτοιμο πριν τη σημερινή κρίση να ήταν πιο εύκολη η έκδοσή του. Αρκετοί εκδοτικοί οίκοι αρνήθηκαν να το εκδώσουν, λόγω θέματος και εκτιμώμενης εμπορικότητας του βιβλίου, ενώ ορισμένοι που ήταν θετικοί ζητούσαν να χρηματοδοτήσω το κόστος της έκδοσης.
Ερ: Εσείς νιώθετε περήφανος για τους αγώνες του πατέρα σας. Ποια είναι η γνώμη του γιου σας; Τι αντιπροσωπεύει για την νέα γενιά αυτό το βιβλίο;
Απ: Πέραν της όποιας γενετικής-βιολογικής επιρροής, εκτιμώ ότι υπάρχει και η επιρροή που καλλιεργείται από το οικογενειακό περιβάλλον και τις επιλογές των προγόνων μας, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο ο εγγονός του πατέρα μου (ο γιος μου) αλλά κάθε νέος επηρεάζεται από παρόμοιες ιστορίες που αναδεικνύουν ότι
