ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ
ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ
Ἀριθμ. Πρωτ. 425
+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ
ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ
ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ
ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
ΧριστόςἈνέστη!
«Δεῦτε», ἀδελφοίκαίτέκναἐνΚυρίῳ, «λάβετεφῶςἐκτοῦἀνεσπέρουΦωτός» τοῦΦαναρίου, τοῦἹεροῦΚέντρουτῶνὈρθοδόξων, καίδοξάσωμενὅλοιὁμοῦκαίἀπόκοινοῦ «ΧριστόντόνἈναστάνταἐκνεκρῶν».
ΖοφεράἦτοἡψυχικήκατάστασιςτῶνμαθητῶντοῦΚυρίουμετάτήνΣταύρωσινΑὐτοῦ, διότιδιάτῆςδι᾿ αὐτῆςθανατώσεωςτοῦΚυρίουδιελύθησαναἱἐλπίδεςτῶνμαθητῶνΤουπερίἐπικρατήσεωςΑὐτοῦκαίαὐτῶνὡςπολιτικῆςἐξουσίας. ΕἶχονἐκλάβειτήνθριαμβευτικήνεἴσοδοντοῦἸησοῦΧριστοῦεἰςτάἹεροσόλυμα, μετάτήνἀνάστασιντοῦΛαζάρουκαίτήνθαυματουργικήντροφοδοσίανπέντεχιλιάδωνἀνδρῶν, πλέονγυναικῶνκαίπαιδίων, διάπέντεἄρτωνκαίδύοἰχθύων, ὡςπροανάκρουσματῆςκατακτήσεωςὑπ᾿αὐτῶνκοσμικῆςἐξουσίας. ἩμήτηρδύοἐξαὐτῶνὑπέβαλεμάλιστατόαἴτημαὅπωςοἱυἱοίαὐτῆςκαθήσουνεἷςἐκδεξιῶνκαίεἷςἐξεὐωνύμωντοῦΚυρίου, ὅτανΟὗτοςἀναλάβῃτήνἐξουσίαν. ὍλααὐτάδιελύθησανὡςπαιδικαίφαντασίαιλόγῳτοῦφοβεροῦπλήγματοςτῆςθανατικῆςἐκτελέσεωςτοῦἸησοῦΧριστοῦ.
Τήνπρωίαν, ὅμως, τῆςμιᾶςτῶνΣαββάτωναἱΜυροφόροιεὗροντόντάφονκενόνκαίἤκουσανπαράτοῦἈγγέλουὅτιὁἸησοῦςἀνέστηἐκνεκρῶν. Μετ᾿ὀλίγονδέεἶδονΑὐτόνεἰςἀλλοίανκατάστασιν, μήἐπιτρέπουσανεἰςτάςΜυροφόρουςνάΤόνἀγγίξουν. ἩτοιαύτηἀπροσδόκητοςἐξέλιξιςτῶνπραγμάτωνπροεκάλεσετήνἀπορίαντῶνπερίτόνἸησοῦνπερίτῆςπεραιτέρωἐξελίξεωςτῶνγεγονότων. Ἡἀπάντησιςδένἐδόθηεἰςαὐτούςἀμέσως. Εἰδοποιήθησαννάἀναμένουνμέὑπομονήνκαίκαρτερίανμέχριςὅτουἐνδυθοῦνδύναμινἐξὕψους. Πειθαρχή–σαντεςδέεἰςτήνἐντολήν, ἀνέμενονμέχριτῆςΠεντηκοστῆς, ὅτετόἍγιονΠνεῦμα, ἐπελθόν, ἀπεκάλυψενεἰςαὐτούς, ἐνπληρότητι, τήννέανἀποστολήντων. Αὕτηδένσυνίστατοεἰςτήνἀπελευθέρωσινἑνόςἔθνουςἀπότῆςὑποδουλώσεωςεἰςἄλλοἔθνος, ἀλλάεἰςτήνἀπελευθέρωσιντῆςἀνθρωπότητοςὅληςἀπότῆςὑποδουλώσε–ωςεἰςτόνἄρχοντατοῦκακοῦκαίεἰςτόκακόνἐνγένει. Μίαἄλλημεγάληἀποστολήδιαφορετικήἀπόἐκείνηντήνὁποίανὠνειρεύοντο.
Ἡἀσύλληπτοςἐντολήτῆςδιαδόσεωςτοῦκηρύγματοςτῆςἀπελευθερώσεωςτοῦἀνθρώπουἀπότῆςδουλείαςτοῦθανάτουἐξέπληξεναὐτούς, ἀλλ᾿ἀνελήφθημετάζήλουκαίἐκηρύχθηπανταχοῦκαίἔσωσεκαίσώζειπολλούςἀπότοῦθανάτου. Ὑπάρχειὁπρωτότοκοςτῶννεκρῶν, ὁἀναστημένοςἸησοῦς, ὁὁποῖοςπροσφέρειεἰςὅλουςτήνδυνατότητατῆςἀναστάσεωςκαίτῆςαἰωνίουζωῆς, μιᾶςζωῆςἡὁποίαδένὑπόκειταιπλέονεἰςτήνφθοράν, διότιἐντῇἀναστάσειοἱἄνθρωποιεἶναιὡςοἱἄγγελοιτοῦΘεοῦἐνοὐρανῷκαίφέρουνσῶμαπνευματικόνἀντίτοῦσαρκικοῦ.
Πρόγευσιναὐτῆςτῆςμακαρίαςἀναστασίμουκαταστάσεωςβιοῦμενἀπότώρα, ὅτανφέρωμεντόσάρκινονἔνδυμάμαςεἰςτρόπονὥστενάμήγευώμεθατήνοὐσίαντοῦθανάτου, δηλαδήτήνἀπομάκρυνσινἀπότῆςἀγάπηςτοῦΘεοῦ, ἀλλάνάαἰσθανώμεθαὅτιμετέβημενἀπότοῦφυσικοῦθανάτουτοῦσαρκίνουσώματοςεἰςτήνἀνωτέρανζωήντοῦπνευματικοῦτοιούτουδιάτῆςμετ᾿ἀγάπηςγνώσεωςτοῦΠροσώπουτοῦΚυρίου, ἡὁποίαγνῶσιςἰσοδυναμεῖπρόςτήναἰώνιονζωήν.
Δένπροσδοκῶμεν, λοιπόν, ἁπλῶςτήνἀνάστασιντῶννεκρῶνὡςἕνγεγονόςτοῦἀπωτάτουμέλλοντοςἀλλάμετέχομεναὐτῆςἀπότοῦδε, ὥστενάκραυγάζωμενἐνθουσιωδῶςμετάτοῦἉγίουἸωάννουΧρυσοστόμου: «Ποῦσοῦ, θάνατε, τόκέντρον; ποῦσοῦ, Ἅδη, τόνῖκος;». ΣυνανέστημενμετάτοῦἸησοῦΧριστοῦκαίζῶμεντάἔσχαταὡςπαρόντακαίτάπαρόνταὡςἔσχατα. Ἡἀνάστασιςδιαποτίζειτήνὕπαρξινἡμῶνκαίπληροῖχαρᾶςαὐτήν. ὩςἐπλήσθηχαρᾶςτόστόματῶνμαθητῶνἐντῷλέγεινἀνέστηὁΚύριος.
ΣυνεχίζομεντόἔργοντῶνἈποστόλων. Μεταδίδομενεἰςτόνκόσμοντόμήνυματῆςἀναστάσεως. Κηρύσσομενἐνἐπιγνώσει, ὅτιὁθάνατοςδένπρέπεινάἔχῃθέσινεἰςτήνζωήνμας, οὐδεμίανὠφέλειανπροσφέρειεἰςτήνἀνθρωπότητα. Οἱἐπιδιώκοντεςνάβελτιώσουντήνκοινωνικήνζωήνδιάτοῦθανάτουσυνανθρώπωντινῶναὐτῶν, δένπροσφέρουνἀγαθήνὑπηρεσίανεἰςτούςἐπιζῶντας. Ὑπηρετοῦντήνἐπέκτασιντοῦθανάτουκαίπροετοιμάζουντήνὑπ᾿αὐτοῦκαταβρόχθισινἑαυτῶν.
Εἰςτάςἡμέραςμαςτάτύμπανατοῦθανάτουκαίτοῦσκότουςἠχοῦνμανιωδῶς. Μερικοίσυνάνθρωποίμαςπιστεύουνὅτιἡἐξόντωσιςἄλλωνσυνανθρώπωνμαςεἶναιπρᾶξιςἐπαινετήκαίὠφέλιμος, ἀλλάπλανῶνταιοἰκτρῶς. Δυστυχῶς, ἡἐξουδένωσιςκαίκαταπίεσιςτῶνἀσθενεστέρωνὑπότῶνἰσχυροτέρωνἐπικρατεῖεἰςτήνκοσμικήνπυραμίδατοῦγίγνεσθαι. Συχνάκιςἐκπλήσσειἡσκληρότηςκαίἔλλειψιςεὐσπλαγχνίαςτῶνκρατούντωντάἡνίατοῦκόσμουκαίτῶννομιζόντωνἐξουσιάζειναὐτοῦ.
ὉΧριστός, ὅμως, διάτοῦσταυρικοῦθανάτουΑὐτοῦἀντέστρεψετήνκοσμικήνπυραμίδακαίεἰςτήνκορυφήναὐτῆςἐτοποθέτησετόνΣταυρόνΤου. Εἰς τήν κορυφήν εὑρίσκεται ὁ Ἴδιος, ἐπειδή Αὐτός ἔπαθε πλεῖον πάντων τῶν ἀνθρώπων. Δέν ὑπῆρξεν ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον ὁ ὁποῖος ὑπέφερεν ὅσα ὑπέφερεν ὁ Θεάνθρωπος Χριστός: «Σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ». Διά τοῦτο ὁ Θεός Πατήρ «ἐχαρίσατο Αὐτῷ ὄνομα τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 7-10).
Συχνάκις εἰς τήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος βλέπομεν νά κυριαρχῇ τό σκότος τοῦ θανάτου, τό ἄδικον ἀντί τῆς δικαιοσύνης, τό μῖσος καί ὁ φθόνος ἀντί τῆς ἀγάπης, καί τούς ἀνθρώπους νά προτιμοῦν τό καταχθόνιον μῖσος ἀντί τοῦ φωτός τῆς Ἀναστάσεως. Παρά τήν φαινομενικήν τεχνολογικήν πρόοδον τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν, παρά τάς διακηρύξεις περί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καί τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τό ἐθνοφυλετικόν καί θρησκευτικόν μῖσος διογκοῦνται παγκοσμίως καί προκαλοῦν ἐπικινδύνους ἐντάσεις, αἱ ὁποῖαι ἐπιτείνουν τήν κυριαρχίαν τοῦ βασιλείου τοῦ θανάτου, τοῦ Ἅδου, τῶν καταχθονίων. Οἱ ἄνθρωποι ἀτυχῶς δέν ἠμποροῦν νά ἀνεχθοῦν τήν διαφορετικότητα εἰς τόν συνάνθρωπόν των. Δέν ἠμποροῦν νά δεχθοῦν τήν διαφορετικήν φυλετικήν καταγωγήν τοῦ ἀνθρώπου, τάς διαφορετικάς ἀντιλήψεις καί πεποιθήσεις του, πολιτικάς, θρησκευτικάς, κοινωνικάς.
Ἡ ἱστορία, ὅμως, ἔχει ἀποδείξει ὅτι ἀληθινή πρόοδος δέν δύναται νά ὑπάρξῃ χωρίς Θεόν. Οὐδεμία κοινωνία δύναται νά εἶναι ἀληθῶς προοδευτική καί εὐδαίμων, ἐάν δέν ὑπάρχῃ ἐλευθερία. Ἀλλά ἡ ἀληθινή ἐλευθερία ἀποκτᾶται μόνον μέ τήν παραμονήν πλησίον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἱστορία τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ἐπιβεβαιοῖ τραγικῶς αὐτήν τήν ἀλήθειαν. Ἡ ἀνθρωπότης ἐγνώρισε τήν ἐκ τῆς Κεντρικῆς Εὐρώπης πηγάσασαν φρίκην μέ τά ἑκατομμύρια θυμάτων τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῶν ρατσιστικῶν διωγμῶν. Ταὐτοχρόνως ὅμως ἔζησε καί τήν φρίκην τῶν δυνάμεων ἐκείνων, αἱ ὁποῖαι, ὀνομάζουσαι ἑαυτάς προοδευτικάς, διέπραξαν ἐν ὀνόματι τῆς ἐλευθερίας ἀναλόγου μεγέθους καί σκληρότητος ἐγκλήματα εἰς τήν Ἀνατολικήν Εὐρώπην. Οὕτω, λοιπόν, ὁ ὁλοκληρωτισμός δέν γνωρίζει πολιτικάς παρατάξεις, ὡς ἀπότοκος ἑνός ἀνθρωπισμοῦ ἄνευ Χριστοῦ, μέ φυσικήν ἀπόληξιν τόν ὄλεθρον καί τόν θάνατον. Πάντα ταῦτα βεβαιοῦν ὅτι πᾶσα προσπάθεια διά ἀληθινήν ἐλευθερίαν ἄνευ Θεοῦ εἶναι καταδικασμένη εἰς τραγῳδίαν.
Εἰς τήν κυριαρχίαν αὐτήν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους, ἡ Ἐκκλησία ἀπαντᾷ μέ τήν χάριν καί τήν δύναμιν τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ. Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἀνέλαβεν εἰς Ἑαυτόν τάς ἀσθενείας καί τά παθήματα ἑκάστου ἀνθρώπου, παρέχει εἰς τόν κόσμον διά τῆς Ἀναστάσεώς Του καί τήν βεβαιότητα ὅτι «νενίκηται ὁ θάνατος».
Ἡ ἀνάστασις καί ἡ ζωή εἶναι δῶρον καί φῶς τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον «φαίνει πᾶσιν». Ἄς τιμήσωμεν ὅλοι τό δῶρον. Ἄς εὐχαριστήσωμεν οἱ πάντες τόν Δωρητήν, τόν «ὡς ἐν ἐσόπτρῳ διά σαρκός λάμψαντα τῷ κόσμῳ καί τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῖς ἔθνεσι δείξαντα». Δεῦτε, λοιπόν, λάβωμεν φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου Φωτός τῆς Ζωῆς. Δεῦτε, ἀποδεχθῶμεν καί ὑποδεχθῶμεν τήν δωρεάν τῆς ἀναστάσεως καί ἀναφωνήσωμεν ἐκ καρδίας μεγαλοφώνως:
Χριστός Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος! Χαίρετε λαοί καί ἀγαλλιᾶσθε!
Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βιδ΄
† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα
εὐχέτης πάντων ὑμῶν
